Blog

Η ασθενο-κεντρική Ιατρική είναι μια μορφή πρακτικής, η οποία επιδιώκει να εστιάσει την ιατρική φροντίδα στις εξατομικευμένες ανάγκες και τις ανησυχίες του κάθε ασθενούς. Χαρακτηρίζεται από την ανοιχτή επικοινωνία, τη συνεργασία, την κατανόηση και την ενεργητική εμπλοκή με τελικό στόχο την εγκαθίδρυση της θεραπευτικής συμμαχίας μεταξύ ασθενούς και ιατρού.

H ασθενό- κεντρική Ιατρική επομένως δεν αποτελεί ένα slogan ή trend της εποχής, αλλά μια αλλαγή της ιατρικής κοσμοθεωρίας, ένα διαφορετικό – συναρπαστικό τρόπο άσκησης του ιατρικού λειτουργήματος, που στηρίζεται στις αρχές του σεβασμού, της εξατομίκευσης και της δημιουργικότητας.

Οι σύγχρονοι ασθενείς χρησιμοποιούν τις νέες τεχνολογίες και ιδιαίτερα το διαδίκτυο, για να αναζητήσουν πληροφορίες για την ασθένεια τους, αλλά και για να κατασκευάσουν πολύπλοκα δίκτυα γνώσης και συναισθηματικής στήριξής με άλλους ασθενείς. Μέσα από την διαδικασία της ενδυνάμωσης (empowerement) ο ασθενής καθίσταται ισάξιο μέλος της θεραπευτικής ομάδας και απαιτεί λόγο για τα πράγματα που αφορούν τις θεραπευτικές αποφάσεις (Bletsos et.al, 2013)¹.

Ο Ιατρός από την άλλη, ως ο κατεξοχήν αρμόδιος για την φροντίδα της υγείας, καλείται να υπερβεί τον κλασικό θεραπευτικό του ρόλο, αναλαμβάνοντας ένα σύνθετο ρόλο συντονιστή (ανθρώπων, πόρων και υλικών), με απώτερο σκοπό την παροχή της βέλτιστης θεραπευτικής λύσης με το μικρότερο δυνατόν κόστος.

Σε αυτό το πλαίσιο των πολύπλοκων, δυναμικών και -όχι σπάνια- συγκρουσιακών σχέσεων, ο Ιατρός επανεφευρίσκει τον (παραδοσιακά) καθοδηγητικό του ρόλο, μέσα από την εμπαθητική κατανόηση, τη συνεργασία και τη συμβουλευτική προς το ασθενή.

Η επικοινωνία είναι το κλειδί για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος. Ο ανοιχτός – ειλικρινής διάλογος, η εξατομικευμένη παρέμβαση σύμφωνα με τις ξεχωριστές ανάγκες του κάθε ασθενή, η ολιστική προσέγγιση, η ενεργητική ακρόαση, το συναισθηματικό “καθρέφτισμα”, η χρήση των λεκτικών και των εξωλεκτικών σημείων στην αλληλεπίδραση, η ενημέρωση και εκπαίδευση του ασθενή, η διαθεσιμότητα και η παρουσία, η ανθρωπιστική εντέλει προσέγγιση παράλληλα με την επιστημονική εμπειρογνωμοσύνη, θεωρούνται εκ των ουκ άνευ, δεξιότητες του σύγχρονου επαγγελματία υγείας….

“Το θέμα Επικοινωνία & Διαχείριση των αναγκών του σύγχρονου ασθενή συζητήθηκε αναλυτικά στο συνέδριο “Θεραπευτική Συμμαχία”, την Τετάρτη 28 Μαΐου, στο ξενοδοχείο Crowne Plaza Athens. Στο συνέδριο συμμετείχα ως συντονιστής στην 2η Συνεδρία με τίτλο “Επικοινωνία & Διαχείριση των αναγκών του σύγχρονου ασθενή.”

Ο όρος θρομβοπενία αναφέρεται στη μείωση των αιμοπεταλίων στο αίμα κάτω από τα φυσιολογικά όρια, αποτελώντας τη δεύτερη συνηθέστερη επίκτητη αιματολογική διαταραχή στα παιδιά, μετά τις στερητικές αναιμίες, ως αποτέλεσμα περιορισμένης παραγωγής αιμοπεταλίων είτε αυξημένης καταστροφής τους.

Τα αιμοπετάλια είναι πολύ μικρά κύτταρα τα οποία συντελούν στην πήξη του αίματος. Όταν κάποιο αγγείο σπάσει, κινητοποιείται ο μηχανισμός της αιμόστασης που περιλαμβάνει αγγειόσπασμο, σχηματισμό αιμοπεταλιακού θρόμβου, ενεργοποίηση πολλαπλών ενζύμων και παραγόντων πήξεων του αίματος. Ο σχηματισμός αυτός αποτελεί σημαντικό στάδιο για την ομαλή επίσχεση της αιμορραγίας.

Ο φυσιολογικός αριθμός των αιμοπεταλίων κυμαίνεται στα 150.000 – 400.000/μL, παρουσιάζοντας σημαντικές αριθμητικές διακυμάνσεις κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, αλλά και διαφορές ανάλογα με το φύλο.

Η πτώση των αιμοπεταλίων οφείλεται σε μειωμένη παραγωγή των μεγακαρυοκυττάρων (τα προγονικά κύτταρα των αιμοπεταλίων) που βρίσκονται στο μυελό, η οποία μπορεί να προκληθεί από αιματολογικά νοσήματα, από διήθηση καρκινωμάτων, από την κατακράτηση των κυκλοφορούντων αιμοπεταλίων από το σπλήνα (π.χ. κίρρωση ήπατος) ή από την αυξημένη καταστροφή τους που θα μπορούσε να συμβεί από μικρόβια και αυτοαντισώματα.

Συμπτώματα

Η θρομβοπενία συνοδεύεται από αιμορραγική προδιάθεση. Χαρακτηριστικές διαταραχές της αποτελούν τα αιματώματα, οι μώλωπες και ο καθυστερημένος έλεγχος της αιμορραγίας σε κοινά τραύματα. Σημειωτέον ότι η μικρή ελάττωση των αιμοπεταλίων συνήθως δεν συνοδεύεται από εμφανή συμπτώματα, ενώ η σημαντική πτώση μπορεί να προκαλέσει επικίνδυνες αιμορραγίες εσωτερικών οργάνων.

Αίτια

Στα αίτια της θρομβοπενίας περιλαμβάνονται κληρονομικά νοσήματα ανάλογα με το μέγεθος των αιμοπεταλίων, όπως το σύνδρομο Epstein, ενώ υπάρχουν και οι κεντρικού τύπου επίκτητες θρομβοπενίες. Αυτές χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:

1) Στις ιδιοπαθείς όπου υπάρχει παντελής έλλειψη μεγακαρυοτικών προβαθμίδων στο μυελό.

2) Στις δευτεροπαθείς οι οποίες προκαλούνται από άμεση τοξική δράση πάνω στις μεγακαρυοτικές σειρές. Η τοξική αυτή δράση μπορεί να προκληθεί από φάρμακα, ορισμένες ιογενείς λοιμώξεις (HCV, HIV, κ.ά.), μυελική ανεπάρκεια, το αλκοόλ, την ιονίζουσα ακτινοβολία, καθώς και από μεταβολικούς παράγοντες όπως η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια.

3) Στην μη αποδοτική θρομβοποίηση η οποία χαρακτηρίζεται από την παρουσία  ανώμαλων μεγακαρυοτικών κυττάρων στο μυελό που παράγουν λίγα και δυσλειτουργικά αιμοπετάλια. Η μη αποδοτική θρομβοποίηση μπορεί να οφείλεται και στην έλλειψη βιταμίνης B12 ή και στου φυλλικού οξέος.

Η θεραπεία της θρομβοπενίας στοχεύει στην αποκατάσταση της αιμορραγικής τάσης και στην αντιμετώπιση του παθολογικού αιτίου της.

«Με πονάνε οι αρθρώσεις. Αύριο θα βρέξει!»

Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι με μαντικές ικανότητες, ή είναι δυνατόν η υγρασία να επηρεάσει το σώμα μας, όπως για παράδειγμα προκαλεί το φριζάρισμα των μαλλιών;

Είναι γεγονός ότι η σχέση μεταξύ των αλλαγών των καιρικών συνθηκών και των αρθραλγιών ήταν καλά γνωστή στους πάσχοντες, ήδη από την εποχή του Ιπποκράτη, ενώ εμφανίζεται με διάφορες μορφές και μέσα στην παράδοση αρκετών λαών. Η επιστημονική ωστόσο εξήγηση δεν είναι αρκετά γνωστή.

Μελέτες παρατήρησης έδειξαν ότι υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του πόνου για όσους υποφέρουν από ρευματικά νοσήματα ή έχουν υποστεί παλαιά κατάγματα, και των αλλαγών του καιρού. Ιδιαίτερα, ενοχοποιούνται η πτώση της θερμοκρασίας, η αύξησης της υγρασίας καθώς και η πτώση της ατμοσφαιρικής βαρομετρικής πίεσης. 

Σε μία μελέτη από τις ΗΠΑ εξετάστηκαν 200 ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα γόνατος με μέσο όρο ηλικίας τα 60 έτη. Για διάστημα 3μηνών κατέγραφαν τακτικά τον πόνο που βίωναν. Μετά από ανάλυση των καταγραφών, σε συνδυασμό με δεδομένα από τον κοντινότερο σε κάθε ασθενή μετεωρολογικό σταθμό, φάνηκε ισχυρή συσχέτιση μεταξύ της σοβαρότητας του πόνου και της αλλαγής της θερμοκρασίας και της βαρομετρικής πίεσης. Ανάλογα αποτελέσματα είχε και μία μελέτη 2ετίας που περιελάμβανε ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα του ισχίου, όπου η σχετική υγρασία και η βαρομετρική πίεση επηρέασαν τα συμπτώματα των ασθενών. Μία τρίτη μελέτη από την Ισπανία, η οποία περιελάμβανε ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα καθώς και ομάδα ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα, κατέληξε σε παρόμοια συμπεράσματα.

Η αιτιολογική εξήγηση των παραπάνω παρατηρήσεων δεν είναι πλήρως διευκρινισμένη. Είναι πιθανόν η πτώση της ατμοσφαιρικής πίεσης να επιτρέπει παροδικά σε μία ήδη πάσχουσα άρθρωση να διογκωθεί περισσότερο, με αποτέλεσμα τα νεύρα της περιοχής να ερεθίζονται και ο ασθενής να αναφέρει μεγαλύτερο πόνο. Επίσης, πιθανολογείται ότι επηρεάζεται η δυνατότητα κίνησης μιας άρθρωσης. Έτσι, παρόλο που ο ακριβής μηχανισμός που συνδέει την αλλαγή του καιρού με τις αρθραλγίες, δεν είναι ακόμη γνωστός, φαίνεται ότι τελικό σημείο είναι η ευαισθητοποίηση μιας ομάδας υποδοχέων που βρίσκονται στις αρθρώσεις, και που ευθύνονται για την παραγωγή ουσιών που προκαλούν πόνο και ήπια φλεγμονή.

Την επόμενη λοιπόν φορά που η γιαγιά, η φίλη ή ο συνεργάτης στη δουλειά σας πει ότι προμηνύεται καταιγίδα, πάρτε μια ομπρέλα μαζί σας…

Η οστεοπόρωση αποτελεί το συχνότερο νόσημα μεταβολισμού των οστών. Χαρακτηρίζεται από χαμηλή οστική μάζα, ή πιο απλά ποσοτική μείωση του οστού, καθώς και από διαταραχή της αρχιτεκτονικής του οστού, με αποτέλεσμα την ελάττωση της μηχανικής αντοχής του, αύξηση της ευθραυστότητας και κατ’ επέκταση αυξημένο κίνδυνο κατάγματος.

Η οστεοπόρωση εμφανίζεται συνήθως μετά την ηλικία των 50 ετών, είναι πολύ συχνότερη στις γυναίκες και η συχνότητά της αυξάνει με την πρόοδο της ηλικίας.

Διακρίνεται σε πρωτοπαθή και δευτεροπαθή. Η συχνότερη μορφή πρωτοπαθούς οστεοπόρωσης είναι η μετεμμηνοπαυσιακή, η οποία εμφανίζεται σε γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση και σχετίζεται με τη μειωμένη παραγωγή οιστρογόνων. Στην πρωτοπαθή οστεοπόρωση συγκαταλέγεται και η γεροντική οστεοπόρωση που απαντάται σε άνδρες και γυναίκες, άνω των 70 ετών.

Η δευτεροπαθής οστεοπόρωση αναπτύσσεται σε ασθενείς με υποκείμενες παθήσεις που επηρεάζουν το μεταβολισμό των οστών – όπως ο υπερπαραθυρεοειδισμός, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο υπογοναδισμός, ο υπερθυρεοειδισμός και το σύνδρομο δυσαπορρόφησης. Επίσης, εμφανίζεται σε ασθενείς που λαμβάνουν φάρμακα όπως τα κορτικοειδή, τα αντιεπιληπτικά, η ηπαρίνη αλλά και άλλα ευρέως χρησιμοποιούμενα φάρμακα, όπως τα προστατευτικά του στομάχου (ΡΡΙs).

Παράγοντες κινδύνου

Στους παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση οστεοπόρωσης ήδη αναφέρθηκαν το γυναικείο φύλο, η ηλικία, τα υποκείμενα νοσήματα και ορισμένα φάρμακα. Καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη οστεοπόρωσης διαδραματίζει το επίπεδο της κορυφαίας οστικής μάζας που αποκτά ένα άτομο στην ηλικία των 25 περίπου ετών. Το οικογενειακό ιστορικό οστεοπόρωσης καθώς και το ιστορικό κατάγματος (και ιδιαίτερα του αυχένα του μηριαίου οστού) στη μητέρα ή στον πατέρα, δηλαδή γενετικοί παράγοντες, συνεισφέρουν και αυτοί στην ανάπτυξη οστεοπόρωσης.

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθούν και ορισμένοι παράγοντες οι οποίο είναι δυνατόν να τροποποιηθούν, γεγονός το οποίο έχει ιδιαίτερη σημασία για την πρόληψη. Σε αυτούς συγκαταλέγονται η διατροφή (δίαιτα πτωχή σε ασβέστιο), η κατάχρηση καφέ, τσαγιού και οινοπνευματωδών ποτών, όπως και το κάπνισμα και το χαμηλό σωματικό βάρος. Η σωματική άσκηση φαίνεται ότι προσφέρει μηχανικά ερεθίσματα στα κύτταρα που παράγουν το οστό (οστεοβλάστες) και γι’ αυτό η έλλειψη σωματικής άσκησης αποτελεί παράγοντα κινδύνου για οστεοπόρωση. Επίσης η πρόωρη εμμηνόπαυση, καθώς και η αμηνόρροια μεγάλης διάρκειας, που σχετίζονται με μειωμένα επίπεδα οιστρογόνων, είναι δυνατόν με την κατάλληλη ιατρική παρέμβαση να μην οδηγήσουν σε οστεοπόρωση.

Σιωπηρή νόσος

Η οστεοπόρωση είναι μια σιωπηρή νόσος. Δεν πονάει, παρά μόνο αν συμβεί κάταγμα. Η σπονδυλική στήλη, τα ισχία και το κάτω άκρο του αντιβραχίου είναι οι περιοχές που προσβάλλονται συχνότερα.

Τα οστεοπορωτικά κατάγματα χαρακτηρίζονται ως χαμηλής βίας, δηλαδή συμβαίνουν μετά από ελαφρού βαθμού τραυματισμό, όπως είναι π.χ. η πτώση από την όρθια θέση, ενώ είναι χαρακτηριστικό, ειδικά για τα κατάγματα της σπονδυλικής στήλης, ότι μπορεί να συμβούν και αυτόματα (χωρίς να έχει προηγηθεί τραυματισμός) και αρκετές φορές δεν συνοδεύονται από πόνο.

Η ψύξη (ή μυϊκός σπασμός) σε διάφορα μέρη του σώματός μας είναι ένα φαινόμενο που προκαλείται από τις απότομες εναλλαγές της θερμοκρασίας, την έκθεση σε ρεύματα αέρα ή και από το περπάτημα με μουσκεμένα ρούχα. Συνήθως προκαλείται στον αυχένα, στους ώμους και στην πλάτη, ενώ δεν είναι λίγες και οι φορές που την παθαίνουμε στο μέτωπο και στο μάτι.

Το σημαντικό όμως είναι ότι δεν την καταλαβαίνουμε την ώρα που την παθαίνουμε, αλλά αρκετές ώρες μετά ή και συνήθως την επόμενη μέρα.

Προκειμένου να την αποφύγουμε θα πρέπει να μην μένουμε ιδρωμένοι σε κλειστούς και με κλιματιστικό χώρους. Όταν ιδρώνουμε θα πρέπει να αλλάζουμε τα ρούχα μας, αλλά αν αυτό δεν είναι εφικτό, να προστατεύουμε τον αυχένα μας με κάποιο μαντίλι. Σε γενικές γραμμές το να πηγαινοερχόμαστε σε χώρους ή έξω από τη ζέστη στο κρύο, καθώς και τα ρεύματα του αέρα, μπορούν να προκαλέσουν ψύξη που θα την αντιληφθούμε την επόμενη μέρα. Εάν είμαστε επιρρεπείς στις ψύξεις, τότε σε περίπτωση που εκτεθούμε ξαφνικά στο κρύο θα πρέπει να φροντίσουμε να επιστρέψουμε αμέσως στη ζέστη.

Στην περίπτωση που πάθουμε ψύξη, η επάλειψη µε θερµαντική αλοιφή ή χρήση πάγου ανάλογα µε τη γνωµάτευση μπορεί να βοηθήσει. Επιπλέον, ένα ζεστό μπάνιο μπορεί να χαλαρώσει τους μύες, αλλά δεν θα πρέπει να βγούμε έξω αμέσως μετά από αυτό. Μπορεί μάλιστα να συστηθεί η λήψη φαρμάκων, συνήθως µυοχαλαρωτικών και αναλγητικών, η χρήση θερµοφόρας ή ζεστής κοµπρέσας αν η ψύξη είναι στο πρόσωπο, καθώς και η χρήση κολάρου αν το πρόβλημα είναι στον αυχένα και τα συμπτώματα έντονα. Ορισμένες φορές μπορεί να συστηθεί και η φυσικοθεραπεία που συνήθως περιλαµβάνει διαθερµίες, υπέρηχους και χειροµαλάξεις µε κινησιοθεραπεία. Απαραίτητη είναι πάντως η προφύλαξη µε το κατάλληλο ντύσιµο από τις απότοµες εναλλαγές θερµοκρασίας ακόμη και αφού την πάθουμε.

Σημειωτέον ότι οι εντριβές με οινόπνευμα δεν μπορούν να βοηθήσουν, καθώς η εξάτμισή του οδηγεί σε μείωση της θερμοκρασίας τοπικά στο δέρμα, κάτι που δεν είναι επιθυμητό.

Εάν παρουσιάζεται υψηλός πυρετός, ναυτία ή και εμετός, κεφαλαλγία, καθώς και άλλα συμπτώματα σε συνδυασμό με τη δυσκαμψία στον αυχένα θα πρέπει να επικοινωνήσετε με τον γιατρό σας.

Η ασπαρτάμη είναι μια γλυκαντική ουσία που παρασκευάζεται από την ένωση δύο αμινοξέων, το ασπαρτικό οξύ και τη φαινυλαλανίνη, και από μικρή ποσότητα μεθανόλης.

Χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο της ζάχαρης και εμπεριέχεται σε πολλά τρόφιμα και ποτά (αναψυκτικά, επιδόρπια, γλυκά, τσίχλες, γιαούρτια, κλπ). Έχει την ίδια θερμιδική αξία με τη ζάχαρη, (4 θερμίδες/γραμμάριο), όμως είναι περίπου 200 φορές πιο γλυκιά από τη ζάχαρη. Γι’ αυτό απαιτείται ελάχιστη ποσότητα για να προσδώσει την ίδια γλυκύτητα σε ένα τρόφιμο ή ποτό. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά η ποσότητα που χρησιμοποιείται δεν έχει θερμίδες και έτσι χαρακτηρίζεται «μη θερμιδογόνος».

Είναι ταξινομημένη ως πρόσθετο τροφίμων βάσει της ευρωπαϊκής νομοθεσίας για τα τρόφιμα και έχει τον αριθμό Ε951.

Μπορεί οποιοσδήποτε να καταναλώνει ασπαρτάμη;

Άτομα που πάσχουν από μια σπάνια κληρονομική ασθένεια που ονομάζεται φαινυλκετονουρία (PKU) καθώς τα άτομα αυτά παρουσιάζουν μειωμένη ικανότητα να μεταβολίζουν την φαινυλανανίνη πρέπει να ελέγχουν τη λήψη φαινυλαλανίνης από κάθε πηγή, συμπεριλαμβανομένης της ασπαρτάμης. Η νομοθεσία της ΕΕ προβλέπει ότι όλα τα προϊόντα που περιέχουν ως γλυκαντική ουσία την ασπαρτάμη πρέπει να αναφέρουν ότι η ασπαρτάμη είναι μια πηγή φαινυλαλανίνης, ώστε ο καταναλωτής να είναι ενήμερος.

Είναι ασφαλής η κατανάλωσή της;

Οι επιστήμονες της EFSA (Ευρωπαϊκή Αρχή Ασφάλειας Τροφίμων), καθώς και η Επιτροπή Καρκινογένεσης των Χημικών Προσθέτων στα Τρόφιμα της Μεγάλης Βρετανίας έχουν αξιολογήσει πολλές επιστημονικές μελέτες και δεδομένα που αφορούν την ασπαρτάμη και βεβαιώνουν ότι η λήψη της είναι ασφαλής και δεν έχει καρκινογόνο δράση όταν καταναλώνεται εντός των επιτρεπόμενων ορίων.

Η ανησυχία σχετικά με την πιθανή καρκινογόνο δράση της ασπαρτάμης έχει προκύψει από κάποιες περιορισμένες σε αριθμό έρευνες σε πειραματόζωα (ποντίκια), χορηγώντας όμως πολύ μεγάλες ποσότητες ασπαρτάμης.

Το επιτρεπόμενο όριο λήψης είναι 40mg/κιλό βάρους για την Ευρώπη και 50mg/κιλό βάρους για τις ΗΠΑ. Τα όρια αυτά αφορούν υγιείς ενηλίκους και διαβητικούς. Αναλογιστείτε πως η ποσότητα αυτή αντιστοιχεί σε 15 κουτάκια αναψυκτικών light ή πάνω από 50 γλυκαντικά δισκία ασπαρτάμης.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι τα παιδιά, ως αναπτυσσόμενοι οργανισμοί, αλλά και οι έγκυες γυναίκες δεν συνιστάται να καταναλώνουν light προϊόντα με τεχνητά γλυκαντικά. Άλλωστε, δεν υπάρχουν μελέτες βάσει των οποίων συστήνεται η λήψη ασπαρτάμης από τα παιδιά και τις εγκύους.

Εξακολουθούν οι περικοπές στις δαπάνες που αφορούν την υγεία σε όλα τα επίπεδα. Τελευταία γίνομαι δέκτης πολλών παραπόνων από γνωστούς και φίλους – ασθενείς και μη – οι οποίοι δυσκολεύονται να κατανοήσουν την όλη κατάσταση. Συνεχείς μειώσεις στη φαρμακευτική δαπάνη οδήγησαν το τελευταίο διάστημα και εμάς ως γιατρούς και θεραπευτές σε αναθεώρηση της καθημερινής μας ιατρικής πρακτικής.

Με βάση τα δεδομένα που διαμορφώνονται, ο γιατρός καλείται να επιλέξει φάρμακα αλλά και εργαστηριακές εξετάσεις, μέσα από αυστηρές οδηγίες, που γνώμονα έχουν μόνο την εξοικονόμηση πόρων και – δυστυχώς – όχι πάντα το όφελος του ασθενή του.

Ποιος είναι επομένως ο ρόλος του γιατρού σε αυτόν τον κυκεώνα αλλαγών στο σύστημα υγείας; Τι καλείται και τι οφείλει να κάνει για να υποστηρίξει την δική του υπεύθυνη θέση αλλά και την υγεία των ασθενών που τον εμπιστεύονται;

Η άποψή μου είναι πως σε κάθε περίπτωση πρώτιστο μέλημα του κάθε γιατρού πρέπει πάση θυσία να είναι η καλή υγεία των ασθενών του. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο και αν ξεφύγουμε πέρα από αυτό, τότε χάνουμε κάθε προσανατολισμό ως επιστήμονες.

Με γνώμονα λοιπόν αυτό o γιατρός οφείλει να σταθεί απέναντι στον ασθενή του αλλά και απέναντι στην αδυσώπητη πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2014. Έχει χρέος ιερό να διερευνήσει και να θεραπεύσει νοσήματα, να συνταγογραφήσει φάρμακα αλλά και εξετάσεις με μόνο στόχο την διατήρηση – και γιατί όχι τη βελτίωση – της υγείας των ασθενών του. Σαφώς και οφείλει να τηρεί κανόνες και αρχές που ορίζονται από τον κρατικό μηχανισμό.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει οι προσταγές του κράτους να επηρεάσουν επί τα χείρω την υγεία του Έλληνα ασθενή. Ο γιατρός καλείται να αναλάβει και αυτόν τον δύσκολο ρόλο. Να συγκεράσει οικονομικά δεδομένα με ιατρικές πράξεις και αποφάσεις, χωρίς να επηρεαστεί η ισορροπία της υγείας των ανθρώπων που τον εμπιστεύονται.

Θεωρώ λοιπόν ιερό μας χρέος να σταθούμε με κάθε τρόπο στο πλάι των ασθενών μας που δυσκολεύονται να κατανοήσουν την πραγματικότητα αλλά και δεν πρέπει να μείνουν αβοήθητοι στη λήψη αποφάσεων που αφορούν την υγεία τους.