Τις τελευταίες δεκαετίες η παχυσαρκία έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Στις ΗΠΑ και μόνο, το ένα τρίτο του ενήλικου πληθυσμού (34%) είναι υπέρβαρο, όπως διαπιστώνεται από στοιχεία του 1990, ενώ ήταν μόλις 25% το 1980.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, για να γίνει εφικτός ένας ποσοτικός προσδιορισμός της παχυσαρκίας και για την καλύτερη κλινική σταδιοποίησή της, γίνεται χρήση του λεγόμενου Δείκτη Σωματικού Βάρους ( Body Mass Index) ο οποίος συνδέει το βάρος ενός ατόμου με το ύψος του:
ΔΣΒ = Βάρος / Υψος² Σε Kgr/m²
< 19, Ελλιποβαρής
19 – 25,Φυσιολογικό βάρος
25 – 30,Υπέρβαρος
30 – 35,Παχυσαρκία τύπου Ι
35 – 40,Παχυσαρκία τύπου ΙΙ
40 και άνω, Παχυσαρκία τύπου ΙΙΙ.
Άτομα με ΔΜΣ>25 ενδέχεται να εμφανίσουν προβλήματα υγείας που σχετίζονται άμεσα με το πλεονάζον λίπος, όπως είναι ο Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου 2 , η υπέρταση, η στεφανιαία νόσος και η οστεοαρθρίτιδα ενώ είναι πιο επιρρεπείς για καρκίνο του εντέρου, του στήθους και του ενδομητρίου για τις γυναίκες.
Σε κάποιους πληθυσμούς το ρίσκο για βλάβες στην υγεία αρχίζει από το 21 του ΔΜΣ. Όλα τα παραπάνω κατέχουν και τις πιο περίοπτες θέσεις από τον μακρύ κατάλογο των παθήσεων που συνοδεύουν την παχυσαρκία. Να σημειωθεί πως καθώς αυξάνεται ο ΔΜΣ, αυξάνεται άμεσα και ο κίνδυνος εμφάνισης των σχετικών παθήσεων και της σοβαρότητας αυτών.
Η επιστημονικά τεκμηριωμένη αιτία της παχυσαρκίας είναι το χρόνια θετικό θερμιδικό ισοζυγίο, δηλαδή η κατανάλωση περισσότερων θερμίδων απ’ ότι χρειάζεται ο οργανισμός.
Leave a Reply