Ειλικρινά είναι εξαιρετικά δύσκολες οι συνθήκες, μέσα στις οποίες καλούμαστε εμείς οι λειτουργοί της υγείας να ασκήσουμε την ιατρική επιστήμη.
Γιατί? Μα ακριβώς για τους ίδιους λόγους για τους οποίους υποφέρει η κοινωνία ολόκληρη. Ανέχεια, οικονομική δυσπραγία, δυσκολία σε όλες τις εκφάνσεις άσκησης της ιατρικής. Φάρμακα που αμφισβητούνται, εργαστηριακές εξετάσεις που κοστίζουν όλο και περισσότερο, δυσκολία στην προσέγγιση των δημόσιων δομών της υγείας, συνιστούν κάποιες μόνο από τις πρακτικές ενός ανάλγητου κράτους, που στην προσπάθειά του να εξορθολογίσει τις δαπάνες, ισοπεδώνει το σημαντικότερο κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης. Την υγεία.
Πώς όμως λειτουργεί σήμερα ο Έλληνας γιατρός? Τι οφείλει να πράξει? Νιώθει απειλή από τις συγκεκριμένες δυσκολίες? Πώς θα πείσει τον ασθενή του ότι μάχεται για την υγεία του?
Όχι λοιπόν. Ο γιατρός με κανέναν τρόπο δεν απειλείται, δε φοβάται, δε νιώθει άβολα. Το ύψιστο λειτούργημα που κλήθηκε να υπηρετήσει δεν έχει αδιέξοδα. Βρίσκει πάντα λύσεις και απαντά σε προβλήματα, όσο δύσκολα κι αν είναι αυτά.
Οπλισμένος με γνώση, με αγάπη για το συνάνθρωπο, με επιμονή και υπομονή, υπερνικά κάθε εμπόδιο, ταγμένος σε αυτό που αγαπά και πιστός σε όσα διδάχθηκε από χαρισματικούς δασκάλους στο παρελθόν.
Μόνον έτσι μπορεί να εμφυσήσει εμπιστοσύνη αλλά και να νιώσει ο ίδιος πως λειτουργεί πέρα και πάνω από κάθε εμπόδιο. Γιατί η ιατρική είναι δώρο που λίγοι μπορούν να καταλάβουν την αξία του.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές μου σκέψεις εν μέσω δύσκολων εξελίξεων στο χώρο της υγείας. Απειλή στην δουλειά μου δεν ένιωσα από κανέναν. Και νιώθω ευλογημένος από το Θεό που ασκώ το ύψιστο αυτό λειτούργημα… και αυτό δε μπορεί να μου το στερήσει κανείς…