Blog

Magnesium1.jpg

11 Ιανουαρίου, 2014 Angelos KlitsasΆρθρα0

Το μαγνήσιο είναι ένα φυσικό μεταλλικό στοιχείο το οποίο βρίσκεται σε μεγάλες ποσότητες στο σώμα και προσλαμβάνεται από τις τροφές. Οι καθημερινές ανάγκες ενός ενήλικα κυμαίνονται περί τα 300 mg μαγνησίου την ημέρα, τα οποία τα παίρνει συνήθως με μια ισορροπημένη δίαιτα. Όλες σχεδόν οι τροφές περιέχουν μαγνήσιο, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο.

Είναι σημαντικό για περισσότερες από 300 χημικές αντιδράσεις που κρατούν το σώμα μας σε σωστή λειτουργία. Αντίθετα με ότι πιστεύουν πολλοί, η ανεπάρκεια σε μαγνήσιο είναι πολύ συχνή ακόμα και σ’ εκείνους που το παίρνουν ως συμπλήρωμα τακτικά.

Σε τι χρησιμεύει

Η λήψη συμπληρωμάτων μαγνησίου συνίσταται για την πρόληψη ή τη θεραπεία της ανεπάρκειας μαγνησίου. Χρησιμοποιείται, επίσης, ως  καθαρτικό για τη δυσκοιλιότητα και για την προετοιμασία του εντέρου πριν από χειρουργικές ή διαγνωστικές διαδικασίες. Παράλληλα, χρησιμεύει και ως αντιόξινο για τη δυσπεψία οξέως.

Επιπλέον, το μαγνήσιο χρησιμοποιείται για τις ασθένειες των αγγείων της καρδιάς και του αίματος, συμπεριλαμβανομένου του πόνου στο στήθος, της καρδιακής αρρυθμίας, της υψηλής αρτηριακής πίεσης, των υψηλών επιπέδων της «κακής» χοληστερόλης, των χαμηλών επίπεδων της «καλής» χοληστερόλης,  της καρδιακής ασθένειας της βαλβίδας (πρόπτωση της μιτροειδούς βαλβίδας) και της καρδιακή προσβολής.

Το μαγνήσιο, επίσης,  χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας, του άγχους, του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης, της νόσου του Lyme, της ινομυαλγίας,  των κραμπών στα πόδια κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, του διαβήτη, των πετρών στα νεφρά, των αδύναμων οστών (οστεοπόρωση), του προεμμηνορροϊκού συνδρόμου, της ασθένειας του υψομέτρου, της ακράτεια των ούρων, του άσθματος, της αλλεργικής ρινίτιδας,  της σκλήρυνσης κατά πλάκας και για την πρόληψη της απώλειας της ακοής.

Οι αθλητές χρησιμοποιούν ενίοτε συμπληρώματα μαγνησίου για να αυξήσουν την ενέργεια και την αντοχή τους. Το μαγνήσιο, όμως, χρησιμοποιείται και για την αντιμετώπιση μολυσμένων ελκών του δέρματος, καθώς και για την επούλωση των πληγών. Το μαγνήσιο χρησιμεύει και ως κρύα κομπρέσα στην θεραπεία μιας σοβαρής λοίμωξης του δέρματος που προκαλείται από βακτήρια (ερυσίπελας) και ως θερμό πίεστρο για βαθιές δερματικές μολύνσεις.

Το μαγνήσιο απαιτείται, ακόμη, για τη σωστή ανάπτυξη και τη συντήρηση των οστών, ενώ είναι  απαραίτητο για τη σωστή λειτουργία των νεύρων, των μυών, καθώς και πολλών άλλων μερών του σώματος. Στο στομάχι, το μαγνήσιο βοηθά στην εξουδετέρωση του γαστρικού οξέος και κινεί τα κόπρανα μέσω του εντέρου.

Συμπτώματα από την ανεπάρκεια μαγνησίου

Σε περιπτώσεις έλλειψης Μαγνησίου το νευρομυικό σύστημα διεγείρεται υπερβολικά και προκαλεί τα εξής συμπτώματα:

  1. Μυϊκές κράμπες στις γάμπες και αλλού
  2. Καρδιακές έκτακτες συστολές και ταχυκαρδία
  3. Αγγειοσυστολή και αύξηση της πίεσης
  4. Αύξηση της δραστηριότητας του νευρικού συστήματος και αισθητικές διαταραχές στα άκρα όπως μουδιάσματα, καψίματα, κα.

Θα πρέπει να τονισθεί ότι πολλές φορές η ανεπάρκεια μαγνησίου συνδυάζεται και με έλλειψη ασβεστίου και καλίου στον οργανισμό, οπότε και το πρόβλημα γίνεται πιο περίπλοκο και η λύση του είναι δυσκολότερη.

Τροφές πλούσιες σε μαγνήσιο

  1. Κρεατικά ή συναφή: χοιρινό λουκάνικο, συκώτι, καρδιά, αρνίσια νεφρά, κόκκινο κρέας, πιτσούνι, αυγά.
  2. Θαλασσινά: σαλιγκάρι της θάλασσας, βούκινο, μύδια, γαρίδες, καλαμάρια, αχιβάδες.
  3. Αμυλώδη: καστανό ρύζι, ζυμαρικά ολικής αλέσεως, όσπρια (φακές, φασόλια, ρεβίθια).
  4. Λαχανικά: σπανάκι, μπρόκολο, σέσκουλο.
  5. Φρούτα: μπανάνα, φρέσκο σύκο, αποξηραμένα φρούτα και ξηροί καρποί.
  6. Δημητριακά: δημητριακά ολικής αλέσεως, ψωμί και μπισκότα ολικής αλέσεως, νιφάδες βρώμης, μούσλι.

Παράγοντες που αυξάνουν τα επίπεδα του μαγνησίου

  1. Θεραπεία με μαγνήσιο
  2. Αφυδάτωση
  3. Διαβητικό κώμα
  4. Νεφρική ανεπάρκεια
  5. Υποθυρεοειδισμός
  6. Νόσος του Addison
  7. Πολλαπλούν μυέλωμα
  8. Συστηματικός ερυθηματώδης
  9. Λύκος

Παράγοντες που μειώνουν τα επίπεδα του μαγνησίου

  1. Παθολογική απώλεια  γαστρεντερικών υγρών
  2. Αλκοολισμός
  3. Νεφρικές παθήσεις  – Χρόνια πυελονεφρίτιδα – Χρόνια σπειραματονεφρίτιδα – Νεφρική σωληναριακή  οξέωση
  4. Σύνδρομα δυσαπορρόφησης
  5. Ασιτία με μεταβολική οξέωση
  6. Υπερανδυστερονισμός
  7. Υπερπαραθυρεοειδισμός  – υπερασβεστιαιμία
  8. Τοξαιμία ή εκλαμψία κύησης
  9. Οξεία πακγρεατίτιδα
  10. Χρόνια παγκρεατίτιδα

Συνιστώμενη ημερησία δόση μαγνησίου

Εκτιμάται ότι χρειάζονται 6mg μαγνησίου για κάθε κιλό βάρους ανά ημέρα. Έτσι, ένα άτομο 70 κιλών χρειάζεται 420mg μαγνησίου την ημέρα για τη σωστή λειτουργία του οργανισμού. Τα άτομα που γυμνάζονται συστηματικά, χρειάζονται περισσότερο μαγνήσιο γιατί η παραγωγή ενέργειας στο σώμα τους είναι μεγαλύτερη και οι απώλειες περισσότερες.


wonderful-herpes_l1.jpg

8 Ιανουαρίου, 2014 Angelos KlitsasΛοιμώξεις0

Ο ιός του απλού έρπη, που εμφανίζεται ως αντιαισθητικά και επώδυνα σπυράκια στα χείλη, εάν προσβάλει το άτομο, παραμένει σε λανθάνουσα κατάσταση στον οργανισμό έως ότου πυροδοτηθεί από ορισμένους παράγοντες. Μερικοί από αυτούς είναι το στρες, η κόπωση, το κρυολόγημα, η γρίπη, η παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο, η εμμηνορρυσία, η εγκυμοσύνη, οι ακραίες καιρικές συνθήκες που αποδυναμώνουν το ανοσοποιητικό και η κακή διατροφή.

Υπάρχουν δύο τύποι ιού του έρπητα: Ο HSV-1, ο οποίος όπως προαναφέρθηκε προκαλεί τον κοινό έρπητα που προσβάλλει συνήθως τον βλεννογόνο του στόματος και ο HSV-2, ο οποίος προσβάλλει τα γεννητικά όργανα. Όμως και οι δύο αυτοί τύποι των ιών του έρπητα, μπορούν να προσβάλουν και οποιαδήποτε άλλη περιοχή.

Πώς μεταδίδεται

Ο ιός μεταδίδεται εύκολα μέσω του φιλιού και μέσω της χρήσης αντικειμένων που έρχονται σε επαφή με τα χείλη. Την πρώτη φορά που κάποιος θα έρθει σε επαφή με τον ιό δεν θα νοσήσει, ίσως όμως να έχει λίγο πυρετό. Το σώμα δημιουργεί αντισώματα και αντιμετωπίζει τον ιό ικανοποιητικά. Δεδομένου όμως ότι ο ιός έχει την τάση να αποθηκεύεται στα νευρικά κύτταρα και να παραμένει εκεί για αρκετό καιρό, τα αντισώματα δεν μπορούν να το εντοπίσουν με αποτέλεσμα να υπάρχει σε καταστολή στο σώμα για πάντα. Με τις προαναφερθείσες συνθήκες ο ιός προκαλεί τον επιχείλιο έρπητα.

Ο έρπητας των γεννητικών οργάνων από την άλλη μεταδίδεται με σεξουαλική επαφή.

Πως εκδηλώνεται ο έρπητας των γεννητικών οργάνων

Πριν από μία υποτροπή, εμφανίζεται ένα τοπικό αίσθημα καψίματος και φαγούρας στην περιοχή που έχει προσβληθεί. Επιπλέον, όπως και με την πρώτη περίπτωση, και αυτή η μορφή εμφανίζει επώδυνο εξάνθημα με φλύκταινες στην περιοχή των γεννητικών οργάνων ή του πρωκτού. Οι φλύκταινες ανοίγουν, δημιουργούνται ανοικτές επώδυνες πληγές που μπορεί να διαρκέσουν δύο έως τέσσερις εβδομάδες μέχρι να επουλωθούν πλήρως. Τα συμπτώματα αυτά επανεμφανίζονται κατά τυπικό τρόπο και ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ αυτών των υποτροπών, ποικίλλει μεταξύ των διαφόρων ατόμων, αλλά ακόμα και στο ίδιο το άτομο.

Μπορεί επίσης, με κάθε υποτροπή της νόσου, το άτομο να παρουσιάζει γενικά συμπτώματα γρίπης, όπως πυρετό, διογκωμένους λεμφαδένες, πόνους στους μύες κ.λπ.. Επίσης είναι δυνατόν, η λοίμωξη από έρπητα να μη συνοδεύεται από κανένα σύμπτωμα ή τα συμπτώματα να είναι τόσο ήπια ώστε η λοίμωξη να θεωρηθεί ότι οφείλεται σε άλλη αιτία. Σημειώνεται ότι τα άτομα που έχουν σε καταστολή το ανοσοποιητικό τους σύστημα λόγω διαφορών λοιμώξεων, φαρμάκων, αλλά και έντονου στρες, εμφανίζουν συχνότερες και πιο μακροχρόνιες υποτροπές.

Θεραπεία

425777345_2f8ea83bd3Θεραπευτικά σχήματα για την αντιμετώπιση δεν υπάρχουν, αλλά τα φάρμακα που διατίθενται, εμποδίζουν τον ιό να πολλαπλασιασθεί και μειώνουν κατά πολύ την ένταση και τη διάρκεια των συμπτωμάτων. Μολονότι υπάρχουν σκευάσματα για τοπική εφαρμογή επάνω στις πληγές, είναι γενικά πολύ λιγότερο αποτελεσματικά από τα φάρμακα που χορηγούνται από το στόμα ή, σε σοβαρές περιπτώσεις, ενδοφλέβια.

Πότε χρειάζεται η βοήθεια του γιατρού

Στις περισσότερες περιπτώσεις ο επιχείλιος έρπης δεν χρήζει ιατρικής φροντίδας, υπάρχουν όμως ορισμένες που η σοβαρότητά τους επιβάλλει την παρακολούθηση. Αυτό ισχύει όταν ο έρπης δεν περιοριστεί στα χείλη αλλά προσβάλλει και άλλες περιοχές όπως τη μύτη και τα μάτια. Επίσης τα άτομα με πολύ αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα όπως εκείνα που ακολουθούν κάποια θεραπεία ανοσοκαταστολής, εκείνα που κάνουν χημειοθεραπεία καθώς και όσοι πάσχουν από AIDS, χρειάζεται να συμβουλευθούν το γιατρό τους και για αυτό το πρόβλημα.

Featured photo credit: Sim Dawdler / Foter.com / CC BY-NC-SA 

Photo credit: Kimli / Foter.com / CC BY-NC


file0002531952111.jpg

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι πάθηση που χαρακτηρίζεται από υψηλές τιμές γλυκόζης στο αίμα, το απλό σάκχαρο δηλαδή που δίνει ενέργεια στα κύτταρά μας. Ο διαβήτης αναπτύσσεται όταν ο οργανισμός δεν παράγει ή δεν χρησιμοποιεί αποτελεσματικά μια ορμόνη που ονομάζεται ινσουλίνη, η οποία βοηθά στην απομάκρυνση του πλεονάσματος γλυκόζης από το αίμα.

Ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και κυρίως από τον τύπο του διαβήτη. Γενικά ο τύπος 1 είναι αυτός που είναι πιθανότερο να εκδηλωθεί ξαφνικά και σε μικρότερη ηλικία, με τα θορυβώδη συμπτώματα της οξείας επιπλοκής του, της διαβητικής κετοξέωσης. Αντίθετα ο τύπος 2 συνήθως ακολουθεί πιο ήπια και ύπουλη πορεία ή μπορεί να είναι ακόμα και τελείως ασυμπτωματικός.

Εάν έχετε διαβήτη τύπου 1 συνεχίστε τη ζωή σας, προσέχετε τη διατροφή σας, ασκηθείτε και λάβετε την ινσουλίνη. Διατηρείστε ισορροπία μεταξύ της ινσουλίνης, της διατροφής και του τρόπου ζωής σας. Η ποσότητα που λαμβάνετε συνδέεται άμεσα με την ποσότητα και το είδος του φαγητού που καταναλώνετε κάθε φορά. Ακόμη, η καθημερινή δραστηριότητα συνδέεται με το χρόνο και την ποσότητα της χορηγούμενης ινσουλίνης.

Ελέγξτε το σάκχαρό σας

Τα άτομα με διαβήτη πρέπει να ελέγχουν συχνά και σύμφωνα με τις οδηγίες του θεράποντος ιατρού τους τα επίπεδα σακχάρου.

Σταματήστε το κάπνισμα

Έχει σημαντική επίδραση σε όλο τον ανθρώπινο οργανισμό και ιδιαίτερα στο καρδιαγγειακό σύστημα. Είναι σημαντικό να διακόπτεται άμεσα.

Προλάβετε την εκδήλωση καρδιαγγειακών νοσημάτων

Επειδή ο κίνδυνος εκδήλωσης καρδιαγγειακών νοσημάτων είναι αρκετά υψηλός για τους διαβητικούς είναι σημαντικό να ελέγχονται συχνά η αρτηριακή πίεση και η χοληστερόλη, καθώς και τυχόν άλλοι παράγοντες που μπορεί να συνυπάρχουν.

Συμβουλευθείτε έναν ειδικό

Ένας εξειδικευμένος επαγγελματίας υγείας θα βοηθήσει τον ασθενή πώς να ελέγξει το διαβήτη του.

Οι ασθενείς μπορούν να απευθυνθούν για οποιοδήποτε πρόβλημα σχετιζόμενο με το Διαβήτη σε Γενικούς ιατρούς, Παθολόγους, Ενδοκρινολόγους, Διαβητολόγους, Παιδίατρους, Καρδιολόγους, Διαιτολόγους, Ποδίατρους, Οφθαλμίατρους, Αθλητίατρους, Νοσηλευτές καθώς και πολλούς άλλους. Ειδικά για τον διαβήτη της κύησης η γυναίκα θα πρέπει να συμβουλευτεί διαβητολόγο, ο οποίος θα θέσει τα όρια αλλά και τη θεραπεία αν χρειαστεί.

Ο ασθενής δεν θα πρέπει να ξεχνάει ότι ο διαβήτης είναι μια χρόνια πάθηση. Θα πρέπει να μάθει να ζει με αυτόν και να έχει ένα πλάνο για την αντιμετώπισή του.


Social-Media1.jpg

4 Ιανουαρίου, 2014 Angelos KlitsasΆρθρα0

Έχω αναφερθεί στο παρελθόν στη χρησιμότητα του διαδικτύου. Ο καθένας από εμάς επιλέγει τον τρόπο και το χρόνο που θα διαθέσει μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του.

Μιλώντας από τη σκοπιά του γιατρού, βρίσκω ιδιαίτερα σημαντική την έννοια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Και εξηγώ αμέσως το γιατί.

Στη σύγχρονη εποχή όλοι μας -άλλος λίγο και άλλος περισσότερο- γινόμαστε κοινωνοί αυτών των μέσων. Facebook, twitter, youtube, linkedin αλλά και κάποια άλλα ίσως όχι τόσο διαδεδομένα στη χώρα μας ακόμη μας απασχολούν καθημερινά.

Βρίσκω λοιπόν εξαιρετικά χρήσιμο και ενδιαφέροντα τον τρόπο αυτής της επικοινωνίας με τους ασθενείς μου. Η αμεσότητα στην πρόσβαση και στην προσέγγιση -χωρίς την επίσκεψη στο ιατρείο, σε πρώτη τουλάχιστον φάση- σίγουρα αποτελεί επανάσταση. Ο ασθενής μπορεί να θέσει ερωτήματα, που αφορούν ζητήματα υγείας, που απασχολούν τον ίδιο ή κάποιο δικό του πρόσωπο εξοικονομώντας έτσι χρόνο πολύτιμο.

Από την άλλη ο γιατρός έχει τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με πληθώρα ασθενών, απαντώντας σε τέτοια ερωτήματα ή εκθέτοντας τις απόψεις του δημόσια για ένα συγκεκριμένο θέμα.

Σκεφτείτε ότι στο εξωτερικό ομάδες ασθενών αλλά και γιατρών συζητούν μεταξύ τους ανταλλάσσοντας απόψεις. Δεν είναι απίστευτο?

Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν το χρόνο μπροστά στον υπολογιστή μας λίγο περισσότερο δημιουργικά! Τα μονοπάτια που θα ανοίξουν θα σας φανούν ειλικρινά πολύ πιο ενδιαφέροντα στην ηλεκτρονική σας περιήγηση!

ΤΟΛΜΗΣΤΕ ΤΟ!!!


4625634104_3c5ce7d1781.jpg

31 Δεκεμβρίου, 2013 Angelos KlitsasΆρθρα0

Οι καρκινικοί ή αλλιώς νεοπλασματικοί ή και βιοχημικοί δείκτες, είναι ουσίες οι οποίες βρίσκονται στα καρκινικά κύτταρα ή παράγονται από τα φυσιολογικά κύτταρα σε απάντηση στην παρουσία όγκου, με μεγαλύτερη όμως συγκέντρωση και πάντως, πάνω από τα φυσιολογικά όρια. Οι καρκινικοί δείκτες ανιχνεύονται στα βιολογικά υγρά (αίμα, κλπ). Οι δείκτες αυτοί μπορούν να ανιχνεύσουν μια νεοπλασία πριν ακόμα εμφανιστούν κλινικά συμπτώματα ή προτού διαγνωστεί ο καρκίνος με άλλες κλινικοεργαστηριακές μεθόδους και η έγκαιρη διάγνωση δίνει τη δυνατότητα για πιο αποτελεσματική θεραπεία.

Η ύπαρξη και κυρίως η αύξηση της συγκέντρωσης τους πάνω από τα φυσιολογικά όρια σχετίζεται με την παρουσία, την ανάπτυξη, τη διάγνωση ή και την πρόγνωση ενός κακοήθους όγκου.

Στις περισσότερες περιπτώσεις των ασθενών με καρκίνο, η έγκαιρη  διάγνωση σημαίνει καλύτερη, ευκολότερη και αποδοτικότερη αντιμετώπιση της νόσου, με αποτέλεσμα ιδιαίτερα περισσότερες πιθανότητες για τον ασθενή να υπερβεί την 5ετή επιβίωση.

Ο όρος 5ετής επιβίωση είναι μια στατιστική κατά την οποία οι ασθενείς με καρκίνο που ζουν χωρίς υποτροπή ή μετάσταση της νόσου για 5 χρόνια από την αρχική διάγνωση και θεραπεία, έχουν περισσότερες πιθανότητες να την ξεπεράσουν και να θεραπευθούν πλήρως με την πάροδο του χρόνου.

Οι πιο κάτω κυριότεροι καρκινικοί δείκτες έχουν αποδειχθεί ότι σχετίζονται με την παρουσία καρκίνου στα αντίστοιχα όργανα.

  1. CEA, καρκινοεμβρυϊκό αντιγόνο, γλυκοπρωτεΐνη Μ.Β. 180.000, ένα εκ των αντιγόνων που παράγονται κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ανάπτυξης (γαστρεντερικής οδός). Μετά τη γέννηση μειώνεται συνεχώς, ώστε σε φυσιολογικό ενήλικο η τιμή του φτάνει στα 3-5 ng/ml. Οι μέγιστες τιμές παρατηρούνται σε καπνιστές. Παράγεται από τα γονίδια της «οικογένειας CEA». Προσδιορίζει καρκινική εξέλιξη στο έντερο και τους πνεύμονες. Άνω των 100mg  σε μεταστάσεις. Πτώση στο φυσιολογικό αναμένεται από επιτυχή κολεκτομή. Μετά, σε περίπτωση ανόδου, χρειάζεται γενική έρευνα.
  2. Άλφα φετοπρωτεΐνη, άλφα εμβρυϊκή σφαιρίνη, γλυκοπρωτεΐνη Μ.Β. 70.000, από το ήπαρ του εμβρύου. Επί καρκίνου του ήπατος και σε σπερματικούς όγκους (φυσιολογική τιμή 0-6,4 μονάδες), (500mg) ανά κ.εκ. Μετεγχειρητικά, αύξηση προδικάζει υποτροπή ακόμα και ύστερα από 6 μήνες. Τελευταίως και ο TRA-1-60. Μη καρκινική αύξηση σημειώνεται σε κύηση, όταν το έμβρυο παρουσιάζει ανωμαλίες.
  3. Χοριακή γοαδοτροπίνη, hCG, βήτα υποομάς, σιαλογλυκοπρωτεΐνη Μ.Β. 46.000, δομής υποφυσιακών ορμονών. Συντίθεται στην έναρξη της εγκυμοσύνης από τα τροφοβλαστικά κύτταρα και αργότερα από τα κύτταρα της συγκυτιοτροφοβλάστης του πλακούντα. Κλινικά καθορίζει την εγκυμοσύνη και χρήστες μαριχουάνας. Διάγνωση καρκίνων των τροφοβλαστικών όγκων σε μη έγκυο (100%), χοριοκαρκινώματα, μήλη κύηση. Φυσιολογικές τιμές > 31 U/ml. Σε μήλη κύηση και 1.000.000. Ένα 50% των χοριοκαρκινωμάτων αναπτύσσεται από μήλη κύηση.
  4. Καρκινικό αντιγόνο 15-3 (CA15-3). Είναι βλεννώδους τύπου αντιγόνο μεγάλου μοριακού βάρους από τα κύτταρα του καρκίνου του μαστού. Αντιδρά με δυο μονοκλωνικά αντισώματα (115D8 και DF3). Φ.Τ.<31 U/ml. Προσδιορίζει τον καρκίνο του μαστού και τις μεταστάσεις του. Και σε νόσους του ήπατος. Παράλληλοι δείκτες ο MCA και ο CA 549.
  5. Υδατανθρακικό αντιγόνο 19-9 (CA19-9), υδατάνθρακας υψηλού μοριακού βάρους, πλούσιος σε βλεννίνη. Από καρκίνωμα του ορθού και του παχέος εντέρου, σε καρκίνο του παγκρέατος κυρίως, και δευτερευόντως του ΓΕΣ. ΦΤ. <33-60 U/ml. Συγκεντρώσεις άνω του του 10.000 πιστοποιούν μεταστάσεις. Πρόδρομός του, ο δείκτης CA 50.
  6. Καρκινικό αντιγόνο 125 (CA125). Βλεννώδης γλυκοπρωτεΐνη, Μ.Β. 200.000, αναγνωρίζεται με το μονοκλωνικό αντίσωμα OC 125. Συναντάται σε παράγωγα εμβρυϊκού επιθηλίου, ωοθηκικού καρκινώματος και σε ιστούς αδενοκαρκινώματος. Φ.Τ. 0-35 U/ml. Και σε ενδομητρίωση, κίρρωση, κύηση κ.α. Επίσης η τοποϊσομεράση ΙΙ, η melan Α και η inhibine-alpha εφαρμόζονται σε μερικές περιπτώσεις.
  7. Προστατικό ειδικό αντιγόνο (PSA), γλυκοπρωτεΐνη, Μ.Β. 34.000. Ειδικό για το όργανο προστάτη, αλλά όχι ειδικό για τον καρκίνο του προστάτη. Το ποσόν  και οι μεταβολές του (άνω του 75 ng/ml το χρόνο) οδηγούν στην πρώιμη διάγνωση καρκίνων και μεταστάσεών του. Φ.Τ. αναλόγως της ηλικίας <4 ng/ml. Αναστέλλεται από την αντιανδρογόνο θεραπεία. Και οι δύο αυτοί δείκτες αυξάνουν ύστερα από δακτυλική εξέταση του προστάτη, ύστερα από συνουσία κτλ.

Η πρακτική χρήση των δεικτών

Μια αυξημένη τιμή δεν σημαίνει οπωσδήποτε καρκίνο, αλλά μας προβληματίζει να ερευνήσουμε περισσότερο τον ασθενή. Εκείνο όμως που είναι βέβαιο είναι το γεγονός ότι οι δείκτες αυτοί βοηθούν στην παρακολούθηση ασθενών με καρκίνο, σε περιπτώσεις π.χ. χειρουργικών επεμβάσεων, χημειοθεραπείας, ακτινοθεραπείας, υποτροπών ή μεταστάσεων κατά τις οποίες έχουμε μεγάλες μεταβολές.

Μία αύξηση ή συνεχής αύξηση των καρκινικών δεικτών υποδηλώνει συχνά υποτροπή, μετάσταση και μικρή ανταπόκριση στη θεραπεία, ενώ μειωμένα επίπεδα υποδεικνύουν θετική ανταπόκριση, συνεπώς και καλή πρόγνωση.

Αν επιλεγούν σωστά, οι καρκινικοί δείκτες μπορούν να συνεισφέρουν ικανοποιητικά στην μελέτη της νόσου. Ορισμένες εφαρμογές των καρκινικών δεικτών είναι:

  1. Παρακολούθηση και αξιολόγηση της θεραπείας.
  2. Έλεγχος των μεταστάσεων πριν την εμφάνιση κλινικών συμπτωμάτων.
  3. Εκτίμηση της βιοχημικής φύσης του όγκου και κλινική σταδιοποίηση και ταξινόμησή του.
  4. Ικανότητα πρόγνωσης της νόσου.
  5. Ικανότητα διαφορικής διάγνωσης από καλοήθης όγκους ή άλλες ασθένειες ή ακόμα και επιβεβαίωση της διάγνωσης.
  6. Συνεπικουρούν στη διάγνωση του καρκίνου και έτσι είναι ευκολότερη η αντιμετώπισή του.

Photo credit: PNNL – Pacific Northwest National Laboratory / Foter.com / CC BY-NC-SA


Uric-Acid-Treatment1.jpg

Η υπερουριχαιμία είναι μια κατάσταση αυξημένων επιπέδων ουρικού οξέος στο αίμα (>7mg/dl). Για την αύξηση του ουρικού οξέος ευθύνονται συστατικά των τροφίμων που ονομάζονται πουρίνες, οι οποίες βρίσκονται στα τρόφιμα και μετατρέπονται σε ουρικό οξύ μέσα στον οργανισμό.

Η μειωμένη αποβολή τους μπορεί να συμβάλλει στην κατάσταση αυτή. Αιτία της μείωσης μπορεί να είναι ενδεχομένως μια νεφρική βλάβη, μεταβολικά, ενδοκρινολογικά ή και σπάνια γενετικά νοσήματα, καθώς και η λήψη φαρμάκων. Αίτιο επίσης είναι και η υπερπαραγωγή ουρικού οξέως η οποία οφείλεται σε γενετικούς παράγοντες, στην αυξημένη πρόληψη από τη διατροφή, καθώς και σε νοσήματα με ιστική καταστροφή (αιματολογικά, κακοήθειες).

Ως νόσημα η υπερουριχαιμία είναι ασυμπτωματικό, ωστόσο συμπτώματα εμφανίζονται στην ουρική αρθρίτιδα (τυπική μονοαρθρίτιδα) με την τυπική εικόνας πόνου, ερυθρότητας και φλεγμονής και στη νεφρολιθίαση (λίθοι ουρικού οξέως) με τυπική ή όχι εικόνα κωλικού, ή αιματουρίας.

Θεραπεία

Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν παρουσιάζουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια ευαισθησία στις βλαπτικές επιδράσεις της υπερουριχαιμίας. Οπότε η απόφαση για θεραπεία με ειδικά φάρμακα αλλά και με αυστηρή διαιτητική αγωγή, εξαρτάται από το αίτιο και τις πιθανές επιπτώσεις της σε κάθε άτομο χωριστά, όπως διαφαίνεται μετά από λεπτομερή ιατρική αξιολόγηση.

Συνήθως στην ασυμπτωματική υπερουριχαιμία δεν απαιτείται αγωγή αλλά συχνή παρακολούθηση της νεφρικής λειτουργίας.

Η υπερουριχαιμία και η ουρική αρθρίτις συνοδεύονται με υπέρταση, παχυσαρκία, υπερλιπιδαιμία, αθηροσκλήρωση, κατάχρηση οινοπνεύματος. Η πρόληψη και θεραπεία αυτών των διαταραχών είναι απολύτως απαραίτητη στους ασθενείς με ουρική νόσο.

Όσον αφορά τη διαιτητική αντιμετώπισή της, βασικές αρχές αποτελούν τα εξής:

  1. Κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων νερού (>2 lt ημερησίως)
  2. Τήρηση υποθερμιδικού διαιτολογίου σε περιπτώσεις παχυσαρκίας
  3. Αποφυγή κατανάλωσης αλκοόλ
  4. Αποφυγή κατανάλωσης τροφών που εμπεριέχουν 150 – 825 mg πουρινών /100 gr. Τέτοιες τροφές είναι: οι αντσούγιες, τα εντόσθια, οι ρέγκες, το σκουμπρί, τα αλλαντικά, οι σαρδέλες, τα θαλασσινά (γαρίδες, οστρακοειδή, αστακός, κ.λ.π.), οι σούπες και οι ζωμοί κρεάτων και όσπρια πλούσια σε αδενίνη, όπως οι φακές και τα φασόλια
  5. Αραιή συχνότητα κατανάλωσης τροφών που εμπεριέχουν 50-150 mg πουρινών / 100 gr. Τέτοιες τροφές είναι: τα σπαράγγια, το σπανάκι, το κουνουπίδι, τα μανιτάρια, το κυνήγι, τα ψάρια, το κρέας, το κοτόπουλο και τα δημητριακά ολικής αλέσεως.

Τέλος, σημαντικό είναι να αποφεύγεται η έντονη άσκηση καθώς και τα μεγάλα και βαριά γεύματα αργά τη νύχτα.


Cardia1.jpg

23 Δεκεμβρίου, 2013 Angelos KlitsasΆρθρα0

Η παθολογική κατάσταση κατά την οποία εμφανίζονται αυξημένα ένα ή περισσότερα λιπιδικά κλάσματα στο αίμα (ολική χοληστερίνη, LDL χοληστερόλη, τριγλυκερίδια) ονομάζεται υπερλιπιδαιμία.

Ένας από τους βασικότερους παράγοντες εμφάνισης της είναι η διατροφή και κυρίως η υψηλή περιεκτικότητα της σε λιπαρά και ιδιαιτέρως των κορεσμένων λιπαρών ή και trans λιπαρών που βρίσκονται στα λιπαρά μέρη των κρεάτων, στα γαριδάκια, γλυκά, κέικ, fast food, προϊόντα φούρνου και άλλα.

Επομένως ένα θεραπευτικό πλάνο για την αντιμετώπιση αυτής της ασθένειας περιλαμβάνει τη μείωση κατανάλωσης τροφίμων πλούσιων σε λιπαρά και κατ’ επέκταση η μείωση του βάρους εάν είναι απαραίτητο.

Σημειώνεται επίσης ότι η υπερλιπιδαιμία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην κληρονομικότητα, ενώ εξίσου σημαντικό είναι και το γεγονός ότι οι παράγοντες που επηρεάζουν την κληρονομικότητα δεν οφείλονται μόνο στους γενετικούς παράγοντες αλλά και στις διατροφικές συνήθειες των ατόμων.

Όσον αφορά τις επιπλοκές, τα υψηλά επίπεδα των λιπιδίων του αίματος αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων. Πιο συγκεκριμένα, η LDL χοληστερόλη, η οποία συσσωρεύεται στα τοιχώματα των στεφανιαίων αρτηριών ευθύνεται για την πιο κοινή μορφή καρδιακής πάθησης που είναι η στεφανιαία νόσος.

Θεραπευτική αντιμετώπιση 

  1. Μείωση του σωματικού βάρους με στόχο το ιδανικό σημείο
  2. Αύξηση της σωματικής δραστηριότητας και άθληση
  3. Μείωση πρόσληψης χοληστερόλης και κορεσμένων λιπών
  4.  Αύξηση πρόσληψης πολυακόρεστων λιπαρών οξέων
  5. Αύξηση πρόσληψης άπεπτων φυτικών ινών, προσθέτοντας στην διατροφή πολλά λαχανικά, φρούτα, ψωμί πιτυρούχο και μη αποφλοιωμένα δημητριακά.

Στη περίπτωση υπερλιπιδαιμίας, αποκλείουμε ή περιορίζουμε αρκετά, ορισμένες κατηγορίες τροφών: Βούτυρο, μαργαρίνη, ξηροί καρποί, γλυκά με πολλά λιπαρά, μπισκότα, βουτήματα, παγωτά, κέικ, γάλα πλήρες και όλα τα γαλακτοκομικά με λίπος (τυρί, γιαούρτι), μπέικον, εντόσθια, παχιά ψάρια, κρέμα γάλακτος, φυτικά λάδια, κρόκος αυγού, πατατάκια, γαριδάκια, κρέατα σε κονσέρβα, τηγανητά, λαρδί, σοκολάτες, πέτσα από κοτόπουλο, καρύδα, αβοκάντο, όλα τα αλλαντικά, όλα τα παχιά κρέατα (αρνί, βοδινό, χοιρινό), όλα τα αλκοολούχα.


2012_08_01_02_49_14__5c6ffe2e8475411c838d8ddf9dd4908d1.jpg

21 Δεκεμβρίου, 2013 Angelos KlitsasΛοιμώξεις0

H ιογενής γαστρεντερίτιδα είναι μια εντερική λοίμωξη που χαρακτηρίζεται από υδαρή διάρροια, κράμπες στην κοιλιακή χώρα, ναυτία ή και εμετό και μερικές φορές πυρετό.

Η πιο κοινή αιτία της γαστρεντερίτιδας είναι οι ιοί και καθώς υπάρχουν πολλά είδη ιών, μπορεί να συμβεί πάνω από μία φορά. Μπορεί ακόμη να συμβεί όταν καταναλώσουμε ή πιούμε μολυσμένο νερό ή τροφή, ή αν χρησιμοποιήσουμε σκεύη ή πετσέτες που έχουν μολυνθεί.

Συμπτώματα

Η γαστρεντερίτιδα προκαλεί σημεία και συμπτώματα όπως:

  1. Κοιλιακός πόνος και κράμπες
  2. Ναυτία, εμετός ή και τα δύο
  3. Υδαρής διάρροια (αν παρουσιαστεί αιματηρή διάρροια συνήθως υπάρχει πιο σοβαρή λοίμωξη)
  4. Πόνοι στους μύες ή πονοκέφαλος
  5. Πυρετός

Ανάλογα με την αιτία, τα συμπτώματα της ιογενούς γαστρεντερίτιδας μπορεί να εμφανιστούν μέσα σε μία έως τρεις ημέρες μετά από τη μόλυνση και συνήθως διαρκούν μόνο μια ημέρα ή δύο, αλλά μερικές φορές μπορεί να διατηρούνται για διάστημα 10 ημερών.

Επειδή τα συμπτώματα είναι παρόμοια, είναι εύκολο να συγχέουμε την ιογενή διάρροια με διάρροια που προκαλείται από βακτήρια όπως η σαλμονέλα και η Escherichia coli (Ε. coli) ή παράσιτα.

Όσον αφορά τις επιπλοκές η σοβαρότερη είναι η αφυδάτωση, κυρίως σε βρέφη, ηλικιωμένους και άτομα με διαταραχή στο ανοσοποιητικό τους σύστημα. Μια ιογενής γαστρεντερίτιδα στα παραπάνω άτομα μπορεί να προκαλέσει σοβαρή αφυδάτωση γιατί χάνουν περισσότερα υγρά από ότι μπορούν να αντικαταστήσουν.

Μέθοδοι αντιμετώπισης

Δεν υπάρχει ειδική ιατρική θεραπεία, ενώ και τα αντιβιοτικά αναποτελεσματικά έναντι των ιών. Η θεραπεία είναι υποστηρικτική:

  1. Αντικατάσταση υγρών και ηλεκτρολυτών που χάνονται από τον εμετό και τη διάρροια
  2. Χορήγηση αντιπυρετικών και παυσίπονων

Πώς να προφυλαχτείτε από τη νόσο

Για να προλάβετε την εμφάνισή της πρέπει να:

  1. πλύνετε καλά τα χέρια σας και βεβαιωθείτε ότι και τα παιδιά σας κάνουν το ίδιο
  2. χρησιμοποιήστε τα δικά σας προσωπικά αντικείμενα όταν βρίσκεστε εκτός σπιτιού
  3. αποφύγετε την κοινή χρήση σκευών φαγητού, ποτηριών και πιάτων
  4. χρησιμοποιήστε ξεχωριστές πετσέτες στο μπάνιο
  5. αποφύγετε στενή επαφή με πρόσωπο που έχει τον ιό, αν είναι δυνατόν
  6. πάρτε προφυλάξεις όταν ταξιδεύετε.

Όταν ταξιδεύετε σε άλλες χώρες μπορεί να νοσήσετε από μολυσμένα τρόφιμα ή νερό. Για να σας ελαχιστοποιήσετε τον κίνδυνο:

  1. Πίνετε μόνο εμφιαλωμένο νερό
  2. αποφύγετε τα παγάκια, διότι τα παγάκια μπορεί να γίνουν από μολυσμένο νερό
  3. χρησιμοποιήστε εμφιαλωμένο νερό για το βούρτσισμα των δοντιών σας
  4. αποφύγετε την ακατέργαστη (άψητη) τροφή – συμπεριλαμβανομένων φρούτων, ωμών λαχανικών και ότι έχει ετοιμαστεί από ανθρώπινα χέρια
  5. αποφύγετε ωμό κρέας και ψάρια
  6. εμβολιαστείτε.

Eye-check1.jpg

20 Δεκεμβρίου, 2013 Angelos KlitsasΔιαβήτης0
Γράφει ο Δήμος Κανιούρας, χειρούργος οφθαλμίατρος

Ο διαβήτης είναι μια συχνή νόσος που αφορά όλες τις ηλικίες. Μια από τις συνέπειές της είναι και η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια, δηλ. η προσβολή του αμφιβληστροειδούς (του βυθού του ματιού πιο απλά), με την μορφή της αλλοίωσης των αγγείων λόγω του υψηλού σακχάρου στο αίμα. Δεν υπάρχουν συμπτώματα στα αρχικά στάδια ενώ αν δεν προληφθεί, διαγνωσθεί και αντιμετωπιστεί εγκαίρως, οι συνέπειες για την όρασή μας μπορεί να είναι πολύ σοβαρές.

Τι είναι η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια; Πού οφείλεται; Ποιούς αφορά; Ο διαβήτης (πάθηση που οφείλεται στην μειωμένη παραγωγή ή έλλειψη της ινσουλίνης με συνέπεια την αύξηση του σακχάρου στο αίμα) μπορεί να προσβάλει διάφορα σημεία του ματιού, ένα από τα οποία είναι ο αμφιβληστροειδής χιτώνας που αντιστοιχεί στο βυθό του ματιού. Διαβητική αμφι/πάθεια είναι η προσβολή των μικρών (τριχοειδών) αγγείων του αμφιβληστροειδούς.

Η διαβητική αμφι/πάθεια αφορά όλους του διαβητικούς ασθενείς είτε είναι ινσουλίνο- εξαρτώμενοι (Τύπος 1) νεαροί σε ηλικία είτε είναι μη ινσουλίνο-εξαρτώμενοι (Τύπος 2) και εμφανίζουν την πάθηση σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Κλινική εικόνα – Στάδια της Δ.Α:

1. Μη παραγωγική αμφ/πάθεια. Στο στάδιο αυτό η εικόνα του βυθού παρουσιάζει μικροανευρύσματα, αιμορραγίες, εξιδρώματα και οίδημα στον αμφ/δή. Όταν η διαρροή συστατικών από το αίμα προς τους ιστούς, γίνεται στο πιο κεντρικό σημείο του αμφ/δούς (στην ωχρά κηλίδα) τότε έχουμε οίδημα ωχράς. Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της βλάβης του διαβήτη στα μικρά αγγεία (τριχοειδή) του αμφ/δούς.

2. Παραγωγική αμφ/πάθεια. Λόγω της φτωχής κυκλοφορίας του αίματος στον αμφιβληστροειδή, δημιουργούνται ζώνες χαμηλής οξυγόνωσης (ισχαιμία). Το μάτι αντιδρώντας σε αυτή την κατάσταση δημιουργεί νέα παθολογικά αγγεία τα οποία είναι πολύ ευαίσθητα και μπορούν να αιμορραγήσουν. Το τελικό στάδιο της παραγωγικής αμφ/πάθειας περιλαμβάνει αιμορραγίες στο υαλώδες, ουλοποίηση, αποκόλληση, νεοαγγειακό γλαύκωμα και απώλεια της όρασης.

Ποια είναι τα συμπτώματα της διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας;

Η Δ.Α. είναι από τις πλέον ύπουλες ασθένειες. Ακόμη και όταν συμβαίνουν σοβαρές αλλαγές στο μάτι, ο ασθενής μπορεί να μην έχει συμπτώματα και να μην αντιλαμβάνεται την βαρύτητα της κατάστασης. Η όραση μπορεί να μην μεταβληθεί μέχρι που η Δ.Α. να εξελιχθεί σε πιο προχωρημένα στάδια.

Τα συμπτώματα εμφανίζονται όταν υπάρξει οίδημα στην ωχρά ή αιμορραγία του υαλώδους ή του αμφ/δούς με απώλεια οράσεως.

Πολλές φορές οι διαβητικοί παρατηρούν παροδικά θαμπώματα, λόγω αυξομειώσεως του σακχάρου. Πριν να διορθώσουμε με τα κατάλληλα γυαλιά θα πρέπει να ρυθμίσουμε πρώτα το σάκχαρο.

Ποιά η σημασία της οφθαλμολογικής εξέτασης και κάθε πότε πρέπει να γίνεται;

Ο διαβητικός πρέπει να υποβάλλεται τακτικά σε οφθαλμολογική εξέταση ακόμη και όταν δεν έχει συμπτώματα, για έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία της αμφ/πάθειας. Θυμηθείτε ότι η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, η τακτική επίσκεψη στον οφθαλμίατρο είναι εκείνη που θα σώσει πολλές φορές την όρασή μας.

Η βυθοσκόπηση (ή οφθαλμοσκόπηση) μέσω διαστολής της κόρης των ματιών είναι η βασική εξέταση που πρέπει να κάνει συχνά ο διαβητικός ασθενής. Η επίσκεψη στον οφθαλμίατρο θα πρέπει να γίνεται κάθε 6 μήνες εφόσον δεν συντρέχουν λόγοι για πιο συχνή παρακολούθηση και εφόσον δεν υπάρχουν αλλοιώσεις στον βυθό.

Αν υπάρχουν αλλοιώσεις τότε καλό είναι οι επισκέψεις μας να γίνονται κάθε 3,4 μήνες. Με αυτό το τρόπο θα υπάρχει η δυνατότητα να προβλεφθούν έγκαιρα οι βλάβες και να βρεθούν οι ενδείξεις για την φλουοραγγειογραφία. Η εξέταση αυτή είναι το επόμενο βήμα το οποίο ακολουθείται αν χρειαστεί και είναι το σημαντικό όπλο των οφθαλμιάτρων για σαφέστερη διάγνωση της Δ.Α. και την κατάσταση των αγγείων, χορηγώντας ενδοφλεβίως μια χρωστική την φλουορεσκείνη, και φωτογραφίζοντας τον βυθό του ματιού.

Θεραπεία της Δ.Α.

Ο διαβητικός ασθενής θα πρέπει να γνωρίζει ότι το πιο σημαντικό που μπορεί να κάνει για την ασθένεια του είναι να ρυθμίζει σωστά το σάκχαρό του. Το απορρυθμισμένο σάκχαρο προωθεί με γρηγορότερους ρυθμούς την Δ.Α. Επίσης θα πρέπει να ρυθμίζει την υπέρταση του, την υπερλιπιδαιμία (χοληστερίνη και τριγλικερίδια) αν υπάρχει και να περιορίζει το κάπνισμα και το αλκοόλ.

Η νεώτερη εξέλιξη στην θεραπεία της Δ.Α.και ειδικότερα στο οίδημα της ωχράς κηλίδος είναι η έγκριση το 2010 απο τον Οργανισμό Φαρμάκων των ΗΠΑ των αντιαγγειογεννετικών παραγόντων(anti VEGF) κυριώτερος και αποτελεσματικότερος εκπρόσωπος των οποίων είναι το φάρμακο LUCENTIS.H θεραπεία αυτή βέβαια πρέπει να γίνεται με ενδοβολβική έγχυση του φαρμάκου σε μηνιαία βάση κατ αρχήν και μετά πιο αραιά.Σε επίμονες περιπτώσεις μπορεί να χρησιμοποιηθούν και εγχύσεις κορτιζόνης.Μεγάλος όγκος ερευνών βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη έτσι ώστε να έχουμε στη διάθεσή μας φάρμακα με οχι τόσο συχνή ανάγκη χορήγησης.

Η απώλεια οράσεως μπορεί να προληφθεί με την θεραπεία με ακτίνες λέιζερ, αν η τελευταία γίνει στο σωστό χρόνο.Η θεραπεία αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί παράλληλα με την εφαρμογή εγχύσεων anti VEGF(LUCENTIS). Αυτή γίνεται όταν δημιουργηθούν ισχαιμικές περιοχές στον αμφ/δή ή κυρίως όταν αρχίζουν να δημιουργούνται νεοαγγεία.

Το λέιζερ βοηθά στο να εξαφανιστούν τα παθολογικά αγγεία και έτσι να αποφύγουμε πιθανές αιμορραγίες και απώλεια όρασης. Έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία ακόμη και της παραγωγικής αμφιβληστροειδοπάθειας ή οιδήματος ωχράς μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο τύφλωσης κατά 90%. Πρέπει να τονίσουμε ότι το λέιζερ αποσκοπεί κυρίως να σώσει την όραση που έχει απομείνει και όχι να την βελτιώσει, παρόλο που υπάρχουν περιπτώσεις που η βελτίωση είναι εφικτή. Η θεραπεία είναι ανώδυνη και γίνεται με μερικές συνεδρίες. Οι παρενέργειες είναι πολύ μικρές, αφορούν κυρίως την μείωση του οπτικού πεδίου αλλά είναι τίποτα μπροστά στον κίνδυνο να χάσει κανείς την όρασή του χωρίς την θεραπεία.

Συμπέρασμα: Θα πρέπει να κατανοηθεί η σημασία της πρόληψης και της έγκαιρης διάγνωσης. Ο διαβητικός ασθενής θα πρέπει να ελέγχεται συχνά από τον οφθαλμίατρό του αφού μόνο έτσι θα μπορούν να προβλεφθούν οι αλλαγές στα μάτια του και να θεραπευθούν έγκαιρα όταν χρειαστεί,με τις εγχύσεις anti VEGF παραγόντων(LUCENTIS) και laser.

Πηγή: kaniouras.gr

peripheral_1.37184835_std1.jpg

Η Περιφερική Αρτηριακή νόσος (ΠΑΝ) είναι η νόσος που προκαλεί στένωση στα αγγεία, περιορίζοντας τη ροή του αίματος στα χέρια, πόδια, στόμαχο και στους νεφρούς. Η κύρια αιτία της ΠΑΝ των κάτω άκρων είναι η σκλήρυνση των αρτηριών (αθηροσκλήρωση).

Φυσιολογικά, το εσωτερικό τοίχωμα των αρτηριών (ενδοθήλιο) είναι ομαλό και απρόσκοπτο, με τα χρόνια όμως μπορεί να σχηματίσει μια ανώμαλη προβολή που ονομάζεται αθηρωματική πλάκα. Η πλάκα αυτή αποτελείται από χοληστερόλη, ασβέστιο και ινώδη ιστό.

Στην αθηροσκλήρωση οι αρτηρίες στενεύουν ή αποφράσουν καθώς η αθηρωματική πλάκα των τοιχωμάτων τους αυξάνεται. Παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση της αθηρωματικής νόσου είναι η ηλικία, το κάπνισμα, η παχυσαρκία, ο σακχαρώδης διαβήτης, η οικογενειακή προδιάθεση, η αυξημένη χοληστερίνη και η υπέρταση.

Συμπτώματα

Το πιο σύνηθες αρχικό σύμπτωμα είναι η διαλείπουσα χωλότητα, η δυσφορία δηλαδή ή ο πόνος στα πόδια (γλουτούς, μηρούς, γάμπες) που ξεκινάει κατά το περπάτημα και υφίεται στο σταμάτημα. Με την επιδείνωση της νόσου ο πόνος εμφανίζεται μετά τη διάνυση μικρότερων αποστάσεων. Οι άνδρες μπορεί να εμφανίσουν διαταραχές στύσεως. Σε πολύ προχωρημένα στάδια της αποφρακτικής νόσου ο ασθενής εμφανίζει πόνο το βράδυ όταν ξαπλώνει (άλγος αναπαύσεως), πληγές των κάτω άκρων που δεν κλείνουν ή και νέκρωση ιστών (γάγγραινα).

Πως γίνεται η διάγνωση

Όταν εμφανίζονται συμπτώματα το ιστορικό και η κλινική εξέταση αρκούν για να θέσουν τη διάγνωση. Άλλες εργαστηριακές εξετάσεις βοηθούν το γιατρό να εκτιμήσει την βαρύτητα της βλάβης όπως:

Υπερηχογράφημα: Η αιματική ροή των κάτω άκρων μετριέται σε κόπωση ή σε ανάπαυση. Ειδικά πιεσόμετρα χρησιμοποιούνται για την μέτρηση της πιέσεως σε διαφορετικά σημεία των κάτω και άνω άκρων. Μία μείωση στην πίεση μεταξύ δυο αρτηριών δείχνει πιθανή απόφραξη σε μία αρτηρία.

Έγχρωμο υπερηχογράφημα: Είναι η βασική εξέταση για να εκτιμηθεί η βλάβη, δηλαδή ο βαθμός στενώσεως της αρτηρίας και αν πρόκειται για στένωση ή ολική απόφραξη καθώς και ο τύπος της αρτηριοσκληρυντικής αλλοίωσης.

Αρτηριογραφία: Το τελικό βήμα στον έλεγχο είναι η αρτηριογραφία. Αυτή η εξέταση χρησιμοποιεί σκιαγραφικό για να εμφανίσει τις αρτηρίες και το μέγεθος της στένωσης.

Θεραπεία

Η θεραπεία της ΠΑΝ εξαρτάται από τα συμπτώματα του ασθενούς και το βαθμό στένωσης των αρτηριών. Εκτός της φαρμακευτικής αγωγής υπάρχει και η επεμβατική θεραπεία, όπου ενδείκνεται, που γίνεται με δύο μεθόδους (ενδαγγειακή και ανοικτή μέθοδος).

Κατά την ενδαγγειακή μέθοδο γίνεται παρακέντηση μιας αρτηρίας του ποδιού (συνήθως της μηριαίας) ή του χεριού (βραχιόνιος) και η αποκατάσταση της στένωσης γίνεται από το εσωτερικό του αγγείου. Με τη βοήθεια ενός ειδικού μπαλονιού ο αγγειοχειρουργός διαστέλλει το στενωμένο αγγείο και στη συνέχεια τοποθετεί ένα εσωτερικό μεταλλικό νάρθηκα (stent) που βοηθά στο να παραμείνει η αρτηρία ανοικτή.

Κατά την ανοικτή επέμβαση δημιουργείται μία παράκαμψη (bypass) της αποφραγμένης περιοχής με τη χρήση συνθετικού μοσχεύματος ή φλέβας του ασθενούς. Σε γενικές γραμμές στην κεντρικού τύπου αποφρακτική νόσο (κοιλιακή αορτή και λαγόνιες αρτηρίες) χρησιμοποιούμε πάντα συνθετικό μόσχευμα, ενώ στην περιφερική αποφρακτική νόσο των κάτω άκρων χρησιμοποιούμε, όπου είναι εφικτό, φλέβα από τον ασθενή.

Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, η περιφερική αρτηριακή νόσος αυξάνεται παγκοσμίως, με το 70% των ατόμων με τη νόσο αυτή να ζουν σε χώρες με μεσαία ή χαμηλά εισοδήματα.




ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ





ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ, ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ






Copyright by Yourdoc.gr 2025. All rights reserved.



Web design by Siteworks



Copyright by Yourdoc.gr 2025. All rights reserved. Web design by Siteworks