Blog

Τα άτομα που επιθυμούν να διακόψουν το τσιγάρο είναι πιο πιθανό να πετύχουν το στόχο τους αν διακόψουν απότομα, αναφέρει νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Annals of Internal Medicine.

Εθελοντές που χρησιμοποίησαν αυτή τη μέθοδο είχαν 25% περισσότερες πιθανότητες να παραμένουν σε αποχή μισό χρόνο από την ημερομηνία διακοπής σε σχέση με καπνιστές που διέκοψαν σταδιακά.

Το NHS στη Βρετανία συνιστά να συμβουλευτεί κάποιος τον γιατρό του για να λάβει επαγγελματική στήριξη και συμβουλές για τη διακοπή του καπνίσματος.

Στην έρευνα, που χρηματοδοτήθηκε από το British Heart Foundation, σχεδόν 700 εθελοντές χωρίστηκαν τυχαία σε 2 ομάδες. Μια που διέκοψε απότομα το κάπνισμα και μια που διέκοψε σταδιακά. Όλοι οι συμμετέχοντες έλαβαν επίσης συμβουλές και στήριξη, καθώς και πρόσβαση σε επιθέματα νικοτίνης, τσίχλα νικοτίνης ή στοματικό σπρέι.

Μετά από 6 μήνες, το 15,5% των συμμετεχόντων στην ομάδα σταδιακής διακοπής απείχε, σε σύγκριση με το 22% της ομάδας που διέκοψε απότομα.

Ο ερευνητής Dr Nicola Lindson-Hawley, του Oxford University, δήλωσε ότι η διαφορά στις προσπάθειες διακοπής φάνηκε να προκύπτει επειδή οι άνθρωποι κόπιαζαν να διακόψουν. Η προσπάθεια τους έδινε ένα επιπλέον πράγμα να κάνουν – που μπορεί να τους οδήγησε στην αναβολή της διακοπής.

Αν και οι περισσότεροι συμμετέχοντες δήλωσαν ότι προτιμούσαν την ιδέα της σταδιακής διακοπής, ήταν παρόλα αυτά πιο πιθανό να το διακόψουν όσοι ανήκαν στην ομάδα της απότομης διακοπής.

Ο Dr Lindson-Hawley συμβουλεύει ότι είναι καλύτερο ακόμα και να μειώνει κάποιος τα τσιγάρα που καπνίζει από το να μην κάνει τίποτα.

Πηγή: iatronet.gr

Το πεπτικό έλκος είναι μία χρόνια πάθηση του πεπτικού συστήματος και ιδιαίτερα του στομάχου και του δωδεκαδάκτυλου, η οποία χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία μιας πληγής (έλκους) στο τοίχωμα των εν λόγω σημείων.

Το έλκος σχηματίζεται όταν οι άμυνες του στομάχου παύουν να λειτουργούν σωστά και το υδροχλωρικό οξύ και η πεψίνη, τα οποία παράγονται για τη διάσπαση και την πέψη της τροφής, καταστρέφουν σταδιακά την εσωτερική του επιφάνεια. Οι δύο πιο κοινές αιτίες που οδηγούν σε αυτό είναι η μόλυνση από ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού και η μακροπρόθεσμη χρήση μη στεροειδών αντιφλεγμονώδων φαρμάκων.

Το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού παράγει ένα ένζυμο, το οποίο μειώνει την ικανότητα του στομάχου να παράγει βλέννη, καθιστώντας το επιρρεπές στη καταστροφή του από το οξύ και στα πεπτικά έλκη. Η μόλυνση από το βακτήριο είναι συνηθισμένη, ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες. Θεωρείται ότι μεταδίδεται μέσω της κατανάλωσης τροφής ή νερού που έχουν μολυνθεί από ανθρώπινα κόπρανα, ή πιθανώς μέσω επαφής με τα κόπρανα, τον έμετο ή το σάλιο ενός μολυσμένου ανθρώπου.

Άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την ακεραιότητα του βλεννογόνου του στομάχου είναι η τοπική ισχαιμία, οι παράγοντες που προκαλούν φλεγμονή, όπως η παλινδρόμηση της χολής στο στομάχι, καθώς και το στρες όπου περιλαμβάνονται συναισθήματα που αυξάνουν την έκκριση οξέος.

Συμπτώματα

Κύριο σύμπτωμα του τυπικού έλκους είναι ο πόνος ο οποίος συνήθως εντοπίζεται στο άνω μέρος της κοιλίας (επιγάστριο). Ο πόνος είναι τόσο εντοπισμένος που ο ασθενής μπορεί να δείξει που πονάει με το ένα δάκτυλό του. Σπανιότερα μπορεί να είναι διάχυτος και να επεκτείνεται προς την πλάτη ή το στήθος.

Ο πόνος αρχίζει λίγες ώρες μετά το γεύμα ή κατά τη διάρκεια της νύχτας και καταπραΰνεται από το φαγητό ή και από τα αντιόξινα. Λιγότερο επώδυνα αλλά εξίσου σημαντικά συμπτώματα είναι η απώλεια βάρους, το φούσκωμα και η ναυτία.

Τα συμπτώματα που απαιτούν άμεση ιατρική φροντίδα είναι ο οξύς, αιφνίδιος, επίμονος στομαχικός πόνος, τα αιματηρά ή μαύρα κόπρανα και η αιμόπτυση ή ο έμετος που μοιάζει με κατακάθι καφέ.

Στο δωδεκαδακτυλικό έλκος ο πόνος τείνει να εμφανίζεται στα διαστήματα μεταξύ των γευμάτων (πόνος εκ πείνας) και χαρακτηριστικά υποχωρεί με την λήψη τροφής.

Αντιμετώπιση

Η θεραπεία του πεπτικού έλκους περιλαμβάνει ένα συνδυασμό αντιβιοτικών για να εξουδετερώσουν τα ελικοβακτηρίδια του πυλωρού αν αυτά ευθύνονται για το έλκος, φάρμακα για να μειωθεί η ποσότητα παραγωγής του γαστρικού υγρού, καθώς και ειδική διατροφή που εγκαταλείπει γρήγορα το στομάχι και συνεπώς δεν συντελεί στην αυξημένη έκκριση υδροχλωρικού οξέος.

Μπορεί να διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς δεν είναι εύκολη η επούλωση του πεπτικού έλκους, ενώ η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και το κάπνισμα μπορούν να επιδεινώσουν την κατάσταση.

Επιπλοκές

Αν τα πεπτικά έλκη δεν θεραπευτούν μπορεί να επανέλθουν και σε σπάνιες περιπτώσεις να προκαλέσουν καρκίνο του στομάχου. Μπορεί επίσης να προκαλέσουν άλλες επικίνδυνες καταστάσεις εάν διαπεράσουν το στομάχι ή το τοίχωμα του δωδεκαδακτύλου (διάτρηση), ή σπάσουν ένα αιμοφόρο αγγείο (αιμορραγία), ή διακόψουν την απομάκρυνση τροφής από το στόμαχο (παρεμπόδιση).

Γράφει ο Διαμαντής Κλημεντίδης, κλινικός φαρμακοποιός

Η κλαριθρομυκίνη είναι «αγαπημένο» αντιβιοτικό στη χώρα μας. Παρότι δεν έχουμε πρόσβαση στα επίσημα στατιστικά των πωλήσεων, η αίσθησή μας είναι ότι ίσως πρόκειται για το πλέον συχνά συνταγογραφούμενο αντιβιοτικό αλλά και αυτό που χορηγείται (κακώς) χωρίς συνταγή ή που παίρνουν οι ασθενείς από μόνοι τους περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.

Ως αντιβιοτικό ανήκει στην κατηγορία των μακρολιδών. Έχει ευρύ αντιμικροβιακό φάσμα και δρα αναστέλλοντας την βακτηριακή πρωτεϊνοσύνθεση, κάτι που έρχεται ως αποτέλεσμα της σύνδεσής της με το τμήμα 23S rRNA της υπομονάδας 50S του βακτηριακού ριβοσώματος.

Είχαμε εκφράσει την αντίθεσή μας στην τάση για υπερσυνταγογράφηση αυτού του φαρμάκου με χιουμοριστικό τρόπο στο άρθρο-ανασκόπηση της προηγούμενης χρονιάς. Παλιότερα δε, είχαμε κάνει λόγο για τις πολλαπλές αλληλεπιδράσεις του φαρμάκου με αρκετά καρδιολογικά φάρμακα, κάτι που το καθιστά μη-ορθολογική επιλογή για ασθενείς που λαμβάνουν τέτοια. Τώρα έρχεται να… τριτώσει το κακό: Σύμφωνα με μελέτη των Wong και των συνεργατών του,¹ που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα στην ιατρική επιθεώρηση BMJ και σχολιάζεται αυτόν τον μήνα από τον Paul Mueller του NEJM,² η χρήση της κλαριθρομυκίνης σχετίζεται με σχεδόν τετραπλασιασμό της πιθανότητας εμφράγματος του μυοκαρδίου στο διάστημα των 14 ημερών της θεραπείας, και διπλασιασμό της πιθανότητας εμφάνισης αρρυθμιών, συγκρινόμενη με την αμοξικιλλίνη. Η συνολική αλλά και η καρδιαγγειακή θνησιμότητα ήταν διπλάσιες για τον πληθυσμό που έλαβε κλαριθρομυκίνη.

Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια μελέτη παρατήρησης και, όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν, μελέτες αυτού του σχεδιασμού δεν μπορούν να καταδείξουν σχέσεις αιτίας-αποτελέσματος (π.χ., οι ίδιοι οι ερευνητές αναφέρουν ότι δεν εξέτασαν στην ανάλυσή τους την πιθανή επίδραση άλλων παραγόντων όπως του καπνίσματος, του αλκοόλ ή της φυσικής δραστηριότητας), το μέγεθος της συσχέτισης (τετραπλασιασμός) είναι τέτοιο που δεν αφήνει περιθώρια αγνόησής του. Από τη στιγμή, μάλιστα, που επιβεβαιώνει και προγενέστερες επιδημιολογικές μελέτες ^{3, 4} οι οποίες έκρουαν το καμπανάκι του κινδύνου για αυτού του είδους τις ανεπιθύμητες ενέργειες, η ανάγκη για αλλαγή της συνταγογραφικής αλλά και καταναλωτικής νοοτροπίας απέναντι στο συγκεκριμένο φάρμακο οφείλει να αλλάξει.

Ιδιαίτερη προσοχή λοιπόν πρέπει να επιδεικνύεται από τους γιατρούς κατά τη συνταγογράφηση της κλαριθρομυκίνης σε ηλικιωμένα άτομα (>70 ετών) με υπέρταση, διαβήτη ή άλλα καρδιολογικά προβλήματα, γιατί αυτοί φαίνεται ότι διατρέχουν το υψηλότερο ρίσκο. Επιπλέον, επειδή η κλαριθρομυκίνη παρατείνει το διάστημα QTc, πρέπει να αποφεύγεται η συγχορήγησή της με φάρμακα που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα στον καρδιακό ρυθμό, όπως για παράδειγμα η κουετιαπίνη. Τέλος, ιδιαίτερη γνώση των παραπάνω οφείλουν να λάβουν και οι φαρμακοποιοί: αφενός για να ελέγχουν την καταλληλότητα της συνταγογράφησης, ως ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα προμήθειας του φαρμάκου στον ασθενή, αφετέρου για να έχουν έναν (ακόμα) λόγο ώστε να αντιστέκονται στην παράνομη και απαράδεκτη από κάθε άποψη πρακτική της χορήγησης αντιβιοτικών χωρίς ιατρική συνταγή.

Αναφορές

1. Wong A, Root A, Douglas I, Chui C, Chan E, Ghebremichael-Weldeselassie Y et al. Cardiovascular outcomes associated with use of clarithromycin: population based study. BMJ [Internet] 2016 [cited 2016 Feb 11];352:h6926. Available from: http://www.bmj.com/content/352/bmj.h6926?ijkey=9d06273b3e77d86a83d3d8fb2aa11152af5550ad&keytype2=tf_ipsecsha
2. Mueller P. Clarithromycin Is Associated with Excess Cardiovascular Risk. NEJM Journal Watch [Internet] 2016 [cited 2016 Feb 11];2016:NA40223. Available from:http://www.jwatch.org/na40223/2016/02/02/clarithromycin-associated-with-excess-cardiovascular-risk
3. Svanstrom H, Pasternak B, Hviid A. Use of clarithromycin and roxithromycin and risk of cardiac death: cohort study. BMJ 2014;349(aug19 11):g4930-g4930.
4. Schembri S, Williamson P, Short P, Singanayagam A, Akram A, Taylor J et al. Cardiovascular events after clarithromycin use in lower respiratory tract infections: analysis of two prospective cohort studies. BMJ 2013;346(mar20 2):f1235-f1235.

Πηγή: clinicalpharmacist.gr

Photo credit: Joaquin Villaverde Photography via Foter.com / CC BY-NC-SA

Ο όρος αυτοάνοσο νόσημα περιγράφει την ασθένεια, η οποία προκύπτει όταν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού «λανθασμένα» επιτίθεται εναντίον του ίδιου του σώματός του, στοχεύοντας τα κύτταρα, τους ιστούς και τα όργανά του.

Το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι ένα σύνολο μηχανισμών, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την άμυνα του οργανισμού απέναντι σε τοξικούς παράγοντες (βακτήρια, ιούς και άλλα μικρόβια που εισβάλλουν στο σώμα). Αποτελείται από πολλά διαφορετικά όργανα και ιστούς, μεταξύ των οποίων ο μυελός των οστών και ο θύμος αδένας, όπου δημιουργούνται και αναπτύσσονται τα ειδικά κύτταρα του συστήματος. Η σωστή του λειτουργία είναι σημαντική τόσο για την αποτροπή εμφάνισης επικίνδυνων νοσημάτων όσο και για τη μακροζωία.

Στην περίπτωση όμως των αυτοάνοσων νοσημάτων ο οργανισμός αναγνωρίζει ως «ξένα» ορισμένα κύτταρα, ενεργοποιώντας τον αμυντικό του μηχανισμό εναντίον τους.

Υπάρχουν πολλά και διαφορετικά αυτοάνοσα νοσήματα, καθένα από τα οποία μπορεί να προσβάλλει τον οργανισμό με διαφορετικούς τρόπους. Τα συμπτώματα ποικίλλουν ανάλογα με το σύστημα του οργανισμού που έχει προσβληθεί, αλλά τα περισσότερα αυτοάνοσα έχουν κάποια κοινά συμπτώματα τα οποία περιλαμβάνουν πυρετό, κόπωση και γενική κακουχία.

Αρκετά συχνά αυτοάνοσα νοσήματα είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η φλεγμονώδης νόσος του εντέρου, η ψωρίαση, η κοιλιοκάκη, η σκλήρυνση κατά πλάκας και ο διαβήτης τύπου 1.

Τα αίτια

Η αιτία της εμφάνισης πολλών εξ αυτών παραμένει άγνωστη, ωστόσο υπάρχουν αρκετές θεωρίες που έχουν μελετηθεί, οι οποίες συνδέουν τα αυτοάνοσα με περιβαλλοντικούς ερεθισμούς, με βακτήρια ή ιούς, με φάρμακα και με χημικές ερεθιστικές ουσίες ή ακόμη και με τη διατροφή, η οποία έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, σε σημείο όπου τα κύτταρα στερούνται βασικών στοιχείων που χρειάζονται για να λειτουργήσουν, αλλά και επιβαρύνονται με τοξικές ουσίες που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί.

Η αλλαγή αυτή της βιοχημικής σύστασης του εσωτερικού των κυττάρων, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, συνοδεύεται με αλλαγή της μεμβράνης και της εξωτερικής εικόνας του κυττάρου. Το αποτέλεσμα τελικά είναι το σώμα να μην αναγνωρίζει πλέον αυτά τα κύτταρα ως δικά του και να τους επιτίθεται.

Αντιμετώπιση

Δεν υπάρχουν θεραπείες για τις αυτοάνοσες ασθένειες, έτσι η θεραπευτική αγωγή εστιάζει στην ανακούφιση των συμπτωμάτων. Η ουσιαστική λύση είναι η αποκατάσταση της φυσιολογικής λειτουργίας του οργανισμού και η διαχείριση της πραγματικής αιτίας του προβλήματος.

Υπάρχουν ειδικές εξετάσεις που μπορούν να καθοδηγήσουν στην επαναφορά της φυσιολογικής κατάστασης των κυττάρων.

Σημαντικό επίσης είναι το άτομο να εντοπίσει και να διαχειριστεί τους στρεσογόνους παράγοντες που υποκρύπτονται πίσω από την ασθένειά του. Σχεδόν πάντα τα αυτοάνοσα νοσήματα συνοδεύονται από έντονες αλλαγές στη διάθεση που ανατροφοδοτούν τη νόσο και επιδεινώνουν την εικόνα.

Η δυσαπορρόφηση είναι μια πάθηση που περιγράφει τη μειωμένη ικανότητα του οργανισμού να πραγματοποιήσει τη διαδικασία της πέψης ή και απορρόφησης των θρεπτικών συστατικών από τα τρόφιμα, όπως ορισμένα σάκχαρα, λίπη, πρωτεΐνες και βιταμίνες. Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία συνδέεται με μια ποικιλία ασθενειών και μπορεί να οδηγήσει σε γενικό υποσιτισμό ή σε συμπτώματα που σχετίζονται με ελλείψεις συγκεκριμένων θρεπτικών συστατικών.

Το σώμα μας γενικότερα απαιτεί μια σταθερή παροχή θρεπτικών συστατικών για πολλαπλές λειτουργίες. Τα θρεπτικά συστατικά προέρχονται από τη διατροφή και περιλαμβάνουν πολλές βασικές βιταμίνες και μέταλλα (ιχνοστοιχεία), τα οποία λαμβάνονται μέσω της διαδικασίας της πέψης. Η διαταραχή της πέψης όμως μπορεί να προκαλέσει τη δυσαπορρόφηση. Στην περίπτωση αυτή οι θρεπτικές ουσίες αποβάλλονται από το σώμα με τα κόπρανα.

Υπάρχουν ορισμένες παθήσεις που μπορούν να προκαλέσουν δυσαπορρόφηση, μεταξύ των οποίων είναι η κοιλιοκάκη, η νόσος Crohn, η δυσανεξία σε γάλα σόγιας αλλά και σε τροφές κυρίως από αγελαδινό γάλα, οι λοιμώξεις από παράσιτα, μερικές κακοήθειες όπως το λέμφωμα, καθώς και η απόφραξη των χολιφόρων και η χολόσταση.

Συμπτώματα

Το πιο κοινό σύμπτωμα της φυσικής δυσαπορρόφησης είναι οι συχνές εξάρσεις διάρροιας. Όταν το σώμα δεν είναι σε θέση να επεξεργαστεί τα θρεπτικά συστατικά, τα περισσότερα από τα τρόφιμα και υγρά που καταναλώνονται, αποβάλλονται γρήγορα ως απόβλητα. Τα ανοιχτόχρωμα αποτελούν σημάδια ότι το λίπος δεν αφομοιώνεται σωστά. Ο κοιλιακός πόνος, οι κράμπες, η ναυτία και η απώλεια βάρους είναι συνηθισμένες καταστάσεις στις χρόνιες ελλείψεις βιταμινών και πρωτεϊνών.

Άλλα σημεία και συμπτώματα που προκαλούνται από τη δυσαπορρόφηση είναι η συσσώρευση υγρού στην κοιλιά (ασκίτης), η φλεγμονή της γλώσσας (γλωσσίτιδα), η ανεξήγητη απώλεια βάρους, ο πόνος στα οστά και στους μύες, κλπ.

Αντιμετώπιση

Η θεραπεία περιλαμβάνει την αντιμετώπιση της υποκείμενης αιτίας, ώστε να ελαχιστοποιηθούν τα συμπτώματα της δυσαπορρόφησης και η εντερική βλάβη. Μπορεί επίσης να χρειαστεί η αποκατάσταση της έλλειψης θρεπτικών συστατικών, ενώ συχνά συνίσταται και η διατροφή με τρόφιμα υψηλής διατροφικής αξίας. Σε κάποιους ανθρώπους συνιστάται δίαιτα χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά και σε άλλους διατροφή υψηλής περιεκτικότητας σε πρωτεΐνες ή ακόμα δίαιτα ελεύθερη γλουτένης.