Blog

Η ψύξη (ή μυϊκός σπασμός) σε διάφορα μέρη του σώματός μας είναι ένα φαινόμενο που προκαλείται από τις απότομες εναλλαγές της θερμοκρασίας, την έκθεση σε ρεύματα αέρα ή και από το περπάτημα με μουσκεμένα ρούχα. Συνήθως προκαλείται στον αυχένα, στους ώμους και στην πλάτη, ενώ δεν είναι λίγες και οι φορές που την παθαίνουμε στο μέτωπο και στο μάτι.

Το σημαντικό όμως είναι ότι δεν την καταλαβαίνουμε την ώρα που την παθαίνουμε, αλλά αρκετές ώρες μετά ή και συνήθως την επόμενη μέρα.

Προκειμένου να την αποφύγουμε θα πρέπει να μην μένουμε ιδρωμένοι σε κλειστούς και με κλιματιστικό χώρους. Όταν ιδρώνουμε θα πρέπει να αλλάζουμε τα ρούχα μας, αλλά αν αυτό δεν είναι εφικτό, να προστατεύουμε τον αυχένα μας με κάποιο μαντίλι. Σε γενικές γραμμές το να πηγαινοερχόμαστε σε χώρους ή έξω από τη ζέστη στο κρύο, καθώς και τα ρεύματα του αέρα, μπορούν να προκαλέσουν ψύξη που θα την αντιληφθούμε την επόμενη μέρα. Εάν είμαστε επιρρεπείς στις ψύξεις, τότε σε περίπτωση που εκτεθούμε ξαφνικά στο κρύο θα πρέπει να φροντίσουμε να επιστρέψουμε αμέσως στη ζέστη.

Στην περίπτωση που πάθουμε ψύξη, η επάλειψη µε θερµαντική αλοιφή ή χρήση πάγου ανάλογα µε τη γνωµάτευση μπορεί να βοηθήσει. Επιπλέον, ένα ζεστό μπάνιο μπορεί να χαλαρώσει τους μύες, αλλά δεν θα πρέπει να βγούμε έξω αμέσως μετά από αυτό. Μπορεί μάλιστα να συστηθεί η λήψη φαρμάκων, συνήθως µυοχαλαρωτικών και αναλγητικών, η χρήση θερµοφόρας ή ζεστής κοµπρέσας αν η ψύξη είναι στο πρόσωπο, καθώς και η χρήση κολάρου αν το πρόβλημα είναι στον αυχένα και τα συμπτώματα έντονα. Ορισμένες φορές μπορεί να συστηθεί και η φυσικοθεραπεία που συνήθως περιλαµβάνει διαθερµίες, υπέρηχους και χειροµαλάξεις µε κινησιοθεραπεία. Απαραίτητη είναι πάντως η προφύλαξη µε το κατάλληλο ντύσιµο από τις απότοµες εναλλαγές θερµοκρασίας ακόμη και αφού την πάθουμε.

Σημειωτέον ότι οι εντριβές με οινόπνευμα δεν μπορούν να βοηθήσουν, καθώς η εξάτμισή του οδηγεί σε μείωση της θερμοκρασίας τοπικά στο δέρμα, κάτι που δεν είναι επιθυμητό.

Εάν παρουσιάζεται υψηλός πυρετός, ναυτία ή και εμετός, κεφαλαλγία, καθώς και άλλα συμπτώματα σε συνδυασμό με τη δυσκαμψία στον αυχένα θα πρέπει να επικοινωνήσετε με τον γιατρό σας.

Η ασπαρτάμη είναι μια γλυκαντική ουσία που παρασκευάζεται από την ένωση δύο αμινοξέων, το ασπαρτικό οξύ και τη φαινυλαλανίνη, και από μικρή ποσότητα μεθανόλης.

Χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο της ζάχαρης και εμπεριέχεται σε πολλά τρόφιμα και ποτά (αναψυκτικά, επιδόρπια, γλυκά, τσίχλες, γιαούρτια, κλπ). Έχει την ίδια θερμιδική αξία με τη ζάχαρη, (4 θερμίδες/γραμμάριο), όμως είναι περίπου 200 φορές πιο γλυκιά από τη ζάχαρη. Γι’ αυτό απαιτείται ελάχιστη ποσότητα για να προσδώσει την ίδια γλυκύτητα σε ένα τρόφιμο ή ποτό. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά η ποσότητα που χρησιμοποιείται δεν έχει θερμίδες και έτσι χαρακτηρίζεται «μη θερμιδογόνος».

Είναι ταξινομημένη ως πρόσθετο τροφίμων βάσει της ευρωπαϊκής νομοθεσίας για τα τρόφιμα και έχει τον αριθμό Ε951.

Μπορεί οποιοσδήποτε να καταναλώνει ασπαρτάμη;

Άτομα που πάσχουν από μια σπάνια κληρονομική ασθένεια που ονομάζεται φαινυλκετονουρία (PKU) καθώς τα άτομα αυτά παρουσιάζουν μειωμένη ικανότητα να μεταβολίζουν την φαινυλανανίνη πρέπει να ελέγχουν τη λήψη φαινυλαλανίνης από κάθε πηγή, συμπεριλαμβανομένης της ασπαρτάμης. Η νομοθεσία της ΕΕ προβλέπει ότι όλα τα προϊόντα που περιέχουν ως γλυκαντική ουσία την ασπαρτάμη πρέπει να αναφέρουν ότι η ασπαρτάμη είναι μια πηγή φαινυλαλανίνης, ώστε ο καταναλωτής να είναι ενήμερος.

Είναι ασφαλής η κατανάλωσή της;

Οι επιστήμονες της EFSA (Ευρωπαϊκή Αρχή Ασφάλειας Τροφίμων), καθώς και η Επιτροπή Καρκινογένεσης των Χημικών Προσθέτων στα Τρόφιμα της Μεγάλης Βρετανίας έχουν αξιολογήσει πολλές επιστημονικές μελέτες και δεδομένα που αφορούν την ασπαρτάμη και βεβαιώνουν ότι η λήψη της είναι ασφαλής και δεν έχει καρκινογόνο δράση όταν καταναλώνεται εντός των επιτρεπόμενων ορίων.

Η ανησυχία σχετικά με την πιθανή καρκινογόνο δράση της ασπαρτάμης έχει προκύψει από κάποιες περιορισμένες σε αριθμό έρευνες σε πειραματόζωα (ποντίκια), χορηγώντας όμως πολύ μεγάλες ποσότητες ασπαρτάμης.

Το επιτρεπόμενο όριο λήψης είναι 40mg/κιλό βάρους για την Ευρώπη και 50mg/κιλό βάρους για τις ΗΠΑ. Τα όρια αυτά αφορούν υγιείς ενηλίκους και διαβητικούς. Αναλογιστείτε πως η ποσότητα αυτή αντιστοιχεί σε 15 κουτάκια αναψυκτικών light ή πάνω από 50 γλυκαντικά δισκία ασπαρτάμης.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι τα παιδιά, ως αναπτυσσόμενοι οργανισμοί, αλλά και οι έγκυες γυναίκες δεν συνιστάται να καταναλώνουν light προϊόντα με τεχνητά γλυκαντικά. Άλλωστε, δεν υπάρχουν μελέτες βάσει των οποίων συστήνεται η λήψη ασπαρτάμης από τα παιδιά και τις εγκύους.

Εξακολουθούν οι περικοπές στις δαπάνες που αφορούν την υγεία σε όλα τα επίπεδα. Τελευταία γίνομαι δέκτης πολλών παραπόνων από γνωστούς και φίλους – ασθενείς και μη – οι οποίοι δυσκολεύονται να κατανοήσουν την όλη κατάσταση. Συνεχείς μειώσεις στη φαρμακευτική δαπάνη οδήγησαν το τελευταίο διάστημα και εμάς ως γιατρούς και θεραπευτές σε αναθεώρηση της καθημερινής μας ιατρικής πρακτικής.

Με βάση τα δεδομένα που διαμορφώνονται, ο γιατρός καλείται να επιλέξει φάρμακα αλλά και εργαστηριακές εξετάσεις, μέσα από αυστηρές οδηγίες, που γνώμονα έχουν μόνο την εξοικονόμηση πόρων και – δυστυχώς – όχι πάντα το όφελος του ασθενή του.

Ποιος είναι επομένως ο ρόλος του γιατρού σε αυτόν τον κυκεώνα αλλαγών στο σύστημα υγείας; Τι καλείται και τι οφείλει να κάνει για να υποστηρίξει την δική του υπεύθυνη θέση αλλά και την υγεία των ασθενών που τον εμπιστεύονται;

Η άποψή μου είναι πως σε κάθε περίπτωση πρώτιστο μέλημα του κάθε γιατρού πρέπει πάση θυσία να είναι η καλή υγεία των ασθενών του. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο και αν ξεφύγουμε πέρα από αυτό, τότε χάνουμε κάθε προσανατολισμό ως επιστήμονες.

Με γνώμονα λοιπόν αυτό o γιατρός οφείλει να σταθεί απέναντι στον ασθενή του αλλά και απέναντι στην αδυσώπητη πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2014. Έχει χρέος ιερό να διερευνήσει και να θεραπεύσει νοσήματα, να συνταγογραφήσει φάρμακα αλλά και εξετάσεις με μόνο στόχο την διατήρηση – και γιατί όχι τη βελτίωση – της υγείας των ασθενών του. Σαφώς και οφείλει να τηρεί κανόνες και αρχές που ορίζονται από τον κρατικό μηχανισμό.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει οι προσταγές του κράτους να επηρεάσουν επί τα χείρω την υγεία του Έλληνα ασθενή. Ο γιατρός καλείται να αναλάβει και αυτόν τον δύσκολο ρόλο. Να συγκεράσει οικονομικά δεδομένα με ιατρικές πράξεις και αποφάσεις, χωρίς να επηρεαστεί η ισορροπία της υγείας των ανθρώπων που τον εμπιστεύονται.

Θεωρώ λοιπόν ιερό μας χρέος να σταθούμε με κάθε τρόπο στο πλάι των ασθενών μας που δυσκολεύονται να κατανοήσουν την πραγματικότητα αλλά και δεν πρέπει να μείνουν αβοήθητοι στη λήψη αποφάσεων που αφορούν την υγεία τους.

Ιδιαίτερα συχνά σχεδόν κάθε καλοκαίρι είναι τα περιστατικά των εγκαυμάτων, της ηλίασης και της θερμοπληξίας. Η γνώση για την πρόληψη αυτών των περιπτώσεων είναι εξαιρετικά σημαντική, δεδομένου ότι θέτουν την υγεία μας σε σοβαρό κίνδυνο.

Εγκαύματα

Το ηλιακό έγκαυμα αποτελεί οξεία βλάβη του δέρματος από την επίδραση της ηλιακής ακτινοβολίας. Οφείλεται στην υπεριώδη ακτινοβολία (UV- B) η οποία διαπερνά την επιδερμίδα. Η έκταση του ηλιακού εγκαύματος εξαρτάται από τον τύπο του δέρματος, τη διάρκεια έκθεσης στον ήλιο και την ένταση της ηλιακής ακτινοβολίας.

Βλάβες των ιστών που προκαλούνται από θερμότητα. Ανάλογα με τα συμπτώματά τους, διακρίνονται σε:

1. Α’ Βαθμού, όπου το δέρμα ασπρίζει με την πίεση και γίνεται ευαίσθητο.
2. Β’ Βαθμού, όπου το δέρμα είναι ερυθρό με φυσαλίδες και πολύ ευαίσθητο.
3. Γ’ Βαθμού, όπου το δέρμα είναι σκληρό και ξηρό χωρίς να είναι ευαίσθητο.

Τα ελαφρά εγκαύματα Α΄ ή Β΄ βαθμού περιορισμένης εκτάσεως μπορούν να αντιμετωπιστούν στο σπίτι. Εγκαύματα Β΄ ή Γ΄ βαθμού, τα οποία έχουν έκταση που υπερβαίνει το 10% της επιφανείας του σώματος, απαιτούν μεταφορά στο νοσοκομείο. Την έκταση του εγκαύματος υπολογίζουμε, αν λάβουμε υπόψη ότι η παλάμη έχει έκταση περίπου 1% της επιφάνειας του σώματος.

Οι ηλιακές ακτίνες προκαλούν εγκαύματα τόσο το καλοκαίρι, όσο και τον χειμώνα, όπου η υπεριώδης ακτινοβολία είναι εντονότερη από την αντανάκλαση του ήλιου στο χιόνι. Η παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο, ειδικά τις επικίνδυνες ώρες μεταξύ 12.00 και 16.00, χωρίς αντηλιακή προστασία προκαλεί διαστολή των αιμοφόρων αγγείων και προκαλεί έντονη ερυθρότητα στο δέρμα, μικρές φυσαλίδες, πόνο και οίδημα.

Αντιμετώπιση των ελαφρών εγκαυμάτων

1. Απομακρυνθείτε αμέσως απ’ τον ήλιο πηγαίνοντας στη σκιά.
2. Καθαρίστε και δροσίστε την περιοχή με άφθονο καθαρό νερό.
3. Βάλτε στο σημείο μια υγρή κομπρέσα και κάντε ντους κάθε δεκαπέντε λεπτά. Με αυτόν τον τρόπο θα περιορίσετε τη διείσδυση του εγκαύματος και θα ανακουφιστείτε.
4. Στεγνώστε προσεκτικά με μία γάζα ή απαλή πετσέτα, χωρίς να τρίβετε.
5. Εφαρμόστε ένα προϊόν που να βοηθάει την επούλωση ενυδατώνοντας το δέρμα, ενώ παράλληλα προστατεύει από μικρόβια και βακτηρίδια.
6. Επαναλάβετε την παραπάνω διαδικασία 3-4 φορές την ημέρα.
7. Αποφύγετε εντελώς την περαιτέρω έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία.

Ηλίαση

Ο ιατρικός όρος για τη λέξη ηλίαση είναι η υπερθερμία. Είναι μια παθολογική κατάσταση στην οποία το σώμα παράγει ή αποκτά περισσότερη θερμότητα από ότι μπορεί να ελέγξει, η οποία προκαλείται από παρατεταμένη έκθεση του κεφαλιού στις ηλιακές ακτίνες χωρίς κάλυμμα.

Τέσσερις είναι οι βασικές ομάδες υψηλού κινδύνου στην περίπτωση της ηλίασης: τα παιδιά κάτω των δύο ετών, τα υπέργηρα άτομα, τα άτομα με προβλήματα νεφρού, καρδιάς ή κυκλοφορίας του αίματος, καθώς και τα άτομα που πάσχουν από διαβήτη και χρησιμοποιούν ινσουλίνη.

Συμπτώματα

1. Κόκκινο και ζεστό πρόσωπο
2. Γρήγορος και δυνατός παλμός
3. Πόνος στο κεφάλι, αδυναμία, ζαλάδα, ίλιγγος, παραισθήσεις, παραλήρημα
4. Έξαψη, εμετός, υψηλός πυρετός
5. Σε βαριές περιπτώσεις, εμφανίζονται σπασμοί και απώλεια συνείδησης

Αντιμετώπιση

1. Μεταφορά σε ένα δροσερό μέρος
2. Αφαίρεση των ρούχων
3. Δροσερό μπάνιο για να μειωθεί τη θερμοκρασία
4. Κατανάλωση δροσερού προς το παγωμένο νερό

Θερμοπληξία

Η θερμοπληξία είναι λειτουργική διαταραχή του ανθρωπίνου οργανισμού η οποία οφείλεται σε ανεπάρκεια ή σε δυσλειτουργία των θερμορυθμιστικών μηχανισμών. Πρόκειται για μια εξαιρετικά επείγουσα ιατρική κατάσταση, απειλητική για τη ζωή, που εμφανίζεται όταν η θερμοκρασία του περιβάλλοντος είναι πολύ υψηλή και η σχετική υγρασία της ατμόσφαιρας είναι πάνω από 70%, γεγονός που δυσκολεύει και εμποδίζει την εξάτμιση του ιδρώτα και την αποβολή θερμότητας από το σώμα.

Συμπτώματα

1. Πυρετός, εμετός, διάρροια
2. Διαταραχή της πηκτικότητας του αίματος
3. Απουσία εφίδρωσης
4. Απώλεια αισθήσεων
5. Πιθανότητα πρόκλησης εμφράγματος του μυοκαρδίου
6. Σε ακραίες περιπτώσεις, κωματώδης κατάσταση και θάνατος

Μέτρα πρόληψης

1. Αποφυγή έκθεσης στον ήλιο.
2. Προτίμηση σκιερών και δροσερών σημείων, ελαφρό ντύσιμο με άνετα και ανοιχτόχρωμα ρούχα, καπέλο και γυαλιά ηλίου.
3. Αποφυγή χώρων με συνωστισμό.
4. Χλιαρά ντους, κατανάλωση πολλών υγρών.
5. Σε έντονη εφίδρωση η λήψη αλατιού μπορεί να βοηθήσει στο να κρατηθεί το επίπεδο των υγρών στον οργανισμό.
6. Αποφυγή οινοπνευματωδών ποτών, κατανάλωση μικρών και ελαφρών γευμάτων χωρίς λιπαρά, αλλά με πολλά φρούτα και λαχανικά.
7. Αποφυγή βαριάς σωματικής εργασίας σε ζεστούς χώρους με άπνοια και μεγάλη υγρασία.
8. Περιορισμένη έκθεση στον ήλιο.
9. Τέλος, απαραίτητη είναι η συμβουλή του γιατρού για οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας.

Οι πιο ευπαθείς ομάδες σε υψηλές θερμοκρασίες είναι τα νεογνά και τα βρέφη, οι ηλικιωμένοι και οι πάσχοντες από χρόνια νοσήματα. Ειδικά όσοι πάσχουν από χρόνια αναπνευστικά, καρδιαγγειακά κ.λπ. νοσήματα πρέπει να συμβουλεύονται τον γιατρό τους αν θα συνεχίσουν την αγωγή και σε ποια δοσολογία, διότι μερικά φάρμακα έχουν την ιδιότητα να αυξάνουν την θερμοκρασία του σώματος.

Αντιμετώπιση συμπτωμάτων

1. Μεταφέρετε τον ασθενή άμεσα σε μέρος δροσερό, ευάερο και σκιερό ή αν είναι δυνατό σε αεριζόμενο χώρο.
2. Τοποθετείτε τον ασθενή σε ύπτια θέση.
3. Αφαιρείτε τα βαριά ρούχα, για να αερίζεται το σώμα του.
4. Αερίζετε τον ασθενή με ότι πρόχειρο μέσο διαθέτετε (βεντάλιες, χαρτόνια κ.α).
5. Βρέχετε το πρόσωπο του, το λαιμό, το στήθος και γενικά το σώμα του με κρύο ή παγωμένο νερό.
6. Τοποθετείτε ψυχρά επιθέματα στο πρόσωπο και το κεφάλι του.
7. Τοποθετείτε, παράλληλα, θήκες με πάγο στο λαιμό, τη βουβωνική χώρα και τις μασχάλες, επιταχύνοντας με αυτόν τον τρόπο την απώλεια θερμότητας από το σώμα του.
8. Ελέγχετε διαρκώς τη θερμοκρασία του σώματός του και συνεχίζετε τις προσπάθειες ψύξης μέχρι η θερμοκρασία του σώματός του να πέσει στους 38 ºC. Σημειώνεται ότι τα αντιπυρετικά δεν έχουν κανένα ρόλο στη θεραπεία της υπερθερμίας.
9. Κάνετε εντριβές στα άκρα του με κατεύθυνση από κάτω προς τα πάνω.
10. Αν είναι εφικτό, χορηγείτε άφθονα υγρά με μικρές ποσότητες αλατιού για να αναπληρώσει αυτά που έχασε ο οργανισμός του εξαιτίας της μεγάλης εφίδρωσης.
11. Σε περιπτώσεις σπασμών προστατέψτε τον από πιθανό αυτοτραυματισμό, χωρίς ωστόσο να τοποθετήσετε κάτι στο στόμα του και να του δώσετε υγρά.
12. Σε περίπτωση εμετού σιγουρευτείτε ότι η αεροφόρος οδός παραμένει ανοιχτή γυρίζοντάς τον στο πλάι.
13. Καλείτε το ΕΚΑΒ για την μεταφορά του σε νοσοκομείο και περαιτέρω αντιμετώπιση.

Το πάγκρεας είναι ένα όργανο που βρίσκεται πίσω από το στομάχι και μπροστά από τη σπονδυλική στήλη. Είναι ένα όργανο του πεπτικού συστήματος, το οποίο παράγει τα απαραίτητα για την πέψη ένζυμα, καθώς και ορμόνες που ρυθμίζουν τη γλυκόζη αίματος.

Ο καρκίνος του παγκρέατος είναι από τις σοβαρότερες μορφές καρκίνου. Είναι μια ύπουλη, επιθετική και σχετικά σιωπηρή νόσος που σπάνια εμφανίζεται σε άτομα ηλικίας μικρότερης των 45 χρόνων. Η μέγιστη συχνότητα είναι ανάμεσα στις ηλικίες 60 και 70 ετών.

Η ανίχνευση και διάγνωση της νόσου παρουσιάζουν δυσκολίες διότι στα αρχικά στάδια δεν εμφανίζονται αξιοσημείωτα σημεία ή συμπτώματα, ενώ όταν υπάρχουν, είναι παρόμοια με αυτά πολλών άλλων ασθενειών. Επίσης, η ανατομική θέση του παγκρέατος δεν ευκολύνει τη διάγνωση, ενώ και οι εξετάσεις που χρειάζονται για αυτήν δεν είναι εύκολες. Για τους λόγους αυτούς σπάνια γίνεται στα αρχικά στάδια, ενώ η νόσος έχει και την τάση να κάνει μεταστάσεις νωρίς στην εξέλιξη της.

Από τι προκαλείται ο καρκίνος παγκρέατος

Τα αίτια στα οποία οφείλεται ο καρκίνος του παγκρέατος δεν είναι ακόμα γνωστά. Υπάρχουν μερικοί παράγοντες που σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο για τη νόσο. Οι εν λόγω παράγοντες περιλαμβάνουν την αύξηση της ηλικίας, το άρρεν φύλο (η νόσος είναι συχνότερη στους άνδρες), το κάπνισμα, ο διαβήτης, η χρόνια παγκρεατίτιδα, καθώς και το οικογενειακό ιστορικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που έχουν τέτοιους παράγοντες, θα παρουσιάσουν τη νόσο. Επίσης άνθρωποι που δεν έχουν παράγοντες κινδύνου, μπορούν να προσβληθούν από τον καρκίνο αυτό.

Συμπτώματα

Στα αρχικά στάδια, όπως προαναφέρθηκε, ο καρκίνος παγκρέατος δεν προκαλεί συμπτώματα. Με την αύξηση του όγκου όμως εμφανίζονται τα εξής:

– Πόνος στο πάνω μέρος της κοιλιάς και της πλάτης.

– Ίκτερος με κίτρινη χροιά του δέρματος, των ματιών, τα ούρα χρώματος σκούρου καφέ και τα κόπρανα άχρωμα. Εάν ο όγκος επεκταθεί σε σημείο που να αποφράσσει τα χοληφόρα αγγεία, διακόπτεται η ελεύθερη ροή της χολής προς τον πεπτικό σωλήνα.

– Κνησμός (φαγούρα)

– Κοιλιακό άλγος: Oπόνος που γίνεται αισθητός μεταξύ του θώρακα και της βουβωνικής χώρας.

– Ανορεξία, απώλεια βάρους: Η απώλεια βάρους προέρχεται όχι μόνο από την ανορεξία αλλά και από το γεγονός ότι το πάγκρεας δεν παράγει κανονικά τα ένζυμα που συμβάλλουν στην πέψη. Η ανορεξία μάλιστα μπορεί να συνδέεται και με κατάθλιψη. Ο ασθενής ως αποτέλεσμα δεν μπορεί να απορροφήσει τα διατροφικά στοιχεία που χρειάζεται, παρουσιάζει υποσιτισμό και χάνει βάρος.

– Αναγούλες και εμετοί: Ο όγκος μπορεί να προκαλεί συμπίεση του πεπτικού σωλήνα στο επίπεδο του δωδεκαδάκτυλου και του λεπτού εντέρου.

– Αδυναμία: Τα καρκινικά κύτταρα καταναλώνουν τα θρεπτικά στοιχεία με αποτέλεσμα ο οργανισμός να στερείται βασικών στοιχείων και ενέργειας γεγονός που οδηγεί σε αδυναμία και απώλεια βάρους.

– Θρομβοφλεβίτιδα: Φλεγμονή μιας φλέβας, συνηθέστερα στο πόδι ή το χέρι, με ταυτόχρονη δημιουργία θρόμβου μέσα στη φλέβα.

– Οξεία παγκρεατίτιδα: Μια κατάσταση που παρουσιάζεται με κοιλιακό άλγος και συνήθως συνοδεύεται από αυξημένες τιμές παγκρεατικών ενζύμων στον ορό ή/και τα ούρα, λόγω οξείας φλεγμονής του παγκρέατος.

Τονίζεται ότι τα πιο πάνω σημεία και συμπτώματα μπορεί να προκληθούν και από άλλους λόγους. Εάν κάποιος παρουσιάζει κάποιο από αυτά, δεν σημαίνει ότι πάσχει από καρκίνο παγκρέατος, ωστόσο η παρουσία τους επιβάλλει εξέταση από γιατρό.

Θεραπεία

Η θεραπεία των παγκρεατικών νεοπλασιών αποσκοπεί αρχικά στην ίαση, ενώ σε περιπτώσεις που δεν είναι εφικτή, στόχος είναι η παράταση του χρόνου ζωής με ταυτόχρονη όμως βελτίωση της ποιότητας της και αντιμετώπιση των επιπλοκών της νόσου, κυρίως του άλγους.

Στις θεραπευτικές επιλογές περιλαμβάνονται η χειρουργική, η χημειοθεραπεία ως συμπληρωματική της πρώτης και η ακτινοθεραπεία που είναι τοπική και χρησιμοποιεί υψηλής ενέργειας ακτίνες για να σκοτώσει τα καρκινικά κύτταρα.

Η ολική χειρουργική αφαίρεση του καρκίνου παγκρέατος πάντως είναι η μόνη ελπίδα ίασης στην περίπτωση που διηθήσει σε λεμφαδένες, αιμοφόρα αγγεία και άλλους ιστούς ή όργανα.

Το σύνδρομο των ανήσυχων ποδιών (RLS) είναι μια πάθηση που χαρακτηρίζεται ως νευρολογική διαταραχή ύπνου. Πρόκειται για μια μη ηθελημένη ανάγκη κίνησης, συνήθως των κάτω άκρων των ποδιών και μερικές φορές και των χεριών ή και σπάνια του κορμού.

Οι πάσχοντες από το RLS έχουν δυσάρεστες αισθήσεις στα πόδια που τους κάνουν να θέλουν να τα κινούν.

Έχει διαπιστωθεί ότι οι μεσήλικες και οι ηλικιωμένοι επηρεάζονται περισσότερο, ωστόσο υπάρχουν και περιπτώσεις σε παιδιά και έφηβους.

Το αίτιο που το προκαλεί είναι ακόμη άγνωστο, αλλά φαίνεται ότι υπάρχει κάποιο κληρονομικό υπόστρωμα, διότι αφενός έχουν βρεθεί πολλές οικογένειες που τα μέλη τους έχουν τάση εμφάνισης του συνδρόμου και αφετέρου έχουν απομονωθεί κάποια χρωμοσώματα που είναι κοινά στα άτομα που πάσχουν από αυτό.

Το σύνδρομο των ανήσυχων ποδιών έχει δύο χαρακτηριστικά ως προς τα πιθανά αίτια:

1. Μπορεί να είναι πρωτοπαθές ή ιδιοπαθές στο οποίο δεν ανευρίσκεται κάποιο συγκεκριμένο αίτιο και συνήθως είναι κληρονομικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις το stress, ψυχολογικά προβλήματα ή κόπωση μπορούν να επιδεινώσουν τα συμπτώματα.

2. Μπορεί να είναι δευτεροπαθές για το οποίο έχουν ενοχοποιηθεί πάρα πολλά αίτια. Μερικά από αυτά είναι η υπομαγνησιαιμία,  φλεβική ανεπάρκεια κάτω άκρων, η νεφρική ανεπάρκεια σε τελικό στάδιο ή σε αιμοδιάλυση, η χρόνια σιδηροπενική αναιμία, τα μειωμένα επίπεδα φυλλικού οξέος ή βιταμίνης Β12 στον οργανισμό, καθώς και άλλα πιο σπάνια αίτια όπως ισχιαλγία-ριζαλγία κάτω άκρων, ρευματοειδής αρθρίτιδα, σύνδρομο Sjogren, σακχαρώδης διαβήτης, αμυλοείδωση και νόσος του Lyme.

Πάντως μια αρκετά συχνή εμφάνιση του συνδρόμου είναι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Πιστεύεται ότι σε ένα σημαντικό ποσοστό οι γυναίκες που εγκυμονούν μπορεί να παρουσιάσουν το σχετικό σύνδρομο το οποίο όμως παρέρχεται μερικούς μήνες μετά τον τοκετό. Πιστεύεται όμως και ότι οι συγκεκριμένες γυναίκες έχουν 4 φορές περισσότερες πιθανότητες να νοσήσουν από αυτό σε μεγαλύτερη ηλικία.

Τρείς ακόμη παθήσεις μοιάζουν με το σύνδρομο, η ακαθησία, το σύνδρομο των αλγεινών κάτω άκρων με σύσπαση των δακτύλων και οι νυκτερινές κράμπες των κνημών. Η κυριότερη διαφορά είναι ότι και οι τρείς αυτές παθήσεις προκαλούν πόνο που δεν περνά με την κίνηση.

Τέλος, υπάρχουν και κάποια φάρμακα που μπορούν να έχουν σαν ανεπιθύμητη ενέργεια το σύνδρομο των ανήσυχων κάτω άκρων, όπως τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, οι αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης, το αλκοόλ, η καφεΐνη, οι βήτα αναστολείς και άλλα.

Τα συμπτώματα

Η διάγνωση του συνδρόμου γίνεται μετά τη λήψη ιστορικού και συνήθως σε άτομα που εξετάζονται για χρόνια αϋπνία. Τα συμπτώματα πάντως περιγράφονται με διάφορους τρόπους. Το RLS μπορεί να εμφανιστεί κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά συνήθως επιδεινώνεται τη νύχτα και μπορεί να δυσκολέψει τον ύπνο. Περιγράφεται ως μια αίσθηση «μυρμηγκιάσματος» στο εσωτερικό μέρος της κνήμης και μπορεί να σχετίζεται με γενικότερους πόνους και ενοχλήσεις στα πόδια. Η αίσθηση συνήθως εξαφανίζεται με την κίνηση του αντίστοιχου άκρου.

Στα συμπτώματα που έχουν αναφερθεί, περιλαμβάνονται εκτός από το μυρμήγκιασμα και η ανατριχίλα, το κάψιμο, ο πόνος, το τράβηγμα ή ακόμη η αίσθηση ότι κάτι έρπει κάτω από το δέρμα. Μπορούν μάλιστα να παρουσιαστούν και στα δύο πόδια, ενώ ορισμένες φορές προσβάλλουν και τα χέρια.

Η επιδείνωσή τους γίνεται όταν ο ασθενής αναπαύεται, ενώ βελτιώνονται με την κίνηση. Επειδή συνήθως εντείνονται κατά τη διάρκεια της νύχτας, οι πάσχοντες συχνά παρουσιάζουν και κακή ποιότητα ύπνου και ως επακόλουθο εμφανίζουν συχνά ημερήσια υπνηλία.

Ο ασθενής νιώθει την άμεση ανάγκη να κινηθεί, να περπατήσει, να ταλαντευτεί ή και να τεντωθεί. Κάνοντας τις διάφορες αυτές κινήσεις τις οποίες μπορεί να ελέγχει, νιώθει ανακούφιση. Όταν όμως τις σταματά, επανέρχονται οι δυσάρεστες αισθήσεις στα πόδια του. Μάλιστα στους ασθενείς αυτούς υπάρχουν και κινήσεις που γίνονται χωρίς τη θέληση, οι οποίες είναι απότομες με ξαφνικά τινάγματα των ποδιών.

Η κλινική εικόνα της πάθησης συνήθως επιδεινώνεται με την πάροδο των ετών αλλά μπορεί και να εξαφανιστεί.

Θεραπεία

Οι ασθενείς με ήπια συμπτώματα δεν θα χρειαστούν φαρμακευτική αγωγή, καθώς μπορούν να αποφύγουν την κατανάλωση καφεΐνης, νικοτίνης και αλκοόλ για να δουν βελτίωση. Επίσης στην περίπτωση που λαμβάνουν κάποια φάρμακα όπως αντι-ισταμινικά ή αντι-εμετικά, μπορούν να ρωτήσουν τον γιατρό εάν ευθύνονται αυτά.

Πάντως επειδή είναι μια χρόνια νόσος και επειδή μια αγωγή που αρχικά έχει καλά αποτελέσματα, ίσως στην πορεία δε βοηθά,  με το πέρασμα του χρόνου μπορεί να γίνει επανεμφάνιση των συμπτωμάτων και ενίσχυση τους.