Αναρωτιέμαι πολύ συχνά πώς θα συνεχίσω να δουλεύω. Είναι πολύ δύσκολο να πρέπει να ισορροπήσεις σήμερα σε αυτόν εδώ τον τόπο. Για ένα σωρό λόγους που σίγουρα αντιμετωπίζουμε όλοι μας καθημερινά. Και που σίγουρα θα κουράσω και μόνο με την αναφορά τους.
Όμως από κάπου πρέπει να πιαστεί ο καθένας μας για να κρατηθεί. Από κάπου οφείλει να αντλήσει δύναμη, για να στηρίξει και να στηριχθεί. Θα μου πείτε τώρα “τι μας λες πρωί πρωί βρε γιατρέ; γιατί μας απασχολείς με τις προσωπικές σου σκέψεις;”
Ίσως λοιπόν αυτές μου οι σκέψεις να αφορούν λίγο πολύ όλους μας. Γιατρούς και ασθενείς. Και ίσως αν τις εξωτερικεύσω, να μπορέσω κι εγώ να νιώσω πως μοιράζομαι μαζί σας τους δικούς μου προβληματισμούς, τις δικές μου ανασφάλειες. Γιατί έχω πει από το ξεκίνημα του Yourdoc ότι αυτή εδώ η σχέση οφείλει να δυναμώνει. Με όλους τους τρόπους.
Νομίζω λοιπόν πως ο γιατρός στην Ελλάδα του σήμερα αισθάνεται εξαιρετικά ανασφαλής. Οι λόγοι είναι πολλοί. Οι συνθήκες εργασίας δυσκολεύουν καθημερινά από όποιο μετερίζι ασκεί κανείς το – έτσι κι αλλιώς – ιδιαίτερο αυτό επάγγελμα. Οι γιατροί στα νοσοκομεία παλεύουν με το θηρίο, που λέγεται δημόσια υγεία και που τα μέσα της γίνονται όλο και πιο πενιχρά. Με αμοιβές εξαιρετικά υποβαθμισμένες πια. Στα κέντα υγείας και τα δημόσια πολυϊατρεία (όσα απέμειναν) συμβαίνει το ίδιο. Αν πάλι θίξει κανείς τα του ιδιωτικού τομέα, κι εκεί μόνο προβλήματα υπάρχουν. Πασχίζουμε λοιπόν όλοι μας να υποστηρίξουμε αυτό το θείο δώρο, που μας έδωσε η ζωή, για το οποίο κοπιάσαμε χρόνια ολόκληρα εμείς και οι δικοί μας άνθρωποι, την άσκηση της επιστήμης της ιατρικής.
Κι εδώ οφείλει ο καθένας μας να κάνει την αυτοκριτική του. Έχει υποχρέωση προς τον εαυτό του, προς τους γονείς και τους δικούς του ανθρώπους να σκεφτεί και να αξιολογήσει. Να οργανώσει τη δουλειά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και για τον καλύτερο δυνατόν σκοπό. Να παραμείνει υποστηρικτής θερμός των αξιών και των αρχών, που του δίδαξαν οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι γονείς του.Κι εμείς οι γιατροί είμαστε τυχεροί για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι -άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο- έχουμε έρθει σε επαφή με επιστήμονες χαρισματικούς, με προσωπικότητες έντονες και κορυφαίους στο είδος τους.
Αν λοιπόν φέρω το μυαλό και τη σκέψη μου πίσω στο χρόνο, σε ανθρώπους που με δίδαξαν την ιατρική και την ειδικότητά μου, την παθολογία, θα σκεφτώ ότι ένα και μοναδικό ήταν και – ευτυχώς – παραμένει το κοινό τους χαρακτηριστικό, η κοινή τους θέση και άποψη. Η μοναδικότητα και η ιδιαιτερότητα της σχέσης με τον ασθενή, που κάθε φορά είχαν απέναντί τους. Από αυτήν αντλούσαν δύναμη και έμπνευση για τα υπόλοιπα. Εκεί μάθαιναν κι εμάς- κι εμένα – να ακουμπάμε και να στηριζόμαστε, για να βαδίσουμε με ασφάλεια,προνοητικότητα και σύνεση.
Αυτή λοιπόν τη σχέση, οφείλουμε εμείς οι λειτουργοί της ιατρικής να υπερασπιστούμε -ιδιαίτερα σήμερα,που οι συνθήκες δυσκόλεψαν αφάνταστα- με κάθε δυνατό τρόπο,με όλες μας τις δυνάμεις. Και είναι αυτή η σχέση με τους ασθενείς μας, που μας κάνει ιδιαίτερους, μοναδικούς και χαρισματικούς. Όσο κι αν δυσκολεύουν οι συνθήκες άσκησης της ιατρικής, αυτό το θείο δώρο δε μπορεί να μας το στερήσει κανείς!!!
Αν το καταλάβουμε και το συνειδητοποιήσουμε, όλα θα γίνουν πιο εύκολα.
Α.Κ.
Leave a Reply