Blog

Η κατανάλωση αλκοόλ και η οδήγηση αποτελούν έναν επικίνδυνο συνδυασμό και δυστυχώς μια συχνή πραγματικότητα στην κοινωνία μας. Είναι γνωστό γενικότερα ότι το αλκοόλ, ανάλογα με τη ληφθείσα ποσότητα, ασκεί πολύπλευρη φαρμακολογική και τοξική δράση στον οργανισμό και επηρεάζει τη λειτουργία πολλών συστημάτων.

Στην οδήγηση ειδικότερα μπορεί μεταξύ άλλων να επηρεαστεί άμεσα ο χρόνος αντίδρασης του χρήστη σε μια έκτακτη περίσταση, η λειτουργία των μυών των ματιών επιβραδύνεται, η δυνατότητα αντίληψης της θέσης των άλλων οχημάτων ή της διαχωριστικής γραμμής των δύο ρευμάτων μειώνεται, ενώ και η αίσθηση υπνηλίας αυξάνεται.

Η Ελληνική Ιατροδικαστική Εταιρία ενημερώνει όλους τους οδηγούς σχετικά με τη χρήση αλκοόλ κατά την οδήγηση και τους 5 μύθους που διατυπώνονται συχνότερα.

Μύθος 1: Το αλκοτέστ της τροχαίας δίνει πάντα μικρότερες τιμές.

Αλήθεια: Το νόμιμο όριο στον εκπνεόμενο αέρα (κοινά αλκοτέστ) είναι 0,25mg/L το οποίο αντιστοιχεί με το 0,50 g/L στο αίμα (έπειτα από αιμοληψία). Ουσιαστικά μιλάμε για αντίστοιχες τιμές και με τις δύο μεθόδους.

Μύθος 2: Για να περάσεις το νόμιμο όριο πρέπει να πιεις πάνω από 3 ποτά.

Αλήθεια: Ένα μεγάλο ποτήρι µπίρα (500 ml), 200 ml κρασί ή 55 ml ουίσκι ή βότκα είναι ικανά για την υπέρβαση του ορίου.

Μύθος 3: «Εγώ το αντέχω».

Αλήθεια: Το αλκοόλ, ανάλογα με τη ληφθείσα ποσότητα, έχει συγκεκριμένη επίδραση στον ανθρώπινο οργανισμό. Οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα σε ένα χρόνιο πότη και ένα αρχάριο έχουν σημασία κυρίως στις χαμηλές τιμές πλησίον του νόμιμου ορίου. Κοινώς σε μεγάλες ποσότητες δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να διατηρήσει την οδηγική του ικανότητα.

Μύθος 4: Αν τρως λιπαρά, μπορείς να πιεις και παραπάνω.

Αλήθεια: Τα λιπαρά απλώς αργούν την απορρόφηση του οινοπνεύματος από το γαστρεντερικό σύστημα. Αυτό σημαίνει απλά ότι θα καθυστερήσει για λίγα λεπτά να εμφανιστεί η ανώτερη τιμή αιθυλικής αλκοόλης. Σε καμία περίπτωση η κατανάλωση λιπαρών τροφών δεν σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να πιει παραπάνω.

Μύθος 5: Σταμάτησα να πίνω εδώ και μιάμιση ώρα άρα μπορώ να οδηγήσω.

Αλήθεια: Ισχύει ακριβώς το αντίθετο καθώς στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα έχουμε την μεγαλύτερη τιμή αιθυλικής αλκοόλης στο αίμα.

Ο αντρικός και ο γυναικείος πληθυσμός εμφανίζουν αισθητές διαφορές ως προς τον τρόπο με τον οποίο αρρωσταίνουν, γεγονός το οποίο αποδίδεται τόσο στις οργανικές διαφορές που παρουσιάζουν τα δύο φύλα, όσο και στη συμπεριφορά τους.

Οι γυναίκες για παράδειγμα μπορεί να εμφανίζουν μια ασθένεια σε μεγαλύτερη ηλικία σε σχέση με τους άντρες, τα συμπτώματά τους να διαφέρουν, αλλά και ο οργανισμός τους να ανταποκρίνεται διαφορετικά στις θεραπείες. Οι άντρες από την άλλη μπορεί να μεριμνούν λιγότερο για την αντιμετώπιση ορισμένων καταστάσεων ή και να είναι πιο ευαίσθητοι σε ορισμένες φαρμακολογικές ουσίες.

Οι πιο πλήρεις επιστημονικές έρευνες εστιάζουν και στα δύο φύλα προκειμένου να κατανοήσουν το πως λειτουργούν οι ασθένειες και το πως αντιδρά ο οργανισμός στις θεραπείες.

Το αμερικανικό Εθνικό Δίκτυο Ινστιτούτων Υγείας (NIH) δημοσίευσε ένα infographic ενημερώνοντας σχετικά.

Καρδιαγγειακός κίνδυνος

Τα αιμοφόρα αγγεία στην καρδιά μιας γυναίκας είναι μικρότερα σε διάμετρο και πιο περίπλοκα διακλαδισμένα από εκείνα ενός άντρα. Οι διαφορές αυτές δίνουν μια εξήγηση ως προς το γιατί όταν τα αιμοφόρα αγγεία τους φράζουν, έχουν διαφορετικές εκδηλώσεις σε σύγκριση με τον αντρικό πληθυσμό. Τα συμπτώματα που εμφανίζουν, όπως και τα αποτελέσματα των διαγνωστικών εξετάσεων, μερικές διαφέρουν, γεγονός που δυσκολεύει τη διαδικασία της διάγνωσης.

Επίσης ο γυναικείος πληθυσμός, καθώς στις περισσότερες κοινωνίες αναλαμβάνει περισσότερο την ευθύνη φροντίδας των παιδιών, τις υποχρεώσεις του σπιτιού και τη φροντίδα των ηλικιωμένων μελών της οικογενείας, είναι πιθανό να μην ασχοληθεί εγκαίρως με την πρόληψη ή τη διαχείριση χρόνιων παθήσεων όπως η καρδιοπάθεια.

Οστεοπόρωση

Η οστεοπόρωση είναι χρόνια πάθηση του μεταβολισμού των οστών, κατά την οποία παρατηρείται σταδιακή μείωση της πυκνότητας και ποιότητάς τους, με αποτέλεσμα αυτά με την πάροδο του χρόνου να γίνονται πιο εύθραυστα και λεπτά.

Είναι μια πάθηση που εμφανίζεται πιο συχνά στις γυναίκες, διότι έχουν λιγότερο οστικό ιστό σε σχέση με τους άντρες, ενώ κατά την εμμηνόπαυση περνούν από μια ταχεία φάση απώλειας οστικού ιστού λόγω των ορμονικών αλλαγών.

Αντίθετα, η οστεοπόρωση σε άντρες άνω των 50 ετών συχνά περνάει απαρατήρητη διότι πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται για μια «ασθένεια της γυναίκας».

Αρθρίτιδα γόνατος

Οι γυναίκες και τα κορίτσια νεαρής ηλικίας είναι πιο επιρρεπείς σε τραυματισμούς των γονάτων όταν ασχολούνται με αθλήματα. Αυτό εν μέρει οφείλεται στην ανατομία του γόνατος και του ισχίου τους, στην μυϊκή δύναμη του ποδιού και στη χαλαρότητα των συνδέσμων και των τενόντων. Οι τραυματισμοί στα γόνατα για οποιοδήποτε φύλο, όπως η ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, αυξάνουν σημαντικά τις πιθανότητες μελλοντικής ανάπτυξης οστεοπόρωσης.

Επιπλέον, το περπάτημα σε ψηλοτάκουνα παπούτσια αυξάνει την πίεση στην άρθρωση του γόνατος, αυξάνοντας τον κίνδυνο ανάπτυξης οστεοαρθρίτιδας.

Διακοπή του καπνίσματος

Για τις γυναίκες η διακοπή του καπνίσματος είναι δυσκολότερη σε σχέση με τους άντρες, διότι ο οργανισμός τους μεταβολίζει γρηγορότερα τη νικοτίνη -την εθιστική ουσία που περιέχεται στον καπνό. Η διαφορά αυτή στο μεταβολισμό εν μέρει εξηγεί τον λόγο που η θεραπεία υποκατάστασης νικοτίνης, όπως τα έμπλαστρα και οι μαστίχες, είναι πιο αποτελεσματική στον αντρικό πληθυσμό, ο οποίος εμφανίζεται πιο ευαίσθητος στις φαρμακολογικές επιδράσεις της νικοτίνης.

Αντιθέτως, σε ό,τι αφορά τη διακοπή του καπνίσματος ο γυναικείος πληθυσμός εμφανίζεται πιο ευαίσθητος σε παράγοντες όπως τα κοινωνικά ερεθίσματα.

Ψυχική υγεία

Οι γυναίκες έχουν διπλάσιες πιθανότητες από τους άνδρες να εμφανίσουν κατάθλιψη, καθώς πολλές εκδηλώνουν συμπτώματα που σχετίζονται με τις αλλαγές στις ορμόνες κατά την εφηβεία, την εγκυμοσύνη και την περιεμμηνόπαυση.

Οι άντρες, σε σύγκριση με τις γυναίκες, είναι λιγότερο πιθανό να αποδεχθούν το πρόβλημα και να αναζητήσουν βοήθεια.

Μεριμνήστε λοιπόν για την προστασία της υγείας σας, μην αγνοείτε ενδεχόμενα  συμπτώματα και αναζητήστε ιατρική συμβουλή.

Η κατάθλιψη είναι γνωστός παράγοντας κινδύνου για καρδιαγγειακή νόσο. Ωστόσο, ομάδα ερευνητών από τις ΗΠΑ ανακάλυψε ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση της κατάθλιψης μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο ενός ανθρώπου να εμφανίσει καρδιαγγειακά προβλήματα-εγκεφαλικό επεισόδιο, καρδιακή ανεπάρκεια, καρδιακή προσβολή ή θάνατο.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η αποτελεσματική αγωγή για την κατάθλιψη μπορεί να μειώσει τους καρδιακούς κινδύνους ενός ασθενούς στο ίδιο επίπεδο με αυτούς ανθρώπων που δεν είχαν ποτέ βραχυπρόθεσμη κατάθλιψη.

Η Heidi May, του Intermountain Medical Center Heart Institute στις ΗΠΑ, δήλωσε ότι η έρευνα δείχνει πως κατάλληλη αποτελεσματική αγωγή για την κατάθλιψη φαίνεται ότι βελτιώνει τον κίνδυνο να έχει κάποιος φτωχή καρδιακή υγεία.

Πρόσθεσε ότι με τη βοήθεια προηγούμενων ερευνών γνωρίζουμε ότι η κατάθλιψη επηρεάζει το μακροπρόθεσμο καρδιαγγειακό κίνδυνο, αλλά η γνώση ότι η μείωση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης περιορίζει τον κίνδυνο καρδιόπαθειας βραχυπρόθεσμα, μπορεί να βοηθήσει γιατρούς και ασθενείς να είναι πιο αφοσιωμένοι στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης.

Η May δήλωσε ότι το συμπέρασμα της έρευνας είναι ότι αν η κατάθλιψη δεν αντιμετωπίζεται ο κίνδυνος καρδιαγγειακών επιπλοκών αυξάνει σημαντικά.

Η ερευνητική ομάδα συνέλεξε πληροφορίες από 7.550 συμμετέχοντες που συμπλήρωσαν τουλάχιστον 2 ερωτηματολόγια για την κατάθλιψη σε διάστημα 2 ετών.

Κατηγοριοποιήθηκαν με βάση τα αποτελέσματα της έρευνας ως εξής: Δεν είχαν ποτέ κατάθλιψη, δεν είχαν πια κατάθλιψή, παρέμεναν με κατάθλιψη ή εμφάνισαν κατάθλιψη.

Μετά την ολοκλήρωση των ερωτηματολογίων οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν για να διαπιστωθεί αν είχαν σημαντικά καρδιαγγειακά προβλήματα.

Τα ευρήματα υπέδειξαν ότι το 4,6% των ασθενών που δεν είχαν πια κατάθλιψη είχαν παρόμοια εμφάνιση σημαντικών καρδιαγγειακών επιπλοκών με αυτούς που δεν είχαν καθόλου κατάθλιψη (94,8%).

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι αλλαγές στα συμπτώματα κατάθλιψης μπορεί επίσης ενδεχομένως να προκαλούν άμεσες αλλαγές στον οργανισμό, που με τη σειρά τους προκαλούν σημαντικά καρδιαγγειακά προβλήματα. Χρειάζονται μελλοντικές έρευνες για να απαντηθούν αυτές οι ερωτήσεις.

Πηγή: iatronet.gr

Τα άτομα που επιθυμούν να διακόψουν το τσιγάρο είναι πιο πιθανό να πετύχουν το στόχο τους αν διακόψουν απότομα, αναφέρει νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Annals of Internal Medicine.

Εθελοντές που χρησιμοποίησαν αυτή τη μέθοδο είχαν 25% περισσότερες πιθανότητες να παραμένουν σε αποχή μισό χρόνο από την ημερομηνία διακοπής σε σχέση με καπνιστές που διέκοψαν σταδιακά.

Το NHS στη Βρετανία συνιστά να συμβουλευτεί κάποιος τον γιατρό του για να λάβει επαγγελματική στήριξη και συμβουλές για τη διακοπή του καπνίσματος.

Στην έρευνα, που χρηματοδοτήθηκε από το British Heart Foundation, σχεδόν 700 εθελοντές χωρίστηκαν τυχαία σε 2 ομάδες. Μια που διέκοψε απότομα το κάπνισμα και μια που διέκοψε σταδιακά. Όλοι οι συμμετέχοντες έλαβαν επίσης συμβουλές και στήριξη, καθώς και πρόσβαση σε επιθέματα νικοτίνης, τσίχλα νικοτίνης ή στοματικό σπρέι.

Μετά από 6 μήνες, το 15,5% των συμμετεχόντων στην ομάδα σταδιακής διακοπής απείχε, σε σύγκριση με το 22% της ομάδας που διέκοψε απότομα.

Ο ερευνητής Dr Nicola Lindson-Hawley, του Oxford University, δήλωσε ότι η διαφορά στις προσπάθειες διακοπής φάνηκε να προκύπτει επειδή οι άνθρωποι κόπιαζαν να διακόψουν. Η προσπάθεια τους έδινε ένα επιπλέον πράγμα να κάνουν – που μπορεί να τους οδήγησε στην αναβολή της διακοπής.

Αν και οι περισσότεροι συμμετέχοντες δήλωσαν ότι προτιμούσαν την ιδέα της σταδιακής διακοπής, ήταν παρόλα αυτά πιο πιθανό να το διακόψουν όσοι ανήκαν στην ομάδα της απότομης διακοπής.

Ο Dr Lindson-Hawley συμβουλεύει ότι είναι καλύτερο ακόμα και να μειώνει κάποιος τα τσιγάρα που καπνίζει από το να μην κάνει τίποτα.

Πηγή: iatronet.gr

Το πεπτικό έλκος είναι μία χρόνια πάθηση του πεπτικού συστήματος και ιδιαίτερα του στομάχου και του δωδεκαδάκτυλου, η οποία χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία μιας πληγής (έλκους) στο τοίχωμα των εν λόγω σημείων.

Το έλκος σχηματίζεται όταν οι άμυνες του στομάχου παύουν να λειτουργούν σωστά και το υδροχλωρικό οξύ και η πεψίνη, τα οποία παράγονται για τη διάσπαση και την πέψη της τροφής, καταστρέφουν σταδιακά την εσωτερική του επιφάνεια. Οι δύο πιο κοινές αιτίες που οδηγούν σε αυτό είναι η μόλυνση από ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού και η μακροπρόθεσμη χρήση μη στεροειδών αντιφλεγμονώδων φαρμάκων.

Το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού παράγει ένα ένζυμο, το οποίο μειώνει την ικανότητα του στομάχου να παράγει βλέννη, καθιστώντας το επιρρεπές στη καταστροφή του από το οξύ και στα πεπτικά έλκη. Η μόλυνση από το βακτήριο είναι συνηθισμένη, ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες. Θεωρείται ότι μεταδίδεται μέσω της κατανάλωσης τροφής ή νερού που έχουν μολυνθεί από ανθρώπινα κόπρανα, ή πιθανώς μέσω επαφής με τα κόπρανα, τον έμετο ή το σάλιο ενός μολυσμένου ανθρώπου.

Άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την ακεραιότητα του βλεννογόνου του στομάχου είναι η τοπική ισχαιμία, οι παράγοντες που προκαλούν φλεγμονή, όπως η παλινδρόμηση της χολής στο στομάχι, καθώς και το στρες όπου περιλαμβάνονται συναισθήματα που αυξάνουν την έκκριση οξέος.

Συμπτώματα

Κύριο σύμπτωμα του τυπικού έλκους είναι ο πόνος ο οποίος συνήθως εντοπίζεται στο άνω μέρος της κοιλίας (επιγάστριο). Ο πόνος είναι τόσο εντοπισμένος που ο ασθενής μπορεί να δείξει που πονάει με το ένα δάκτυλό του. Σπανιότερα μπορεί να είναι διάχυτος και να επεκτείνεται προς την πλάτη ή το στήθος.

Ο πόνος αρχίζει λίγες ώρες μετά το γεύμα ή κατά τη διάρκεια της νύχτας και καταπραΰνεται από το φαγητό ή και από τα αντιόξινα. Λιγότερο επώδυνα αλλά εξίσου σημαντικά συμπτώματα είναι η απώλεια βάρους, το φούσκωμα και η ναυτία.

Τα συμπτώματα που απαιτούν άμεση ιατρική φροντίδα είναι ο οξύς, αιφνίδιος, επίμονος στομαχικός πόνος, τα αιματηρά ή μαύρα κόπρανα και η αιμόπτυση ή ο έμετος που μοιάζει με κατακάθι καφέ.

Στο δωδεκαδακτυλικό έλκος ο πόνος τείνει να εμφανίζεται στα διαστήματα μεταξύ των γευμάτων (πόνος εκ πείνας) και χαρακτηριστικά υποχωρεί με την λήψη τροφής.

Αντιμετώπιση

Η θεραπεία του πεπτικού έλκους περιλαμβάνει ένα συνδυασμό αντιβιοτικών για να εξουδετερώσουν τα ελικοβακτηρίδια του πυλωρού αν αυτά ευθύνονται για το έλκος, φάρμακα για να μειωθεί η ποσότητα παραγωγής του γαστρικού υγρού, καθώς και ειδική διατροφή που εγκαταλείπει γρήγορα το στομάχι και συνεπώς δεν συντελεί στην αυξημένη έκκριση υδροχλωρικού οξέος.

Μπορεί να διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς δεν είναι εύκολη η επούλωση του πεπτικού έλκους, ενώ η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και το κάπνισμα μπορούν να επιδεινώσουν την κατάσταση.

Επιπλοκές

Αν τα πεπτικά έλκη δεν θεραπευτούν μπορεί να επανέλθουν και σε σπάνιες περιπτώσεις να προκαλέσουν καρκίνο του στομάχου. Μπορεί επίσης να προκαλέσουν άλλες επικίνδυνες καταστάσεις εάν διαπεράσουν το στομάχι ή το τοίχωμα του δωδεκαδακτύλου (διάτρηση), ή σπάσουν ένα αιμοφόρο αγγείο (αιμορραγία), ή διακόψουν την απομάκρυνση τροφής από το στόμαχο (παρεμπόδιση).

Γράφει ο Διαμαντής Κλημεντίδης, κλινικός φαρμακοποιός

Η κλαριθρομυκίνη είναι «αγαπημένο» αντιβιοτικό στη χώρα μας. Παρότι δεν έχουμε πρόσβαση στα επίσημα στατιστικά των πωλήσεων, η αίσθησή μας είναι ότι ίσως πρόκειται για το πλέον συχνά συνταγογραφούμενο αντιβιοτικό αλλά και αυτό που χορηγείται (κακώς) χωρίς συνταγή ή που παίρνουν οι ασθενείς από μόνοι τους περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.

Ως αντιβιοτικό ανήκει στην κατηγορία των μακρολιδών. Έχει ευρύ αντιμικροβιακό φάσμα και δρα αναστέλλοντας την βακτηριακή πρωτεϊνοσύνθεση, κάτι που έρχεται ως αποτέλεσμα της σύνδεσής της με το τμήμα 23S rRNA της υπομονάδας 50S του βακτηριακού ριβοσώματος.

Είχαμε εκφράσει την αντίθεσή μας στην τάση για υπερσυνταγογράφηση αυτού του φαρμάκου με χιουμοριστικό τρόπο στο άρθρο-ανασκόπηση της προηγούμενης χρονιάς. Παλιότερα δε, είχαμε κάνει λόγο για τις πολλαπλές αλληλεπιδράσεις του φαρμάκου με αρκετά καρδιολογικά φάρμακα, κάτι που το καθιστά μη-ορθολογική επιλογή για ασθενείς που λαμβάνουν τέτοια. Τώρα έρχεται να… τριτώσει το κακό: Σύμφωνα με μελέτη των Wong και των συνεργατών του,¹ που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα στην ιατρική επιθεώρηση BMJ και σχολιάζεται αυτόν τον μήνα από τον Paul Mueller του NEJM,² η χρήση της κλαριθρομυκίνης σχετίζεται με σχεδόν τετραπλασιασμό της πιθανότητας εμφράγματος του μυοκαρδίου στο διάστημα των 14 ημερών της θεραπείας, και διπλασιασμό της πιθανότητας εμφάνισης αρρυθμιών, συγκρινόμενη με την αμοξικιλλίνη. Η συνολική αλλά και η καρδιαγγειακή θνησιμότητα ήταν διπλάσιες για τον πληθυσμό που έλαβε κλαριθρομυκίνη.

Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια μελέτη παρατήρησης και, όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν, μελέτες αυτού του σχεδιασμού δεν μπορούν να καταδείξουν σχέσεις αιτίας-αποτελέσματος (π.χ., οι ίδιοι οι ερευνητές αναφέρουν ότι δεν εξέτασαν στην ανάλυσή τους την πιθανή επίδραση άλλων παραγόντων όπως του καπνίσματος, του αλκοόλ ή της φυσικής δραστηριότητας), το μέγεθος της συσχέτισης (τετραπλασιασμός) είναι τέτοιο που δεν αφήνει περιθώρια αγνόησής του. Από τη στιγμή, μάλιστα, που επιβεβαιώνει και προγενέστερες επιδημιολογικές μελέτες ^{3, 4} οι οποίες έκρουαν το καμπανάκι του κινδύνου για αυτού του είδους τις ανεπιθύμητες ενέργειες, η ανάγκη για αλλαγή της συνταγογραφικής αλλά και καταναλωτικής νοοτροπίας απέναντι στο συγκεκριμένο φάρμακο οφείλει να αλλάξει.

Ιδιαίτερη προσοχή λοιπόν πρέπει να επιδεικνύεται από τους γιατρούς κατά τη συνταγογράφηση της κλαριθρομυκίνης σε ηλικιωμένα άτομα (>70 ετών) με υπέρταση, διαβήτη ή άλλα καρδιολογικά προβλήματα, γιατί αυτοί φαίνεται ότι διατρέχουν το υψηλότερο ρίσκο. Επιπλέον, επειδή η κλαριθρομυκίνη παρατείνει το διάστημα QTc, πρέπει να αποφεύγεται η συγχορήγησή της με φάρμακα που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα στον καρδιακό ρυθμό, όπως για παράδειγμα η κουετιαπίνη. Τέλος, ιδιαίτερη γνώση των παραπάνω οφείλουν να λάβουν και οι φαρμακοποιοί: αφενός για να ελέγχουν την καταλληλότητα της συνταγογράφησης, ως ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα προμήθειας του φαρμάκου στον ασθενή, αφετέρου για να έχουν έναν (ακόμα) λόγο ώστε να αντιστέκονται στην παράνομη και απαράδεκτη από κάθε άποψη πρακτική της χορήγησης αντιβιοτικών χωρίς ιατρική συνταγή.

Αναφορές

1. Wong A, Root A, Douglas I, Chui C, Chan E, Ghebremichael-Weldeselassie Y et al. Cardiovascular outcomes associated with use of clarithromycin: population based study. BMJ [Internet] 2016 [cited 2016 Feb 11];352:h6926. Available from: http://www.bmj.com/content/352/bmj.h6926?ijkey=9d06273b3e77d86a83d3d8fb2aa11152af5550ad&keytype2=tf_ipsecsha
2. Mueller P. Clarithromycin Is Associated with Excess Cardiovascular Risk. NEJM Journal Watch [Internet] 2016 [cited 2016 Feb 11];2016:NA40223. Available from:http://www.jwatch.org/na40223/2016/02/02/clarithromycin-associated-with-excess-cardiovascular-risk
3. Svanstrom H, Pasternak B, Hviid A. Use of clarithromycin and roxithromycin and risk of cardiac death: cohort study. BMJ 2014;349(aug19 11):g4930-g4930.
4. Schembri S, Williamson P, Short P, Singanayagam A, Akram A, Taylor J et al. Cardiovascular events after clarithromycin use in lower respiratory tract infections: analysis of two prospective cohort studies. BMJ 2013;346(mar20 2):f1235-f1235.

Πηγή: clinicalpharmacist.gr

Photo credit: Joaquin Villaverde Photography via Foter.com / CC BY-NC-SA

Ο όρος αυτοάνοσο νόσημα περιγράφει την ασθένεια, η οποία προκύπτει όταν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού «λανθασμένα» επιτίθεται εναντίον του ίδιου του σώματός του, στοχεύοντας τα κύτταρα, τους ιστούς και τα όργανά του.

Το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι ένα σύνολο μηχανισμών, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την άμυνα του οργανισμού απέναντι σε τοξικούς παράγοντες (βακτήρια, ιούς και άλλα μικρόβια που εισβάλλουν στο σώμα). Αποτελείται από πολλά διαφορετικά όργανα και ιστούς, μεταξύ των οποίων ο μυελός των οστών και ο θύμος αδένας, όπου δημιουργούνται και αναπτύσσονται τα ειδικά κύτταρα του συστήματος. Η σωστή του λειτουργία είναι σημαντική τόσο για την αποτροπή εμφάνισης επικίνδυνων νοσημάτων όσο και για τη μακροζωία.

Στην περίπτωση όμως των αυτοάνοσων νοσημάτων ο οργανισμός αναγνωρίζει ως «ξένα» ορισμένα κύτταρα, ενεργοποιώντας τον αμυντικό του μηχανισμό εναντίον τους.

Υπάρχουν πολλά και διαφορετικά αυτοάνοσα νοσήματα, καθένα από τα οποία μπορεί να προσβάλλει τον οργανισμό με διαφορετικούς τρόπους. Τα συμπτώματα ποικίλλουν ανάλογα με το σύστημα του οργανισμού που έχει προσβληθεί, αλλά τα περισσότερα αυτοάνοσα έχουν κάποια κοινά συμπτώματα τα οποία περιλαμβάνουν πυρετό, κόπωση και γενική κακουχία.

Αρκετά συχνά αυτοάνοσα νοσήματα είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η φλεγμονώδης νόσος του εντέρου, η ψωρίαση, η κοιλιοκάκη, η σκλήρυνση κατά πλάκας και ο διαβήτης τύπου 1.

Τα αίτια

Η αιτία της εμφάνισης πολλών εξ αυτών παραμένει άγνωστη, ωστόσο υπάρχουν αρκετές θεωρίες που έχουν μελετηθεί, οι οποίες συνδέουν τα αυτοάνοσα με περιβαλλοντικούς ερεθισμούς, με βακτήρια ή ιούς, με φάρμακα και με χημικές ερεθιστικές ουσίες ή ακόμη και με τη διατροφή, η οποία έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, σε σημείο όπου τα κύτταρα στερούνται βασικών στοιχείων που χρειάζονται για να λειτουργήσουν, αλλά και επιβαρύνονται με τοξικές ουσίες που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί.

Η αλλαγή αυτή της βιοχημικής σύστασης του εσωτερικού των κυττάρων, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, συνοδεύεται με αλλαγή της μεμβράνης και της εξωτερικής εικόνας του κυττάρου. Το αποτέλεσμα τελικά είναι το σώμα να μην αναγνωρίζει πλέον αυτά τα κύτταρα ως δικά του και να τους επιτίθεται.

Αντιμετώπιση

Δεν υπάρχουν θεραπείες για τις αυτοάνοσες ασθένειες, έτσι η θεραπευτική αγωγή εστιάζει στην ανακούφιση των συμπτωμάτων. Η ουσιαστική λύση είναι η αποκατάσταση της φυσιολογικής λειτουργίας του οργανισμού και η διαχείριση της πραγματικής αιτίας του προβλήματος.

Υπάρχουν ειδικές εξετάσεις που μπορούν να καθοδηγήσουν στην επαναφορά της φυσιολογικής κατάστασης των κυττάρων.

Σημαντικό επίσης είναι το άτομο να εντοπίσει και να διαχειριστεί τους στρεσογόνους παράγοντες που υποκρύπτονται πίσω από την ασθένειά του. Σχεδόν πάντα τα αυτοάνοσα νοσήματα συνοδεύονται από έντονες αλλαγές στη διάθεση που ανατροφοδοτούν τη νόσο και επιδεινώνουν την εικόνα.