Angelos Klitsas | YourDoc | by Aggelos Klitsas

Η μηνιγγίτιδα είναι η φλεγμονή (πρήξιμο/οίδημα, ερεθισμός) των μεμβρανών που καλύπτουν τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό (μήνιγγες). Αυτή η φλεγμονή προκαλεί αλλαγές στο υγρό (εγκεφαλονωτιαίο υγρό) που περιβάλλει τα όργανα αυτά.

Οφείλεται σε μικρόβια (συνηθέστερα βακτήρια και ιούς), με το πιο συχνό αίτιο να είναι οι ιοί. Στην περίπτωση αυτή (ιογενής μηνιγγίτιδα) συχνά οι ασθενείς γίνονται καλά χωρίς κάποια θεραπεία. Αντίθετα, στην περίπτωση που η μηνιγγίτιδα οφείλεται σε βακτήριο (βακτηριακή μηνιγγίτιδα) είναι αρκετά σοβαρή και χωρίς θεραπεία μπορεί να οδηγήσει σε εγκεφαλική βλάβη ή και θάνατο.

Ανάλογα με το μικρόβιο που τις προκαλεί, οι μηνιγγίτιδες έχουν και το αντίστοιχο όνομα: π.χ. μηνιγγιτιδοκοκκική μηνιγγίτιδα (αυτή που οφείλεται στο μηνιγγιτιδόκοκκο), πνευμονιοκοκκική μηνιγγίτιδα (αυτή που οφείλεται στον πνευμονιόκοκκο), κ.ο.κ.

Άλλα αίτια της μηνιγγίτιδας είναι οι μύκητες (κρυπτόκοκκος, συνήθως σε ασθενείς με AIDS), ο χημικός ερεθισμός, οι αλλεργίες σε φάρμακα, οι τραυματισμοί, οι όγκοι/μεταστάσεις, κλπ.

Τα συμπτώματα

Στα συμπτώματα σχεδόν όλων των μορφών περιλαμβάνονται τα παρακάτω:

Πυρετός με ρίγος
Αλλαγές του νοητικού επιπέδου
Ναυτία και εμετό
Φωτοφοβία (ευαισθησία στο φως)
Δυνατό πονοκέφαλο
Δυσκαμψία στον αυχένα (μηνιγγισμός)

Επιπλέον συμπτώματα που μπορεί να συνυπάρχουν είναι:

Εκνευρισμός/ταραχή/σύγχυση
Διόγκωση λεμφαδένων
Αλλαγές του επιπέδου συνείδησης
Οπισθότονος
Κακή διατροφή και ευερεθιστότητα /νευρικότητα στα παιδιά
Γρήγορη αναπνοή

Στα νεογέννητα η μηνιγγίτιδα είναι μια σημαντική αιτία πυρετού και πάντα διερευνάται.

Η έγκαιρη διάγνωση είναι το κλειδί της θεραπείας της μηνιγγίτιδας. Όσο νωρίτερα επισκεφθεί τον ιατρό κάποιος που εμφανίζει συμπτώματα της νόσου, τόσο καλύτερα είναι για τη θεραπεία του.

Το καλό και πλήρες ιστορικό, καθώς και μια καλή κλινική εξέταση προσανατολίζουν τον θεράποντα ιατρό στη διάγνωση.

Πιθανές εξετάσεις που χρειάζονται για τη διάγνωση περιλαμβάνουν την καλλιέργεια αίματος, ακτινογραφία θώρακος, αξονική τομογραφία εγκεφάλου και ειδικές εξετάσεις του εγκεφαλονωτιαίου υγρού (λήψη υγρού με οσφυονωτιαία παρακέντηση).

Αντιμετώπιση

Στη βακτηριακή μηνιγγίτιδα χορηγούνται αντιβιοτικά, ανάλογα με το είδος του βακτηρίου που προκάλεσε τη φλεγμονή. Δεν χορηγούνται αντιβιοτικά στην ιογενή μηνιγγίτιδα.

Άλλα φάρμακα και υγρά ενδοφλέβια χρησιμοποιούνται για να αντιμετωπιστούν τα συμπτώματα (όπως οι επιληπτικές κρίσεις, το σοκ, κλπ). Κάποιοι ασθενείς μπορεί να χρειαστούν νοσηλεία στο νοσοκομείο, ανάλογα με τη βαρύτητα της μηνιγγίτιδας και την αναγκαία θεραπεία.

Πρόληψη

1. Το εμβόλιο του αιμόφιλου της ινφλουένζας στα παιδιά (Hib).

2. Το συζευγμένο εμβόλιο του πνευμονιοκόκκου είναι πλέον ρουτίνα στον παιδικό εμβολιασμό.

3. Όταν κάποιος πάσχει από μηνιγγίτιδα (από μηνιγγιτιδόκοκκο κυρίως) θα πρέπει το οικογενειακό και κοντινό του περιβάλλον να λάβει αντιβιοτική αγωγή προληπτικά, για να μην νοσήσουν και οι ίδιοι.

4. Ο εμβολιασμός κατά του μηνιγγιτιδοκόκκου συστήνεται σε εφήβους μεταξύ 11 -12 ετών και εφήβους γύρω στα 15, που δεν έχουν εμβολιασθεί σε μικρή ηλικία, σε όλους τους πρωτοετείς φοιτητές που δεν έχουν εμβολιασθεί, παιδιά 2 ετών και άνω που δεν έχουν το σπλήνα τους (ασπληνία, σπληνεκτομή) ή που έχουν προβλήματα στο ανοσοποιητικό τους και άτομα που ταξιδεύουν σε χώρες που ενδημεί ο μηνιγγιτιδόκοκκος.

Οι μικροοργανισμοί βρίσκονται σχεδόν παντού, συμπεριλαμβανομένου του σώματός μας. Συχνά έχουν ευεργετικές ιδιότητες, όπως όταν βοηθούν τη διαδικασία της πέψης. Υπάρχουν τριών ειδών μικροοργανισμοί – οι ιοί, οι μύκητες και τα βακτήρια – που συνήθως προκαλούν νόσο στον οργανισμό.

Ένα είδος φλεγμονής που προκαλείται από λοίμωξη του αναπνευστικού αποτελεί η βρογχίτιδα. Είναι μια φλεγμονή των βρόγχων που εκδηλώνεται με βήχα και συνήθως με απόχρεμψη (παραγωγή πτυέλων). Μπορεί να είναι σύντομη (οξεία) ή χρόνια, που σημαίνει ότι διαρκεί μεγάλο χρονικό διάστημα και συχνά υποτροπιάζει.

Η οξεία βρογχίτιδα είναι φλεγμονή της τραχείας και των βρόγχων από ιό. Η χρόνια βρογχίτιδα είναι σοβαρότερη νόσος, προκαλείται από χρόνιο ερεθισμό και φλεγμονή του βλεννογόνου του βρογχικού δέντρου και συγκαταλέγεται στις χρόνιες αποφρακτικές πνευμονοπάθειες.

Στην πρώτη περίπτωση, η φλεγμονή υποχωρεί σε λίγες ημέρες χωρίς να αφήνει υπολειπόμενα συμπτώματα. Αν όμως κάποιος ασθενής παρουσιάζει επαναλαμβανόμενα περιστατικά οξείας βρογχίτιδας, ενδέχεται να πάσχει από χρόνια βρογχίτιδα.

Πως εκδηλώνεται η νόσος:

Βήχας ξηρός ή παραγωγικός
Πόνο στο λαιμό
Φλέγματα (διάφανα, κιτρινωπά, πρασινωπά)
Καταρροή
Ρινική συμφόρηση
Δύσπνοια – δυσχέρεια στην αναπνοή, κυρίως κατά την άσκηση
Πυρετός
Πόνος ή βάρος στο στήθος
Κόπωση – καταβολή δυνάμεων

Στην οξεία βρογχίτιδα ο βήχας μπορεί να διαρκέσει πολλές εβδομάδες. Τα συμπτώματά της ενδέχεται σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι παραπλανητικά. Ενδέχεται να υφίσταται οξεία βρογχίτιδα χωρίς απόχρεμψη.

Στην χρόνια βρογχίτιδα η φλεγμονή προκαλεί μόνιμες αλλοιώσεις και πάχυνση του εσωτερικού των αναπνευστικών οδών και των βρόγχων. Υπάρχει συχνός συνεχής βήχας, με απόχρεμψη για περίοδο άνω των τριών μηνών – φαινόμενο που εμφανίζεται κυρίως σε καπνιστές.

Τα αίτια

Η οξεία βρογχίτιδα γενικά ακολουθεί μια ιογενή λοίμωξη του αναπνευστικού. Αρχικά επηρεάζει τη μύτη, τους κόλπους και το λαιμό και στη συνέχεια εξαπλώνεται στους πνεύμονες. Σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να πάθετε μια άλλη (δευτεροπαθή) βακτηριακή λοίμωξη στους αεραγωγούς. Αυτό σημαίνει ότι βακτήρια μολύνουν τους αεραγωγούς, επιπρόσθετα στον ιό.

Τα άτομα σε κίνδυνο για οξεία βρογχίτιδα περιλαμβάνουν:

Τους ηλικιωμένους, τα βρέφη και τα μικρά παιδιά
Τα άτομα με καρδιοπάθεια ή πνευμονοπάθεια
Τους καπνιστές

Η χρόνια βρογχίτιδα είναι μια μακροχρόνια πάθηση. Οι ασθενείς έχουν βήχα που παράγει περίσσεια βλέννα. Για να διαγνωσθείτε με χρόνια βρογχίτιδα θα πρέπει να έχετε παραγωγικό βήχα τις περισσότερες μέρες του μήνα για τουλάχιστον 3 μήνες.

Η χρόνια βρογχίτιδα είναι ένας τύπος χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας ή ΧΑΠ για συντομία.

Τα ακόλουθα μπορούν να επιδεινώσουν τη βρογχίτιδα:

Ατμοσφαιρική ρύπανση
Αλλεργίες
Συγκεκριμένα επαγγέλματα (όπως εξόρυξη κάρβουνου, κατασκευή υφασμάτων ή χειρισμός σιτηρών)
Λοιμώξεις

Η θεραπεία

Πολλές φορές η συντηρητική θεραπεία είναι αρκετή. Συνιστάται ξεκούραση, ενυδάτωση με πολλά ροφήματα, χυμούς, σούπες, εισπνοές υδρατμών και ήπια αντιπυρετικά και αντιφλεγμονώδη φάρμακα (όπως σκευάσματα παρακεταμόλης ή ακετυλοσαλικυλικού οξέος – κοινής ασπιρίνης) καθώς και ήπια αντιβηχικά σιρόπια (κατόπιν ιατρικής συμβουλής).

Σε μερικές περιπτώσεις είναι απαραίτητο ο θεράπων ιατρός να συνταγογραφήσει φάρμακα όπως:

1) Αντιβιοτικά. Όταν υπάρχει πιθανότητα βακτηριδιακής επιμόλυνσης.

2) Αντιβηχικά. Σε γενικές γραμμές ο βήχας αποτελεί άμυνα του οργανισμού και τον βοηθάει να απαλλαγεί από ερεθιστικούς παράγοντες που έχουν εισβάλλει στο αναπνευστικό σύστημα. Σε περιπτώσεις όμως που ο βήχας είναι τόσο επίμονος που δυσκολεύει τον ασθενή κατά τη διάρκεια της ημέρας ή δεν τον αφήνει να κοιμηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας, ο ιατρός μπορεί να θεωρήσει σκόπιμο να χρησιμοποιήσει αντιβηχικά.

3) Η λήψη υγρών θεωρείται σημαντική, διότι έτσι διευκολύνεται η ρευστοποίηση και η αποβολή των φλεγμάτων.

4) Εισπνεόμενα βρογχοδιασταλτικά και άλλα πνευμονολογικά φάρμακα που βοηθούν στη μείωση της φλεγμονής, δύναται να χρησιμοποιηθούν σε περιπτώσεις που ο ασθενής πάσχει από άσθμα ή χρόνια αποφρακτική νόσο.

Προφύλαξη από τη νόσο

Η πρόληψη της βρογχίτιδας επιτυγχάνεται με αποφυγή των παραγόντων που μπορεί να την προκαλέσουν.

– Η κυριότερη και ουσιαστικότερη μέθοδος πρόληψης είναι η αποφυγή του καπνίσματος καθώς και η αποφυγή κλειστών χώρων με πολλούς καπνιστές.

– Κατόπιν συμβουλής του θεράποντα ιατρού κάποιοι ασθενείς θα ωφεληθούν από τη λήψη του ετήσιου εμβολίου της γρίπης και του πνευμονιοκόκκου.

– Συνιστάται να αποφεύγεται η μακροχρόνια παραμονή σε περιοχές με αυξημένη ατμοσφαιρική ρύπανση.

– Σαν γενικός κανόνας συνιστάται το τακτικό πλύσιμο των χεριών για την αποφυγή εξάπλωσης ιογενών και άλλων λοιμώξεων.

Η παχυσαρκία σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας θεωρείται νόσος, γι’ αυτό και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται και να θεραπεύεται ή να προλαμβάνεται. Θεωρείται ως μια πολυπαραγοντική κατάσταση όπου κύριο λόγο παίζουν η γενετική, η νευροχημεία και η ψυχολογία.

Το ανησυχητικό στοιχείο είναι ότι σημειώνεται μεγάλη αύξηση τα τελευταία χρόνια σε υπερβολικά παχύσαρκα άτομα, άτομα δηλαδή με νοσογόνο παχυσαρκία και δείκτη μάζας σώματος πάνω από 40 και 45. Η θεραπεία αυτών των ατόμων γίνεται όλο και πιο δύσκολη καθώς η μεγάλη αύξηση του σωματικού βάρους οδηγεί σε ποικίλα προβλήματα από διάφορα όργανα του σώματος. Στις περιπτώσεις αυτές ακόμα πιο δύσκολη είναι η επιτυχής απώλεια βάρους και η διατήρησή της για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς πολλές φορές το άτομο που πάσχει μπορεί να έχει πολλαπλάσιο από το φυσιολογικό βάρος και χρειάζεται να χάσει πολλά κιλά για να μειώσει τους κινδύνους της παχυσαρκίας.

Για την αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών αναπτύχθηκαν, και συνεχίζουν να εξελίσσονται, οι χειρουργικές επεμβάσεις (βαριατρική) για την αντιμετώπιση της νοσογόνου παχυσαρκίας. Η βαριατρική αποτελεί μια απόλυτα ασφαλής και ενδεδειγμένη επέμβαση όταν πραγματοποιείται από εξειδικευμένους χειρουργούς που πραγματοποιούν πολλές τέτοιες επεμβάσεις κάθε χρόνο.

Η βαριατρική χειρουργική ενδείκνυται σαν θεραπεία της νοσογόνου παχυσαρκίας και συγκεκριμένα για άτομα με δείκτη μάζας σώματος πάνω από 40 ή πάνω από 35, αν συνυπάρχουν τουλάχιστον 2 επιπλοκές από την παχυσαρκία όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση, αρθρίτιδα, υπνική άπνοια κλπ.

Άτομα που έχουν προσπαθήσει να χάσουν βάρος χωρίς αποτέλεσμα ή που έχουν σοβαρές επιπλοκές από την παχυσαρκία θα πρέπει να αξιολογούνται για χειρουργική θεραπεία.

Σημειώνεται ότι η βαριατρική χειρουργική μπορεί να βοηθήσει μόνο αν συνεχιστούν οι προσπάθειες για το χάσιμο και τη διατήρηση του βάρους, ακολουθώντας την κατάλληλη διατροφή και σωματική άσκηση.

Πώς βοηθά η βαριατρική;

Οι περισσότερες χειρουργικές επεμβάσεις κατά της παχυσαρκίας μειώνουν το μέγεθος του στομάχου και έτσι την ποσότητα του φαγητού που μπορεί κανείς να καταναλώσει, προκαλώντας το αίσθημα του κορεσμού με πολυ μικρά γεύματα (περιοριστικές επεμβάσεις, όπως ο γαστρικός δακτύλιος και το γαστρικό μανίκι). Κάποιες από τις επεμβάσεις αυτές περιορίζουν επίσης και το ποσοστό των θερμίδων και τροφών που μπορεί να απορροφήσει το σώμα (δυσαπορροφητικές επεμβάσεις, όπως η χολοπαγκρεατική παράκαμψη και το γαστρικές bypass ).

Πολύ σημαντικό ρόλο στον τρόπο δράσης και στην αποτελεσματικότητα των βαριατρικών επεμβάσεων παίζουν ορμονικές αλλαγές που συμβαίνουν στις ορμόνες του πεπτικού συστήματος, όπως η γρελίνη, που ρυθμίζουν την όρεξη και τον κορεσμό.

Οι ορμονικές αλλαγές που συμβαίνουν μετά από αυτές τις επεμβάσεις και τα αποτελέσματα που έχουν είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστα και αποτελούν αντικείμενο συνεχούς έρευνας.

Η βαριατρική χειρουργική μπορεί να έχει σημαντικά οφέλη στις ορμόνες σας, αλλά και πιθανές ορμονικές επιπλοκές.

Τα οφέλη στο σύστημα των ενδοκρινών αδένων και ορμονών

Η βαριατρική χειρουργική και η απώλεια βάρους που προκαλεί μπορεί να βοηθήσει :

Στην αύξηση των επιπέδων της τεστοστερόνης σε παχύσαρκους άνδρες
Στην μείωση της αρτηριακής πίεσης
Στην μείωση των επιπέδων των λιπιδίων του αίματος, ελαττώνοντας τα επίπεδα της κακής χοληστερίνης (LDL) και των τριγλυκεριδίων και αυξάνοντας τα επίπεδα της καλής χοληστερίνης (HDL)
Στην βελτίωση της γονιμότητας σε παχύσαρκες γυναίκες, ιδίως σε παχύσαρκες γυναίκες με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών. Ένα χρόνο μετά από βαριατρικό χειρουργείο μπορεί μια γυναίκα με ασφάλεια να μείνει έγκυος χωρίς επιπλοκές, αλλά ιδιαίτερη παρακολούθηση θα χρειαστεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Στην αντιμετώπιση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2. Ειδικά η επέμβαση γαστρικού bypass μπορεί να προκαλέσει μείωση στο σάκχαρο μέσα στις πρώτες ημέρες μετά το χειρουργείο, ακόμα και πριν την απώλεια βάρους. Όλο και περισσότερες έρευνες δείχνουν την σημαντική βελτίωση μέχρι και πλήρη υποχώρηση του σακχαρώδους διαβήτη μετά ορισμένες επεμβάσεις.

Οι πιθανοί κίνδυνοι

Οι επεμβάσεις που μειώνουν την απορρόφηση των θερμίδων από το πεπτικό, μειώνουν και την απορρόφηση θρεπτικών ουσιών και βιταμινών και οδηγούν σε προβλήματα όπως:

Δυσαπορρόφηση πρωτεϊνών που, σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσει σε καρδιακά προβλήματα
Δυσαπορρόφηση βιταμινών και ιχνοστοιχείων όπως βιταμίνη Α και D,που είναι απαραίτητα για την ομαλή λειτουργία πολλών συστημάτων του σώματος.
Αυξημένο κίνδυνο για οστεοπόρωση
Χαμηλό σάκχαρο και, πιο σπάνια, αληθή υπογλυκαιμία, μετά από την κατανάλωση τροφών με μεγάλη περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες
Περιφερική νευροπάθεια (που προκαλεί μουδιάσματα και πόνο στα άκρα) λόγω δυσαπορρόφησης βιταμινών όπως η Β12

Πολλές από αυτές τις επιπλοκές μπορεί να εμφανιστούν πολλά χρόνια μετά από το χειρουργείο.

Αυτές οι επιπλοκές εύκολα μπορούν να προληφθούν αν ακολουθήσετε μια σωστή διατροφή μετά το χειρουργείο και παίρνετε καθημερινά και δια βίου τα συμπληρώματα βιταμινών και ιχνοστοιχείων που χρειάζεστε.

Είναι πολύ σημαντική η συστηματική παρακολούθηση από ειδικό διατροφολόγο συστηματικά μετά το χειρουργείο που θα σας βοηθήσει να μην αναπτύξετε κάποια διατροφική έλλειψη.

Η ευκολία πρόσβασης στο διαδίκτυο μας άνοιξε καινούριους δρόμους. Μοιραζόμαστε ιδέες, πληροφορίες και πάνω απ’όλα γνώση.

Είναι όμως όλα τόσο ρόδινα? Υπάρχουν κίνδυνοι? Κινδυνεύουμε να παγιδευτούμε από ένα λάθος?

Ασφαλώς και ναι. Ιδίως όταν το ζήτημα που μας απασχολεί και για το οποίο στρεφόμαστε στην ανοιχτή βιβλιοθήκη που λέγεται ίντερνετ, αφορά την υγεία μας,τα πράγματα μπορεί να γίνουν καμιά φορά πιο δύσκολα από όσο περιμένουμε.

Συναντώ σχεδόν καθημερινά στο ιατρείο μου ασθενείς οι οποίοι πραγματικά ψάχνουν, διαβάζουν, αξιολογούν. Και πραγματικά εντυπωσιάζομαι από τη θέληση τους και την έφεσή τους να μάθουν.

Πάντοτε όμως προσπαθώ να τους εξηγήσω το αυτονόητο, το οποίο -στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν άγνωστες σε αυτούς καταστάσεις- αγνοούν ή ξεχνούν να αξιολογήσουν.

Τους συνιστώ λοιπόν να ψάξουν, να διαβάσουν, να συμβουλευτούν. Αλλά να μην πάρουν ποτέ και για τίποτε καμία απόφαση χωρίς τη συμμετοχή του γιατρού τους. Η άγνοια και η ημιμάθεια είναι οι χειρότεροι εχθροί μας. Μπορεί από μια λάθος εκτίμηση να οδηγηθούν σε οδυνηρά αποτελέσματα.

Διαβάστε λοιπόν άφοβα, ψάξτε, ανατρέξτε, πάρτε ιδέες και γνώμες από το διαδίκτυο. Μην παίρνετε όμως αποφάσεις που αφορούν ζητήματα υγείας. Ποτέ! Συμβουλευτείτε τον προσωπικό σας γιατρό, μείνετε σε επαφή μαζί του και όλα θα πάρουν το δρόμο τους!

Η κοινωνία του διαδικτύου μας δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνούμε, να ερχόμαστε σε επαφή, να ανταλλάσσουμε απόψεις και ιδέες.

Είναι όμως αυτό από μόνο του αρκετό?

Η δική μου-ξεκάθαρη-απάντηση είναι ΟΧΙ. Βλέπω και ακούω καθημερινά ανθρώπους όλων των ηλικιών να μένουν με τις ώρες μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, να σερφάρουν με ικανοποίηση στο διαδίκτυο αλλά και να χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τα social media. Προς τι? Τι κερδίζουν στ’ αλήθεια?

Νομίζω πως πέρα από τα αυτονόητα,θα πρέπει κανείς να προσδώσει στο ίντερνετ την πραγματική του διάσταση. Και στην ουσία να σκεφτεί, και με την καλή έννοια να το χρησιμοποιήσει.

Μεγάλο παράδειγμα για τα παραπάνω η σχέση που έχουν με το διαδίκτυο σε πολλές χώρες του εξωτερικού γιατροί και ασθενείς.Ανοίγουν γέφυρες επικοινωνίας,χτίζουν σχέσεις εμπιστοσύνης, συζητούν πάνω σε θέματα υγείας ή και γενικότερα, και τελικά ωφελούνται αμφότεροι.

Τι πιο χρήσιμο λοιπόν από το ανοιχτό αυτό βιβλίο πού λέγεται διαδίκτυο; Χρησιμοποιείστε το προς όφελός σας. Επικοινωνήστε με το γιατρό σας, ρωτήστε τον για θέματα πού σας απασχολούν, μελετήστε τυχόν γραφόμενά του, διαδώστε σε άλλους ασθενείς την εμπειρία σας αυτή και σίγουρα θα νιώσετε ικανοποίηση. Γιατί το διαδίκτυο δεν είναι παιχνίδι, διασκέδαση και κουβεντούλα. Ή τουλάχιστον δεν είναι μόνον αυτό. Σκεφτείτε το!

Η παχυσαρκία σύμφωνα με πρόσφατη απόφαση της ΠΟΥ (Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας) θεωρείται νόσος και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται και να θεραπεύεται ή καλύτερα να προλαμβάνεται. Θεωρείται πολυπαραγοντική που κύριο λόγο παίζουν η γενετική, η νευροχημεία και η ψυχολογία. Ανάλογα με το αίτιο που την προκαλεί διακρίνεται σε εξωγενή και ενδογενή.

Ο έλεγχος της παχυσαρκίας δεν είναι απλό μαθηματικό πρόβλημα όπου ελέγχεται το ισοζύγιο μεταξύ προσλαμβανομένων και καταναλισκομένων θερμίδων, αλλά ένα σύνθετο ιατρικό πρόβλημα, γι ‘ αυτό και πρέπει να ασχολείται με αυτό ομάδα ειδικών γιατρών.

Το σπουδαιότερο όμως από όλα αυτά είναι ότι πρέπει να εξασφαλισθεί η πλήρης συνεργασία του ασθενούς και του θεράποντος ιατρού, διότι πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η προσπάθεια για απώλεια του περιττού σωματικού βάρους δεν τελειώνει με κάποιου είδους επέμβαση, αλλά ξεκινά την επομένη της εγχειρήσεως.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η χειρουργική αντιμετώπιση της παχυσαρκίας δεν είναι κάτι απλό που χρειάζεται να αφιερώσει κάποιος δέκα λεπτά από την ζωή του για την αντιμετώπισή της, ούτε είναι επέμβαση ρουτίνας που απαιτεί μόνο λίγες ώρες νοσηλείας.

Γιατί παχαίνουμε

Τα αίτια της παχυσαρκίας είναι πολύπλοκα και όχι απλά θέμα αυτοελέγχου και προσωπικής θέλησης.

Σε γενικές γραμμές, το αυξημένο βάρος προκαλείται από αυξημένη κατανάλωση θερμίδων, σε συνδυασμό με λίγη ή καθόλου άσκηση και γενετική προδιάθεση (αν ένας από τους δύο γονείς είναι παχύσαρκος αυξάνεται κατά 50% η πιθανότητα παχυσαρκίας στους απογόνους). Η παχυσαρκία προκαλείται όταν, για μεγάλο χρονικό διάστημα, το σώμα παίρνει περισσότερες θερμίδες από όσες χρησιμοποιεί. Οι ορμόνες παίζουν βασικό ρόλο στον ρυθμό αύξησης του βάρους και στην γενετική προδιάθεση κάποιων ανθρώπων να παχαίνουν πιο εύκολα από άλλους.

Η ραγδαία αύξηση της παχυσαρκίας τα τελευταία χρόνια δεν οφείλεται προφανώς σε κάποια ορμονική ή γονιδιακή διαταραχή. Η βασικές της αιτίες θεωρούνται:

– η καθιστική ζωή

– συντηρητικά και ενισχυτικά γεύσης στις τροφές, όπως η φρουκτόζη

– η κατανάλωση τροφών με πολύ υψηλά λιπαρά, υδατάνθρακες με υψηλό γλυκαιμικό δείκτη

– κουλτούρα που περιστρέφεται γύρω από την εύκολη απόλαυση

– το καθημερινό stress, γρήγορα, εύκολα γεύματα «στο πόδι»

Οι επιπτώσεις

Η παχυσαρκία συνδέεται με μια σειρά ασθενειών που αφορούν όλα τα συστήματα του ανθρωπίνου σώματος. Έτσι δημιουργούνται προβλήματα από:

α) το αναπνευστικό σύστημα

β) το καρδιαγγειακό σύστημα

γ) τις εκφυλίσεις μεγάλων αρθρώσεων

δ) την αύξηση χοληστερίνης, σακχάρου, χολολιθίαση, λιπώδη διήθηση ήπατος.

ε) τα γυναικολογικά προβλήματα

στ) την αυξημένη συχνότητα σε καρκίνο

ζ) τον αυξημένο κίνδυνο επιπλοκών μετά από εγχειρήσεις

η) τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργούνται από την κοινωνική απόρριψη και απομόνωση.

θ) τις επιπλοκές κατά την εγκυμοσύνη

Θυρεοειδής αδένας

Η παχυσαρκία δεν προκαλείται αποκλειστικά από διαταραχές της θυρεοειδικής λειτουργίας όπως πολλοί νομίζουν. Παθήσεις όπως ο υποθυρεοειδισμός μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο αύξησης βάρους αλλά μόνο σε συνδυασμό με κακή διατροφή και αποχή από την άσκηση. Η αύξηση βάρους που μπορεί να προκαλέσει μια διαταραχή στη λειτουργία του θυρεοειδούς είναι συνήθως λίγα κιλά (4-5 το πολύ). Η υπολειτουργία του θυρεοειδούς όμως μπορεί να μειώσει το αποτέλεσμα της προσπάθειας για απώλεια βάρους και για το λόγο αυτό πάντα πρέπει να αξιολογείται η λειτουργία του όταν έχουμε δυσκολία στην απώλεια βάρους.

Ινσουλίνη

Η ινσουλίνη παράγεται από το πάγκρεας και είναι απαραίτητη για τον μεταβολισμό των υδατανθράκων ενώ παίζει σημαντικό ρόλο στην αποθήκευση λίπους μετά τα γεύματα. Η ινσουλίνη βοηθά τους διάφορους ιστούς να χρησιμοποιήσουν τη γλυκόζη για ενέργεια. Στην παχυσαρκία, και ειδικά όταν υπάρχει ιδιαίτερα αυξημένο λίπος στην κοιλιά και όργανα όπως το ήπαρ, δημιουργείται αντίσταση στην δράση της ινσουλίνης, η ινσουλίνη δεν μπορεί δηλαδή να δράσει εύκολα. Στα άτομα με αντίσταση στην ινσουλίνη διατροφή υψηλή σε υδατάνθρακες οδηγεί σε υπερινσουλιναιμία, αυξημένη εναπόθεση λίπους και επιδείνωση της παχυσαρκίας. Η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι ο «προάγγελος» του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.

Η θεραπεία

Η θεραπεία της παχυσαρκίας διακρίνεται σε συντηρητική και χειρουργική. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει η συστηματική και ελεγχόμενη από τον διατροφολόγο σωστή διατροφή, το ενδογαστρικό μπαλόνι σε συνδυασμό με σωστή και συστηματική σωματική άσκηση.

Οι χειρουργικές επεμβάσεις που εφαρμόζονται στην θεραπεία της παχυσαρκίας χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στην πρώτη ανήκουν αυτές που περιορίζουν την χωρητικότητα του στομάχου και στην δεύτερη αυτές που δημιουργούν δυσαπορρόφηση ή συνδυασμό και των δύο.

Περιοριστικού τύπου επεμβάσεις

α) η κάθετη γαστροπλαστική,

β) ο ρυθμιζόμενος γαστρικός δακτύλιος και

γ) η sleeve γαστρεκτομή που αποτελεί ίσως την πιο ιδανική λύση στην αντιμετώπιση της παχυσαρκίας σήμερα.

Επεμβάσεις που δημιουργούν δυσαπορρόφηση

α) τα διαφόρων ειδών γαστρικά by-pass και

β) οι χολοπαγκρεατικές παρακάμψεις.

Μια ξεχωριστή κατηγορία αποτελεί ο γαστρικός βηματοδότης, που όμως ακόμη βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο (κάτι ανάλογο με τον βηματοδότη που τοποθετείται στην καρδιά).

Τι μπορείτε να κάνετε σε γενικές γραμμές

– Να τρώτε 3-5 μικρά γεύματα την ημέρα
– Περπατήστε τουλάχιστον 30 λεπτά την ημέρα
– Μειώστε την κατανάλωση θερμίδων από λιπαρά και γλυκά
– Κάντε τη σωστή μεσογειακή διατροφή πλούσια σε φρούτα και λαχανικά
– Ζητήστε βοήθεια από τον ιατρό σας για να σχεδιάσετε ένα πλάνο απώλειας βάρους που θα είναι το κατάλληλο για εσάς και τις ορμόνες σας!

Η σωστή μέτρηση του σακχάρου των ατόμων με διαβήτη αποτελεί τη βάση για τις οποιεσδήποτε αποφάσεις σχετικές με τη θεραπεία και κάνει την καθημερινότητα καλύτερη και πιο ποιοτική. Με την βοήθεια των μετρήσεων ο γιατρός μπορεί να καθορίσει τη σωστή δόση των αντιδιαβητικών δισκίων ή της ινσουλίνης που χρειάζεται ο ασθενής για την θεραπεία του, αλλά και το ίδιο άτομο μπορεί ανά πάσα στιγμή να ελέγξει τα επίπεδα του σακχάρου του.

Πόσο συχνά θα πρέπει να ελέγχω το σάκχαρό μου;

Ο συχνός έλεγχος της γλυκόζης σίγουρα αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο για την καλύτερη διαχείριση του σακχάρου. Η τιμή του σακχάρου αίματος είναι εξαιρετικά ευμετάβλητη. Δεν μπορούμε να βασιστούμε σε προηγούμενα στοιχεία, από άλλες ημέρες, για να προβλέψουμε την τιμή του σακχάρου μας ή για την αύξηση της γλυκόζης στο αίμα μετά την κατανάλωση μιας τροφής.

Η διεξαγωγή μετρήσεων πριν από το μεσημεριανό και το βραδινό γεύμα είναι απαραίτητη για τη σωστή επιλογή του είδους και της ποσότητας της τροφής καθώς και για την κατάλληλη δοσολογία ινσουλίνης ή φαρμάκων. Η μέτρηση του σακχάρου, 2 ώρες μετά το γεύμα, μας δείχνει πώς αυτό επηρέασε τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα μας, με σκοπό να είναι στα επιθυμητά πλαίσια, γιατί έχει βρεθεί ότι, και όταν μόνον αυτές είναι υψηλές, υπάρχει αυξημένος κίνδυνος επιπλοκών μελλοντικά.

Σε περίπτωση αποτυχίας ικανοποιητικών τιμών μετά τα γεύματα πρέπει να γίνεται αναπροσαρμογή της διατροφής και της φαρμακευτικής αγωγής από τον θεράποντα γιατρό.

Αυξημένες μετρήσεις συνιστώνται όταν υπάρχει πρόβλημα υγείας π.χ. γρίπη, διάρροια, εμετοί, εξαγωγή δοντιών, ή και όταν για κάποιο λόγο διαταράσσεται η καθημερινή “ρουτίνα’’ π.χ. αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις, ψυχολογικό στρες, αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες, στον ύπνο, στην άσκηση ή στη φαρμακευτική αγωγή. Πολύ σημαντική επίσης είναι η μέτρηση του σακχάρου πριν τον ύπνο για να αποφευχθούν οι βραδινές υπογλυκαιμίες, που μπορεί να μην γίνουν αντιληπτές κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Σε κάθε περίπτωση, ο γιατρός είναι εκείνος που θα συνεκτιμήσει τους παράγοντες που αναφέρθηκαν παραπάνω και θα καθορίσει τη συχνότητα που θα πρέπει να γίνονται οι αυτομετρήσεις του σακχάρου στο αίμα σε κάθε άτομο με διαβήτη ξεχωριστά.

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι πάθηση που χαρακτηρίζεται από υψηλές τιμές γλυκόζης στο αίμα (το απλό σάκχαρο που δίνει ενέργεια στα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού). Ο διαβήτης αναπτύσσεται όταν ο οργανισμός δεν παράγει ή δεν χρησιμοποιεί αποτελεσματικά μια ορμόνη που ονομάζεται ινσουλίνη, η οποία βοηθά στην απομάκρυνση του πλεονάσματος γλυκόζης από το αίμα.

Ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και κυρίως από τον τύπο του διαβήτη. Γενικά ο τύπος 1 είναι αυτός που είναι πιθανότερο να εκδηλωθεί ξαφνικά (και σε μικρότερη ηλικία), με τα θορυβώδη συμπτώματα της οξείας επιπλοκής του (διαβητική κετοξέωση), ενώ ο τύπος 2 συνήθως ακολουθεί πιο ήπια-ύπουλη πορεία ή μπορεί να είναι ακόμα και τελείως ασυμπτωματικός.

Το σάκχαρο δεν πρέπει να αυξάνεται πάνω από ορισμένα όρια. Αν συμβεί αυτό τότε μπορεί να παρουσιαστούν διάφορα συμπτώματα όπως:

Κόπωση
Αυξημένη δίψα ή και πείνα
Πιθανή απώλεια βάρους
Θολωμένη όραση
Συχνοουρία
Κακή επούλωση τραυμάτων
Κολπίτιδες/Ουρηθρίτιδες
Μούδιασμα στα άκρα
Προβλήματα με τη στύση

Εάν το σάκχαρο είναι υψηλό για χρόνια, χωρίς κατάλληλη θεραπεία μπορεί να προκαλέσει σοβαρές επιπλοκές:

Στοματικές παθήσεις
Διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια η οποία αποτελεί την 1η αιτία τύφλωσης σε νέες ηλικίες
Διαβητική νεφροπάθεια η οποία αποτελεί την πιο συχνή αιτία νεφρικής ανεπάρκειας
Υπέρταση/Αθηροσκλήρυνση/Έμφραγμα
Διαβητική νευροπάθεια η οποία αποτελεί την 1η αιτία ακρωτηριασμού κάτω άκρου
Εγκεφαλικό/Άνοια

Η θεραπεία

Ο ασθενής για να διατηρήσει το σάκχαρο σε επίπεδα κοντά στο φυσιολογικό και να αποφύγει τις επιπλοκές θα πρέπει να λάβει φάρμακα εάν πρόκειται για σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και ινσουλίνη και στους δύο τύπους.

Σε περίπτωση που λαμβάνει φάρμακα για σάκχαρο θα πρέπει να γνωρίζει:

Το όνομα και τη δοσολογία κάθε φαρμάκου
Πότε πρέπει να το παίρνει
Τι να κάνει αν χαθεί μια δόση
Τον τρόπο δράσης τους
Τι παρενέργειες μπορεί να έχουν

Όσον αφορά την ινσουλίνη θα πρέπει να γνωρίζει ότι:

Υπάρχει μόνο σε μορφή ένεσης
Υποκαθιστά την ινσουλίνη του σώματος
Υπάρχουν διάφοροι τύποι ινσουλίνης που διαφέρουν στην ταχύτητα και διάρκεια της δράσης τους
Είναι απαραίτητη στον διαβήτη τύπου 1
Μπορεί να χρειαστεί στον διαβήτη τύπου 2 αν τα φάρμακα δεν επαρκούν για πιο γρήγορο έλεγχο του σακχάρου, σε περίπτωση εγκυμοσύνης, ασθένειας ή και χειρουργείου.
Η έγκαιρη και σωστή λήψη ινσουλίνης βοηθάει στον έλεγχο του διαβήτη και την αποφυγή επιπλοκών.

Όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της θεραπείας ο ασθενής μπορεί να το διαπιστώσει πραγματοποιώντας έλεγχο του σακχάρου με ειδικό μετρητή στο σπίτι, καθώς και της γλυκοσυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1C) κάθε 3-6 μήνες με εξετάσεις αίματος.

Ο έλεγχος του σακχάρου σε γενικές γραμμές θεωρείται ικανοποιητικός όταν η γλυκοσυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1C) παραμένει μικρότερη του 7%, οι μετρήσεις του σακχάρου με το μετρητή κυμαίνονται:

Πριν τα γεύματα στα 90-130 mg/dl
2-3 ώρες μετά το γεύμα σε λιγότερο από 160 mg/dl
Πριν τον ύπνο σε 110-150 mg/dl

Να σημειωθεί ωστόσο ότι οι στόχοι για κάθε ασθενή μπορεί να είναι διαφορετικοί. Σε συνεργασία με τον γιατρό μπορούν να τεθούν ανάλογοι στόχοι καθώς και το πόσο συχνά πρέπει να ελέγχεται το σάκχαρο.

Υπογλυκαιμία

Οι διαβητικοί επιπλέον θα πρέπει να γνωρίζουν και τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας τα οποία έχουν ως εξής:

Πονοκέφαλος
Κρύος ιδρώτας
Τρέμουλο/ταχυκαρδία
Πείνα
Αδυναμία
Σύγχυση/απώλεια συνείδησης
Ξαφνική κούραση

Στην περίπτωση της υπογλυκαιμίας θα πρέπει να γίνει μέτρηση του σακχάρου και να καταναλωθούν 15 γραμμάρια υδατάνθρακα που απορροφάται γρήγορα, όπως μισό ποτήρι χυμό, 3-4 ταμπλέτες γλυκόζης, 1 κουταλιά ζάχαρη ή μέλι. Ύστερα από 15 λεπτά θα πρέπει να ξαναγίνει μέτρηση του σακχάρου και να ακολουθήσει κανονικό γεύμα ή ένα σνακ.

Τα απαραίτητα

Εάν κάποιος βρίσκεται σε θεραπεία με ινσουλίνη ή φάρμακα που μπορεί να προκαλέσουν υπογλυκαιμία, θα πρέπει να φέρει μαζί του μετρητή σακχάρου, λίστα με τα ονόματα και τη δοσολογία των φαρμάκων που παίρνει, ταμπλέτες ή φιαλίδια γλυκόζης από το φαρμακείο, τα στοιχεία επικοινωνίας με τον ενδοκρινολόγο, βραχιόλι ή μενταγιόν ταυτότητας που να δηλώνει ότι έχει διαβήτη –και ειδικά αν ταξιδεύει μόνος– καθώς και ένεση γλουκαγόνης στο σπίτι για την αντιμετώπιση της υπογλυκαιμίας από συγγενικό πρόσωπο σε περίπτωση απώλειας συνείδησης.

Πώς μπορούν να αποφευχθούν οι επιπλοκές

Ο εκάστοτε διαβητικός θα πρέπει να κρατήσει το σάκχαρο και την πίεση σε χαμηλά επίπεδα, να διατηρήσει ένα φυσιολογικό βάρος, να ελέγχει συχνά την χοληστερίνη, να αποφεύγει το τσιγάρο και την καθιστική ζωή, να κάνει συχνά έλεγχο για πιθανές επιπλοκές (έλεγχο πρωτεΐνης ούρων, εξέταση οφθαλμών με βυθοσκόπηση) και να κρατήσει συχνή επαφή με τον γιατρό.

Οδήγηση

Αν γίνεται λήψη ινσουλίνης ή φαρμάκων που μπορεί να προκαλέσουν υπογλυκαιμία πρέπει να ελέγχεται το σάκχαρο κάθε φορά πριν την οδήγηση. Αν το σάκχαρο είναι χαμηλότερο από 80, ο ασθενής θα πρέπει να φάει κάτι για να ανέβει. Επιπλέον, αν πρόκειται να οδηγήσει για πολλές ώρες, θα πρέπει να ελέγχει το σάκχαρο τουλάχιστον κάθε 2 με 3 ώρες και να έχει πάντα μαζί χυμό ή ταμπλέτες γλυκόζης.

Τέλος, ο ασθενής δεν θα πρέπει να ξεχνάει ότι ο διαβήτης είναι μια χρόνια πάθηση, θα πρέπει να μάθει να ζει με αυτόν και να έχει ένα πλάνο για την αντιμετώπισή του.

Ένας από τους κυριότερους λόγους επίσκεψης στον γιατρό αποτελεί ο πόνος στο λαιμό, ο οποίος παρουσιάζεται ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες. Η νόσος που συχνότερα συνδέεται με αυτό είναι η φαρυγγίτιδα η οποία διακρίνεται σε οξεία και χρόνια ανάλογα με τη διάρκεια των συμπτωμάτων.

Η συγκεκριμένη νόσος είναι η φλεγμονή του φάρυγγα, ποικίλης αιτιολογίας και βαρύτητας, που μπορεί να συνδυάζεται με αμυγδαλίτιδα ή ρινίτιδα και συνηθέστερα οφείλεται στα πλαίσια γενικότερης προσβολής του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος από μικρόβια ή ιούς.

Τα συμπτώματα της φαρυγγίτιδας είναι:

-Πόνος και τσούξιμο στο λαιμό
-Διόγκωση των λεμφαδένων του λαιμού
-Πυρετός
-Δυσφορία
-Μυϊκοί πόνοι
-Μύτη που τρέχει

Οι ιοί που προκαλούν μολύνσεις του αναπνευστικού συστήματος είναι η αιτία των περισσότερων περιπτώσεων. Ο ιός της γρίπης, της λοιμώδους μονοπυρήνωσης, του κοινού κρυολογήματος, οι αδενοϊοί και ο ιός του AIDS (HIV), μεταξύ άλλων, μπορούν να προκαλέσουν φαρυγγίτιδα.

Ιδιαίτερα ευάλωτα στη νόσο είναι τα παιδιά. Το ανοσολογικό τους σύστημα είναι ανώριμο με αποτέλεσμα να προσβάλλονται εύκολα από διάφορα μικρόβια. Πολλοί ιοί μεταδίδονται εύκολα μεταξύ των μελών της οικογένειας αλλά και στο σχολείο και σε κέντρα φροντίδας παιδιών. Σημειώνεται επίσης ότι τα παιδιά είναι δυνατόν να παρουσιάσουν σοβαρότερη μορφή ασθένειας με δυσκολίες στην αναπνοή και στην κατάποση, δυνατό πονοκέφαλο, εμετούς και βήχα. Σε αυτές τις περιπτώσεις επιβάλλεται η άμεση συμβουλή από γιατρό.

Η θεραπεία είναι συνήθως συμπτωματική. Συνιστάται αποφυγή κόπωσης, παυσίπονα, τοπικά αντισηπτικά και αντιπυρετικά. Σε περίπτωση μικροβιακής φαρυγγίτιδας χορηγούνται αντιβιοτικά ευρέως φάσματος.

Για την προφύλαξη από τη νόσο είναι σημαντική η αντιμετώπιση των προδιαθεσικών παραγόντων όπως το κάπνισμα και η έκθεση σε σκόνη ή αλλεργιογόνα. Αν υπάρχουν προβλήματα από τη μύτη όπως σκολίωση ρινικού διαφράγματος, συνιστάται χειρουργική αντιμετώπιση τους.

Στο μισό μπορεί να περιορίσει τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων και εγκεφαλικού το εμβόλιο κατά της εποχιακής γρίπης σύμφωνα με νέα έρευνα.

Με βάση την καινούργια μελέτη φαίνεται ότι το αντιγριπικό εμβόλιο δεν προστατεύει μόνο από τη γρίπη αλλά μπορεί επίσης να μειώνει τον κίνδυνο καρδιακής προσβολής και εγκεφαλικού κατά 50% σε όσους έχουν υποστεί καρδιακή προσβολή στο παρελθόν, σύμφωνα με νέα μελέτη που διηύθυνε ο Δρ. Jacob Udell, καρδιολόγος στο Women’s College Hospital και κλινικός – επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο.

«Η έρευνά μας αποδεικνύει ότι το εμβόλιο της γρίπης βοηθά στο να προληφθούν τα καρδιακά προβλήματα στους ευάλωτους ασθενείς και ότι η προστασία αυτή γίνεται ακόμα μεγαλύτερη στους ασθενείς με το υψηλότερο αρχικό ρίσκο. Αυτά τα ευρήματα είναι καταπληκτικά λαμβάνοντας υπόψη το ενδεχόμενο να λειτουργεί αυτό το εμβόλιο ως μία ετήσια προληπτική θεραπεία για τους ανθρώπους με καρδιαγγειακά προβλήματα, δεδομένου ότι αυτά είναι η νούμερο 1 αιτία θανάτου στη βόρεια Αμερική», είπε ο Δρ. Udell.

Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στην ιατρική επιθεώρηση της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης, μελέτησε αναδρομικά 6 κλινικές μελέτες σχετικά με την καρδιαγγειακή υγεία ανθρώπων που είχαν κάνει το εμβόλιο της γρίπης. Οι μελέτες συμπεριέλαβαν 6700 ασθενείς με ιστορικό καρδιακής νόσου. Οι ερευνητές βρήκαν ότι οι άνθρωποι που κάνανε το εμβόλιο της γρίπης:

-Είχαν 36% χαμηλότερο ρίσκο να πάθουν ένα σοβαρό καρδιαγγειακό επεισόδιο στον επόμενο χρόνο.
-Είχαν 55% χαμηλότερο ρίσκο για καρδιακό επεισόδιο αν είχαν περάσει κάποιο πρόσφατα.
-Είχαν γενικά λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν από κάποια καρδιαγγειακή αιτία.

Ο Δρ. Udell και ο συνεργάτης του με τον οποίο έγραψαν μαζί τη μελέτη, Δρ. Michael Farkouh, Πρόεδρος του Κέντρου Peter Munk Centre of Excellence in Multinational Clinical Trials, τόνισαν ότι μία μεγάλη κλινική μελέτη είναι απαραίτητη για να επιβεβαιώσει την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια του εμβολίου της γρίπης ως μία θεραπεία που θα μειώσει τον κίνδυνο καρδιακού επεισοδίου ή εγκεφαλικού σε ανθρώπους με σχετικό ιστορικό.

Newer Posts

Older Posts

Blog

Τι πρέπει να ξέρουμε για τη μηνιγγίτιδα;

Τα συμπτώματα

Αντιμετώπιση

Πρόληψη

Βρογχίτιδα: Πώς μπορείτε να προφυλαχτείτε

Πότε πρέπει ένα παχύσαρκο άτομο να επιλέξει το χειρουργείο σαν θεραπεία;

Πώς βοηθά η βαριατρική;

Οι πιθανοί κίνδυνοι

Αυτοδιάγνωση και αυτοΐαση: Σωστό ή λάθος?

Απέχουμε πολύ..

Παχυσαρκία: Οι επιπτώσεις και η θεραπεία

Κάθε πότε πρέπει να μετράω το σάκχαρό μου;

Σακχαρώδης διαβήτης: Τι θα πρέπει να γνωρίζουν οι ασθενείς

Η θεραπεία

Υπογλυκαιμία

Τα απαραίτητα

Πώς μπορούν να αποφευχθούν οι επιπλοκές

Οδήγηση

Τα συμπτώματα και η θεραπεία της φαρυγγίτιδας

Πώς συνδέεται το εμβόλιο της γρίππης με τα καρδιαγγειακά νοσήματα;

ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ

ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ, ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ

ΝΟΜΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ

ΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ