Angelos Klitsas | YourDoc | by Aggelos Klitsas

Ο προδιαβήτης είναι μια διαταραχή του μεταβολισμού η οποία χαρακτηρίζεται από αντίσταση στην ορμόνη ινσουλίνη και δυσλειτουργία των β’ κυττάρων του παγκρέατος. Η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι μια κατάσταση κατά την οποία τα κύτταρα του οργανισμού δεν «αναγνωρίζουν» την εν λόγω ορμόνη, με αποτέλεσμα η γλυκόζη να μην μπορεί να εισέλθει στα κύτταρα για να αξιοποιηθεί.

Τα β’ κύτταρα του παγκρέατος είναι τα κύτταρα από τα οποία εκκρίνεται η ινσουλίνη. Αποτέλεσμα αυτών των δύο δυσλειτουργιών είναι η αδυναμία των κυττάρων του οργανισμού να χρησιμοποιούν τη γλυκόζη και έτσι να εμφανίζεται υπεργλυκαιμία (υψηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα), μια κατάσταση επιβαρυντική και μακροπρόθεσμα τοξική για την υγεία.

Ο προδιαβήτης είναι συχνός στις μέρες μας και είναι πολύ σημαντικό να τον αναγνωρίσουμε διότι το μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων εξελίσσονται σε σακχαρώδη διαβήτη, αλλά και γιατί οι βλαβερές επιπτώσεις στην υγεία ξεκινούν και εμφανίζονται από τον προδιαβήτη.

Ποιοι πρέπει να κάνουν έλεγχο

Ο προδιαβήτης δεν έχει συμπτώματα και επομένως μπορεί ύπουλα να υπάρχει και να μην έχει διαγνωσθεί. Επομένως, θα πρέπει τα άτομα με παχυσαρκία, με α’ βαθμού συγγενή διαβητικό, με ηλικία πάνω από τα 45, με καθιστική ζωή και έλλειψη άσκησης, με υπέρταση, με δυσλιπιδαιμία, με καρδιοπάθεια, να συμπεριλαμβάνουν στον τακτικό τους έλεγχο τις εξετάσεις διάγνωσης του διαβήτη και προδιαβήτη.

Αντιμετώπιση

Η διαχείριση του προδιαβήτη δεν περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, η εξέλιξή του όμως μπορεί να προληφθεί με αλλαγή στον τρόπο ζωής προς υγιεινότερες συνήθειες.

Η υγιεινή διατροφή με λιγότερα κορεσμένα λίπη και ζάχαρη, η μείωση του σωματικού βάρους (εάν το άτομο είναι υπέρβαρο ή παχύσαρκο) και η αύξηση της σωματικής δραστηριότητας σε τουλάχιστον 30 λεπτά την ημέρα για 5 φορές την εβδομάδα μειώνουν τον κίνδυνο μετάπτωσης σε διαβήτη.

Ειδικότερα σε επίπεδο διατροφής βοηθάει η μείωση –σε υγιή πλαίσια– της θερμιδικής πρόσληψης, η καθημερινή βρώση σαλατικών και φρούτων, η μείωση του λίπους της διατροφής και ο περιορισμός στην κατανάλωση γλυκών και οινοπνευματωδών.

Photo credit: Freepik

Η κατάθλιψη είναι εξίσου επιβαρυντική για την καρδιά με την παχυσαρκία και τη χοληστερόλη, σύμφωνα με γερμανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Atherosclerosis.

Επιστημονική ομάδα του Ερευνητικού Κέντρου Περιβαλλοντικής Υγείας «Helmholtz Zentrum» του Μονάχου, σε συνεργασία με ειδικούς του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου του Μονάχου και του Γερμανικού Κέντρου για τις Καρδιαγγειακές Νόσους, ανέλυσαν στοιχεία για 3.428 άνδρες, 45-74 ετών και τους έθεσαν υπό ιατρική παρακολούθηση για δέκα χρόνια.

Οι ειδικοί συνέκριναν την επίπτωση της κατάθλιψης με τέσσερις μείζονες παράγοντες κινδύνου για καρδιαγγειακή νόσο. «Η μελέτη έδειξε ότι ο κίνδυνος μοιραίας καρδιαγγειακής νόσου λόγω κατάθλιψης είναι εξίσου σοβαρός με αυτόν λόγω αυξημένης χοληστερόλης ή παχυσαρκίας» εξηγεί ο Δρ Καρλ-Χάινς Λαντβινγκ, καθηγητής Ψυχοσωματικής Ιατρικής και επικεφαλής της μελέτης.

Μόνον η υψηλή αρτηριακή πίεση και το κάπνισμα σχετίστηκαν με υψηλότερο καρδιαγγειακό κίνδυνο. Πάντως, η κατάθλιψη εξακολουθούσε να αναλογεί στο 15% των καρδιαγγειακών θανάτων, ποσοστό συγκρίσιμο με αυτό της υπερχολήστερολαιμίας, της παχυσαρκίας και του καπνίσματος, οι οποίοι ευθύνονται για το 8,4 με 21,4% των καρδιαγγειακών θανάτων.

«Τα στοιχεία δείχνουν ότι η κατάθλιψη έχει μέτρια επίδραση εντός των μειζόνων μη συγγενών παραγόντων κινδύνου για καρδιαγγειακό νόσημα. Στους ασθενείς υψηλού κινδύνου λοιπόν η διαγνωστική αξιολόγηση της κατάθλιψης θα πρέπει να θεωρείται βασική παράμετρος, διευκολύνοντας τον εύστοχο εντοπισμό τους και την βέλτιστη διαχείρισή τους» καταλήγει ο γερμανός ερευνητής.

Πηγή: health.in.gr

Featured image designed by Freepik

Ο σακχαρώδης διαβήτης στις μέρες μας αποτελεί τρόπο ζωής για ένα μεγάλο ποσοστό του ευρύτερου πληθυσμού. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας υπολογίζεται πως περισσότερα από 360 εκατομμύρια ενήλικα άτομα ηλικίας 20 και άνω ετών πάσχουν από διαβήτη τύπου 2, με το σύνολο να παρουσιάζει αυξητικές τάσεις.

Η συγκεκριμένη νόσος περιγράφεται ως μια διαταραχή του μεταβολισμού που χαρακτηρίζεται από αύξηση του σακχάρου (γλυκόζης) στο αίμα, δηλαδή υπεργλυκαιμία, και οφείλεται σε απόλυτη ή σχετική έλλειψη ινσουλίνης ή και μειονεκτική δράση της.

Τα άτομα με διαβήτη μπορούν και ζουν μια φυσιολογική και παραγωγική ζωή χωρίς ιδιαίτερες στερήσεις, υπό την προϋπόθεση ότι η καθημερινότητά τους υπόκειται σε αυστηρό προγραμματισμό για την φροντίδα της υγείας τους. Ο κίνδυνος των επιπλοκών είναι ορατός και οφείλουν να τον γνωρίζουν.

Οι ασθενείς αυτοί είναι σημαντικό να τρέφονται υγιεινά, να αποκτήσουν ή να διατηρούν ένα φυσιολογικό βάρος, καθώς και να έχουν φυσιολογικά επίπεδα σακχάρου, λιπιδίων αίματος και αρτηριακής πίεσης. Η σωστή επιλογή των κατάλληλων τροφών σε συνδυασμό με συχνή σωματική δραστηριότητα βοηθούν στην επίτευξη των στόχων του ατόμου με σακχαρώδη διαβήτη.

Στις απαραίτητες για εκείνους τροφές περιλαμβάνονται:

Όσπρια
Άπαχο γάλα και γιαούρτι εμπλουτισμένα σε βιταμίνη D
Ψάρια πλούσια σε ω-3 λιπαρά οξέα όπως ο σολομός, η σαρδέλα, ρέγγα, ο κολιός, το σκουμπρί κ.ά.
Σκούρα πράσινα φυλλώδη λαχανικά όπως σπανάκι, μαρούλι, αντίδι, μαϊντανό, ραδίκι κ.ά.
Εσπεριδοειδή φρούτα (πορτοκάλι, λεμόνι, μανταρίνι κ.ά.)
Γλυκοπατάτα
Ντομάτα
Μούρα (βατόμουρα, φράουλες, σμέουρα κ.ά.)
Δημητριακά και ψωμί ολικής αλέσεως
Ανάλατοι ξηροί καρποί (καρύδια και αμύγδαλα) και λιναρόσπορος.

Οι τροφές αυτές έχουν χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη, που σημαίνει ότι οι υδατάνθρακές τους απορροφούνται αργά στην κυκλοφορία του αίματος, βοηθώντας στην καλύτερη ρύθμιση του σακχάρου. Εκτός αυτού είναι και πλούσιες σε φυτικές ίνες, βιταμίνες, αντιοξειδωτικά, κάλιο, ασβέστιο και μαγνήσιο.

Σημειωτέον ωστόσο ότι θα πρέπει να καταναλώνονται με μέτρο.

Τα άτομα με διαβήτη δεν ελέγχουν τακτικά την όρασή τους παρότι έχουν αυξημένες πιθανότητες να παρουσιάσουν σοβαρές οφθαλμοπάθειες και απώλεια όρασης, σύμφωνα με νέα έρευνα.

Από τους σχεδόν 2.000 ασθενείς ηλικίας 40 ετών και πάνω που συμμετείχαν στην έρευνα, την οποία πραγματοποίησα επιστήμονες από το Wills Eye Hospital στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ και το αμερικανικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), σχεδόν οι έξι στους δέκα (το 58%) είπαν ότι, σε αντίθεση με τις συστάσεις των ειδικών, δεν ελέγχουν την όρασή τους μία φορά το χρόνο.

Τη μικρότερη πιθανότητα να κάνουν τακτικά τσεκ απ για τα μάτια είχαν οι διαβητικοί με τη λιγότερο σοβαρή νόσο οι οποίοι δεν έπασχαν ακόμα από προβλήματα οράσεως. Αντίθετα, όσοι είχαν ήδη διαγνωστεί με οφθαλμικά προβλήματα σχετιζόμενα με το διαβήτη, όπως η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια, είχαν 30% μεγαλύτερη πιθανότητα να παρακολουθούν την κατάσταση της όρασής τους.

Επιπρόσθετα, οι διαβητικοί που ήταν ταυτόχρονα καπνιστές είχαν 20% λιγότερες πιθανότητες να πηγαίνουν προληπτικά στον οφθαλμίατρο.

Ο σακχαρώδης διαβήτης δυστυχώς αυξάνεται δραματικά τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα τον περασμένο Ιούνιο η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων-Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη (ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ) το σχεδόν 11% του γενικού πληθυσμού (!!!) πάσχει από αυτόν, με τα άτομα με τύπου 1 διαβήτη να υπολογίζονται σε σχεδόν 190.000 και τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 να ανέρχονται σε περίπου 990.000.

Έλεγχος κάθε χρόνο

«Η απώλεια όρασης είναι τραγική όταν μπορεί να αποφευχθεί και τα άτομα με διαβήτη πρέπει να υποβάλλονται τουλάχιστον μία φορά το χρόνο σε λεπτομερή έλεγχο των εσωτερικών δομών των ματιών με βυθοσκόπηση», λέει οεπιστημονικός διευθυντής του Οφθαλμολογικού Ινστιτούτου LaserVision Δρ. Αναστάσιος-Ι. Κανελλόπουλος, καθηγητής Οφθαλμολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Διαθλαστικής Χειρουργικής για την Αμερικανική Ακαδημία Οφθαλμολογίας (ISRS/ΑΑΟ).

«Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι ο τακτικός οφθαλμολογικός προληπτικός έλεγχος μπορεί να αποτρέψει κατά 95% την απώλεια όρασης που σχετίζεται με τον σακχαρώδη διαβήτη, αλλά δυστυχώς το ένα στα 10 άτομα με διαβήτη σε όλο τον κόσμο πάσχει από οφθαλμικά προβλήματα που απειλούν άμεσα την όρασή του».

Αυτό οφείλεται στις βλάβες που προκαλεί η περίσσεια γλυκόζης (σακχάρου) στον οργανισμό και η συναφής με αυτή μικροφλεγμονή, εξηγεί ο καθηγητής.

«O σακχαρώδης διαβήτης καταστρέφει τα αιμοφόρα αγγεία και συγκεκριμένα τα μικρά αρτηρίδια σε όλο το σώμα και ειδικά στα μάτια, αλλά και στους νεφρούς, στο νευρικό σύστημα και αλλού» λέει. «Η αγγειακή καταστροφή οδηγεί στιςεπονομαζόμενες διαβητικές οφθαλμικές παθήσεις, που είναι μία ομάδα από προβλήματα των οφθαλμών που οφείλονται στον σακχαρώδη διαβήτη και κατά κύριο λόγο συμπεριλαμβάνουν τη διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια, τον καταρράκτη και το γλαύκωμα».

Η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια οφείλεται άμεσα στη βλάβη των αγγείων του αμφιβληστροειδούς χιτώνα η οποία οδηγεί στη διαφυγή αίματος από αυτά, ειδικά εάν συνδυάζεται με αρτηριακή υπέρταση.

Ο καταρράκτης εκδηλώνεται πρώιμα στα άτομα με διαβήτη (ο φακός των ματιών τους θολώνει σε νεότερη ηλικία απ’ ό,τι στους μη διαβητικούς), τα οποία έχουν επίσης 2-5 φορές περισσότερες πιθανότητες εμφάνισής του σε σύγκριση με τους μη διαβητικούς.

Όσον αφορά το γλαύκωμα, που οφείλεται στην αύξηση της ενδοφθάλμιας πίεσης η οποία οδηγεί σε βλάβη του οπτικού νεύρου, τα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη έχουν διπλάσιο κίνδυνο να το εμφανίσουν.

Με σοβαρή οφθαλμοπάθεια ένας στους τρεις

Από τα νοσήματα αυτά, η πιο συχνή είναι η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια που αποτελεί την κύρια αίτια τύφλωσης στις αναπαραγωγικές ηλικίες (20-64 ετών) και είναι η πέμπτη πιο συχνή, αποτρέψιμη αιτία τύφλωσης στον κόσμο.

Το 2010, από τα 285 εκατομμύρια διαβητικών σε όλο τον κόσμο, πάνω από το ένα τρίτο είχαν ενδείξεις διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας και σχεδόν 31 εκατομμύρια είχαν απειλητική για την όραση αμφιβληστροειδοπάθεια, είτε επειδή αυτή ήταν προχωρημένη είτε επειδή είχαν παρουσιάσει εξαιτίας της οίδημα στο κεντρικό τμήμα του αμφιβληστροειδούς, την ωχρά κηλίδα (η πάθηση αυτή λέγεται διαβητική ωχροπάθεια ή διαβητικό οίδημα ωχράς).

«Τα άτομα με διαβήτη, είτε αυτός είναι τύπου 1 είτε τύπου 2, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν πρέπει να περιμένουν να αναπτύξουν συμπτώματα στα μάτια πριν πάνε στον οφθαλμίατρο, γιατί αυτά κατά κανόνα εκδηλώνονται όταν έχει ήδη συμβεί κάποια απώλεια της όρασης», τονίζει ο Δρ. Κανελλόπουλος.

«Ο προληπτικός έλεγχος μπορεί να αποκαλύψει τις δυνητικές βλάβες πολύ πριν γίνουν αντιληπτές από τον ασθενή, επομένως έχει ζωτική σημασία για την όρασή του».

Υπολογίζεται πως 10 χρόνια μετά από τη διάγνωση του διαβήτη, ανεξαρτήτως εάν πρόκειται για τον τύπο 1 ή 2, όλοι οι ασθενείς εμφανίζουν από ελάχιστες έως βαρύτατες αλλοιώσεις στον αμφιβληστροειδή.

Επιπρόσθετα, έχει υπολογιστεί ότι οι ασθενείς με αθεράπευτο διαβήτη διατρέχουν 25 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο για απώλεια όρασης απ’ ό,τι ο γενικός πληθυσμός.

Πηγή: http://ygeia.tanea.gr

Τα ω-3 λιπαρά οξέα μειώνουν τον κίνδυνο εμφάνισης στεφανιαίας νόσου στα άτομα με υψηλή χοληστερόλη ή τριγλυκερίδια, σύμφωνα με αμερικανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Mayo Clinic Proceedings.

Επιστημονική ομάδα του Ινστιτούτου EpidStat του Μίσιγκαν με επικεφαλής τον δρ. Ντομινίκ Αλεξάντερ μελέτησαν στοιχεία από 34 κλινικές δοκιμές και έρευνες, που αφορούσαν συνολικά πάνω από 820.000 άτομα.

Από την επεξεργασία των αποτελεσμάτων διαπιστώθηκε ότι, η κατανάλωση ω-3 λιπαρών οξέων και συγκεκριμένα EPA και DHA είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη για τις ομάδες υψηλού κινδύνου, μειώνοντας κατά 16% τον καρδιαγγειακό κίνδυνο σε όσους έχουν υψηλά τριγλυκερίδια και κατά 14% σε όσους έχουν υψηλή LDL («κακή») χοληστερόλη. Ενώ συνολικά για τον γενικό πληθυσμό, ο κίνδυνος είναι μειωμένος από 6% έως 18%.

Προηγούμενες μελέτες είχαν συσχετίσει τα ω-3 με μειωμένο κίνδυνο καρδιακής αρρυθμίας, χαμηλότερο επίπεδο λιπιδίων στο αίμα, καθώς επίσης λιγότερη αθηροσκλήρωση και υπέρταση.

Οι ερευνητές συστήνουν λοιπόν την κατανάλωση ψαριών (κυρίως σολομού και σαρδέλας) δύο φορές την εβδομάδα ή τη λήψη διατροφικών συμπληρωμάτων με ω-3 λιπαρά οξέα.

Πηγή: health.in.gr

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι ένα χρόνια νόσημα, το οποίο χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, είτε ως αποτέλεσμα ελαττωμένης έκκρισης ινσουλίνης (ορμόνη) είτε λόγω ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη.

Πρόκειται για μια ασθένεια, που μπορεί να γίνει επικίνδυνη όταν δεν ρυθμίζεται σωστά ή και καθόλου για μεγάλο χρονικό διάστημα, η οποία προς αποφυγή σοβαρών επιπλοκών επιβάλλει έναν υγιεινό τρόπο ζωής (σωστή διατροφή, σωματική άσκηση κ.ά.).

Η διαβητική νευροπάθεια είναι μια από τις επιπλοκές του διαβήτη, η οποία επηρεάζει τη λειτουργία των νεύρων με αποτέλεσμα να μη μεταδίδουν σωστά τους ερεθισμούς από το σώμα προς τον εγκέφαλο. Προκαλείται έτσι μείωση της δύναμης και της αίσθησης σε διάφορα μέρη του σώματος.

Αρθροπάθεια

H αρθροπάθεια Charcot είναι μια απώτερη σοβαρή συνέπεια της διαβητικής νευροπάθειας και χαρακτηρίζεται από ανώδυνη, αλλά ενίοτε και επώδυνη, καταστροφή οστών και αρθρώσεων σε περιοχές που παρουσιάζουν απώλεια της αισθητικότητας.

Εμφανίζεται συνήθως στα κάτω άκρα μονόπλευρα, αλλά όχι σπάνια και αμφίπλευρα, και μπορεί να προσβάλλει όλα τα οστά και τις αρθρώσεις του άκρου ποδός.

Για την εμφάνισή της θεωρούνται υπεύθυνοι -όχι απαραίτητα όμως- τραυματισμοί του άκρου με ή χωρίς μικροκατάγματα, που πολλές φορές δεν γίνονται αντιληπτοί λόγω της μειωμένης αισθητικότητας της περιοχής, οι οποίοι πυροδοτούν μια φλεγμονώδη αντίδραση.

Η συχνότητά της επί του σακχαρώδη διαβήτη είναι χαμηλή, ωστόσο προσβάλλει εξίσου και τα δύο φύλα και συχνότερα τους διαβητικούς με διαβήτη τύπου 1.

Πώς εξελίσσεται

Διακρίνονται δύο φάσεις στην εξέλιξη της βλάβης: η οξεία και η χρόνια.

– Στην οξεία το άκρο εμφανίζεται ερυθρό, θερμό, οιδηματώδες και ελαφρώς επώδυνο.
– Στη χρόνια φάση οι οστεοπορωτικές βλάβες που προκαλούνται από τους τραυματισμούς και τη φλεγμονή, οδηγούν στη φθορά των οστών και την αποδιοργάνωση των αρθρώσεων, με αποτέλεσμα την καταστροφή της αρχιτεκτονικής του ποδιού και την παραμόρφωσή του.

Θεραπεία

Για την αντιμετώπιση της αρθροπάθειας Charcot εξαιρετική σημασία έχει:

– Η πρώιμη διάγνωση, η οποία οδηγεί έγκαιρα σε αυξημένη εγρήγορση για την αποφυγή των τραυματισμών και άμεση ακινητοποίηση του φλεγμαίνοντος άκρου, συμβάλλοντας έτσι στην ανακοπή της εξέλιξης των βλαβών.
– Η αποφόρτιση και η υποβοήθηση των πασχουσών περιοχών με τη χρήση ειδικών υποστηρικτικών μέσων όπως υποδήματα και νάρθηκες.
– Η αποκατάσταση των παραμορφώσεων με τις κατάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις.

Featured image designed by Freepik

Ελβετοί ερευνητές δημιούργησαν τεχνητά β-κύτταρα παγκρέατος, τα οποία μπορούν όπως τα φυσικά να μετράνε τη συγκέντρωση της γλυκόζης στο αίμα και να παράγουν αρκετή ινσουλίνη, ώστε να μην αυξάνεται το επίπεδο του σακχάρου στους πάσχοντες από διαβήτη.

Η νέα θεραπεία, αν τελικά ευδοκιμήσει, θα αφορά ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 και από όσους πάσχουν από διαβήτη τύπου 2, εκείνους που λαμβάνουν ινσουλίνη.

Σύμφωνα με άρθρο στο Science, επιστημονική ομάδα της Ελβετικής Ομοσπονδιακής Πολυτεχνικής Σχολής της Ζυρίχης (ΕΤΗ), με επικεφαλής τον καθηγητή Μάρτιν Φουσενέγκερ, δοκίμασαν επιτυχώς τα τεχνητά β-κύτταρα παγκρέατος σε πειραματόζωα, αλλά μόνο αν αποδειχθούν εξίσου αποτελεσματικά σε ανθρώπους, θα μπορούμε να μιλάμε για μια νέα θεραπεία για τους πάσχοντες από διαβήτη. Στην περίπτωση αυτή, οι ασθενείς δεν θα χρειάζεται να κάνουν αυτο-χορηγούν ινσουλίνη, αλλά δια της εμφύτευσης κάτω από το δέρμα τους μιας κάψουλας με τεχνητά β-κύτταρα παγκρέατος τρεις φορές το χρόνο θα καλύπτεται η ρύθμιση της γλυκόζης στο αίμα.

Προηγούμενες προσπάθειες για τη δημιουργία τεχνητών β-κυττάρων είχαν βασιστεί σε βλαστοκύτταρα του ίδιου του ασθενούς, που ωριμάζουν σε εξειδικευμένα κύτταρα του παγκρέατος. Αυτή τη φορά, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν εμβρυικά βλαστικά κύτταρα ανθρώπινου νεφρού, που τροποποιήθηκαν γενετικά ώστε να επιτελούν τις λειτουργίες του παγκρέατος.

Οι αρχικές δοκιμές σε ποντίκια που έπασχαν από διαβήτη έδειξαν ότι τα τεχνητά β-κύτταρα είναι πολύ αποτελεσματικά στη λειτουργία τους. «Δούλεψαν καλύτερα και για περισσότερο χρόνο από οποιαδήποτε άλλη λύση είχε επιτευχθεί οπουδήποτε στον κόσμο μέχρι σήμερα», εξγεί ο Δρ Φουσενέγκερ. Συγκεκριμένα, λειτούργησαν αξιόπιστα επί τρεις εβδομάδες, ρυθμίζοντας σωστά το επίπεδο του σακχάρου στο αίμα, το ίδιο καλά με τα φυσικά κύτταρα, αν όχι καλύτερα.

Προ μηνών η ίδια ερευνητική ομάδα είχε παράγει β-κύτταρα παγκρέατος από βλαστοκύτταρα που πήρε από τον λιπώδη ιστό ασθενούς με διαβήτη. Όμως αυτή η τεχνική είναι ακριβή, καθώς τα β-κύτταρα πρέπει να παράγονται μεμονωμένα για κάθε ασθενή, ενώ με τη νέα μέθοδο τα τεχνητά β-κύτταρα παράγονται με μικρότερο κόστος και για όλους τους ασθενείς.

Οι επιστήμονες ελπίζουν σε περίπου δύο χρόνια να μπορέσουν να ξεκινήσουν κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους, οι οποίες όμως θα διαρκέσουν αρκετά χρόνια και αν όλα εξελιχθούν ομαλά τότε ίσως σε περίπου μια δεκαετία να είναι διαθέσιμα τα τεχνητά β-κύτταρα παγκρέατος για ευρεία χρήση.

Πηγή: Health.in.gr

Photo credit: Hagerstown Community College via Foter.com / CC BY-NC-ND

Το κάπνισμα είναι γνωστό πως βλάπτει την υγεία αλλά σε συνδυασμό με τον διαβήτη ενισχύει ακόμα περισσότερο τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου, σύμφωνα με νέα έρευνα.

Άνθρωποι που κάπνιζαν πολύ και που επίσης έπασχαν από διαβήτη είχαν διπλάσιο κίνδυνο πρόωρου θανάτου σε σύγκριση με καπνιστές χωρίς τη νόσο, έδειξε η έρευνα.

Ο Dr. Joel Zonszein, διευθυντής του Clinical Diabetes Center στο Montefiore Medical Center της Νέας Υόρκης, που επισκόπησε τα νέα ευρήματα, δήλωσε ότι το κάπνισμα είναι βλαβερό για όλους αλλά ακόμα περισσότερο για όσους πάσχουν από διαβήτη.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του University of Colorado, στο Ντένβερ, και περιέλαβε στοιχεία περισσότερων των 53.000 Αμερικανών που ήταν ή είχαν υπάρξει μεγάλοι καπνιστές.

Ο γενικός κίνδυνος πρόωρου θανάτου ήταν περίπου διπλάσιος αν ο καπνιστής είχε διαβήτη. Γενικά, σχεδόν 13% των καπνιστών με διαβήτη πέθαναν κατά τη διάρκεια 7 ετών σε σύγκριση με ποσοστό σχεδόν 7% όσων δεν είχαν διαβήτη.

Γυναίκες με διαβήτη φάνηκαν ακόμα πιο ευάλωτες σε σχέση με τους άντρες όσον αφορά τον καρκίνο στον πνεύμονα συγκεκριμένα.

Η έρευνα έδειξε ότι γυναίκες καπνίστριες με διαβήτη είχαν 80% υψηλότερο κίνδυνο να πεθάνουν από καρκίνο στον πνεύμονα σε σύγκριση με γυναίκες καπνίστριες που δεν είχαν τη νόσο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη τάση δεν παρατηρήθηκε στους άντρες. Σε αυτούς, η ύπαρξη διαβήτη συνδέθηκε με υψηλότερες πιθανότητες πρόωρου θανάτου γενικά, αλλά δεν φάνηκε να συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο θανάτου από καρκίνο στον πνεύμονα συγκεκριμένα.

Σύμφωνα με την ερευνήτρια Dr. Kavita Garg, τα ευρήματα δείχνουν ότι ο έλεγχος του διαβήτη είναι σημαντικός στους καπνιστές, είτε εξετάζονται για καρκίνο στον πνεύμονα είτε όχι, επειδή ο διαβήτης είναι ανεξάρτητος παράγοντας κινδύνου για θνησιμότητα.

Οι ερευνητές εξέτασαν στοιχεία ανθρώπων που έλαβαν μέρος στην National Lung Screening Trial. Η συγκεκριμένη αμερικανική δοκιμή συνέκρινε αξονική τομογραφία έναντι ακτινογραφίας θώρακα, για να διαπιστωθεί πόσο καλή ήταν καθεμία στην έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου στον πνεύμονα σε ανθρώπους που κάπνιζαν πολύ στο παρόν ή στο παρελθόν. Περισσότεροι από 5.000 από τους καπνιστές στη δοκιμή, σχεδόν 10%, είχαν επίσης διαβήτη. Συμμετέχοντες με διαβήτη έτειναν να είναι μεγαλύτερης ηλικίας, καπνιστές και να ζυγίζουν περισσότερο από όσους δεν είχαν διαβήτη, σημείωσαν οι ερευνητές.

Η ερευνητική ομάδα ανέλυσε τον κίνδυνο θνησιμότητας από καρκίνο στον πνεύμονα, από άλλους καρκίνους και από οποιοδήποτε αίτιο. Κατά τη διάρκεια 7 ετών, σχεδόν 4.000 συμμετέχοντες πέθαναν, περιλαμβανομένων περισσότερων των 1.000 από καρκίνο στον πνεύμονα και περισσότερων των 800 από άλλα είδη καρκίνου.

Ο Zonszein δήλωσε ότι τα νέα ευρήματα δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν. Γνωρίζουμε, είπε, ότι το κάπνισμα δεν είναι καλό για ασθενείς με διαβήτη και καρδιοπάθεια και προσδιαθέτει ανθρώπους σε πρόωρο θάνατο από καρκίνο στον πνεύμονα ή σε αναπηρία από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια.

Τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν στο συνέδριο Radiological Society of North America, στο Σικάγο.

Πηγή: iatronet.gr

Το ήπαρ (ή αλλιώς συκώτι) είναι ένα ζωτικό όργανο με ένα ευρύ φάσμα λειτουργιών για τον οργανισμό μας, στις οποίες περιλαμβάνονται η αποτοξίνωση, η σύνθεση πρωτεϊνών και η παραγωγή βιοχημικών ουσιών που είναι απαραίτητες για την πέψη των τροφών.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής που επιβάλλει την κατανάλωση γρήγορων και επεξεργασμένων τροφών, το άγχος και η καθιστική ζωή είναι μεταξύ των παραγόντων που επηρεάζουν αρνητικά το ήπαρ, καθώς μπορούν να προκαλέσουν τη συσσώρευση λίπους σε αυτό.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι σε ορισμένες περιπτώσεις να προκληθεί η μη αλκοολική λιπώδης νόσος του ήπατος (ΜΑΛΝΗ), μία από τις συχνότερες αιτίες χρόνιας ηπατοπάθειας παγκοσμίως, ιδιαίτερα σε πληθυσμούς με υψηλό ποσοστό παχυσαρκίας.

Η ΜΑΛΝΗ προκαλείται από την παθολογική συσσώρευση λιπιδίων στα ηπατοκύτταρα σε άτομα που δεν καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, ενώ μπορεί να προσβάλει οποιοδήποτε φύλο, ηλικία και εθνικότητα. Όσο αυξάνει το βάρος και η περίμετρος της μέσης των ανθρώπων, τόσο αυξάνει και η συχνότητα της συσσώρευσης λίπους στο συκώτι.

Έχει διάφορες μορφές με συνηθέστερη την απλή λίπωση ή στεάτωση, ενώ πιο σοβαρή την στεατοηπατίτιδα, κατά την οποία στο συκώτι εκτός από λίπος υπάρχει και φλεγμονή.

Χαρακτηριστικό της νόσου είναι ότι δεν υφίσταται από μόνη της. Μπορεί δηλαδή να προκύψει σε άτομα υπέρβαρα ή παχύσαρκα, σε ασθενείς με διαβήτη και θυρεοειδοπάθεια, σε όσους έχουν υπέρταση, χαμηλή HDL (καλή χοληστερίνη), υψηλή χοληστερίνη και τριγλυκερίδια, σε αλκοολικούς, αλλά και σε ασθενείς που δηλώνουν ότι απλώς πίνουν «κάτι παραπάνω». Υπάρχει μάλιστα και κληρονομική προδιάθεση, η οποία όμως σχετίζεται με επιμέρους προδιαθέσεις όπως οι παραπάνω.

Συμπτώματα

Στις περισσότερες περιπτώσεις το λιπώδες ήπαρ δεν προκαλεί συμπτώματα. Όμως η ύπαρξή του αυξάνει τον κίνδυνο καρδιοπάθειας και διαβήτη τύπου 2, ενώ σε άλλες περιπτώσεις το συσσωρευμένο λίπος οδηγεί σε φλεγμονή και δημιουργία ουλών, οι οποίες σταδιακά καταστρέφουν το όργανο, ανοίγοντας τον δρόμο για κίρρωση, καρκίνο και ηπατική ανεπάρκεια.

Η μη αλκοολική λιπώδης νόσος του ήπατος αποκαλύπτεται τυχαία σε κάποιο βιοχημικό ή απεικονιστικό έλεγχο ρουτίνας, για τη διάγνωση της οποίας απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αποχή από την κατανάλωση αλκοόλ σε ποσότητα πέραν των ασφαλών ορίων.

Πιο σπάνια μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα που είναι μη ειδικά: εξασθένιση, ηπατομεγαλία (αύξηση του μεγέθους του συκωτιού), πόνος στο δεξιό υποχόνδριο του ήπατος ή και σημεία πυλαίας υπέρτασης (αύξηση της πίεσης μέσα στο πυλαίο σύστημα).

Θεραπεία

Η θεραπεία αυτής της πάθησης εξαρτάται από τον αιτιολογικό «προδιαθεσικό» παράγοντα που την προκάλεσε. Δεν υπάρχει ακόμη κάποια ειδική θεραπεία, η προσπάθεια όμως επικεντρώνεται στην αντιμετώπιση των παραμέτρων του μεταβολικού συνδρόμου, δηλαδή της παχυσαρκίας, της δυσλιπιδαιμίας και του σακχαρώδους διαβήτη. Σημειωτέον ότι εφόσον δεν συνυπάρχει ηπατική φλεγμονή, δεν υφίσταται ανάγκη θεραπευτικής αντιμετώπισης.

Σε γενικές γραμμές συνίσταται προσεκτική δίαιτα και διατήρηση του ιδανικού βάρους με άσκηση, άριστη ρύθμιση του διαβήτη, ιδανική αντιμετώπιση της δυσλιπιδαιμίας και φάρμακα μόνο όσα χρειάζονται για την αντιμετώπιση του κάθε μεταβολικού παράγοντα χωριστά. Τέλος, είναι απαραίτητη η διακοπή κατανάλωσης αλκοόλ.

Γράφει ο Ιωάννης Σ. Τερζής*

Ο διαβήτης τύπου 2 (ΣΔ-2) ή διαβήτης των ενηλίκων είναι η συχνότερη μορφή σακχαρώδους διαβήτη (90%) και συνήθως εμφανίζεται μετά την ηλικία των 55 ετών. Σε αυτόν τον τύπο διαβήτη δεν παρατηρείται έλλειψη ινσουλίνης αλλά μια κατάσταση δυσλειτουργίας της ινσουλίνης (ινσουλινική αντίσταση) που σχετίζεται με κληρονομικότητα αλλά και με την υπερβολική συσσώρευση λίπους στον οργανισμό (παχυσαρκία).

Ο διαβήτης αποτελεί την κατά σειρά τέταρτη αιτία θανάτου καθώς και τον σπουδαιότερο προδιαθεσικό παράγοντα καρδιαγγειακών και εγκεφαλικών επεισοδίων, τύφλωσης και χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας. Από τους ενήλικους διαβητικούς, 75-80% πεθαίνουν τελικά από έμφραγμα ή εγκεφαλικό.

Συχνότητα

Η συχνότητα του σακχαρώδη διαβήτη στη χώρα μας τριπλασιάστηκε τα τελευταία 30 χρόνια. Μάλιστα η σύγχρονη επιδημιολογική έξαρση της παχυσαρκίας έχει ευνοήσει την εμφάνιση ενός μεγάλου πληθυσμού νεαρών ατόμων με προδιαβήτη ή ΣΔ-2, μιας ασθένειας που παραδοσιακά αφορούσε μεσήλικες και άτομα της τρίτης ηλικίας. Υπολογίζεται λοιπόν ότι σήμερα πάσχουν από διαβήτη σχεδόν 1.000.000 Έλληνες, από τους οποίους οι περισσότεροι δυστυχώς δεν γνωρίζουν καν ότι αντιμετωπίζουν αυτό το μεγάλο πρόβλημα.

Παχυσαρκία

Από θεραπευτική άποψη, η παχυσαρκία αποτελεί τον κυριότερο τροποποιήσιμο παράγοντα κινδύνου για ΣΔ-2 μια και στην ουσία λειτουργεί σαν «προθάλαμος» για διαβήτη. Τελευταία, το ιατρικό ενδιαφέρον έχει κινήσει η διαπίστωση ότι μετά από χειρουργική απώλεια βάρους παρατηρείται σημαντική ύφεση ή και ίαση του ΣΔ-2. Μια σειρά από πρόσφατες μελέτες δημοσιευμένες σε έγκυρα ιατρικά περιοδικά, δίνουν έμφαση στη δυνατότητα θεραπείας των δυσλιπιδαιμιών και του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2, μέσω της βαριατρικής χειρουργικής.

Σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να ακούγεται περίεργο. Τόσο οι ασθενείς, όσο και οι γιατροί έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε το σακχαρώδη διαβήτη μια πάθηση που αντιμετωπίζεται στα αρχικά στάδια με τη λήψη αντιδιαβητικών χαπιών, ενώ σε προχωρημένες καταστάσεις με τη λήψη ινσουλίνης. Η πλήρης ίαση της νόσου ή η βελτίωση της αποτέλεσε ένα παράπλευρο εύρημα της χειρουργικής αντιμετώπισης της παχυσαρκίας.

Χειρουργική

Αρχικά, πριν περίπου 40 χρόνια είχε διαπιστωθεί ότι διαβητικοί ασθενείς που υποβάλλονταν σε επέμβαση γαστρεκτομής για την αντιμετώπιση γαστρικού έλκους, μετεγχειρητικά παρουσίαζαν βελτίωση του διαβήτη. Εκείνη την εποχή δεν δόθηκε η δέουσα σημασία σε αυτό το εύρημα. Στις αρχές της δεκαετίας του 80 το εύρημα αυτό ξαναήρθε στην επιφάνεια, αυτή τη φορά μέσω της επέμβασης της γαστρικής παράκαμψης για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας.

Tο 1997, τεκμηριωμένα πλέον, ανακοινώθηκε ότι η χειρουργική προκαλεί ίαση του διαβήτη στο 83% των περιπτώσεων και μειώνει το ποσοστό θανάτων από το 4.5% στο 1% σε σχέση με παχύσαρκους διαβητικούς ασθενείς που επέλεξαν να μη χειρουργηθούν.

Με βάση τα ευρήματα αυτά και άλλοι ερευνητές, κάνοντας ανασκόπηση της εμπειρίας τους, παρουσίασαν παρόμοια αποτελέσματα. Έτσι το Μάρτιο 2007 συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη ειδικοί από όλο τον κόσμο και καθόρισαν τις κατευθυντήριες οδηγίες σε ό,τι αφορά τη χειρουργική αντιμετώπιση του σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ.

Προϋποθέσεις

Η ένδειξη της χειρουργικής επέμβασης γίνεται περισσότερο επιτακτική αν διαβητικοί που είναι υπέρβαροι (με Δείκτη Μάζας Σώματος 30-35), παρουσιάζουν συνεχή αύξηση του βάρους και ιδιαίτερα αν αυτό συνοδεύεται από υψηλά επίπεδα χοληστερίνης, τριγλυκεριδίων, υπέρταση και άπνοια αποφρακτικού τύπου.

Όσο αφορά την επιτυχή εξέλιξη της χειρουργικής αντιμετώπισης του διαβήτη, δυο πράγματα είναι σημαντικά. Το πρώτο είναι πότε πρέπει να χειρουργηθεί ένας διαβητικός και το δεύτερο ποια επέμβαση μας εγγυάται καλύτερα αποτελέσματα και περισσότερη ασφάλεια.

Αποτελέσματα

Σημειωτέον ότι μετά την επέμβαση βελτιώνονται τα συμπτώματα της διαβητικής νευροπάθειας, ενώ σταματά η περαιτέρω εξέλιξη άλλων επιπλοκών του διαβήτη όπως νεφροπάθεια, αμφιβληστροειδοπάθεια, περιφερική αγγειοπάθεια.

Διεθνείς οδηγίες

Τον Μάιο του 2016 στο Κουβέιτ έγινε μια συνάντηση ειδικών απ’ όλο τον κόσμο στην οποία έλαβα μέρος. Εκεί ο καθηγητής χειρουργικής στο πανεπιστήμιο του Cleveland και διευθυντής της βαριατρικής κλινικής και κλινικής χειρουργικής θεραπείας του διαβήτη ανακοίνωσε αποτελέσματα, στα οποία η χειρουργική θεραπεία για το διαβήτη είναι η πρώτη επιλογή ακόμη και σε άτομα με δείκτη μάζας σώματος 27 (ΒΜΙ 27). Και απ’ ότι φαίνεται το ΒΜΙ 27 σύντομα θα κατέβει κι άλλο.

Ίδια ήταν και τα συμπεράσματα στο παγκόσμιο συνέδριο χειρουργικής της παχυσαρκίας και μεταβολικών νόσων που έγινε το Σεπτέμβριο του 2016 στο Rio της Βραζιλίας και στο οποίο έλαβα ενεργά μέρος. Η παχυσαρκία ονομάστηκε και χαρακτηρίστηκε πλέον χρόνια νόσος. Στο ίδιο συνέδριο ξεχώρισε πλέον η χειρουργική της παχυσαρκίας (βαριατρική) απο την μεταβολική χειρουργική (ΣΔ, υπερλιπιδαιμίες, DIABESITY).

Επίσης πολλές διαβητολογικές εταιρείες παγκοσμίως περιλαμβάνουν στα θεραπευτικά guidelines τους τη χειρουργική θεραπεία. H American Diabites Assosiation (ADA), American Assotiation of Clinical Endocrinology (AACE), Diabetes UK, International Diabetes Federation (IDF) και πολλές άλλες προτείνουν τη χειρουργική σαν μια απο τις λύσεις για τη θεραπεία του διαβήτη.

Πιο αποτελεσματική

Παγκοσμίως πλέον είναι αποδεκτό οτι η μεταβολική χειρουργική είναι πιο αποτελεσματική από την φαρμακευτική και την life-style παρέμβαση για την απώλεια βάρους, τον έλεγχο του διαβήτη και την βελτίωση των καρδιομεταβολικών κινδύνων για τουλάχιστον πέντε χρόνια.

Αφού λοιπόν η χειρουργική μπορεί να δώσει μια μόνιμη λύση στο θέμα του σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ, καθώς και στο καρδιομεταβολικό σύνδρομο οφείλουμε τουλάχιστον να ενημερωθούμε.

* Ιωάννης Σ. Τερζής, General-Bariatric and Metabolic Surgeon, Αναπληρωτής Διευθυντής Α΄ Χειρουργικής Κλινικής Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών, Διευθυντής Κλινικής Χειρουργικής Θεραπείας του Διαβήτη και Μεταβολικών Νόσων Βιοκλινικής Αθηνών.

Photo credit: PracticalCures via Foter.com / CC BY

Newer Posts

Older Posts

Blog

Προδιαβήτης: Τι είναι και πώς πρέπει να τον χειριστούμε

Ποιοι πρέπει να κάνουν έλεγχο

Αντιμετώπιση

Η κατάθλιψη εξίσου κακή για την καρδιά με παχυσαρκία και χοληστερόλη

Οι απαραίτητες τροφές για ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη

Τα άτομα με διαβήτη ξεχνούν να ελέγξουν την όρασή τους

Έλεγχος κάθε χρόνο

Με σοβαρή οφθαλμοπάθεια ένας στους τρεις

Τα ω-3 λιπαρά οξέα μειώνουν τον κίνδυνο στεφανιαίας νόσου

Μπορεί ο διαβήτης να προκαλέσει πρόβλημα στις αρθρώσεις;

Αρθροπάθεια

Πώς εξελίσσεται

Θεραπεία

Τεχνητά β-κύτταρα παγκρέατος βάζουν τέλος στην ανάγκη για λήψη ινσουλίνης

Κάπνισμα και διαβήτης: Ένας θανατηφόρος συνδυασμός

Πώς μπορεί η παχυσαρκία να επηρεάσει το συκώτι

Συμπτώματα

Θεραπεία

Η χειρουργική θεραπεία του διαβήτη τύπου 2

Γράφει ο Ιωάννης Σ. Τερζής*

Συχνότητα

Παχυσαρκία

Χειρουργική

Προϋποθέσεις

Αποτελέσματα

Διεθνείς οδηγίες

Πιο αποτελεσματική

ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ

ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ, ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ

ΝΟΜΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ