Blog

Η σχολική περίοδος πλησιάζει και πολύ συχνά γονείς αναρωτιούνται για το αν οι ιατρικές εξετάσεις για το παιδί τους είναι σημαντικές πριν ξεκινήσει, για το ποιες είναι αυτές αλλά και κάθε πότε πρέπει να γίνονται.

Οι προληπτικές ιατρικές εξετάσεις είναι αρκετά σημαντικές τόσο για τους ενήλικους, οι οποίες καλό είναι να γίνονται μια φορά το χρόνο, όσο και για τα παιδιά. Για τα παιδιά όμως γενικότερα δεν είναι μόνο η προσχολική περίοδος που έχει σημασία.

Από τη στιγμή που γεννιέται το παιδί μέχρι περίπου τα 12-14 χρόνια ο οργανισμός του αναπτύσσεται ραγδαία. Λόγω αυτών των ρυθμών ανάπτυξης οι προληπτικές εργαστηριακές εξετάσεις είναι απαραίτητες, διότι αυξάνουν τις πιθανότητες να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τυχόν διαταραχές πριν προλάβουν να προκαλέσουν σοβαρότερα προβλήματα.

Οι συχνότερες παθήσεις που μπορούν να προληφθούν είναι αρκετές και σοβαρές, ωστόσο οι γονείς δεν θα πρέπει να αγχωθούν και να τις ξεκινήσουν όλες μαζί.

H χρονική στιγμή μεταξύ των πρώτων γενεθλίων του παιδιού και του ξεκινήματος του παιδικού σταθμού, γύρω δηλαδή στα 2,5 με 3 του χρόνια είναι συνήθως η πιο κατάλληλη για να γίνει ο πρώτος προληπτικός έλεγχος της υγείας του. Ένας δεύτερος μπορεί να γίνει στα 6-8 χρόνια και αργότερα μεταξύ 12-16 ετών, εφόσον βέβαια τα αποτελέσματα κάθε φορά κινούνται μεταξύ των φυσιολογικών αποκλίσεων.

Οι σημαντικότερες εξετάσεις

1. Καρδιολογικός έλεγχος: Οι εξετάσεις αυτές είναι απαραίτητες τόσο σε παιδιά που έχουν πρόβλημα, όσο και στα υγιή παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας που συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες, όπως το ποδόσφαιρο ή ο στίβος.
2. Έλεγχος αρτηριακής πίεσης: Είναι πολύ σημαντική η καταγραφή της στην παιδική ηλικία, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο από την ηλικία των 3 ετών και μετά, διότι σε κάποιες περιπτώσεις παρατηρείται ασυμπτωματική υπέρταση, για την οποία είναι απαραίτητο να ληφθούν μέτρα.
3. Οφθαλμολογικός έλεγχος: H πρώτη εξέταση των ματιών σε υγιή παιδιά γίνεται συνήθως στα 2 τους χρόνια και επαναλαμβάνεται μεταξύ 4 και 6, καθώς και μεταξύ 8 και 10 ετών. Είναι ιδιαίτερη η σημασία της στην προσχολική ηλικία προκειμένου να εντοπιστούν έγκαιρα διαθλαστικές διαταραχές της όρασης, όπως η μυωπία ή ο αστιγματισμός.
4. Έλεγχος ακοής: Η έγκαιρη διάγνωση διαταραχών της ακοής συμβάλλει σημαντικά στη θεραπευτική αντιμετώπισή τους. Σε υγιή παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας ο επαναληπτικός έλεγχος ακοής συνιστάται να γίνεται μεταξύ 4 και 6 ετών.
5. Εξέταση δέρματος: Ο έλεγχος του δέρματος αποσκοπεί στον εντοπισμό πιθανών σημείων από μυκητιάσεις, αλλεργίες ή τσιμπήματα.
6. Οδοντιατρικός έλεγχος: Μία επίσκεψη σε παιδο-οδοντίατρο είναι σημαντική μόλις ολοκληρωθεί η πρώτη οδοντοφυΐα για την πρόληψη της τερηδόνας. Πρόκειται για μια πολύ συχνή πάθηση που επηρεάζει και την υγεία των μόνιμων δοντιών.
7. Εξέταση αίματος: Απαραίτητη εξέταση προκειμένου να διαπιστωθεί αν υπάρχει αναιμία. Σημαντική περίοδος είναι η προεφηβεία και η εφηβεία, ιδιαίτερα για τα κορίτσια που εξαιτίας της εμμήνου ρύσεως μπορεί να εμφανίσουν ελαφριά αναιμία. Επιπλέον, με την εξέταση αίματος μπορεί να διαπιστωθεί αν υπάρχει υπερχοληστερολαιμία ή υπερτριγλυκεριδαιμία, ένα αρκετά συνηθισμένο πρόβλημα στη χώρα μας ακόμη και για τα παιδιά. Ειδικότερα τα υπέρβαρα παιδιά ή όσα προέρχονται από οικογένεια με ιστορικό παχυσαρκίας ή καρδιαγγειακών νοσημάτων σε νεαρή ηλικία είναι απαραίτητο να υποβάλλονται σε εξετάσεις για τον έλεγχο της χοληστερίνης.
8. Έλεγχος του σκελετού: Η εξέταση αυτή αποσκοπεί στον εντοπισμό της σκολίωσης, μια αναπτυξιακή διαταραχή που προκαλεί παραμόρφωση, στροφή και πλάγια κλίση των σπονδύλων. Πολλά παιδιά την εμφανίζουν στη σχολική τους ηλικία.
9. Εμβόλια: Τέλος, είναι σημαντικό να διαπιστωθεί ποια εμβόλια πρέπει να γίνουν για πρώτη φορά ή και επαναληπτικά.

Σημειώνεται ότι η συμβολή του παιδιάτρου είναι απαραίτητη για παιδιά έως 14 ετών.

Το καλοκαίρι, το δέρμα μας υποφέρει από τον καυτό ήλιο και υπάρχουν πολλοί μύθοι σχετικά με τις βλάβες που προκαλεί η ηλιακή ακτινοβολία: «Η ηλιοθεραπεία είναι απαραίτητη για να συνθέσει το δέρμα αρκετή βιταμίνη D. Το βούτυρο μπορεί να καταπραΰνει γρήγορα το ηλιακό έγκαυμα. Δεν μπορεί να καεί όποιος οδηγεί με κλειστά τζάμια».

Απόψεις σαν και αυτές πολλοί τις πιστεύουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι σωστές. Οι επιστήμονες της Ελληνικής Δερματολογικής και Αφροδισιολογικής Εταιρείας (ΕΔΑΕ) εξηγούν τι ισχύει και τι όχι στο θέμα της ηλιοπροστασίας.

Μύθος: Μόλις μαυρίσει το δέρμα, είναι προστατευμένο από τον ήλιο

Η αλήθεια: Μόλις μαυρίσει το δέρμα, έχετε την ορατή απόδειξη ότι το δέρμα σας έχει ήδη υποστεί βλάβη από την υπεριώδη ακτινοβολία του ηλίου. Το μαύρισμα οφείλεται στην αυξημένη παραγωγή μελανίνης, την οποία εκκρίνει το δέρμα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να προστατευθεί από την υπεριώδη ακτινοβολία (UV) και όταν φθάνουμε στο σημείο να μαυρίζουμε, είναι ήδη αργά. Όσον αφορά την «προστατευτική δράση» του μαυρισμένου (δηλαδή του καμένου) δέρματος, αυτή ισοδυναμεί με ένα αντηλιακό που έχει SPF ίσο με 4 επομένως είναι μηδαμινή.

Μύθος: Το 80% των δερματικών βλαβών από τον ήλιο συμβαίνουν πριν τα 18 μας χρόνια, επομένως ό,τι ζημιά ήταν να γίνει, έχει γίνει

Η αλήθεια: Οι δερματικές βλάβες από τον ήλιο είναι αθροιστικές, επομένως η βλάβη κάθε καλοκαιριού προστίθεται σε εκείνες των προηγούμενων για να επιταχύνει την εμφάνιση ρυτίδων, κηλίδων και άλλων ενδείξεων φωτογήρανσης, καθώς και για να αυξήσει τον κίνδυνο δερματικού καρκίνου. Επιπλέον, νεότερες έρευνες έχουν δείξει ότι το ποσοστό 80% είναι παρωχημένο και ίσχυε πριν από μερικές δεκαετίες, όταν ο κόσμος δεν ήξερε καλά-καλά τι θα πει αντηλιακό, ούτε ήταν πλήρως γνωστοί οι κίνδυνοι του ήλιου. Στις μέρες μας, το αντίστοιχο ποσοστό έως την ηλικία των 18 ετών είναι γύρω στο 25%. Επομένως, ποτέ δεν είναι αργά για να προστατεύσετε το δέρμα σας.

Μύθος: Η ηλιοθεραπεία είναι απαραίτητη για τη βιταμίνη D

Η αλήθεια: Ισπανοί επιστήμονες υπολόγισαν πρόσφατα πόση ώρα πρέπει να καθίσει κανείς κάτω από τον ήλιο για να συνθέσει το δέρμα του αρκετή βιταμίνη D. Με το 25% του σώματος, λοιπόν, εκτεθειμένο στον ήλιο, τον Απρίλιο θα χρειαζόταν 11 λεπτά και τον Ιούλιο μόλις 7 λεπτά, όπως έγραψαν στο επιστημονικό περιοδικό «Science of the Total Environment». Και αυτό αφορά έκθεση στον ήλιο το μεσημέρι (μεταξύ 12.30’ και 13.30’). Άρα, η ηλιοθεραπεία ούτε είναι ούτε υπήρξε ποτέ απαραίτητη μετά τα πρώτα 7 λεπτά.

Μύθος: Το αντηλιακό δεν είναι απαραίτητο τις ώρες που δεν καίει ο ήλιος

Η αλήθεια: Είναι εντελώς απαραίτητο, διότι δεν παρουσιάζει διακύμανση όλο το φάσμα της UV στη διάρκεια της ημέρας, αλλά μόνο ορισμένα μήκη κύματος. Έτσι, ναι μεν οι πιθανότητες ηλιακού εγκαύματος είναι αυξημένες το μεσημέρι επειδή κορυφώνονται τα επίπεδα της UVB, αλλά τα επίπεδα της UVA που προκαλεί φωτογήρανση είναι αυξημένα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Επιπρόσθετα, τόσο η UVA όσο και η UVB ευθύνονται για την ανάπτυξη δερματικών καρκίνων, άρα χωρίς ηλιοπροστασία κινδυνεύουμε από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου.

Μύθος: Δεν μπορεί να καεί κανείς μέσα από τα τζάμια

Η αλήθεια: Τα τζάμια των οχημάτων, των σπιτιών και των κτηρίων κατά κανόνα δεσμεύουν την UVB που δρα επιφανειακά στο δέρμα και προκαλεί το ηλιακό έγκαυμα, αλλά δεν επηρεάζουν την UVA, η οποία εισδύει βαθιά στο δέρμα. Ακόμα, λοιπόν και αν δεν δείτε το δέρμα σας να κοκκινίζει, μπορεί άνετα να υποστεί βλάβη από τον ήλιο.

Μύθος: Μόνο τα αντηλιακά με SPF 100 προστατεύουν αποτελεσματικά από τον ήλιο

Η αλήθεια: Αυτό έχει καταρριφθεί εδώ και χρόνια. Τα αντηλιακά με SPF 15 δεσμεύουν το περίπου 93% της UVB, όσα έχουν SPF 30 δεσμεύουν το περίπου 97%, εκείνα με SPF 50 δεσμεύουν το σχεδόν 98% και όσα έχουν SPF 100 το 99%. Το ζητούμενο όμως είναι να προστατεύει το αντηλιακό και από την UVA (άρα να είναι ευρέος φάσματος), καθώς και να το βάζετε σε ΟΛΑ τα ακάλυπτα σημεία του σώματος (μην ξεχνάτε τα αυτιά, το δέρμα γύρω από τα μάτια, τη μύτη, τον αυχένα, τους άκρους πόδες και τα δάκτυλα των ποδιών κ.λπ.). Πρέπει επίσης να αλείφεστε με αρκετή ποσότητα (περίπου μια χούφτα για τον μέσο ενήλικα). Τα αντηλιακά με SPF κάτω από 15 δεν συνιστώνται, γιατί δεν παρέχουν επαρκή ηλιοπροστασία.

Μύθος: Το δέρμα που παθαίνει βλάβη από τον ήλιο κοκκινίζει και ξεφλουδίζει

Η αλήθεια: Δεν είναι διόλου απαραίτητο. Αντίθετα, τις βλάβες που δεν φαίνονται πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο, γιατί αφορούν το DNA των δερματικών κυττάρων από όπου μπορεί να αρχίσει χρόνια αργότερα ένας καρκίνος.

Μύθος: Αν πάθεις ηλιακό έγκαυμα, βάλε αμέσως βούτυρο

Η αλήθεια: Όποιος το κάνει αυτό, το μόνο που καταφέρνει είναι να επιδεινώνει το έγκαυμα, διότι «παγιδεύεται» η θερμότητα στο εσωτερικό του δέρματος από το στρώμα του λίπους (το ίδιο συμβαίνει και με τη βαζελίνη, το λάδι και κάθε άλλη λιπαρή ουσία). Η πρώτη επιλογή για την αντιμετώπιση ενός ηλιακού εγκαύματος είναι οι κομπρέσες παγωμένου νερού (να τις αφήνετε στο δέρμα σας για 20 λεπτά τη φορά και να τις βάζετε όσο συχνά χρειάζεστε, συνήθως κάθε 2-3 ώρες και επί όσες μέρες ανακουφίζουν τα συμπτώματά σας). Άλλη καλή επιλογή είναι η οδοντόπαστα (αλλά χωρίς μέντα ή παράγωγα μέντας όπως η μενθόλη, γιατί μπορεί να προκληθεί ερεθισμός του δέρματος) και το άπαχο γιαούρτι, το οποίο απάγει τη θερμότητα (όπως και η οδοντόπαστα) αλλά επιπλέον περιέχει πολύ νερό οπότε δρα και ενυδατικά.

Η αλήθεια: Μακροπρόθεσμα όλα τα ηλιακά εγκαύματα είναι σοβαρά, αλλά βραχυπρόθεσμα σοβαρά είναι όσα δημιουργούν φουσκάλες ή έντονο πόνο, καλύπτουν μεγάλη επιφάνεια του δέρματος, προκαλούν πυρετό ή ρίγη, πονοκέφαλο, σύγχυση ή αίσθημα λιποθυμίας, συνοδεύονται από ενδείξεις αφυδάτωσης (έντονη δίψα ή ξερά μάτια και χείλη) ή/και προκαλούν οιδήματα (πρηξίματα). Αν παρουσιάσετε οποιοδήποτε από τα παραπάνω, πρέπει να σας δει οπωσδήποτε γιατρός.

Πηγή: iatronet.gr

Η τροφική δυσανεξία είναι μία διαταραχή της φυσιολογίας του οργανισμού, η οποία οφείλεται σε ένα χημικό ή τοξικό ερέθισμα που προκαλείται με την κατανάλωση κάποιας τροφής ή πρόσθετης ουσίας της για την ενίσχυση της γεύσης, του χρωματισμού και της αντισηψίας. Κατά την περίπτωση αυτή υπάρχει αδυναμία κατανάλωσης, απορρόφησης, αφομοίωσης και μεταβολισμού της τροφής από τον οργανισμό.

Το αποτέλεσμα είναι να προκύπτουν ορισμένα παθολογικά συμπτώματα που εμφανίζονται μεμονωμένα ή σε συνδυασμό. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται η διάρροια, η δυσκοιλιότητα, η δύσπνοια, το φούσκωμα, ο κοιλιακός πόνος, ο κνησμός, ο πονοκέφαλος, η ζάλη, η εφίδρωση, κάποιο εξάνθημα και η λιποθυμία.

Κάθε άτομο με τροφική δυσανεξία παρουσιάζει διαφορετικά συμπτώματα τα οποία διαφέρουν ως προς τον βαθμό αντίδρασης, την ηλικία εκδήλωσης, τη διάρκεια, τη γεωγραφική περιοχή όπου εντοπίζονται και την ποσότητα της τροφής που χρειάζεται για να τα προκαλέσει.

Το ίδιο τρόφιμο μπορεί να προκαλέσει διαφορετικά συμπτώματα σε διαφορετικούς ανθρώπους, ενώ διαφορετικά τρόφιμα μπορούν να προκαλέσουν διαφορετικά συμπτώματα στο ίδιο άτομο.

Οι μορφές της τροφικής δυσανεξίας

Η δυσανεξία σε τρόφιμα εμφανίζεται με δύο μορφές. Στη μία περίπτωση μπορεί να οφείλεται σε αλλεργία κατά την οποία υπάρχει μια γενικευμένη αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος στο υπεύθυνο πρόσθετο, που πολλές φορές μπορεί να βρίσκεται σε πρόσμιξη με κάποια αλλεργιογόνο πρωτεΐνη.

Η συχνότερη αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος είναι η παραγωγή ειδικών αντισωμάτων έναντι του αλλεργιογόνου συστατικού της τροφής. Το αποτέλεσμα είναι η απελευθέρωση από τα κύτταρα τεράστιων ποσοτήτων χημικών ουσιών, όπως η ισταμίνη που είναι υπεύθυνη για τα συμπτώματα της αλλεργικής αντίδρασης ανάλογα με τον ιστό στον οποίο απελευθερώνονται.

Τα συμπτώματα μπορεί να είναι ήπια έως σοβαρά. Μια σοβαρή αλλεργική αντίδραση μπορεί να προκαλέσει αλλεργικό σοκ, το οποίο εκδηλώνεται με λιποθυμία και πτώση πίεσης που μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο.

Η άλλη μορφή δυσανεξίας σε πρόσθετα τροφίμων είναι η μη αλλεργική και προκαλείται από ενώσεις όπως το όξινο γλουταμινικό νάτριο (ενισχυτικό γεύσης), τα νιτρικά άλατα (συντήρηση κρεάτων) και τα θειώδη (παρεμπόδιση μούχλας).

Οι μη αλλεργικές αντιδράσεις δυσανεξίας σε πρόσθετα, εκτός από τοπικές αντιδράσεις δυσπεψίας, μπορεί να προκαλέσουν πονοκέφαλο, κοκκίνισμα, δυσφορία στο στήθος και αισθήσεις ζεστασιάς. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως το μόνο σύμπτωμα που προκαλείται μετά την κατανάλωση του ύποπτου πρόσθετου είναι ο πονοκέφαλος.

Οι διακοπές μας κάνουν καλό. Είναι μια ευκαιρία να ξεκουραστούμε και να μειώσουμε τα επίπεδα του στρες, δύο πολύ σημαντικά στοιχεία για καλή καρδιακή υγεία. Η οργάνωση των διακοπών πρέπει να γίνει προσεκτικά όταν κάποιος πάσχει από κάποιο καρδιακό νόσημα. Η επιλογή του τόπου διακοπών και του τρόπου μετακίνησης πρέπει να αποφασιστεί λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση του ασθενούς.

Οι ασθενείς με καρδιακές νόσους πρέπει να είναι σε θέση να περπατήσουν 100 μέτρα και να ανέβουν 12 σκαλοπάτια πριν αποφασίσουν να κάνουν ένα μακρινό ταξίδι με αεροπλάνο. Αν κάποιος πάσχει από σοβαρές καρδιακές ασθένειες, όπως καρδιακή ανεπάρκεια, πρέπει επίσης να διαλέξει τον προορισμό των διακοπών του αναλόγως με το κλίμα και το υψόμετρο. Οι καρδιακές ασθένειες επηρεάζονται από το υψηλό υψόμετρο και από τη ζέστη, την υγρασία και το κρύο. Εκείνοι οι οποίοι αναρρώνουν από κάποιο καρδιακό επεισόδιο καλό είναι να μην απομακρυνθούν πολύ από το σπίτι τους πρώτους μήνες. Αν φύγουν από το σπίτι προτείνεται να επισκεφτούν ένα μέρος το οποίο έχει νοσοκομείο ή κέντρο βοηθειών.

Κατά τη διάρκεια των διακοπών οι ασθενείς με καρδιακές νόσους πρέπει να έχουν μαζί τους τα ακόλουθα:

Συνταγογραφούμενα φάρμακα

Είναι πολύ σημαντικό να έχετε μαζί σας τα φάρμακα που απαιτούν συνταγή ιατρού, ειδικά αν ταξιδεύετε στο εξωτερικό. Πολλά φάρμακα μπορεί να μην υπάρχουν στο εξωτερικό ή να κυκλοφορούν με διαφορετικό όνομα. Αν απαιτούν συνταγή δεν θα μπορέσετε να τα αγοράσετε από άλλη χώρα.

Μια λίστα με τα φάρμακα και τη δοσολογία

Αν χάσετε κάποιο χάπι ή δεν θυμάστε τη δοσολογία σας καλό είναι να έχετε αυτές τις πληροφορίες διαθέσιμες. Επίσης, σε περίπτωση που χρειαστείτε ιατρική περίθαλψη είναι καλό να έχετε μια λίστα με τα φάρμακα που παίρνετε και την ποσότητα.

Τα στοιχεία επικοινωνίας του ιατρού σας

Τα στοιχεία επικοινωνίας του ιατρού σας θα χρειαστούν σε περίπτωση που επισκεφτείτε κάποιο ιατρικό κέντρο κατά τη διάρκεια των διακοπών σας. Οι ιατροί θα μπορούν να επικοινωνήσουν με τον προσωπικό σας ιατρό και να πάρουν πληροφορίες για την κατάσταση της υγείας σας.

Το ιατρικό σας ιστορικό

Έχετε μαζί το ιατρικό ιστορικό σας μαζί με τα αποτελέσματα των πιο πρόσφατων εξετάσεών σας.

Αντίγραφο από πρόσφατο καρδιογράφημα

Σε περίπτωση επείγοντος περιστατικού οι ιατροί θα χρειαστεί να συγκρίνουν το καρδιογράφημα με το πιο πρόσφατο καρδιογράφημά σας.

Πηγή: kalikardia.gr

Η βιταμίνη Κ είναι ένα θρεπτικό στοιχείο, το οποίο απαιτεί ο οργανισμός μας σε μικρές και τακτικές ποσότητες. Είναι σημαντικό για την δημιουργία μιας ομάδας ουσιών, των λεγόμενων παραγόντων πήξεως, οι οποίοι λειτουργούν από κοινού προκειμένου να πήξει το αίμα όταν τραυματίζονται τα αιμοφόρα αγγεία.

Η ανεπάρκεια της βιταμίνης Κ μπορεί να οδηγήσει σε εκτενή αιμορραγία και στον άμεσο σχηματισμό εκχυμώσεων. Επίσης, τα χαμηλά επίπεδα της στο αίμα συνδέονται με χαμηλή οστική πυκνότητα, καθώς υπάρχουν ενδείξεις ότι όταν ευρίσκεται σε επαρκή επίπεδα μειώνεται ο κίνδυνος των καταγμάτων.

Υπάρχουν τρία διαφορετικά είδη βιταμίνης Κ:

– Η βιταμίνη Κ1 (φυλλοκινόνη) είναι ο τύπος που προέρχεται από τη διατροφή, ιδιαίτερα από τα πράσινα φυλλώδη λαχανικά καθώς επίσης και από τα γαλακτοκομικά προϊόντα και τα φυτικά έλαια. Επιπλέον η Κ1 παρασκευάζεται τεχνικά προκειμένου να χορηγηθεί από το στόμα ή παρεντερικά σε ασθενείς που πάσχουν από νόσους που συνδέονται με υπερβολική αιμορραγία.

– Η βιταμίνη Κ2 (μενακινόνη) παράγεται από βακτήρια της φυσιολογικής χλωρίδας των εντέρων. Συμπληρώνει την Κ1 αλλά δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες του σώματος.

– Η βιταμίνη Κ3 (μεναδιόνη) είναι μία συνθετική, υδατοδιαλυτή μορφή της βιταμίνης Κ, η οποία χρησιμοποιείται ως θεραπεία για τους ενηλίκους. Δε χορηγείται πλέον σε μικρά παιδιά καθώς μπορεί να προκαλέσει αιμολυτική αναιμία.

Σε ποιες τροφές περιέχεται

Το σώμα μας δεν είναι ικανό από μόνο του να παράγει επαρκή ποσότητα βιταμίνης Κ, γι’ αυτό θα πρέπει αυτή να λαμβάνεται από τη διατροφή. Παραδείγματα τροφών που περιέχουν υψηλές ποσότητες είναι τα πράσινα φυλλώδη λαχανικά όπως το λάχανο, το σπανάκι, τα γογγύλια, τα πράσινα φύλλα του μαρουλιού καθώς και το μπρόκολο, τα φρέσκα κρεμμυδάκια, ο μαϊντανός και τα σπαράγγια.

Άλλες πηγές είναι τα γαλακτομικά προϊόντα, τα δημητριακά, τα φυτικά έλαια και οι σπόροι σόγιας. Οι τύποι Κ1 και Κ2, που παρέχονται από τη διατροφή αλλά παράγονται και από τον οργανισμό, είναι και οι δύο λιποδιαλυτές και αποθηκεύονται στο λιπώδη ιστό του σώματος και στο συκώτι. Ένας ενήλικας αποθηκεύει τυπικά ποσότητα ίση με τις εβδομαδιαίες ανάγκες της βιταμίνης Κ.

Αιτίες έλλειψης

Οι πιο συχνές αιτίες έλλειψης της βιταμίνης Κ είναι η ανεπαρκής διατροφική πρόσληψη, η ανεπαρκής απορρόφηση, η μειωμένη αποθήκευση της βιταμίνης Κ εξαιτίας ηπατικής νόσου, καθώς και η μειωμένη παραγωγή της από το έντερο.

Η διατροφική έλλειψη της βιταμίνης Κ, παρόλο που είναι σπάνια σε υγιείς ανθρώπους, είναι σχετικά συχνή σε όσους είναι σοβαρά άρρωστοι ή πάσχουν από ορισμένες χρόνιες παθήσεις (π.χ. σε καρκινοπαθείς, ασθενείς που έχουν εισαχθεί σε μονάδες εντατικής θεραπείας, κ.λπ.).

Η δυσαπορρόφηση και ειδικά η εξασθενημένη απορρόφηση των λιπών εξαιτίας ασθενειών όπως η κυστική ίνωση, η κοιλιοκάκη και οι χολοστατικές ηπατικές νόσοι μπορούν επίσης να προκαλέσουν έλλειψη της βιταμίνης Κ.

Τέλος, ορισμένα φάρμακα, όπως τα αντιβιοτικά ή και τα αντι-επιληπτικά, μπορούν να επηρεάσουν την απορρόφηση της βιταμίνης Κ1, να μειώσουν την ποσότητα του τύπου Κ2 που παράγεται στα έντερα ή να αυξήσουν τις απαιτήσεις του σώματος για βιταμίνη Κ.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα που σχετίζονται με την έλλειψη της βιταμίνης Κ μπορεί να περιλαμβάνουν εύκολη εμφάνιση μώλωπα, αιμορραγία από τη μύτη ή από τα ούλα, υπερβολική αιμορραγία από πληγές, δύσκολη έμμηνο ρύση, αιμορραγία από το γαστρεντερικό σύστημα, καθώς και αίμα στα ούρα ή και στα κόπρανα.

Θεραπεία

Η βραχυπρόθεσμη θεραπεία για την ανεπάρκεια της βιταμίνης Κ συνήθως περιλαμβάνει είτε δια του στόματος συμπληρώματα είτε παρεντερικά. Η μακροχρόνια ή εφ’ όρου ζωής λήψη συμπληρωμάτων μπορεί να είναι απαραίτητη σε άτομα που πάσχουν από υποκείμενες χρόνιες παθήσεις.

Η διαλείπουσα χωλότητα είναι μια πάθηση που εκδηλώνεται με τη μορφή πόνου, αδυναμίας, βάρους ή σφιξίματος στα κάτω μέλη (μηροί, γάμπες, γλουτοί ή πέλματα) κατά το περπάτημα, αλλά εξαφανίζεται με το ολιγόλεπτο σταμάτημα και την ξεκούραση.

Αυτό συμβαίνει διότι μπορεί να υπάρχει μειωμένη ροή αίματος με τις αρτηρίες προς τα κάτω μέλη όταν το άτομο βαδίζει, αλλά στην ηρεμία η ποσότητα του αίματος να είναι επαρκής.

Η διαλείπουσα χωλότητα παρουσιάζεται γρηγορότερα κατά τη βάδιση σε ανηφόρα ή με γρηγορότερο βήμα, οπότε οι απαιτήσεις των μυών σε αίμα και οξυγόνο γίνονται μεγαλύτερες, ενώ με τον καιρό τα συμπτώματα μπορεί να γίνονται αισθητά και σε μικρότερες αποστάσεις.

Πού οφείλεται

Η συνηθέστερη αιτία είναι η αθηροσκλήρυνση που μπορεί να στενέψει μια αρτηρία ή να την κλείσει εντελώς. Η συγκεκριμένη είναι μια διεργασία γήρανσης που συμβαίνει νωρίτερα σε ανθρώπους που καπνίζουν, αλλά και σε όσους έχουν σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση ή αυξημένη χοληστερόλη. Όταν η πάθηση αυτή προσβάλλει τις αρτηρίες που τροφοδοτούν τα κάτω μέλη, ονομάζεται περιφερική αποφρακτική αρτηριοπάθεια ή περιφερική αγγειακή νόσος.

Σημειωτέον ότι τα συμπτώματα της διαλείπουσας χωλότητας μπορούν να εμφανιστούν και σε άλλες καταστάσεις, οι οποίες ωστόσο δεν είναι αγγειακές. Σε αυτές περιλαμβάνονται μυοσκελετικές παθήσεις όπως η οστεοαρθρίτιδα (ισχίων ή γονάτων), οι νευρολογικές παθήσεις όπως η διαβητική νευροπάθεια και ο ριζιτικός πόνος από στένωση του νωτιαίου σωλήνα ή από συμπίεση νευρικών ριζών στη σπονδυλική στήλη.

Ο ειδικός για το λόγο αυτό θα εκτιμήσει τη γενική κατάσταση της υγείας του ατόμου πριν προχωρήσει στη διάγνωση.

Θεραπεία

Η αντιμετώπιση της διαλείπουσας χωλότητας εξαρτάται από το αίτιο που την προκάλεσε, οπότε και η θεραπευτική αγωγή καθορίζεται αναλόγως.

Σε γενικές γραμμές η συντηρητική αγωγή με ένα πρόγραμμα βαδίσματος βοηθά πολύ και είναι ασφαλής, ενώ συνίσταται παράλληλα η πλήρης διακοπή του καπνίσματος, η λήψη φαρμακευτικής θεραπείας, ο έλεγχος των επιπέδων του σακχάρου στο αίμα, της αρτηριακής πίεσης και της χοληστερόλης, η τακτική άσκηση, η μείωση κατανάλωσης ζωικών λιπών και η διατήρηση του σωματικού βάρους σε κανονικά επίπεδα.

Στις περιπτώσεις όμως της διαλείπουσας χωλότητας που είναι σοβαρές και περιορίζουν σε σημαντικό βαθμό τον ασθενή, συνίσταται η χειρουργική και η ενδαγγειακή θεραπεία.

Ο αιματοκρίτης (HCT) αποτελεί την εκατοστιαία αναλογία του όγκου του αίματος που καταλαμβάνεται από τα ερυθροκύτταρα (ερυθρά αιμοσφαίρια) ανά μονάδα όγκου αίματος. Η τιμή αυτή χρησιμοποιείται μαζί με εκείνην της αιμοσφαιρίνης για να διαπιστωθεί η αναιμία, μια κατάσταση του αίματος κατά την οποία η τιμή της αιμοσφαιρίνης είναι χαμηλότερη των 13,5g% στους άνδρες και χαμηλότερη των 12g% στις γυναίκες.

Υψηλός αιματοκρίτης

Ο αυξημένος αιματοκρίτης μπορεί να αποτελεί ένδειξη απώλειας υγρών, όπως στις περιπτώσεις της αφυδάτωσης, των εγκαυμάτων και της θεραπείας με διουρητικά ή – πιο σπάνια – σε αύξηση του αριθμού των ερυθροκυττάρων (ερυθραιμία) που μπορεί να προκύψει σε περιπτώσεις όπως οι καρδιαγγειακές και οι νεφρικές διαταραχές. Κατά την αφυδάτωση μειώνεται ο όγκος του αίματος, ωστόσο οι τιμές του αιματοκρίτη επανέρχονται σε φυσιολογικά επίπεδα μετά από επαρκή πρόσληψη υγρών.

Στις περιπτώσεις πάντως που σε επανειλημμένες αιματολογικές εξετάσεις ο αιματοκρίτης βρίσκεται αυξημένος, πρέπει να γίνει διερεύνηση της αιτίας.

Όταν ο υψηλός αιματοκρίτης οφείλεται σε σχετικά αυξημένο αριθμό ερυθρών αιμοσφαιρίων συνήθως συνιστούμε στο άτομο να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, διότι ενδεχομένως έχει καλύτερη οξυγόνωση των μυών. Τα υπερβολικά πολλά ερυθρά αιμοσφαίρια όμως μπορούν να κάνουν το αίμα πιο αργό στη κίνησή του και τελικά παρέχεται λιγότερο οξυγόνο στα όργανα του σώματος.

Ο υψηλός αιματοκρίτης που οφείλεται σε ερυθραιμία συμβάλλει στην αύξηση της αρτηριακής πίεσης, ενώ υπάρχει ο κίνδυνος να σχηματισθεί πιο εύκολα θρόμβος και τελικά έμφραγμα. Άτομα με αιματοκρίτη πάνω από 50% εμφανίζουν αυξημένο κίνδυνο στεφανιαίας νόσου ή εγκεφαλικού επεισοδίου.

Αυξάνεται μάλιστα και ο κίνδυνος για σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 όταν ο αιματοκρίτης είναι υψηλός. Άνδρες με αιματοκρίτη πάνω από 48% εμφανίζουν 4 φορές υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 2 σε σύγκριση με όσους έχουν αιματοκρίτη κάτω από 42%. Αυτό κατά πάσα πιθανότητα συμβαίνει διότι όταν το αίμα είναι πυκνό, η ινσουλίνη δυσκολεύεται να μεταφέρει τη γλυκόζη μέσα στα κύτταρα με αποτέλεσμα να ανεβαίνει το «ζάχαρο» στο αίμα.

Φυσιολογικά επίπεδα

Οι φυσιολογικές τιμές του αιματοκρίτη διαφέρουν ανά ηλικία αλλά μετά την εφηβεία καθορίζονται με βάση το φύλο. Για τους άνδρες συνήθως κυμαίνονται μεταξύ 40-52% ενώ για τις γυναίκες σε 36-48%, όταν δεν βρίσκονται σε εγκυμοσύνη. Μετά τα 60 οι άντρες και οι γυναίκες έχουν ελαφρά χαμηλότερες τιμές αιματοκρίτη, κάτι που αντανακλά τον χαμηλότερο αριθμό ερυθρών αιμοσφαιρίων σε αυτήν την ηλικία. Οι γυναίκες μάλιστα θα πρέπει να γνωρίζουν ότι κατά την εγκυμοσύνη οι φυσιολογικές τιμές είναι χαμηλότερες από ότι συνήθως. Στην περίπτωση της μονής κύησης είναι στο 34% και 30% στην πολύδυμο κύηση.

Σημειωτέον ακόμη ότι υπάρχουν φάρμακα που μπορούν να προκαλέσουν χαμηλό  ή υψηλό  αιματοκρίτη, ενώ παροδική και μικρή πτώση προκαλείται από τις ιώσεις, το άγχος, την αϋπνία και την κόπωση. Χαμηλό αιματοκρίτη προκαλούν οι διατροφικές ανεπάρκειες, η κατάκλιση, η υπερφόρτωση με υγρά, ορισμένες ορμονικές διαταραχές, αλλά και η εγκυμοσύνη όπως προαναφέρθηκε.

Photo credit: Freepik

Σύμφωνα με επιστήμονες του University of Leeds ο σύντομος ύπνος θα μπορούσε να μειώσει τον κίνδυνο διαβήτη, καρδιακών προβλημάτων και κατάθλιψης, που είναι πιο πιθανά όταν κάποιος δεν κοιμάται αρκετά.

Η Nerina Ramlakhan δήλωσε ότι η απώλεια μιας ώρας στο κρεβάτι είναι πολύ άσχημη για ανθρώπους που ήδη παλεύουν με προβλήματα ύπνου.

Τα ευρήματα έδειξαν ότι ο ύπνος μεταξύ 2 και 4μμ για 20 μόλις λεπτά μπορεί να κάνει σημαντική διαφορά.

Ο σύντομος ύπνος αποδείχτηκε ότι ενισχύει τη δημιουργικότητα και την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων και μπορεί να εξισορροπήσει το ανοσοποιητικό σύστημα-το προσωπικό ενός γραφείου μπορεί έτσι να λείπει λιγότερο από τη δουλειά.

Πηγή: iatronet.gr

Featured photo designed by Freepik