Angelos Klitsas | YourDoc | by Aggelos Klitsas

Πολλοί άνθρωποι που ζουν με σακχαρώδη διαβήτη είναι ινσουλινοεξαρτώμενοι. Αυτό συμβαίνει διότι λόγω της μεταβολικής αυτής νόσου τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα αυξάνονται από τα τρόφιμα.

Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη που συμβάλλει στην απομάκρυνση του πλεονάσματος γλυκόζης βοηθώντας την να κυκλοφορήσει στα κύτταρα, όπου χρησιμοποιείται για να παράγει ενέργεια.

Οι ασθενείς αυτοί ξεκινούν να λαμβάνουν ινσουλίνη παίρνοντας τον έλεγχο των επιπέδων του σακχάρου στα χέρια τους, μια διαδικασία που ωστόσο δεν είναι εύκολη. Το αποτέλεσμα είναι σε πολλές περιπτώσεις να μην επιτυγχάνεται επαρκής έλεγχος.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρόσφατα χορήγησε άδεια κυκλοφορίας σε μια νέας γενιάς ινσουλίνη των 300 U/mL, δίνοντας μια νέα επιλογή για τη διαχείριση της κατάστασης. Η σχετική ανακοίνωση αναφέρει ότι σε κλινικές μελέτες παρείχε περισσότερη γλυκαιμική σταθερότητα, μικρότερη μεταβλητότητα και μείωση των υπογλυκαιμικών επεισοδίων σε ενήλικες με διαβήτη τύπου 2. Προορίζεται όμως και για τον διαβήτη τύπου 1.

Η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας έγινε στα πλαίσια ειδικού κλινικού προγράμματος όπου συγκρίθηκε η ινσουλίνη των 300 U/mL με μια των 100 U/mL σε περισσότερους από 3.500 ενήλικες με διαβήτη τύπου 1 ή τύπου 2, που ήταν αρρύθμιστοι με την τρέχουσα θεραπεία.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η συχνότητα των επιβεβαιωμένων υπογλυκαιμιών σε άτομα με διαβήτη τύπου 2 ήταν χαμηλότερη με την 300 U/mL σε σύγκριση με τη δεύτερη, τόσο κατά τη διάρκεια της ημέρας όσο και το βράδυ. Η πρώτη επίσης επέδειξε πιο σταθερό και πιο προβλέψιμο γλυκαιμικό έλεγχο και χαμηλά επίπεδα μεταβλητότητας του σακχάρου στο αίμα από άτομο σε άτομο, με διάρκεια άνω των 24 ωρών, σε σύγκριση με την ινσουλίνη 100 U/mL σε άτομα με διαβήτη τύπου 1.

Η έγκριση της ινσουλίνης των 300 U/mL έγινε και από τον αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), ενώ είναι υπό αναθεώρηση και από άλλες ρυθμιστικές αρχές σε όλο τον κόσμο.

Η ανακοίνωση: http://bit.ly/1IC4ANd

Γράφει η Δ. Καραγιάννη, παθολόγος-διαβητολόγος και διδάκτωρ Ιατρικής του Δ.Π.Θ.

Σύμφωνα με την Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία οι τιμές του σακχάρου χωρίζονται σε φυσιολογικές, υψηλού κινδύνου και τιμές διαγνωστικές του διαβήτη. Αν έχουμε διαβήτη ή προ-διαβήτη, μπορούμε να το διαπιστώσουμε με τις τιμές σακχάρου νηστείας, με τις μεταγευματικές τιμές σακχάρου και με την γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη.

Φυσιολογικές τιμές σακχάρου είναι αυτές που είναι κάτω από 100 όταν είμαστε νηστικοί. Αυξημένο κίνδυνο να πάθουμε διαβήτη ή προ-διαβήτη έχουμε όταν:

-Το σάκχαρο νηστείας είναι από 100 έως 125
-Το σάκχαρο 2 ώρες μετά το φαγητό είναι από 140 έως 199
-Η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη είναι από 5,7 έως 6,4

Διαβήτη έχουμε όταν:

-Το σάκχαρο νηστείας είναι πάνω από 126
-Δύο ώρες μετά το φαγητό πάνω από 200
-Η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη πάνω από 6,5

Σημειώνουμε ότι τόσο ο αυξημένος κίνδυνος για διαβήτη, όσο και ο διαβήτης, θα πρέπει να θεραπεύονται άμεσα και να γίνεται έλεγχος για πιθανές επιπλοκές στα μάτια, τα νεφρά, την καρδιά, τις καρωτίδες, τα αγγεία και τα νεύρα στα κάτω άκρα.

Πηγή: Διαβητολογικό – Παθολογικό Ιατρείο
Photo credit: AlishaV / Hampton Patio / CC BY

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο σήμερα ότι η παχυσαρκία και ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 αποτελούν τις μεταβολικές νόσους με τη μεγαλύτερη αυξητική τάση στη συχνότητα εμφάνισής τους, τόσο σε αναπτυγμένες όσο και σε αναπτυσσόμενες κοινωνίες.

Αναλογιζόμενοι μάλιστα τη συχνότητα και τον ρυθμό αύξησης της παχυσαρκίας, οι ειδικοί αναμένουν έκρηξη στον αριθμό ατόμων με διαβήτη στα επόμενα χρόνια, αφού η ύπαρξη παχυσαρκίας σχετίζεται με την εμφάνιση σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Η κλινική εμπειρία αλλά και μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των διαβητικών τύπου 2 έχει σωματικό βάρος παραπάνω από το κανονικό.

Η ιατρική επιστήμη επιχειρεί να μετριάσει το πρόβλημα μέσω διαφόρων προσεγγίσεων, εκ των οποίων και οι βαριατρικές χειρουργικές επεμβάσεις.

Μια βαριατρική επέμβαση δεν είναι μια αισθητική πλαστική επέμβαση. Κατά την πράξη αυτή δεν αφαιρείται λίπος από το σώμα, αλλά μεταβάλλεται η ανατομία του στομάχου ή και των εντέρων με αποτέλεσμα ο οργανισμός να απορροφά λιγότερες θερμίδες. Επιπλέον μετά από επεμβάσεις παχυσαρκίας συντελούνται και ορμονικές αλλαγές που οδηγούν στην μείωση της αίσθησης της πείνας.

Μακροπρόθεσμα η μέθοδος αυτή αποτελεί την πιο επιτυχή λύση για την αντιμετώπιση της νοσογόνου παχυσαρκίας σε επίπεδο απώλειας βάρους και διατήρησης. Δεν αποτελεί όμως την πρώτη λύση και δυστυχώς δεν ενδείκνυται για όλους.

Σύμφωνα με την Ελληνική Ιατρική Εταιρεία Παχυσαρκίας, οι βαριατρικές χειρουργικές επεμβάσεις βελτιώνουν το προσδόκιμο ζωής για πολλούς παχύσαρκους διαβητικούς ασθενείς, αλλά μπορεί να μειώσουν το προσδόκιμο ζωής για τους ασθενείς που είναι εξαιρετικά παχύσαρκοι με πολύ υψηλούς δείκτες μάζας σώματος (ΔΜΣ). Έρευνες έδειξαν ότι για τους περισσότερους ασθενείς με διαβήτη και ΔΜΣ μεγαλύτερο από 35kg/m2, η βαριατρική χειρουργική αυξάνει το προσδόκιμο ζωής. Ωστόσο, το όφελος της χειρουργικής επέμβασης μειώνεται καθώς αυξάνεται ο ΔΜΣ. Πιο συγκεκριμένα οι ασθενείς με ΔΜΣ πιο πάνω από 6235kg/m2 πιθανόν δεν επωφελούνται με την χειρουργική επέμβαση.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Cincinnati (Annals of Surgery, 2015; 1 DOI: 10.1097) ανέπτυξαν ένα μοντέλο για να συγκρίνουν το προσδόκιμο ζωής σε μια ομάδα σοβαρά παχύσαρκων διαβητικών ατόμων που είχαν υποβληθεί σε βαριατρική χειρουργική επέμβαση, σε σχέση με μια ομάδα στην οποία δεν εφαρμόστηκε χειρουργική αντιμετώπιση. Χρησιμοποίησαν τα δεδομένα που αφορούν περίπου 200.000 ασθενείς.

Στην κύρια ανάλυση της μελέτης οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι μια 45χρονη γυναίκα με διαβήτη και δείκτη μάζας σώματος 45 kg/m2 αποκτά 6,7 επιπλέον χρόνια προσδόκιμου επιβίωσης με την βαριατρική επέμβαση. Ωστόσο, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής μειώνεται όταν ο ΔΜΣ αυξάνεται πάνω από 62 kg/m2. Παρόμοια αποτελέσματα παρατηρήθηκαν και για τους άνδρες και τις γυναίκες σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Η μελέτη πάντως δεν εξέτασε τις διαφορές που σχετίζονται με τη φυλή.

Του Ανδρέα Μελιδώνη για την «Εφημερίδα των Συντακτών»

Εκτιμάται ότι μέχρι το 2025 οι διαβητικοί θα ξεπεράσουν τα 600 εκατομμύρια. Θα μπορούσε άραγε αυτή η πρόβλεψη να ακυρωθεί;

Εν έτει 2015 ο σακχαρώδης διαβήτης θεωρείται το πιο σοβαρό χρόνιο νόσημα στην Ευρώπη, ενώ στις ΗΠΑ χαρακτηρίστηκε το πιο επικίνδυνο μαζί με την υπέρταση και τη στεφανιαία νόσο.

Πρόκειται για μια μεταβολική νόσο που χαρακτηρίζεται από διαταραχές στον μεταβολισμό της γλυκόζης (του σακχάρου δηλαδή), με συνέπεια αυξημένα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, δηλαδή υπεργλυκαιμία. Υπεύθυνη ορμόνη για τον μεταβολισμό της γλυκόζης στον οργανισμό είναι η ινσουλίνη. Στον διαβήτη έχουμε είτε διαταραχή στην έκκριση της ινσουλίνης από το πάγκρεας, είτε διαταραχή στη δράση της ινσουλίνης στους ιστούς, είτε και τα δύο. Ακραία εκδοχή της διαταραχής έκκρισης ινσουλίνης είναι ο διαβήτης τύπου Ι με ολοσχερή έλλειψη ινσουλίνης, ενώ ο διαβήτης τύπου ΙΙ (το 90% του διαβήτη) χαρακτηρίζεται κυρίως από τη διαταραχή στη δράση της ινσουλίνης (ινσουλινοαντίσταση).

Δεδομένα από αμερικανικές μελέτες δείχνουν ότι ο γνωστός διαβήτης στις ΗΠΑ είναι περίπου στο 8,5%, ο μη γνωστός διαβήτης εκτιμάται ότι είναι στο 3,5%, ενώ ο προδιαβήτης αγγίζει το 36%. Δηλαδή μιλάμε για ένα σύνολο του πληθυσμού πάνω από 50% που πάσχουν από διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης.

Σε αναπτυσσόμενες χώρες από την άλλη, όπως η Κίνα για παράδειγμα, ο γνωστός διαβήτης είναι στο 3,5%, ο μη γνωστός στο 8,5%, ενώ ο προδιαβήτης αγγίζει το 50%, σύμφωνα με εξαιρετικά πρόσφατες μελέτες. Το ίδιο ισχύει και για την Ινδία και όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες που έχουν αρχίσει και ακολουθούν το δυτικό πρότυπο διατροφής.

Στη χώρα μας οι τελευταίες μελέτες δείχνουν ότι τα ποσοστά του διαβήτη αγγίζουν το 9%-9,5%. Εκτιμάται, λοιπόν, ότι διαβήτη έχει σήμερα το 10% περίπου των Ελλήνων. Το σημαντικό όμως στον διαβήτη δεν είναι τόσο η επιδημική τάση ανάπτυξής του όσο οι χρόνιες επιπλοκές που συνοδεύουν τη νόσο.

Ο διαβήτης είναι το πρώτο αίτιο τύφλωσης των ενηλίκων, πρώτο αίτιο νεφρικής ανεπάρκειας που χρήζει αιμοκάθαρσης, πρώτο αίτιο εμφράγματος και εγκεφαλικού επεισοδίου, πρώτο αίτιο ακρωτηριασμού των κάτω άκρων, πρώτο αίτιο στυτικής δυσλειτουργίας.

Βέβαια, για όλα αυτά ενοχοποιείται ο αρρύθμιστος διαβήτης. Το ρυθμισμένο σάκχαρο αποτελεί το αλεξικέραυνο για την αποτροπή των χρόνιων επιπλοκών.

Το πλήρες άρθρο δημοσιεύτηκε στο efsyn.gr.

Photo credit: AlishaV / Source / CC BY

Οι ρευματικές παθήσεις είναι πολύ συχνό σύνολο ασθενειών που αποτελούν ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα.

Πρόκειται για μη τραυματικές παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος αλλά και παθήσεις του συνδετικού ιστού. Επηρεάζουν δηλαδή τις αρθρώσεις, τους μυς, τα οστά, τους τένοντες, τη σπονδυλική στήλη, τους συνδέσμους και τους ορογόνους θύλακες.

Το μυοσκελετικό σύστημα περικλείει, στηρίζει και προστατεύει τα ζωτικά όργανα και συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού, όπως ο εγκέφαλος, οι νεφροί και η καρδιά, εξασφαλίζοντάς τους ταυτόχρονα τη δυνατότητα της κίνησης.

Ορισμένες όμως ρευματικές παθήσεις, όπως για παράδειγμα οι αυτοάνοσες, δεν περιορίζονται μόνο στο μυοσκελετικό σύστημα, αλλά προσβάλλουν και διάφορα άλλα όργανα ή συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού, όπως το δέρμα, το ήπαρ, κ.λπ.

Είδη ρευματικών παθήσεων

Οι παθήσεις αυτές διακρίνονται σε οξείες, χρόνιες και υποτροπιάζουσες.

Οι οξείες ρευματικές παθήσεις είναι εκείνες που υποχωρούν με τη θεραπεία μέσα σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες. Τέτοιες είναι για παράδειγμα ορισμένες παθήσεις εξωαρθρικού ρευματισμού, όπως η ουρική αρθρίτιδα, οι τενοντοελυτρίτιδες, οι ορογονοθυλακίτιδες, το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα κ.λπ.

Χρόνιες ρευματικές παθήσεις είναι εκείνες που διαρκούν χρόνια ή δια βίου. Οι περισσότερες ρευματικές παθήσεις είναι χρόνιες, όπως για παράδειγμα η οστεοαρθρίτιδα, η οστεοπόρωση, οι αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις κ.ά.

Υποτροπιάζουσες ρευματικές παθήσεις είναι εκείνες που διαρκούν ένα χρονικό διάστημα, το οποίο μπορεί να κυμαίνεται από ημέρες μέχρι εβδομάδες ή μήνες, και υποχωρούν για να επανεμφανιστούν μετά από εβδομάδες, μήνες ή ακόμη και χρόνια. Τέτοιες παθήσεις είναι μεταξύ άλλων οι κρυσταλλογενείς αρθρίτιδες, η νόσος Αδαμαντιάδη-Behcet κ.ά.

Θεραπεία

Σήμερα είναι εφικτή η αποτελεσματική θεραπευτική αντιμετώπιση των ρευματικών παθήσεων με την προϋπόθεση όμως της έγκαιρης διάγνωσης και της πρώιμης θεραπευτικής παρέμβασης.

Σε γενικές γραμμές η θεραπευτική αντιμετώπιση, ανάλογα με την ρευματική πάθηση και το στάδιο στο οποίο βρίσκεται κατά τη χρονική στιγμή της διάγνωσης, περιλαμβάνει φαρμακευτική θεραπεία, φυσικοθεραπεία και χειρουργική θεραπεία.

Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή του θεραπευτικού προγράμματος, αλλά και οι διάφοροι θεραπευτικοί χειρισμοί και τροποποιήσεις του κατά τη διάρκεια της εφαρμογής του, ποικίλλουν όχι μόνο από πάθηση σε πάθηση, αλλά και από στάδιο σε στάδιο της ίδιας πάθησης.

Οι ρευματικές παθήσεις στην Ελλάδα

Σύμφωνα με πρόσφατα ερευνητικά δεδομένα του Ελληνικού Ιδρύματος Ρευματολογίας (ΕΙΡΕ) υπολογίζεται ότι 2.500.000 Έλληνες εμφανίζουν κάποια ρευματική πάθηση.

Διαπιστώθηκε επίσης ότι σε σύγκριση με όλες τις άλλες ομάδες παθήσεων, τόσο στο σύνολο του γενικού πληθυσμού όσο και στον εργαζόμενο πληθυσμό ηλικίας 19-65 ετών, οι ρευματικές παθήσεις είναι το πιο συχνό αίτιο και ευθύνονται για το 40% των χρόνιων προβλημάτων υγείας, το 50% της μακροχρόνιας λειτουργικής ανικανότητας (αναπηρικές συντάξεις), το 25-30% των απουσιών από την εργασία και το 20% της χρήσης υπηρεσιών υγείας (ιατρικές επισκέψεις, χρήση φαρμάκων).

Τα στοιχεία επίσης αναφέρουν ότι οι Έλληνες ασθενείς με ρευματικές παθήσεις στην πλειονότητά τους δεν είναι χρήστες των σύγχρονων θεραπευτικών δυνατοτήτων που προσφέρει η Ρευματολογία, ενώ το 87% των Ελλήνων δεν γνωρίζει τι είναι οι ρευματικές παθήσεις.

Photo credit: Chiara Cremaschi / Foter / CC BY-ND

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια πάθηση που μπορεί να αλλάξει τόσο τη ζωή του ασθενή όσο και των ατόμων γύρω του.

Πρόκειται για μια χρόνια νόσο όπου το σώμα δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά τη γλυκόζη που λαμβάνουμε από τα τρόφιμα για τη μετατροπή της σε ενέργεια. Χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, είτε ως αποτέλεσμα ελαττωμένης έκκρισης της ινσουλίνης από το πάγκρεας, είτε λόγω ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη.

Η ινσουλίνη είναι η ορμόνη που παράγεται από τα βήτα κύτταρα του παγκρέατος. Είναι απαραίτητη στο σώμα καθώς βοηθά στην απομάκρυνση της γλυκόζης από την κυκλοφορία του αίματος και τη μετατροπή της σε απαραίτητη ενέργεια για ιστούς, όπως είναι οι μυς και ο εγκέφαλος.

Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1, ο οποίος λέγεται και ινσουλινοεξαρτώμενος ή νεανικός διαβήτης, είναι γνωστός ως αυτοάνοση νόσος, που σημαίνει ότι το ανοσοποιητικό σύστημα καταστρέφει τα βήτα κύτταρα του παγκρέατος που παράγουν ινσουλίνη. Στον διαβήτη τύπου 1 το σώμα παράγει μικρή ή καθόλου ποσότητα ινσουλίνης. Αυτή η έλλειψη ινσουλίνης οδηγεί σε υψηλή γλυκόζη αίματος, η οποία είναι επίσης γνωστή ως υπεργλυκαιμία.

Ο χαρακτηρισμός του ως νεανικός διαβήτης οφείλεται στο γεγονός ότι κατά κανόνα εμφανίζεται σε άτομα νεότερης ηλικίας, χωρίς βέβαια να αποκλείεται και η εμφάνιση αυτής της μορφής σε μεγαλύτερης ηλικίας άτομα.

Συνήθη συμπτώματα του διαβήτη τύπου 1

Στα συνήθη συμπτώματα του διαβήτη τύπου 1 συγκαταλέγονται τα εξής:

– Υπερβολική δίψα
– Συχνή ενούρηση (π.χ. ούρηση στον ύπνο)
– Κόπωση, αδυναμία, υπνηλία
– Υπερβολική απώλεια βάρους σε μικρό χρονικό διάστημα χωρίς εμφανή λόγο
– Εύρεση σακχάρου στα ούρα
– Φρουτώδης οσμή («κετόνες») στο σώμα που περιγράφεται συχνά ως παρόμοια με την οσμή του μανό ή του χαλασμένου αχλαδιού

Η αντιμετώπιση

Ο διαβήτης τύπου 1 είναι μια διαρκής κατάσταση η οποία αντιμετωπίζεται με ισορροπημένη διατροφή, σωματική άσκηση και ενέσεις ινσουλίνης. Οι ενέσεις πρέπει να χορηγούνται σε καθημερινή βάση, διότι απαιτείται ένας αριθμός ενέσεων προκειμένου να διατηρηθεί ο έλεγχος της γλυκόζης αίματος. Στην εκάστοτε περίπτωση ενδέχεται να χορηγηθούν περισσότεροι από έναν τύποι ινσουλίνης.

Ο γιατρός σας, ανάλογα την περίπτωση, θα σας συμβουλεύσει σχετικά με το πότε θα πρέπει να αρχίσει το παιδί να λαμβάνει τις ενέσεις ινσουλίνης καθώς και πόση ινσουλίνη χρειάζεται.

Παρακολούθηση των επιπέδων γλυκόζης αίματος

Είναι σημαντικό οι γονείς του παιδιού με διαβήτη να παρακολουθούν κανονικά τα επίπεδα γλυκόζης αίματος προκειμένου να βοηθήσουν στη ρύθμιση της νόσου. Η παρακολούθηση της γλυκόζης αίματος δείχνει εάν η ινσουλίνη του παιδιού λειτουργεί, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο η σωματική δραστηριότητα και οι τροφές που τρώει επηρεάζουν τα επίπεδα.

Ο έλεγχος είναι πιθανό να χρειαστεί να γίνεται τέσσερις φορές την ημέρα – πριν από το κάθε γεύμα και πριν από την ώρα του ύπνου. Ορισμένες φορές μπορεί επίσης να χρειαστεί και μετά από το γεύμα, μετά από τη σωματική δραστηριότητα ή κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Η πραγματοποίησή του γίνεται με ειδικό μετρητή, στον οποίο τοποθετείται μια ταινία εξέτασης. Ο χρήστης στη συνέχεια θα πρέπει να τσιμπήσει το δάκτυλο του παιδιού και να τοποθετήσει μια σταγόνα αίματος στην ταινία εξέτασης. Ο μετρητής με τη σειρά του θα δείξει την ένδειξη της γλυκόζης αίματος.

Τα ιδανικά αποτελέσματα

Ο γιατρός θα ενημερώσει για τους στόχους που θα πρέπει να επιτευχθούν όσον αφορά τα αποτελέσματα, καθώς και για τις καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν όταν υπάρχει έλλειψη ισορροπίας σε ειδικούς παράγοντες, όπως η σωστή προσαρμογή στη δόση της ινσουλίνης, στην ποσότητα τροφής και στη σωματική δραστηριότητα.

Σε γενικές γραμμές, πάντως, ιδανική θεωρείται η επίτευξη των ακόλουθων μακροχρόνιων στόχων της γλυκόζης αίματος:

– Πριν από το γεύμα τα επίπεδα θα πρέπει να κυμαίνονται μεταξύ 4,0 και 8,0 mmol/L (72 -144 mg/dL).
– Δύο ώρες μετά από το γεύμα τα επίπεδα δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τα 10,0 mmol/L (180 mg/dL).
– Κατά την ώρα του ύπνου τα επίπεδα θα πρέπει να μην υπερβαίνουν τα 180 mg/dL.

Να σημειωθεί ότι οι στόχοι αυτοί μπορεί να είναι δύσκολο να επιτευχθούν, καθώς και ότι το παιδί ενδεχομένως δεν θα επιτύχει αυτά τα επίπεδα όταν ξεκινά να χρησιμοποιεί την ινσουλίνη. Εάν όμως συνεχίζει η δυσκολία αυτή για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε είναι σημαντική η επικοινωνία με τον γιατρό.

Γράφει η Δ. Καραγιάννη, παθολόγος-διαβητολόγος και διδάκτωρ Ιατρικής του Δ.Π.Θ.

Το απειλητικό δίδυμο διαβήτης κάπνισμα δεν αντιμετωπίζεται με αντικαπνιστική υστερία αλλά με καλά οργανωμένη και πολυεπίπεδη αντικαπνιστική εκστρατεία, όχι ενάντια στους διαβητικούς καπνιστές, αλλά ενάντια στην άγνοια των κινδύνων που διατρέχουν.

Τα τελευταία χρόνια οι μη καπνιστές απολαμβάνουν τον κοινωνικό σεβασμό που δικαιούνται. Οι παθητικοί καπνιστές είναι σεβαστοί, οι αντιπαθητικοί αντικαπνιστές όμως όχι. Συχνά τα αντικαπνιστικά μηνύματα συνθήματα και μέτρα ανάβουν περισσότερα τσιγάρα κι ακόμα περισσότερες αντιδράσεις οδηγώντας σε απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Η καλοπροαίρετη ενημέρωση και η κινητοποίηση των διαβητικών ατόμων γύρω από τις συνέπειες του καπνίσματος υπόσχεται καλύτερους καρπούς και συνειδητές αποφάσεις. Η διακοπή του καπνίσματος είναι ΕΠΙΛΟΓΗ του διαβητικού, όχι ΕΠΙΒΟΛΗ του διαβητολόγου. Είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ για περισσότερη και καλύτερη ζωή, όχι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ για πειθαρχία σε απαγορεύσεις.

Η σχέση μεταξύ καπνίσματος και διαβήτη έγινε πρόσφατα στόχος πολλών επιστημονικών ερευνών και θέμα αρκετών δημοσιεύσεων. Συνοπτικά, τα συμπεράσματα είναι:

– Το κάπνισμα, είτε ενεργητικό είτε παθητικό, αυξάνει τις πιθανότητες εμφάνισης διαβήτη.
– Στα διαβητικά άτομα το κάπνισμα έχει δυσμενείς επιδράσεις τόσο στη ρύθμιση του διαβήτη όσο και στις διαβητικές επιπλοκές.

Για την καλή ρύθμιση του διαβήτη συχνά υπογραμμίζεται και υπερτονίζεται ο ρόλος της διατροφής -και κυρίως των υδατανθράκων- και της άσκησης. Όμως αρκετά επιστημονικά δεδομένα υποστηρίζουν ότι το κάπνισμα συχνά δυσκολεύει τη ρύθμιση και συνδυάζεται με ψηλότερες τιμές γλυκόζης και γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης HbA1c.

Αυτό αποδίδεται στο ότι η νικοτίνη και αρκετά από τα 4.000 χημικά συστατικά του τσιγάρου μειώνουν την έκκριση ινσουλίνης από το πάγκρεας ή /και προκαλούν αντίσταση στην ινσουλίνη του οργανισμού με αποτέλεσμα τη δυσκολία χρησιμοποίησης και δράσης της. Συνεπώς, η τήρηση των οδηγιών διατροφής και διαβίωσης δεν αρκεί για την ιδανική ρύθμιση εάν αντιρροπείται από το κάπνισμα.

Το κάπνισμα όμως δεν επιβαρύνει μόνο τη ρύθμιση αλλά και τις διαβητικές επιπλοκές με μηχανισμούς ανεξάρτητους από τη ρύθμιση. Ειδικότερα, επιταχύνει και επιβαρύνει:

α) τα καρδιαγγειακά νοσήματα (στηθάγχη, εμφράγματα, αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια, ανευρύσματα) που σε άνδρες διαβητικούς και καπνιστές είναι συχνότερα κατά 2-3 φορές συγκριτικά με διαβητικούς μη-καπνιστές, ενώ σε γυναίκες διαβητικές και καπνίστριες είναι συχνότερα κατά 3-5 φορές.
β) την τάση για θρομβώσεις
γ) την αρτηριακή υπέρταση
δ) τη διαβητική νεφροπάθεια (προσβολή των νεφρών)
ε) τη διαβητική νευροπάθεια (προσβολή των νεύρων, κυρίως των περιφερικών)
στ) τη διαβητική αμφισβληστροειδοπάθεια (προσβολή των ματιών)

Το κάπνισμα επίσης μειώνει ακόμη περισσότερο την ήδη χαμηλή – λόγω διαβήτη – HDL χοληστερίνη («καλή»= καρδιοπροστατευτική) και επομένως αυξάνει την αθηροσκλήρωση και τη στένωση αρτηριών, όπως των καρωτίδων που αρδεύουν τον εγκέφαλο και των αρτηριών που αρδεύουν τα κάτω άκρα.

Πηγή: Διαβητολογικό – Παθολογικό Ιατρείο

Η αναιμία ως οντότητα δεν αποτελεί μια συγκεκριμένη νόσο καθώς είναι αποτέλεσμα ποικίλων ασθενειών. Πρόκειται για μια παθολογική κατάσταση στην οποία η συνολική μάζα των ερυθρών αιμοσφαιρίων είναι μικρότερη από την φυσιολογική, με αποτέλεσμα να υπάρχει μειωμένη ποσότητα αιμοσφαιρίνης στο αίμα.

Η αιμοσφαιρίνη είναι μια πρωτεΐνη που περιέχεται στα ερυθρά αιμοσφαίρια, της οποίας αρμοδιότητα είναι η μεταφορά οξυγόνου από τους πνεύμονες στα όργανα του σώματος και στους ιστούς. Η πρωτεΐνη αυτή στη συνέχεια προσλαμβάνει το διοξείδιο του άνθρακα και το μεταφέρει στους πνεύμονες, έτσι ώστε να αποβληθεί από τον οργανισμό με την εκπνοή.

Η αιμοσφαιρίνη χρειάζεται για τη σύνθεσή της τον σίδηρο, ένα πολύτιμο μέταλλο για τον οργανισμό που συμβάλλει στη μεταφορά του οξυγόνου στους ιστούς του σώματος αλλά και στην παραγωγή ενέργειας.

Η έλλειψη του σιδήρου στον οργανισμό, που μπορεί να συμβεί λόγω διατροφής, εγκυμοσύνης ή απώλειας αίματος, έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση μιας από τις μορφές της αναιμίας, τη σιδηροπενική αναιμία.

Τα γενικότερα αίτια πάντως της αναιμίας ποικίλλουν και γι’ αυτό ταξινομούνται ανάλογα με το μηχανισμό που την προκαλεί. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται η μειωμένη παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων, η αύξηση του ρυθμού καταστροφής τους ή και η απώλεια αίματος (π.χ. σε χειρουργείο, τραυματισμούς, κλπ.).

Τα συμπτώματα

Η αναιμία εκδηλώνεται με συμπτώματα που συναντώνται σε πολλές άλλες ασθένειες, γι’ αυτό και είναι σημαντικό να γίνονται οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις.

Στα συμπτώματα περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων η αδυναμία, ο πονοκέφαλος, η δύσπνοια ή η ταχύπνοια, το ευκολότερο λαχάνιασμα με μικρή προσπάθεια, η υπόταση, τα νύχια που είναι λεπτά καθώς και οι ξηρές τρίχες που σπάνε εύκολα, η λεία γλώσσα με πληγές, η «χλομάδα» στο πρόσωπο, ο ίκτερος που συμβαίνει στην αιμολυτική αναιμία, η διάρροια, καθώς και νευρολογικά προβλήματα όπως μούδιασμα, δυσκολία στη βάδιση ή και άλλα τα οποία οφείλονται σε έλλειψη βιταμίνης Β12 και φολικού οξέoς.

Οι επιπλοκές

Η αναιμία ως παθολογική κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε ορισμένες σοβαρές επιπλοκές για την υγεία, μεταξύ των οποίων η συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, η υποξία (κατά την οποία το σώμα ή μέρος αυτού στερείται επαρκούς οξυγόνωσης), η ευπάθεια σε ασθένειες και λοιμώξεις, καθώς και νευρολογικές διαταραχές.

Η θεραπεία

Στις ενδεδειγμένες θεραπευτικές μεθόδους της αναιμίας περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων η από του στόματος θεραπεία με την χορήγηση σιδήρου και φυλλικού οξέος, η παρεντερική θεραπεία με χορήγηση σιδήρου, η μετάγγιση αίματος ή αιμοπεταλίων, η χορήγηση υγρών και η ανάπαυση. Ο ειδικός επιλέγει ανάλογα την κατάσταση του ασθενούς.

Πρόληψη

Η πρόληψη της νόσου μπορεί να επιτευχθεί με τακτικές γενικές ιατρικές εξετάσεις που θα οδηγήσουν στην έγκαιρη ανίχνευση της αναιμίας και τη θεραπεία της.

Η κατανάλωση τροφών πλούσιων σε σίδηρο, όπως το συκώτι, τα θαλασσινά, οι ξηροί καρποί, τα φασόλια και το σπανάκι μπορούν να προλάβουν την έλλειψη σιδήρου. Επίσης, η λήψη βιταμίνης C μέσω της κατανάλωσης τροφών, όπως τα πορτοκάλια, έχει ως αποτέλεσμα την καλύτερη απορρόφηση του σιδήρου.

Τέλος, συνίσταται να αποφεύγεται η υπερκατανάλωση τροφών που μπορεί να εμποδίσουν την απορρόφηση του σιδήρου, όπως το γάλα, ο κρόκος του αυγού, η σόγια, το τσάι και ο καφές.

Ο πόνος στην πλάτη (ραχιαλγία) αποτελεί έναν από τους συχνότερους που μπορεί να εμφανιστεί σε δραστήριους αλλά και σε αγχώδεις ενηλίκους.

Μπορεί να προέρχεται από τα οστά και τους τένοντες που απαρτίζουν την σπονδυλική στήλη, τους μύες και τους τένοντες που στηρίζουν την πλάτη, τις νευρικές απολήξεις της σπονδυλικής στήλης ή τα εσωτερικά όργανα. Συνήθως εμφανίζεται με την φυσιολογική γήρανση ή την κακή στάση του σώματος, μπορεί να είναι αποτέλεσμα διαφόρων τραυματισμών ή ατυχημάτων, αλλά μπορεί επίσης να προκληθεί και από διάφορες παθήσεις.

Ως προς την έντασή του μπορεί να κυμαίνεται από ήπιος έως και ανυπόφορος, ενώ ανάλογα με την χρονική διάρκεια του μπορεί να χαρακτηριστεί ως οξύς ή χρόνιος.

Ένας οξύς πόνος στην πλάτη εμφανίζεται απότομα και είναι δυνατός σε ένταση, αλλά παράλληλα και μικρής χρονικής διάρκειας. Αντιθέτως, ένας χρόνιος πόνος στην πλάτη είναι ηπιότερος σε ένταση αλλά παραμένει αισθητός για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Γενικά, ο οξύς πόνος στην πλάτη διαρκεί από λίγες ώρες έως και εβδομάδες, με εμφανή βελτίωση όσο περνάει ο χρόνος, ενώ ένας χρόνιος πόνος στην πλάτη διαρκεί για περισσότερο από τρείς μήνες και συχνά χειροτερεύει με την πάροδο του χρόνου.

Που μπορεί να οφείλεται

Αιτίες πόνου της πλάτης είναι συνήθως οι εξής:

– Θλάση των μυών: η πιο κοινή αιτία για τον πόνο της μέσης.
– Αρθρίτιδα: που συχνότερα ωστόσο επηρεάζει αρθρώσεις, όπως τα γόνατα και τα δάχτυλα.
– Οστεοπόρωση: μπορεί να προκαλέσει μια σειρά από ορθοπεδικά προβλήματα και γενικευμένη δυσφορία. Ο πόνος στην πλάτη από οστεοπόρωση σχετίζεται συνήθως με συμπίεση των καταγμάτων του σπονδύλου. Η οστεοπόρωση προκαλεί αδυναμία στα οστά και μπορεί να οδηγήσει σε κάταγμα.
– Ρήξη μεσοσπονδύλιου δίσκου: μια άλλη κοινή αιτία του πόνου στην μέση.
– Στένωση της σπονδυλικής στήλης: καθώς μεγαλώνουμε, ο σπονδυλικός σωλήνας μπορεί να γίνει στενόχωρος, γεγονός το οποίο οφείλεται εν μέρει στην αρθρίτιδα.
– Σπονδυλολίσθηση: οφείλεται πιο συχνά σε εκφυλιστικές αλλαγές που προκαλούν απώλεια της κανονικής σταθεροποίηση των δομών της σπονδυλικής στήλης, προκαλώντας πόνο στην πλάτη.

Πώς αντιμετωπίζεται

Οι περισσότεροι οξείς πόνοι της πλάτης μπορεί να υποχωρήσουν αν δοθεί χρόνος στο τμήμα της σπονδυλικής στήλης που έχει υποστεί βλάβη να επουλωθεί. Συνήθως η επούλωση υποβοηθιέται με ανάπαυση διάρκειας άνω των 24 ωρών σε σκληρό στρώμα ή σανίδα ή με ξάπλωμα σε σκληρή επιφάνεια, όπως το πάτωμα. Συνίσταται μάλιστα να αποφεύγονται κινήσεις που επιδεινώνουν τον πόνο, ενώ στην καρέκλα το άτομο θα πρέπει να κάθεται αρκετά πίσω και στητό.

Η θεραπεία εξαρτάται από την αιτία των πόνων. Αν υπάρχει μηχανικό πρόβλημα που δε βελτιώνεται με την ανάπαυση, μπορούν να βοηθήσουν η λήψη και οι ενέσεις αντιφλεγμονωδών φαρμάκων. Βοηθάει επίσης η χρήση ενός ζεστού επιθέματος, μια θερμαινόμενη κομπρέσα ή θερμοφόρα.

Πότε είναι απαραίτητη η βοήθεια ειδικού

Ο ασθενής θα πρέπει να καλέσει τον γιατρό στις περιπτώσεις όπου ο πόνος στην πλάτη επιμένει για αρκετές μέρες, όταν υπάρχει ο πόνος κατά την διάρκεια της νύχτας, όταν έχει δυσκολία ελέγχου του εντέρου ή της κύστης, όταν συνοδεύεται από πυρετό, ρίγη, εφίδρωση ή άλλα σημεία λοίμωξης, καθώς και από οποιαδήποτε άλλα ασυνήθιστα συμπτώματα.

Γράφει ο Αλέξανδρος Ζησόπουλος, χειρούργος ουρολόγος

Ο προστάτης είναι ένας αδένας που έχει μέγεθος όσο ένα κάστανο. Βρίσκεται κάτω από την ανδρική ουροδόχο κύστη και περιβάλλει την ουρήθρα, δια μέσου της οποίας αποβάλλονται τα ούρα. Η κύρια λειτουργία του προστάτη είναι να εκκρίνει το προστατικό υγρό που μαζί με τα σπερματοζωάρια και το υγρό των σπερματοδόχων κύστεων αποτελούν το σπέρμα.

Τι είναι η Καλοήθης Υπερτροφία του Προστάτη (ΚΥΠ);

Χαρακτηριστικό γνώρισμά του προστάτη είναι ότι μετά την ηλικία των 40 ετών αρχίζει να μεγαλώνει σε μέγεθος. Καθώς ο αδένας υπερτρέφεται, σταδιακά συμπιέζει την ουρήθρα, δυσκολεύει τη ροή των ούρων και δεν επιτρέπει την κύστη να αδειάσει. Αυτή η κατάσταση που ονομάζεται καλοήθης υπερπλασία προστάτη (ΚΥΠ) δεν είναι καρκίνος, ούτε οδηγεί σε καρκίνο, παρόλο που κάποιος μπορεί να έχει ταυτόχρονα και τα δυο.

Η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη προκαλεί ουρολογικά προβλήματα σχεδόν στους μισούς άνδρες άνω των 50 ετών και αυτό το ποσοστό αυξάνει με την ηλικία. Εννέα στους δέκα άνδρες άνω των 70 ετών υποφέρουν από ΚΥΠ, που αποτελεί μεν καλοήθη νοσολογική οντότητα, δεν παύει όμως να δημιουργεί δυσκολίες στην καθημερινότητα τόσο του άνδρα που υποφέρει όσο και της συντρόφου που βιώνει το πρόβλημα μαζί του.

Ποια είναι τα συμπτώματα της ΚΥΠ;

Τα συμπτώματα της ΚΥΠ διαφέρουν από άνδρα σε άνδρα, ανάλογα με τον βαθμό απόφραξης της ουρήθρας. Τα συμπτώματα διακρίνονται σε αποφρακτικά (συμπτώματα κατά την ούρηση) και ερεθιστικά (συμπτώματα από μεταβολές της ουροδόχου κύστεως).

Τα αποφρακτικά συμπτώματα είναι:

Καθυστέρηση στην έναρξη της ούρησης
Ελάττωση της ακτίνας των ούρων
Στάγδην αποβολή των ούρων
Παρατεταμένος χρόνος ούρησης
Αίσθημα υπολοίπου ούρων
Επίσχεση ούρων (ολική αδυναμία ούρησης)
Ακράτεια από υπερπλήρωση

Στα ερεθιστικά συμπτώματα ανήκουν:

Συχνουρία (συχνή ούρηση με μικρή ποσότητα ούρων)
Επιτακτική ούρηση (ξαφνική και έντονη τάση για ούρηση)
Επιτακτική ακράτεια
Αίσθημα πόνου ή καύσου κατά την ούρηση
Νυχτουρία (ούρηση κατά την διάρκεια της νύχτας)
Υπερηβικός πόνος

Ποια μπορεί να είναι τα αποτελέσματα της ΚΥΠ αν δεν θεραπευτεί έγκαιρα;

Οι συνηθέστερες επιπτώσεις είναι η οξεία επίσχεση των ούρων, οι υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις, η βλάβη της ουροδόχου κύστης (πάχυνση του τοιχώματος της κύστης, μυϊκή ατονία κτλ), η δημιουργία ψευδοεκκολπωμάτων, ο σχηματισμός λίθων στην κύστη και σε ακραίες περιπτώσεις η κατάληξη μπορεί να είναι μέχρι και νεφρική ανεπάρκεια.

Πώς γίνεται η διάγνωση της ΚΥΠ;

Η διάγνωση της ΚΥΠ βασίζεται στη λήψη ενός καλού ιστορικού από τον ασθενή, στη δακτυλική εξέταση και τον έλεγχο του PSA αίματος (για τον αποκλεισμό καρκίνου του προστάτη), την ουροροομετρία (μέτρηση της δύναμης της ακτίνας των ούρων), το υπερηχογράφημα άνω και κάτω κοιλίας (αξιολόγηση της πιθανής κατακράτησης των ούρων, έλεγχο των νεφρών κτλ.). Ακτινολογικές εξετάσεις, όπως ενδοφλέβια πυελογραφία και διορθικό υπερηχογράφημα καθώς και επεμβατικές εξετάσεις όπως κυστεοσκόπηση είναι προαιρετικές και εφαρμόζονται σε ειδικές μόνο περιπτώσεις.

Πώς θεραπεύεται;

Σκοπός της θεραπείας είναι η ανακούφιση του ασθενούς από την ταλαιπωρία που του δημιουργούν τα συμπτώματα που προαναφέρθηκαν. Ανάλογα με τη βαρύτητα των συμπτωμάτων και τον κλινικοεργαστηριακό έλεγχο ο γιατρός θα επιλέξει την καταλληλότερη από τις παρακάτω θεραπευτικές λύσεις:

Αναμονή και παρακολούθηση
Φαρμακευτική θεραπεία
Μη επεμβατικές μεθόδους
Χειρουργική αντιμετώπιση

Συμπέρασμα

Η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη είναι μια συνήθης νόσος για τους άνδρες ηλικίας άνω των 50 ετών. Δεν είναι απειλητική για τη ζωή, αλλά επηρεάζει σημαντικά την ποιότητα ζωής των ίδιων και του περιβάλλοντός τους. Σήμερα αντιμετωπίζεται εύκολα και αποτελεσματικά με πολλούς τρόπους.

Μπορείτε και εσείς αν θέλετε να ελέγξετε με απλό τρόπο τα ουρολογικά σας συμπτώματα συμπληρώνοντας το διεθνές ερωτηματολόγιο αξιολόγησης των συμπτωμάτων ούρησης (IPSS) που θα βρείτε εδώ. Είναι ένα εργαλείο ελέγχου κατά πόσο χειροτερεύουν ή βελτιώνονται τα συμπτώματα με την πάροδο του χρόνου.

Newer Posts

Older Posts

Γράφει η Δ. Καραγιάννη, παθολόγος-διαβητολόγος και διδάκτωρ Ιατρικής του Δ.Π.Θ.

Πηγή: Διαβητολογικό – Παθολογικό Ιατρείο Photo credit: AlishaV / Hampton Patio / CC BY

Του Ανδρέα Μελιδώνη για την «Εφημερίδα των Συντακτών»

Το πλήρες άρθρο δημοσιεύτηκε στο efsyn.gr.

Photo credit: AlishaV / Source / CC BY

Είδη ρευματικών παθήσεων

Θεραπεία

Οι ρευματικές παθήσεις στην Ελλάδα

Photo credit: Chiara Cremaschi / Foter / CC BY-ND

Συνήθη συμπτώματα του διαβήτη τύπου 1

Η αντιμετώπιση

Παρακολούθηση των επιπέδων γλυκόζης αίματος

Τα ιδανικά αποτελέσματα

Γράφει η Δ. Καραγιάννη, παθολόγος-διαβητολόγος και διδάκτωρ Ιατρικής του Δ.Π.Θ.

Πηγή: Διαβητολογικό – Παθολογικό Ιατρείο

Τα συμπτώματα

Οι επιπλοκές

Η θεραπεία

Πρόληψη

Που μπορεί να οφείλεται

Πώς αντιμετωπίζεται

Πότε είναι απαραίτητη η βοήθεια ειδικού

Γράφει ο Αλέξανδρος Ζησόπουλος, χειρούργος ουρολόγος

Τι είναι η Καλοήθης Υπερτροφία του Προστάτη (ΚΥΠ);

Ποια είναι τα συμπτώματα της ΚΥΠ;

Ποια μπορεί να είναι τα αποτελέσματα της ΚΥΠ αν δεν θεραπευτεί έγκαιρα;

Πώς γίνεται η διάγνωση της ΚΥΠ;

Πώς θεραπεύεται;

Συμπέρασμα

ΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Πηγή: Διαβητολογικό – Παθολογικό Ιατρείο
Photo credit: AlishaV / Hampton Patio / CC BY