Blog

2012_08_01_02_49_14__5c6ffe2e8475411c838d8ddf9dd4908d1.jpg

Η λοίμωξη του ουροποιητικού είναι μια αρκετά συχνή και σοβαρή νόσος που προκαλείται από τη διείσδυση μικροοργανισμών στο στείρο ουροποιητικό σύστημα. Το ουροποιητικό σύστημα αποτελείται από κάτω προς τα πάνω, από την ουρήθρα, την ουροδόχο κύστη, τους ουρητήρες και τους νεφρούς. Χρησιμεύει στην επεξεργασία και την απέκκριση των ούρων και την ισορροπία των υγρών και των ηλεκτρολυτών του σώματος.

Κάθε άνθρωπος μπορεί να πάθει ουρολοίμωξη, αλλά υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες που ευνοούν την εμφάνισή της. Τέτοιοι είναι η πλημμελής υγιεινή, ορισμένες κακές συνήθειες (π.χ. αναστολή ούρησης, ελλιπής ενυδάτωση, νάιλον εσώρουχα) και ορισμένες σεξουαλικές συνήθειες (π.χ. μη χρήση προφυλακτικού, μη ούρηση μετά τη σεξουαλική επαφή).

Προδιαθεσικοί παράγοντες είναι επίσης η χρόνια παραμονή ούρων στην ουροδόχο κύστη ή παρουσία λίθων στο ανώτερο ή κατώτερο ουροποιητικό, παθολογικές καταστάσεις (π.χ. διαβήτης), η εγκυμοσύνη, η εμμηνόπαυση, οι συγγενείς (εκ γενετής) ανατομικές ανωμαλίες στο ουροποιητικό (π.χ. στενώματα ουρητήρα) και οι μικροπαρεμβάσεις στην ουρήθρα (π.χ. τοποθέτηση καθετήρα, κυστεοσκόπηση).

Συμπτώματα

Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα συμπτώματα που θα πρέπει να δημιουργήσουν υποψίες για το ενδεχόμενο ουρολοίμωξης:

1. Τσούξιμο κατά τη διάρκεια της ούρησης
2. Συχνοουρία
3. Πυρετός με πιο σύνηθες την εμφάνιση δέκατων
4. Ναυτία, κοιλιακό πόνο ή ακόμη και εμετό

Είναι όμως πολύ πιθανό να μην εμφανίζεται κανένα από τα παραπάνω συμπτώματα. Σε αυτήν την περίπτωση, η λοίμωξη αποκαλύπτεται μετά από εξέταση ούρων (ασυμπτωματικές ουρολοιμώξεις).

Γενικότερα η μόλυνση και στα δύο φύλα γίνεται από μικρόβια που εισέρχονται από την ουρήθρα και μολύνουν την κύστη. Οι γυναίκες, επειδή έχουν μικρό μήκος ουρήθρας, μολύνονται πολύ πιο συχνά. Στους άντρες εμφανίζονται κυρίως λόγω της ύπαρξης απόφραξης από υπερτροφία του προστάτη ή στενώματα ουρήθρας.

Πρόληψη

Το Ινστιτούτο Μελέτης Ουρολογικών Παθήσεων (ΙΜΟΠ) προτείνει τα εξής:

1. Πίνετε άφθονα υγρά και ιδιαίτερα νερό. Οκτώ με δέκα ποτήρια κάθε μέρα με μεσοδιαστήματα 2 ωρών βοηθούν στην παραγωγή ούρων που παρασύρουν τα μικρόβια και τα κάνουν να αποβληθούν από τον οργανισμό.
2. Ουρείτε όταν έχετε επιθυμία για ούρηση. Μην περιμένετε να γυρίσετε στο σπίτι και, κυρίως, μην αναστέλλετε την έντονη επιθυμία. Μια τέτοια πρακτική σε χρόνια βάση θα απορυθμίσει τη λειτουργία της ούρησης και μπορεί να καταστρέψει την κύστη. Επίσης, τα ούρα που παραμένουν στην κύστη δίνουν την ευκαιρία στα μικρόβια να αναπτυχθούν.
3. Ουρείτε πάντα πριν και μετά τη σεξουαλική επαφή και πλυθείτε με άφθονο νερό, κατά το δυνατόν κρύο (τα μικρόβια και οι μύκητες αγαπούν τη ζέστη), ιδιαίτερα ύστερα από μεγάλης διάρκειας και έντασης επαφή που αυξάνει τη θερμοκρασία και προκαλεί ερεθισμό ή μικροτραυματισμούς. Επίσης, η καλή ενυδάτωση (1-2 ποτήρια νερό) πριν από την επαφή κάνει πιο εύκολη την ούρηση μετά.
4. Ουρείτε αμέσως μετά το πρωκτικό σεξ και χρησιμοποιήστε σαπούνι ή ένα μη ιωδιούχο αντισηπτικό. Το πρωκτικό σεξ σχετίζεται με αυξημένη πιθανότητα ουρολοίμωξης, αφού στον πρωκτό «φιλοξενούνται» φυσιολογικά τα τυπικά μικρόβια των ουρολοιμώξεων (κολοβακτηρίδιο, το γνωστό E.Coli).   Έντονη, συχνή και παρατεταμένη επαφή, επίσης, συνεπάγεται αυξημένη πιθανότητα λοιμώξεων του ουροποιητικού. Αύξηση της θερμοκρασίας και υγρασία είναι ιδανικές συνθήκες πολλαπλασιασμού των μικροβίων.
5. Σκουπίζεστε ύστερα από ούρηση ή αφόδευση από τα εμπρός προς τα πίσω πάντα. Έτσι προφυλάγεστε από τη μεταφορά μικροβίων από τον πρωκτό στην ουρήθρα και τον κόλπο.
6. Αποφύγετε τη χρήση αντισηπτικών μέσα στον κόλπο, καθώς και ειδών υγιεινής με αποσμητικό (αρωματικά), που μεταβάλλουν την οξύτητα του κόλπου και την ισορροπία της φυσιολογικής μικροβιακής χλωρίδας.
7. Αποφύγετε τη χρήση πολύ στενών ρούχων και συνθετικών εσωρούχων.
8. Πίνετε χυμό cranberry (βακκινίων) ή σκευάσματα, τα οποία περιέχουν συμπυκνωμένη μορφή cranberry και πωλούνται στα φαρμακεία, που αποδεδειγμένα προφυλάσσουν από τις ουρολοιμώξεις.
9. Πίνετε ξινόγαλα ή τρώτε γιαούρτι πρόβειο (με πέτσα) που περιέχει γαλακτοβάκιλλο και προφυλάσσει από τις ουρολοιμώξεις και τις κολπίτιδες (μυκητιάσεις).
10. Συμβουλευτείτε τον Ουρολόγο σας, εάν έχετε επεισόδιο ουρολοίμωξης, και μη χρησιμοποιείτε εμπειρικά αντιβιοτικά σκευάσματα. Εάν εμφανίζετε ουρολοιμώξεις συχνά, τότε θα πρέπει να πάρετε ειδικές οδηγίες, όπως λήψη μιας δόσης χημειοπροφυλακτικού φαρμάκου πριν από κάθε επαφή.

Αντιμετώπιση

Η θεραπεία των ουρολοιμώξεων εξαρτάται από την ηλικία, τη συχνότητα των επεισοδίων, τη νεφρική λειτουργία, την ύπαρξη λίθων και την ύπαρξη ανωμαλιών του ουροποιητικού συστήματος. Τα αντιβιοτικά είναι ο κύριος τρόπος αντιμετώπισης των ουρολοιμώξεων και ταξινομούνται σε δύο κατηγορίες: αντιβιοτικά και χημειοθεραπευτικά.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις ασθενών που επιλέγουν αυθαίρετα την αντιβίωση που θα πάρουν και κάνουν κατάχρηση του φαρμάκου, με αποτέλεσμα και να μην υποχωρεί η ουρολοίμωξη, αλλά και το μικρόβιο να αποκτήσει ανθεκτικότητα στην συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή.

Η επιλογή του αντιβιοτικού και το χρονικό διάστημα στο οποίο θα πρέπει να υποβληθεί ο ασθενής στην θεραπεία θα πρέπει να επιλεγεί από τον γιατρό, λαμβάνοντας υπόψη και το ιστορικό του ασθενή, έτσι ώστε να έχει αποτέλεσμα η θεραπευτική αγωγή, να μην υπάρξει υποτροπή της ουρολοίμωξης και να αποφύγουμε την ανάπτυξη αντιμικροβιακής ανθεκτικότητας, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημα και ανησυχία στην θεραπεία των ουρολοιμώξεων. Σε ορισμένες περιπτώσεις ενδέχεται να χρειαστεί η εισαγωγή του ασθενή στο νοσοκομείο για την αντιμετώπιση της λοίμωξης.

Τέλος, όσον αφορά το αν υπάρχει περίπτωση να χρειασθεί εγχείρηση, ισχύει στην περίπτωση του αν υφίστανται ορισμένοι προδιαθεσικοί παράγοντες (π.χ. στενώματα), αποφρακτική πυελονεφρίτιδα ή επιπλοκή της ουρολοίμωξης (π.χ. απόστημα νεφρού ή προστάτη). Υπάρχουν επίσης κάποιες σπάνιες λοιμώξεις του ουροποιητικού οι οποίες χρήζουν άμεσης χειρουργικής αντιμετώπισης.

Η κίρρωση είναι μια επιπλοκή πολλών νόσων του ήπατος, η οποία χαρακτηρίζεται από ανώμαλη δομή και λειτουργία του ήπατος. Οι ασθένειες που οδηγούν σε αυτή, την προκαλούν μέσω σοβαρής βλάβης ή και θανάτου των κυττάρων του ήπατος, οπότε μετά η προκαλούμενη φλεγμονή και οι μηχανισμοί επιδιόρθωσης των βλαβών από τον θάνατο των κυττάρων οδηγεί στο σχηματισμό ινώδους συνδετικού ιστού για την επούλωση των βλαβών.

Τα κύτταρα του ήπατος που δεν έχουν καταστραφεί, πολλαπλασιάζονται προσπαθώντας να αντικαταστήσουν τα κατεστραμμένα κύτταρα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τον σχηματισμό μεγάλων ομάδων νεοσχηματισμένων κυττάρων (αναγεννητικά οζίδια), εντός του ινώδους ιστού.

Αιτίες

Οι αιτίες της κίρρωσης του ήπατος είναι πολλές. Σ’ αυτές συμπεριλαμβάνονται διάφορες χημικές ουσίες (αλκοόλ, λίπος, καθώς και διάφορα φάρμακα), ιοί, τοξικά μέταλλα (όπως ο σίδηρος και ο χαλκός που συσσωρεύονται στο ήπαρ σαν αποτέλεσμα κληρονομικών ασθενειών), καθώς και διάφορες αυτοάνοσες ασθένειες του ήπατος, κατά τις οποίες το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος επιτίθεται στο ήπαρ.

Συμπτώματα

Οι ασθενείς με κίρρωση μπορεί να έχουν ελάχιστα έως καθόλου συμπτώματα, ενώ μερικά μπορεί να μην είναι ειδικά, με την έννοια ότι δεν υποδηλώνουν πως η αιτία τους είναι το ήπαρ.

Σε γενικές γραμμές είναι πιθανόν να εμφανιστούν: κνησμός, ακραία κόπωση και αδυναμία, αιμορραγίες της μύτης και μώλωπες, πόνος στην κοιλιά ή δυσφορία, απώλεια βάρους, κιτρίνισμα του δέρματος, συσσώρευση υγρών στα πόδια και στην κοιλιά, σύγχυση και αιμορραγία στο στομάχι ή στον οισοφάγο.

Επιπλέον, οι ασθενείς με κίρρωση εμφανίζουν σημεία και συμπτώματα από τις επιπλοκές της:

Ίκτερος
Υποθρεψία
Οίδημα (το νερό συσσωρεύεται στα πόδια – οίδημα αστραγάλου)
Ασκίτης
Μώλωπες και αιμορραγία. (μειωμένη παραγωγή των πρωτεϊνών πήξης του αίματος προκαλεί μπλε κηλίδες)
Χολόλιθοι αναπτύσσονται όταν η κίρρωση εμποδίζει την παροχέτευση της χολή στην χοληδόχο κύστη
Ηπατική εγκεφαλοπάθεια
Ερύθημα Palmar, (κοκκινίλες στις παλάμες)
Πυλαία υπέρταση
Οστεοπόρωση
Κιρσοί οισοφάγου – (Κιρσορραγία)
Η αντίσταση στην ινσουλίνη με αποτέλεσμα την εμφάνιση του διαβήτη τύπου 2
Καρκίνος του ήπατος
Σεξουαλική ανικανότητα
Νεφρική ανεπάρκεια

Αντιμετώπιση

Η κίρρωση είναι μια κατάσταση που δεν αντιστρέφεται. Αυτό σημαίνει πως αν το συκώτι καταστραφεί τελείως δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγίνει όπως ήταν. Αυτό που χρειάζεται είναι η προσπάθεια να ελεγχθούν οι αιτίες που προκάλεσαν τη βλάβη.

Η μόνη αποτελεσματική θεραπευτική επιλογή είναι η μεταμόσχευση του ήπατος. Η υπόλοιπη φαρμακευτική θεραπεία στοχεύει κυρίως στην ανακούφιση από τα συμπτώματα. Για το λόγο αυτό προέχει το ζήτημα της πρόληψης υπό την έννοια της διακοπής της κατάχρησης οινοπνεύματος, του εμβολιασμού κατά των ιών που προκαλούν ηπατίτιδα και του συχνού ελέγχου της λειτουργίας του για τα άτομα που ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου για κίρρωση του ήπατος.

Πρόγνωση

Οι σημαντικότερες αιτίες που προκαλούν κίρρωση είναι η κατάχρηση αλκοόλ όπως προαναφέρθηκε, οι ηπατίτιδες και το λίπος στο συκώτι. Η διακοπή του αλκοόλ, η λήψη θεραπείας για ηπατίτιδες, ο έλεγχος του σωματικού βάρους, η ρύθμιση του διαβήτη και των λιπιδίων του αίματος μπορούν να βοηθήσουν. Επιπλέον, χρειάζεται τακτικός έλεγχος για τις επιπλοκές. Συνήθως ο ασθενής συνίσταται να κάνει εμβόλιο για ηπατίτιδα Α και Β αν δε έχει εμβολιαστεί, αλλά και να προσέχει τα κρυολογήματα, καθώς η άμυνά του είναι μειωμένη και ο κίνδυνος από λοιμώξεις μεγάλος.

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια πάθηση που χαρακτηρίζεται από υψηλές τιμές γλυκόζης στο αίμα (το απλό σάκχαρο που δίνει ενέργεια στα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού) και αναπτύσσεται όταν ο οργανισμός δεν παράγει ή δεν χρησιμοποιεί αποτελεσματικά μια ορμόνη που ονομάζεται ινσουλίνη, η οποία βοηθά στην απομάκρυνση του πλεονάσματος γλυκόζης από το αίμα.

Για τη σωστή ρύθμισή του, η διατροφή αποτελεί έναν από τους βασικότερους παράγοντες. Οι ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 και 2 με τις σύγχρονες ινσουλίνες και με τη γνώση των ισοδυνάμων υδατανθράκων μπορούν να επιτύχουν την άριστη ρύθμισή και παράλληλα να έχουν μεγάλη ποικιλία καθημερινά στο διαιτολόγιό τους.

Τα φαγητά χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: υδατάνθρακες, πρωτεΐνες και λίπη. Καθώς όμως οι υδατάνθρακες επηρεάζουν το ζάχαρο περισσότερο από τις πρωτεΐνες και τα λίπη, είναι απαραίτητο να γνωρίζετε το ποια τρόφιμα τους περιέχουν για καλύτερη ρύθμιση του σακχάρου.

Υδατάνθρακες

Πριν γίνει διαθέσιμη η ινσουλίνη, οι γιατροί συμβούλευαν ότι οι διαβητικοί δεν έπρεπε να τρώνε υδατάνθρακες καθώς ήταν γνωστό ότι αυξάνουν το σάκχαρο μεταγευματικά. Σήμερα όμως μπορούν να απολαμβάνουν μια υγιεινή και ισορροπημένη διατροφή, που πρέπει να τους περιλαμβάνει.

Το άμυλο και τα σάκχαρα είναι υδατάνθρακες. Το άμυλο λαμβάνεται από δημητριακά προγεύματος, ψωμιά, κράκερ, παξιμάδια, όσπρια, ρύζι και αμυλούχα λαχανικά. Υδατάνθρακες επίσης λαμβάνονται από φρούτα, γαλακτοκομικά προϊόντα, καθώς και από γλυκά (κέικ, μπισκότα, σοκολάτες).

Σε γενικές γραμμές ο διαβητικός θα πρέπει να επιλέγει τους σύνθετους υδατάνθρακες που είναι πλούσιοι σε φυτικές ίνες και μη επεξεργασμένοι, όπως μαύρο ψωμί ή πολύσπορο, ζυμαρικά ολικής αλέσεως και ρύζι μη αποφλοιωμένο. Επιπλέον, μπορεί να τρώει όλα τα φρούτα της αρεσκείας του, αλλά άγουρα, τα ζυμαρικά ενδείκνυται να μην τα καταναλώνει πολύ βρασμένα, ακόμη θα πρέπει να προτιμά τα ωμά λαχανικά που έχουν φυτικές ίνες και καθυστερούν την απορρόφηση γλυκόζης, ώστε μεταγευματικά να μην αυξάνεται το σάκχαρό του.

Παιδί και διαβήτης

Ένα διαβητικό παιδί πρέπει να τρώει όποτε πεινάει. Με τα χρόνια τα παιδιά χρειάζονται περισσότερη ινσουλίνη, καθώς οι εξετάσεις αίματος και ούρων είναι θετικές και το επιβάλλουν. Η χαμηλή γλυκόζη αίματος μπορεί να δείχνει ότι το παιδί χρειάζεται ή λιγότερη ινσουλίνη ή περισσότερη τροφή.

Επιπλέον, δεν θα πρέπει να τρώνε κρυφά σοκολάτες και γλυκά. Σε περίπτωση όμως που το κάνουν, δεν θα πρέπει για να αντισταθμιστούν οι επιπλέον υδατάνθρακες στον οργανισμό τους, να μειωθούν τα φυσιολογικά επίπεδα τροφής. Σε μεγαλύτερα παιδιά οι γονείς πρέπει να εξηγούν γιατί δεν πρέπει να τρώνε κρυφά γλυκά και σοκολάτες και τι κινδύνους ενέχουν αυτά για την κατάσταση της υγείας τους.

Γενικές οδηγίες

Τρώτε πολλά φρούτα και λαχανικά. Προσπαθήστε να επιλέγετε από όλα τα χρώματα για να αυξήσετε την ποικιλία.
Επιλέξτε ολικής άλεσης δημητριακά προϊόντα . Επιλέξτε μαύρο ψωμί, καστανό ρύζι και μακαρόνια ολικής άλεσης.
Χρησιμοποιήστε ελαιόλαδο, αλλά προσοχή στις θερμίδες!
Πίνετε νερό αντί αναψυκτικά, τα οποία έχουν πολλές θερμίδες.
Επιλέξτε όσπρια για τα γεύματα σας.
Επιλέξτε άπαχα γαλακτοκομικά προϊόντα.
Προτιμήστε άπαχα κρέατα.
Τρώτε ψάρι τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα.
Τέλος, προσοχή στην ποσότητα! Τρώγοντας μεγάλες ποσότητες, ακόμα και από τα υγιεινά φαγητά, μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του σωματικού βάρους.

Ο ίλιγγος είναι μια αίσθηση περιστροφής περί τον εαυτό, ακόμη κι όταν κάποιος είναι απόλυτα ακίνητος. Δεν πρόκειται για μια νόσο αλλά για ένα σύμπτωμα, το οποίο είναι αποτέλεσμα κάποιας διαταραχής των συστημάτων που συμμετέχουν στη διατήρηση της ισορροπίας και του προσανατολισμού στο χώρο, η οποία μπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Όσον αφορά τη διάρκειά του ο ίλιγγος που προκαλείται αυτομάτως ή μετά από τραυματισμό, έχει την τάση να διαρκεί πολλές ώρες ή και ημέρες πριν εξαφανισθεί.

Από τι προκαλείται

Είναι διάφορες οι αιτίες που προκαλούν ίλιγγο. Ανάλογα με εκείνες μπορεί να ορισθεί σε κεντρικής και περιφερικής αιτιολογίας. Ο κεντρικής αιτιολογίας οφείλεται σε αίτια που βρίσκονται στον εγκέφαλο ή στον νωτιαίο μυελό, ενώ ο περιφερικής αιτιολογίας σε προβλήματα που εντοπίζονται εντός του εσωτερικού αυτιού (έσω ους). Σ’ αυτή την περίπτωση μπορεί να εμφανισθεί φλεγμονή εκεί λόγω μιας ασθένειας, ή όταν οι μικροσκοπικοί ωτόλιθοι, που βρίσκονται φυσιολογικά εντός του έσω ωτός, υποστούν κάποια μετατόπιση και προκαλέσουν έναν ερεθισμό στα μικρά τριχωτά κύτταρα που βρίσκονται στους ημικύκλιους σωλήνες, προκαλώντας έτσι τον ίλιγγο.

Σε γενικές γραμμές πάντως μπορεί να οφείλεται στα εξής:

ένα χτύπημα στο κεφάλι
ταξίδι με πλοίο, τρένο, κλπ.
ωτίτιδα
πολλαπλή σκλήρυνση
καλοήθη παροξυσμικό ίλιγγο θέσης
ορισμένα φάρμακα, όπως διουρητικά, αντιεπιληπτικά
όγκους εγκεφάλου πχ ακουστικό νευρίνωμα
αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο
νόσο του Μενιέρ (Meniere)
λαβυρινθίτιδα.

Συμπτώματα

Όπως προαναφέρθηκε τα συμπτώματα του ιλίγγου περιλαμβάνουν την αίσθηση της περιστροφής ή της κίνησης, ακόμα και όταν κάποιος είναι απολύτως ακίνητος. Κίνηση της κεφαλής ή του σώματος, όπως περιστροφή στο κρεβάτι μπορεί να επιδεινώσει τα συμπτώματα. Επίσης πολλά άτομα εμφανίζουν συγχρόνως ναυτία ή έμετο, ενώ θα πρέπει σημειωθεί ότι τα συμπτώματα είναι διαφορετικά από την αίσθηση της λιποθυμίας.

Μερικοί ασθενείς μαζί με τον ίλιγγο εμφανίζουν και διαταραχή της ισορροπίας. Εάν αυτή η διαταραχή διαρκέσει περισσότερο από λίγες ημέρες, ή εάν ο ίλιγγος συνοδεύεται από αδυναμία ή από έλλειψη συντονισμού της μιας πλευράς του σώματος, τότε η υποψία για εγκεφαλικό επεισόδιο ή άλλο πρόβλημα στον εγκέφαλο είναι πολύ μεγαλύτερη. Κατά την εξέταση συχνά εμφανίζονται ανώμαλες κινήσεις των οφθαλμών και το σημείο αυτό ονομάζεται νυσταγμός.

Πότε είναι απαραίτητη η επίσκεψη σε γιατρό

Θα πρέπει να επισκεφθείτε αμέσως το γιατρό σας αν ταυτόχρονα με ζάλη προκύψουν και τα εξής:

αιφνίδιος πονοκέφαλος, τάση προς εμετό
χτύπημα στο κεφάλι
απώλεια των αισθήσεων
πόνο στο στήθος, δυσκολία στην αναπνοή
ένα νευρολογικό σύμπτωμα, όπως αδυναμία στο χέρι ή το πόδι, ελάττωση της όρασης, δυσκολία στην ομιλία, διπλωπία, πτώση της γωνίας στόματος, κλπ.

Η διάγνωση περιλαμβάνει τη λεπτομερή σωματική εξέταση –πλήρη ωτορινολαρυγγολογικό και νευρολογικό έλεγχο– ενώ μπορεί να απαιτηθούν διάφορες παρακλινικές εξετάσεις, όπως μαγνητική ή αξονική τομογραφία, ακοομετρικό έλεγχο και μερικές φορές ηλεκτρο-νυσταγμογραφία (ηλεκτρική αξιολόγηση του ιλίγγου).

Θεραπεία

Σε γενικές γραμμές παρέχονται σχετικές οδηγίες. Αυτές είναι η παραμονή στο κρεβάτι για τον περιορισμό της βαρύτητας του οξέος ιλίγγου, ενώ στην περίπτωση του χρόνιου ή του υποτροπιάζοντα ίλιγγου μία από τις καλύτερες θεραπείες είναι η φυσική άσκηση. Η μυϊκή δραστηριότητα ενισχύει σε σημαντικό βαθμό την ικανότητα του κεντρικού νευρικού συστήματος για αντιστάθμιση της λειτουργίας του λαβύρινθου και πρέπει να ενθαρρύνεται μόλις η ναυτία και ο έμετος υποχωρήσουν.

Τέλος, η θεραπευτική προσέγγιση μπορεί επίσης να περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή ή και χειρουργείο εάν ο ασθενής παραμένει σε σημαντική αναπηρία παρά την εφαρμογή μακροχρόνιας φαρμακευτικής θεραπείας και σωματικής άσκησης.

Για πολλούς ανθρώπους το φαγητό από έξω μπορεί για διάφορους λόγους να είναι μοναδική ή και προσωρινή επιλογή. Αν όμως ανήκουν σε εκείνους που πρέπει να προσέχουν το βάρος τους ή τους απασχολούν θέματα υγείας, είναι σημαντικό να κάνουν υγιεινές επιλογές – οι οποίες ευτυχώς είναι εύκολες και πολλές.

Για εσάς που ταξιδεύετε συχνά:

Φροντίστε να έχετε μαζί σας σνακ που συσκευάζονται καλά, όπως αποξηραμένα φρούτα, κουλούρια και καρύδια.
Στη διάρκεια των πτήσεων φροντίστε να πίνετε πολύ νερό και να αποφεύγετε το αλκοόλ γιατί αυξάνεται το ενδεχόμενο της αφυδάτωσης.
Στην περίπτωση που το fast-food είναι η μόνη επιλογή προτιμήστε μια σαλάτα αντί για τηγανητές πατάτες και γάλα ή νερό αντί του αναψυκτικού με τα γεύματα. Επίσης, καλό είναι να επιλέγονται οι τροφές που είναι χαμηλότερες σε λιπαρά, θερμίδες και αλάτι.

Όταν πάντως η διατροφή γίνεται έξω, θα πρέπει να ακολουθούνται οι ίδιες οδηγίες που ισχύουν και όταν γίνεται στο σπίτι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αποφεύγεται το επιδόρπιο, αλλά μπορεί να παραγγέλνεται λιγότερο συχνά ή και να μοιραστεί με κάποιον άλλον στο τραπέζι. Σε γενικές γραμμές:

Να λαμβάνεται υπόψη το μέγεθος των μερίδων. Μην τρώτε περισσότερο αν νομίζετε ότι χορτάσατε.
Να επιλέγονται τα στοιχεία από το μενού που περιλαμβάνουν φρούτα, λαχανικά και δημητριακά ολικής αλέσεως. Με την προσθήκη αυτών των τροφίμων, μπορείτε να έχετε ένα ισορροπημένο γεύμα.
Εάν σας αρέσουν τα περισσεύματα, πάρτε το μισό σε πακέτο για το σπίτι.
Αποφύγετε επιλογές εστιατορίων με μενού του τύπου all-you-can-eat και εστιατόρια σε στιλ μπουφέ. Απεριόριστη ποσότητα σούπας ή ζυμαρικών μπορεί να ακούγεται σαν μια καλή συμφωνία, αλλά μπορούν να κάνουν ευκολότερη την πολυφαγία.
Κάντε τα γεύματά σας με χαμηλότερα λιπαρά.
Πριν παραγγείλετε, μάθετε πώς είναι μαγειρεμένο το φαγητό. Τα τρόφιμα που είναι βραστά, στη σχάρα, ψητά ή στον ατμό τείνουν να είναι χαμηλότερης περιεκτικότητας σε λίπος από ότι τα τρόφιμα που είναι τηγανητά. Περιορίστε τα τρόφιμα με κρέμα γάλακτος ή σάλτσα.
Ζητήστε στο πιάτο σας να έχει υλικά όπως σάλτσες στο πλάι για να ελέγξετε πόσο θα χρησιμοποιήσετε.
Επιλέξτε μειωμένης περιεκτικότητας σε λιπαρά σάλτσες για σαλάτες.
Εάν παραγγείλετε χάμπουργκερ και σάντουιτς, προτιμήστε τα χωρίς τα υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά extras, όπως το τυρί και το μπέικον.
Επιλέξτε πιο «λιτά» αλλαντικά, όπως γαλοπούλα ή βοδινό κρέας ψητό, αντί σαλάμι ή bologna.
Αν θέλετε επιδόρπιο, ψάξτε για χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά παγωμένο γιαούρτι, σορμπέ, φρέσκα φρούτα.
Προσθέστε φρούτα, λαχανικά και δημητριακά ολικής αλέσεως.
Για τις πίτσες και τα σάντουιτς ζητήστε να έχουν επιπλέον λαχανικά.
Προτιμήστε τα λαχανικά ή τις ψητές πατάτες αντί της τηγανιτής.
Δοκιμάστε τις επιλογές των μενού για χορτοφάγους.
Ρωτήστε για καφέ ρύζι και ολικής αλέσεως ζυμαρικά αντί για λευκό ρύζι και απλά ζυμαρικά. Για το ψωμί προτιμήστε επίσης το ολικής αλέσεως.
Όσον αφορά τα ποτά, διαλέξτε νερό αντί ζαχαρούχων αναψυκτικών. Αν δεν επιθυμείτε σκέτο νερό, δοκιμάστε κάποιο χωρίς ζάχαρη ή προτιμείστε χαμηλής θερμιδικής αξίας ποτά.
Υπ’ όψιν ότι τα αλκοολούχα ποτά μπορεί να έχουν πολλές θερμίδες. Ένα μεγάλο κοκτέιλ, όπως μια μαργαρίτα, μπορεί να έχει τόσες θερμίδες όσες και το κύριο πιάτο.

Συζητήστε με τον γιατρό σας ή με ένα διαιτολόγο για τις υγιεινές επιλογές τροφίμων.

Δείτε επίσης οδηγίες διατροφής για:

Η επιληψία είναι μία χρόνια κατάσταση όπου εμφανίζονται επαναλαμβανόμενα επεισόδια επιληπτικής κρίσης, λόγω μιας υπάρχουσας εγκεφαλικής βλάβης. Η επιληπτική κρίση είναι ένα επεισόδιο ανώμαλης ηλεκτρικής δραστηριότητας σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου, το οποίο μπορεί να προκαλέσει απώλεια των αισθήσεων ή σπασμούς, αλλά και μια σειρά από άλλα νευρολογικά συμπτώματα.

Σε γενικές γραμμές τα νευρικά κύτταρα (ή νευρώνες), υπό φυσιολογικές συνθήκες, παράγουν ηλεκτροχημικές ώσεις οι οποίες μεταφέρονται και επιδρούν σε άλλα νεύρα, μύες και αδένες, παράγοντας έτσι σκέψεις, αισθήσεις και διάφορες δράσεις.

Κατά την επιληπτική κρίση διαταράσσεται η φυσιολογική λειτουργία των νευρώνων, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μη φυσιολογικών αισθήσεων, συναισθημάτων, συμπεριφοράς, ή καμιά φορά, εμφάνιση σπασμών και απώλεια της συνείδησης. Κατά τη διάρκεια μιας επιληπτικής κρίσεως οι νευρώνες μπορεί να λειτουργούν με συχνότητες μέχρι 500 παλμούς το δευτερόλεπτο, πολύ ταχύτερα από το φυσιολογικό. Σε μερικούς ανθρώπους αυτό συμβαίνει μόνο περιστασιακά, ενώ σε άλλους μπορεί να εμφανίζεται μέχρι και εκατοντάδες φορές την ημέρα.

Ποιες μορφές μπορεί να έχει μια επιληπτική κρίση;

Η επιληπτική κρίση μπορεί να έχει πάρα πολλές μορφές, ανάλογα με το σημείο του εγκεφάλου που σχετίζεται. Μια βλάβη στο κέντρο που ελέγχει την κίνηση στο χέρι θα προκαλέσει σπασμούς στο χέρι και ούτω καθεξής. Όταν η ανώμαλη ηλεκτρική δραστηριότητα επεκταθεί και στα 2 ημισφαίρια του εγκεφάλου, η επιληπτική κρίση γενικεύεται και τότε έχουμε απώλεια των αισθήσεων.

Μπορεί επίσης να εκδηλωθεί με τα εξής:

Σπασμούς, όπως προαναφέρθηκε, είτε κλονικούς (όταν δηλαδή τρέμουν τα χέρια ή και τα πόδια), είτε τονικούς (όταν τα χέρια ή τα πόδια μένουν καθηλωμένα σε σύσπαση), είτε μυοκλονικούς (σαν τινάγματα).
Αισθητικές διαταραχές, όπως μουδιάσματα ή αίσθηση ηλεκτρικού ρεύματος.
Οπτικές διαταραχές, όπως λάμψεις ή ζιγκ-ζαγκ.
Ακουστικές διαταραχές, όπως απλοί ήχοι ή ακόμα και μουσικά κομμάτια.
Γρήγορο ανοιγοκλείσιμο των ματιών (σπασμοί στους βλεφαρικούς μυες) ή βολβοστροφή (όταν «γυρίζουν τα μάτια»).
Περίεργη αιφνίδια συμπεριφορά, δηλαδή ο ασθενής καθηλώνει το βλέμμα του «σαν χαμένος», κάνει αυτόματες στερεοτυπικές κινήσεις όπως τρίβει τα χέρια του, κάνει σαν να μασάει, περπατάει γύρω γύρω σαν σε κύκλο, κλπ.
Απώλεια ούρων ή και κοπράνων, δάγκωμα της γλώσσας.
Οσφρητικές διαταραχές, όπως αίσθηση άσχημης μυρωδιάς.
Εμφάνιση σπάνιων μορφών, όπως το deja vu, κλπ.
Η ατονική κρίση όπου χάνεται αιφνίδια ο μυϊκός τόνος σε όλο το σώμα και ο ασθενής πέφτει στο έδαφος.
Δυσκολία στην ομιλία, μπέρδεμα, σταμάτημα της ομιλίας, σιελόρροια, μασητικοί ήχοι και κινήσεις, τρίξιμο των δοντιών.

Τι προηγείται της επιληπτικής κρίσης και τι ακολουθεί

Υπάρχουν κάποια προειδοποιητικά συμπτώματα που εκδηλώνονται σε ορισμένους ασθενείς, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι θα ακολουθήσει η “κυρίως” κρίση. Τέτοια συμπτώματα είναι οι στομαχικές ενοχλήσεις, οι περίεργες μυρωδιές, οι οπτικές διαταραχές, η ευχάριστη ή δυσάρεστη αίσθηση, ο φόβος ή πανικός, η ζάλη, ο πονοκέφαλος ή και η ναυτία.

Μπορεί πάντως να σταματήσει απότομα και ο ασθενής να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση, χωρίς μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις να έχει συνείδηση του τι συνέβη. Σε άλλες περιπτώσεις ο ασθενής «βγαίνει» σταδιακά από την κρίση με συμπτώματα όπως ζάλη, πονοκέφαλο, υπνηλία, φόβο, σύγχυση, δίψα, αίσθημα ντροπής, μυϊκή αδυναμία, δυσκολία στην ομιλία κλπ.

Από τι προκαλείται

Η διαταραχή του ρυθμού λειτουργίας των νευρώνων στις μισές από τις περιπτώσεις είναι αγνώστου αιτιολογίας. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις μπορεί να οφείλεται σε λοίμωξη, σε τραυματισμό ή σε άλλα γνωστά προβλήματα.

Όσον αφορά την κληρονομικότητα, φαίνεται ότι αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους για την εκδήλωση της. Μερικοί τύποι επιληψίας έχει βρεθεί ότι οφείλονται σε συγκεκριμένο γονίδιο. Πολλοί άλλοι τύποι έχουν την τάση να διατρέχουν κατά οικογένειες, γεγονός που υποδηλώνει ότι τα γονίδια επηρεάζουν την εκδήλωση της επιληψίας.

Άλλες εμφανείς αιτίες που προκαλούν επιληψία είναι διάφοροι όγκοι του εγκεφάλου, ο αλκοολισμός, καθώς και η νόσος Αλτσχάιμερ. Επίσης, διάφορα εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια που προκαλούν στέρηση οξυγόνου στον εγκέφαλο, μπορούν να προκαλέσουν σε μερικές περιπτώσεις κρίσεις επιληψίας. Επίσης, η μηνιγγίτιδα, το AIDS, η ιογενής εγκεφαλίτιδα και άλλες λοιμώδεις ασθένειες μπορούν να οδηγήσουν σε επιληψία, όπως και ο υδροκέφαλος, ο αυτισμός, η σκλήρυνση κατά πλάκας, η εγκεφαλική παράλυση, το σύνδρομο Landau-Kleffner, η νευροϊνωμάτωση, η νευρο-κυστικέρκωση (παρασίτωση), η δυσανεξία στην γλουτένη, οι δηλητηριάσεις (μόλυβδος, μονοξείδιο, κλπ), τα φάρμακα (υπερδοσολογία αντικαταθλιπτικών, ναρκωτικά, υπερβολικό κάπνισμα), η έλλειψη ύπνου, οι ορμονικές διαταραχές, το στρες και η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.

Αντιμετώπιση

Προς το παρόν η επιληψία δεν μπορεί να ιαθεί πλήρως, ωστόσο για μερικά επιληπτικά άτομα ουσιαστικά εξαφανίζεται. Είναι πάντως πιθανό οι σπασμοί τους να μειωθούν ή και να διακοπούν τελείως με την πάροδο του χρόνου. Αυτό είναι πιθανότερο να συμβεί εάν η επιληψία ελέγχεται καλώς με τη βοήθεια φαρμάκων ή εάν ο ασθενής έχει υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση για την επιληψία. Οι λύσεις αυτές εξαρτώνται από το είδος και τη συχνότητα των κρίσεων.

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι μία αυτοάνοση ασθένεια, η οποία προκαλεί χρόνια φλεγμονή των αρθρώσεων ή και άλλων οργάνων του σώματος. Με τον όρο αυτοάνοση προσδιορίζεται η νόσος που εμφανίζεται όταν οι ιστοί του σώματος λανθασμένα γίνονται αντικείμενο επίθεσης από το ανοσοποιητικό σύστημα του ιδίου του οργανισμού.

Η συγκεκριμένη ασθένεια μπορεί να εμφανιστεί και στα παιδία και στους ενήλικες. Συχνότερα όμως αρχίζει μετά την ηλικία των 40 ετών και πριν τα 60. Η κατανομή της στα φύλα παρουσιάζει μεγαλύτερη συχνότητα στις γυναίκες από ότι στους άνδρες ενώ στη λευκή φυλή είναι συχνότερη.

Επειδή αυτή η φλεγμονή μπορεί να αφορά πολλά όργανα του σώματος, η ρευματοειδής αρθρίτιδα χαρακτηρίζεται σαν συστηματική νόσος και γι’ αυτό μερικές φορές ονομάζεται ρευματοειδής ασθένεια. Παρόλο που είναι χρόνια, οι ασθενείς μπορεί να παραμένουν χωρίς συμπτώματα επί μεγάλα χρονικά διαστήματα. Σε γενικές γραμμές πάντως, αρχικά παρουσιάζεται δυσκινησία στις μικρές αρθρώσεις (τα δάκτυλα) και ακολούθως στις μεγάλες (ισχία). Οι πόνοι και η δυσκινησία στις αρθρώσεις έχουν κυρίως πρωινό χαρακτήρα, ενώ πρήξιμο, αύξηση θερμοκρασίας και παραμόρφωση των αρθρώσεων αποτελούν επίσης χαρακτηριστικά συμπτώματα της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Σημειώνεται πως όλα τα παραπάνω έχουν σαν αποτέλεσμα την οστεοαρθρίτιδα (καταστροφή αρθρώσεως).

Στα συμπτώματα επίσης, όταν η νόσος είναι ενεργός, περιλαμβάνονται και η γενικευμένη κόπωση και η έλλειψη όρεξης. Στα παιδιά περιλαμβάνουν ευερεθιστότητα, απώλεια της όρεξης, χωλότητα (κουτσαίνουν) και συχνό κλάμα.

Αιτία και παράγοντες κινδύνου

Η αιτία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας παραμένει άγνωστη. Πολλοί παράγοντες έχουν ενοχοποιηθεί κατά καιρούς όμως τίποτε δεν έχει αποδειχθεί. Έχει διαπιστωθεί μόνον ότι μερικά γονίδια αυξάνουν τον κίνδυνο για την ρευματοειδής αρθρίτιδα, ενώ επίσης διάφοροι παράγοντες του περιβάλλοντος φαίνεται ότι διαδραματίζουν κάποιο ρόλο για την πρόκληση της. Για παράδειγμα, έχει αναφερθεί ότι το κάπνισμα, η έκθεση σε πυριτικά άλατα καθώς και η χρόνια περιοδοντική νόσος αυξάνουν τον κίνδυνο για την ρευματοειδής αρθρίτιδα.

Θεραπεία

Η συντηρητική αγωγή αποτελεί κατά βάση το στάδιο της θεραπείας πριν την ολική καταστροφή της άρθρωσης. Αυτή γίνεται με τη χρήση αντιφλεγμονωδών μη στεροειδών, αναλγητικών, ειδικών αντιρρευματικών φαρμάκων και σκευασμάτων κορτιζόνης, καθώς και φυσικοθεραπείας και κινησιοθεραπείας. Σε προχωρημένες καταστάσεις η χειρουργική αντικατάσταση των αρθρώσεων (ολική αρθροπλαστική) είναι η τελική λύση για την αντιμετώπιση των κινητικών δυσχερειών.

Πρόγνωση

Υπάρχουν πολλά ειδικά τεστ που σε συνδυασμό πάντα με το ιστορικό και την κλινική εικόνα, μπορούν να οδηγήσουν στην ορθή διάγνωση. Με την εμφάνιση πάντως των πρώτων συμπτωμάτων της ρευματοειδούς αρθρίτιδας είναι σημαντική αξία η διατήρηση της κίνησης των αρθρώσεων με φυσιοθεραπευτική προσέγγιση. Τέλος, τονίζεται ότι οι καπνιστές επηρεάζονται περισσότερο όσον αφορά την εμφάνιση των επιπλοκών.

Το διαβητικό πόδι είναι μια από τις σοβαρότερες επιπλοκές που απειλούν τα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη.

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια χρόνια μεταβολική ασθένεια, η οποία χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, είτε ως αποτέλεσμα ελαττωμένης έκκρισης της ινσουλίνης από το πάγκρεας, είτε λόγω ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη.

Ο χρόνο εμφάνισης ενός διαβητικού ποδιού συνήθως προκύπτει έπειτα από τουλάχιστον 10 με 15 χρόνια αρρύθμιστου διαβήτη και είναι πιο συχνός σε διαβητικούς τύπου 1. Σε εκείνους δηλαδή που χρειάζονται ινσουλίνη για τη θεραπεία αφού το πάγκρεας τους δεν λειτουργεί.

Βασικές αιτίες

Ο βαθμός αύξησης της γλυκόζης στο αίμα και η παραμονή των αυξημένων τιμών της για μεγάλο χρονικό διάστημα βλάπτουν κυρίως τα μικρά αγγεία, προκαλώντας διαβητική νευροπάθεια, νεφροπάθεια, αμφιβληστροειδοπάθεια κ.λπ. με σοβαρές συνέπειες σε πολλά οργανικά συστήματα, όπως νεφρική ανεπάρκεια, μόνιμη βλάβη στους οφθαλμούς, η οποία μπορεί να οδηγήσει και σε τύφλωση, έλκη στα πόδια κλπ.

Οι βασικές αιτίες για τη δημιουργία έλκους στα πόδια είναι δυο σοβαρές επιπλοκές της νόσου: η νευροπάθεια και η περιφερική αρτηριοπάθεια. Κατά την εμφάνισή της χάνεται η προστατευτική αίσθηση του πόνου και το σκέλος του διαβητικού ασθενούς δεν «πονάει» όταν κάποιο αιχμηρό αντικείμενο ή θερμό ερέθισμα του προκαλέσουν βλάβη.

Έτσι, μπορεί να δημιουργηθεί οποιαδήποτε πληγή χωρίς ο ασθενής να την αντιληφθεί. Η πληγή όμως αυτή ταυτόχρονα συνεπάγεται και είσοδο μικροβίων στον οργανισμό. Με τον τρόπο αυτόν δημιουργείται φλεγμονή στο πόδι, η οποία εάν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα και ορθολογικά, αφενός επεκτείνεται πολύ γρήγορα και αφετέρου καταλήγει σε ακρωτηριασμό.

Εάν «μαυρίσει» ή αλλάξει το χρώμα του ποδιού προς το σκούρο, υπάρχει συνήθως βλάβη των αγγείων, δηλαδή απόφραξη των αρτηριών που φέρνουν το αίμα στα κάτω άκρα. Αυτή η επιπλοκή ονομάζεται περιφερική αρτηριοπάθεια. Το άκρο που δεν αιματώνεται νεκρώνεται ολόκληρο ή κάποια δάκτυλα. Ενίοτε η άμεση παρέμβαση που θα ανοίξει την απόφραξη και θα αποκαταστήσει την κυκλοφορία του αίματος σώζει το πόδι. Σε αντίθετη περίπτωση –για παράδειγμα με την καθυστερημένη ενημέρωση του ιατρού– θα πρέπει να διενεργηθεί και πάλι ακρωτηριασμός.

Οι αθηροσκληρυντικές βλάβες των αρτηριών επιτείνονται στην παρουσία του διαβήτη, δημιουργώντας ταχύτατα στενώσεις, ή και αποφράξεις του αυλού των αγγείων. Οι αλλοιώσεις αυτές προσβάλλουν εν δυνάμει όλα τα αγγεία του σώματος.

Οι βλάβες εστιάζονται στις περιφερικές κυρίως αρτηρίες κάτω από το γόνατο, που είναι αγγεία μεσαίου και μικρού διαμετρήματος, γεγονός το οποίο χαρακτηρίζει την ιδιομορφία του προβλήματος. Πρέπει να σημειωθεί ότι στην εγκατάσταση και την ταχεία εξέλιξη της διαβητικής αγγειοπάθειας συμβάλλουν παράγοντες όπως ο χρόνος εμφάνισης και η ρύθμιση του διαβήτη, η υψηλή αρτηριακή πίεση, το κάπνισμα, η υπερλιπιδαιμία και η παχυσαρκία.

Η παρουσία των αποφρακτικών αρτηριακών βλαβών στα κάτω άκρα υποδηλώνεται από ένα συνδυασμό συμπτωμάτων στο μεγαλύτερο αριθμό των ασθενών, ενώ περίπου στο 1/3 των πασχόντων δεν υπάρχουν συμπτώματα. Είναι ιδιαίτερα σημαντική η αξιολόγηση του προβλήματος σε πρώιμα στάδια, καθώς μπορεί να ανακοπεί η πορεία της νόσου σε κρίσιμη ισχαιμία. Η κρίσιμη ισχαιμία αποτελεί τη σοβαρότερη εξέλιξη της αρτηριοπάθειας, οφείλεται, κυρίως, σε εκτεταμένες και πολυεπίπεδες αλλοιώσεις και συνοδεύεται, τις περισσότερες φορές, από την εμφάνιση ελκών ή νεκρώσεων στα δάκτυλα και την πτέρνα.

Η αντιμετώπιση της διαβητικής αρτηριοπάθειας των κάτω άκρων συνδέεται άμεσα με την ποιότητα ζωής, πρακτικά με τη δυνατότητα να βαδίζει κανείς. Για το λόγο αυτόν ο κύριος άξονας αυτής της ποιότητας ζωής είναι η διάσωση του άκρου.

Αντιμετώπιση

Ο καλύτερος, λοιπόν, τρόπος αντιμετώπισης της ταχείας εξέλιξης και των επιπλοκών της διαβητικής περιφερικής αρτηριοπάθειας σαφώς είναι η πρόληψή της, με την απομάκρυνση των παραγόντων κινδύνου. Έτσι, η σωστή ρύθμιση του διαβήτη, η διακοπή του καπνίσματος, ο έλεγχος της υπερλιπιδαιμίας και της υπέρτασης, η καταπολέμηση της παχυσαρκίας και η άσκηση είναι μερικοί από τους βασικούς κανόνες έλεγχου της εξέλιξης της νόσου.

Όταν όμως οι αθηροσκληρωτικές βλάβες των αρτηριών είναι σοβαρές, δεν ανταποκρίνονται στα συντηρητικά μέτρα θεραπείας και η νόσος εξελίσσεται ταχύτατα με σοβαρό κίνδυνο επιπλοκών (λοίμωξη του ποδιού, έλκη, νεκρώσεις), τότε η χειρουργική θεραπεία είναι απαραίτητη προκειμένου να αποκατασταθεί η αρτηριακή κυκλοφορία του ποδιού, να επουλωθούν τα ισχαιμικά έλκη και να αποφευχθεί ο ακρωτηριασμός.

Συμβουλές για την πρόληψη

Μην περπατάτε ποτέ ξυπόλητοι, υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού.
Φοράτε άνετα παπούτσια για να προστατεύσετε τα πόδια σας από την πίεση και την δημιουργία σκληρύνσεων. Ελέγχετε καθημερινά το εσωτερικό των υποδημάτων σας έτσι ώστε να μην υπάρχουν σκισίματα στην εσωτερική επιφάνεια καθώς και ξένα αντικείμενα.
Παρατηρείτε καθημερινά τα πόδια σας. Να βλέπετε τα πέλματά σας με ένα καθρέπτη. Αν δεν βλέπετε καλά Θα πρέπει να βοηθηθείτε από ένα μέλος της οικογένειάς σας ή από ένα φιλικό πρόσωπο.
Κάντε ποδόλουτρο καθημερινά, αλλά μην τα αφήνετε στο νερό περισσότερο από 5΄. Μία μεγαλύτερη παραμονή στο νερό αφαιρεί το απαραίτητο λίπος από το δέρμα και προκαλεί ελαφρά ξηρότητα και σχισίματα. Προσέχετε την θερμοκρασία του νερού να μην υπερβαίνει τους 38 βαθμούς Κελσίου.
Σκουπίζετε τα πόδια σας καλά, ιδιαίτερα μεταξύ δακτύλων.
Χρησιμοποιείτε ενυδατική κρέμα για να διατηρήσετε το δέρμα ελαστικό (προσοχή, όχι κρέμα στο ενδιάμεσο των δακτύλων).
Κόβετε τα νύχια σας με πολύ προσοχή, είναι προτιμότερο να τα κονταίνετε με λίμα.
Χρησιμοποιείστε αντιιδρωτικά προϊόντα και απορροφητική-αντιμηκητισιακή πούδρα για τα πόδια που ιδρώνουν.
Ποτέ μην αφαιρείτε κάλους μόνοι σας. Απευθυνθείτε στον γιατρό σας.
Αποφύγετε την υπερβολική ζέστη στα πόδια σας. Μην χρησιμοποιείτε θερμοφόρες ή ηλεκτρικά θερμαινόμενα μαξιλάρια.

Μπορείτε επίσης να δείτε τη σχετική παρουσίαση της Εταιρείας Μελέτης Παθήσεων Διαβητικού Ποδιού (ΕΜΕΔΙΠ).

Να θυμάστε ότι το πόδι που πονά, άλλαξε χρώμα (κόκκινο ή μελανό), είναι θερμό (όλο ή ένα μέρος του), έχει άσχημη οσμή ή εμφάνισε φουσκάλες ή μικρές πληγές, αποτελούν σημάδια για τα οποία θα πρέπει να ζητήσετε ιατρική συμβουλή.

Γαστρίτιδα είναι η φλεγμονή του βλεννογόνου του στομάχου, η οποία μπορεί να εμφανισθεί είτε ξαφνικά (οξεία γαστρίτιδα) είτε σιγά – σιγά με την πάροδο του χρόνου (χρόνια γαστρίτιδα).

Μεταξύ των παραγόντων που μπορούν να την πυροδοτήσουν είναι:

Η βακτηριακή λοίμωξη
Το αλκοόλ
Το άγχος
Άλλες ασθένειες (HIV/AIDS, νόσος του Crohn, παρασιτικές λοιμώξεις, νεφρική ανεπάρκεια, ηπατική ανεπάρκεια)
Η συχνή χρήση αντιφλεγμονωδών και αναλγητικών φαρμάκων
Η παλινδρόμηση της χολής

Οι πιο κοινές μορφές

Οξεία γαστρίτιδα: Οξεία ή διαβρωτική γαστρίτιδα είναι η περίπτωση της διάβρωσης του γαστρικού βλεννογόνου, που προκαλείται από βλάβη στον αμυντικό μηχανισμό του βλεννογόνου, λόγω δυσλειτουργίας του ενζύμου, το οποίο ευθύνεται για τη βιοσύνθεση των εικοσανοειδών στο στομάχι, αυξάνοντας την πιθανότητα των πεπτικών ελκών. Επίσης τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, όπως η ασπιρίνη, ενδεχομένως μπορούν να μειώσουν μια ουσία που προστατεύει το στομάχι, την προσταγλανδίνη, προκαλώντας γαστρίτιδα.

Χρόνια γαστρίτιδα: Στην περίπτωση που ο οισοφαγικός σφιγκτήρας δε λειτουργεί σωστά, κάποια οξέα του στομάχου μπορεί να ξεφύγουν μέχρι τον οισοφάγο. Αυτό προκαλεί πολύ οδυνηρή καούρα, καθώς στην ουσία τα τοιχώματα του οισοφάγου έχουν διαβρωθεί από το οξύ. Πρόκειται για την χρόνια γαστρίτιδα η οποία αναφέρεται σε ένα ευρύ φάσμα προβλημάτων των γαστρικών ιστών και συνήθως αφορά στο αποτέλεσμα της λοίμωξης από το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού (Η. pylori).

Συμπτώματα

Στα συμπτώματα της γαστρίτιδας περιλαμβάνονται τα εξής:

Πολύ δυνατό πόνο ή κάψιμο (δυσπεψία) στην άνω κοιλιακή χώρα που μπορεί να χειροτερεύει ή να καλυτερεύει με την τροφή
Ναυτία
Εμετός
Απώλεια της όρεξης
Φούσκωμα και ρεψίματα
Ένα αίσθημα πληρότητας στο επάνω στην κοιλιά σας μετά το φαγητό
Η απώλεια βάρους

Eπιπλοκές

Αν η γαστρίτιδα παραμείνει για αρκετό διάστημα χωρίς θεραπεία μπορεί να οδηγήσει σε έλκος του στομάχου και αιμορραγία από το στομάχι. Ορισμένες μορφές χρόνιας γαστρίτιδας μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο καρκίνου του στομάχου, ειδικά αν υπάρχει εκτεταμένη διάβρωση του βλεννογόνου του στομάχου. Είναι απαραίτητη η ενημέρωση του γιατρού στην περίπτωση που τα συμπτώματα δεν υποχωρούν παρά την θεραπεία για τη γαστρίτιδα.

Θεραπεία

Η θεραπεία της γαστρίτιδας εξαρτάται από την αιτία που την προκάλεσε. Συνήθως χορηγούνται φάρμακα που χορηγούνται για την εξουδετέρωση του γαστρικού οξέως (αντιόξινα, ανταγωνιστές των Η2 υποδοχέων και αναστολείς της αντλίας πρωτονίων), καθώς και φάρμακα για την θεραπεία του ελικοβακτηριδίου του πυλωρού (συνδυασμός δύο αντιβιοτικών και ενός αναστολέα της αντλίας πρωτονίων με ή χωρίς προσθήκη βισμούθιου).

Πρόγνωση

Για να προληφθεί η εμφάνισή της είναι απαραίτητα τα εξής:

1. Σωστές διατροφικές συνήθειες:

συχνά γεύματα
αποφυγή ερεθιστικών τροφών
αποφυγή αλκοόλ
αποφυγή καπνίσματος
αποφυγή αντιφλεγμονωδών φαρμάκων

2. Διατήρηση του σωστού σωματικού βάρους

3. Συστηματική άσκηση

4. Διαχείριση του στρες

Υπνική άπνοια ονομάζεται μια κατάσταση όπου κατά τη διάρκεια του ύπνου η αναπνοή διακόπτεται, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος και το υπόλοιπο σώμα να μην μπορούν να λάβουν αρκετό οξυγόνο.

Υπάρχουν πολλαπλά αίτια που συνδέονται με την εκδήλωσή της, επηρεάζοντας οποιονδήποτε σε οποιαδήποτε ηλικία, ακόμη και τα παιδιά. Ορισμένα πράγματα καθιστούν περισσότερο ή λιγότερο πιθανό ότι θα έχετε αποφρακτική άπνοια ύπνου. Μερικά από αυτά ωστόσο δεν μπορούν να ελεγχθούν από το άτομο:

Ηλικία: Η υπνική άπνοια είναι πιο συχνή σε άτομα ηλικίας 30 ετών και άνω.
Φύλο: Η υπνική άπνοια είναι πιο συχνή στους άνδρες
Οικογενειακό ιστορικό: Αν άλλα μέλη της οικογένειας έχουν άπνοια κατά τον ύπνο, είναι πιο πιθανό να εμφανιστεί και σε άλλα μέλη σε σύγκριση με κάποιον που δεν έχει οικογενειακό ιστορικό της νόσου.
Παραμορφώσεις της σπονδυλικής στήλης: Οι παραμορφώσεις της σπονδυλικής στήλης, όπως η σκολίωση, μπορεί να παρεμβαίνουν στην αναπνοή και να συμβάλουν στην άπνοια κατά τον ύπνο.
Η εμμηνόπαυση: Σύμφωνα με μελέτες η άπνοια κατά τον ύπνο συμβαίνει πιο συχνά σε γυναίκες που έχουν περάσει την εμμηνόπαυση. Μετά την εμμηνόπαυση οι γυναίκες εμφανίζουν υπνική άπνοια με ρυθμό παρόμοιο με τους άνδρες.
Καταστάσεις που προκαλούν ανωμαλίες στο κεφάλι και το πρόσωπο: Καταστάσεις όπως το σύνδρομο Marfan και το σύνδρομο Down μπορεί να οδηγήσουν σε ανωμαλίες που αυξάνουν τον κίνδυνο για την υπνική άπνοια.
Εθνότητα: Οι Μαύροι, Ισπανοί και οι κάτοικοι των Νησιών του Ειρηνικού έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από τους λευκούς. Οι Μαύροι εμφανίζουν τη νόσο σε νεαρότερη ηλικία από τους λευκούς.

Τύποι υπνικής άπνοιας

Υπάρχουν δύο τύποι υπνικής άπνοιας:

– Η αποφρακτική άπνοια κατά τον ύπνο (Obstructive sleep apnea – OSA): Η πιο κοινή από τις δύο μορφές της άπνοιας προκαλείται από απόφραξη των αεραγωγών, συνήθως όταν οι μαλακοί ιστοί στο πίσω μέρος του λαιμού συμπιέζονται κατά τη διάρκεια του ύπνου.

– Κεντρική άπνοια κατά τον ύπνο (Central sleep apnea-CSA): Σε αντίθεση με την OSA, ο αεραγωγοί δεν είναι αποκλεισμένοι, αλλά ο εγκέφαλος αποτυγχάνει να ενεργοποιήσει τους μυς να αναπνεύσουν λόγω της αστάθειας στο αναπνευστικό κέντρο ελέγχου.

Παράγοντες που μπορούν να ελεγχθούν

Παχυσαρκία: Περίπου 7 στους 10 ανθρώπους που έχουν υπνική άπνοια είναι παχύσαρκοι. Η παχυσαρκία είναι ο πιο πιθανός παράγοντας που οδηγεί σε αυτήν.
Περίμετρος λαιμού (17 ίντσες ή περισσότερο σε άνδρες και 16 ίντσες ή μεγαλύτερο στις γυναίκες)
Το κάπνισμα: Το κάπνισμα μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο για την υπνική άπνοια, επειδή η νικοτίνη του καπνού χαλαρώνει τους μυς που κρατούν τους αεραγωγούς ανοικτούς.
Κατανάλωση αλκοόλ ή φαρμάκων: Η κατανάλωση αλκοόλ ή η λήψη ορισμένων φαρμάκων πριν τον ύπνο μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο για την υπνική άπνοια. Στα φάρμακα αυτά περιλαμβάνονται τα υπνωτικά χάπια και τα ηρεμιστικά.
Διόγκωση των ιστών της μύτης, του στόματος ή του λαιμού.
Ύπνος πάνω στην πλάτη και η χρησιμοποίηση μαξιλαριών.
Παραμορφώσεις των οστών: Παραμορφώσεις των οστών της μύτης, του στόματος ή του λαιμού μπορεί να παρεμβαίνουν με την αναπνοή, προκαλώντας άπνοια κατά τον ύπνο.
Ορμονικές διαταραχές της ορμόνης: Διαταραχές που μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο περιλαμβάνουν τον υποθυρεοειδισμό και μεγαλακρία.
Κακές συνήθειες ύπνου: Για παράδειγμα ο ύπνος σε διαφορετικές θέσεις και σημεία μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο για την υπνική άπνοια.

Επιπτώσεις

Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία η άπνοια κατά τον ύπνο μπορεί να οδηγήσει σε έναν αυξανόμενο αριθμό προβλημάτων υγείας:
Υψηλή αρτηριακή πίεση
Αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο
Καρδιακή ανεπάρκεια, καρδιακή αρρυθμία
Διαβήτης
Κατάθλιψη
Επιδείνωση της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής / υπερκινητικότητας – ΔΕΠΥ
Επιπλέον, η χωρίς θεραπεία άπνοια κατά τον ύπνο μπορεί να είναι υπεύθυνη για την κακή απόδοση στις καθημερινές δραστηριότητες, όπως στην εργασία και το σχολείο, τροχαία ατυχήματα και σχολικές επιδόσεις σε παιδιά και εφήβους.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα που μπορεί το άτομο να αντιληφθεί:

Αφύπνιση με ένα συναίσθημα μη ξεκούρασης και ανανέωσης μετά τον ύπνο, προβλήματα με τη μνήμη και τη συγκέντρωση, αίσθημα κόπωσης, και αλλαγές στην προσωπικότητα.
Υπερβολική υπνηλία κατά την ημέρα.
Καούρα ή μια πικρή γεύση στο στόμα το βράδυ.
Πρωινούς ή νυκτερινούς πονοκεφάλους. Περίπου τα μισά από τα άτομα με υπνική άπνοια αναφέρουν πονοκεφάλους.
Εφίδρωση και πόνο στο στήθος κατά τον ύπνο.
Πρήξιμο των ποδιών
Αφύπνιση κατά τη διάρκεια της νύχτας για την αποβολή ούρων.

Συμπτώματα που άλλοι μπορούν να παρατηρήσουν στον ασθενή:

Επεισόδια διακοπής της αναπνοής (άπνοια) το οποίο μπορεί να συμβεί από μόνο 5 φορές την ώρα (ήπια άπνοια) ως περισσότερο από 50 φορές την ώρα (σοβαρή άπνοια). Ο αριθμός τους καθορίζει και τη βαρύτητα της υπνικής άπνοιας.
Δυνατό ροχαλητό. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που έχουν υπνική άπνοια ροχαλίζουν. Αλλά όλοι οι άνθρωποι που ροχαλίζουν δεν έχουν απαραίτητα υπνική άπνοια.
Ανήσυχα τινάγματα και στροφή του σώματος κατά τη διάρκεια του ύπνου.
Νυκτερινές περίοδοι δύσπνοιας.

Συμπτώματα στα παιδιά

Τα παιδιά που έχουν υπνική άπνοια εμφανίζουν σχεδόν πάντα ροχαλητό. Αλλά πάντως μπορεί να μην εμφανίζουν υπερβολική υπνηλία κατά τη διάρκεια της ημέρας (βασικό σύμπτωμα σε ενήλικες).

Σε παιδιά μικρότερα των 5 ετών, άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

Αναπνοή από το στόμα
Εφίδρωση
Ανησυχία
Συχνές αφυπνίσεις

Στα παιδιά 5 ετών και άνω, άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

Νυχτερινή ενούρηση.
Κακή απόδοση στο σχολείο.
Δεν αναπτύσσονται τόσο γρήγορα όσο θα έπρεπε για την ηλικία τους. Αυτό μπορεί να είναι το μόνο σύμπτωμα σε ορισμένα παιδιά. Αυτά τα παιδιά μπορεί να έχουν επίσης προβλήματα συμπεριφοράς και μια σύντομη διάρκεια προσοχής.
Σε σπάνιες περιπτώσεις, η άπνοια ύπνου στα παιδιά μπορεί να προκαλέσει καθυστέρηση στην ανάπτυξη και μπορεί να προκαλέσει βλάβη στη δεξιά πλευρά της καρδιάς (πνευμονική καρδία).

Θεραπεία

Οι θεραπευτικές προσεγγίσεις της άπνοιας κατά τον ύπνο κυμαίνονται από πράγματα που μπορούν να γίνουν στο σπίτι, όπως απώλεια βάρους ή αλλαγή της θέσης στον ύπνο, ενώ άλλη λύση μπορεί να αποτελεί και η χειρουργική επέμβαση.

Σε ήπιες περιπτώσεις υπνικής άπνοιας του ύπνου μπορεί αντιμετωπιστεί με την αλλαγή συμπεριφοράς:

Η απώλεια βάρους.
Αποφυγή αλκοόλ και υπνωτικών χαπιών.
Αλλαγή των θέσεων ύπνου για τη βελτίωση της αναπνοής.
Η διακοπή του καπνίσματος. Το κάπνισμα μπορεί να επιδεινώσει τόσο το ροχαλητό και την άπνοια.
Αποφυγή ύπνου στην πλάτη.

Άλλη μορφή θεραπείας αποτελεί η συνεχής θετική πίεση αεραγωγών -που ονομάζεται επίσης CPAP- και είναι μια επεξεργασία κατά την οποία μια μάσκα φοριέται πάνω από τη μύτη ή / και το στόμα κατά τον ύπνο. Η μάσκα είναι συνδεδεμένη με ένα μηχάνημα που παρέχει μια συνεχή υπό πίεση ροή του αέρα μέσα στη μύτη. Αυτή η ροή του αέρα βοηθά στη διατήρηση της διάνοιξης των αεραγωγών έτσι ώστε η αναπνοή να είναι κανονική. Η CPAP θεωρείται από πολλούς εμπειρογνώμονες ότι είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία για την υπνική άπνοια.

Χειρουργική επέμβαση

Εάν ο ασθενής έχει σκολίωση ρινικού διαφράγματος, διογκωμένες αμυγδαλές ή μια μικρή κάτω γνάθο με μια κατακόρυφη επικάλυψη που έχει σαν αποτέλεσμα ο λαιμός να είναι πολύ στενός, ίσως χρειαστεί χειρουργική επέμβαση για τη διόρθωση της άπνοιας κατά τον ύπνο.

Οι πιο συχνές χειρουργικές επεμβάσεις που εκτελούνται για την άπνοια ύπνου περιλαμβάνουν:

Ρινική χειρουργική επέμβαση: Διόρθωση ρινικών προβλήματα, όπως σκολίωση ρινικού διαφράγματος.
Uvulopalatopharyngoplasty (UPPP): Μια διαδικασία που αφαιρεί μαλακούς ιστούς στο πίσω μέρος του λαιμού και του ουρανίσκου, αυξάνοντας το πλάτος του αεραγωγού στο άνοιγμα του λαιμού.
Χειρουργική επέμβαση διαμόρφωσης άνω και κάτω γνάθου: Χειρουργική επέμβαση για να διορθώσει ορισμένα προβλήματα του προσώπου ή του λαιμού που συμβάλλουν στην άπνοια κατά τον ύπνο.

Newer Posts

Older Posts

Πώς μπορεί να προληφθεί η ουρολοίμωξη

Συμπτώματα

Πρόληψη

Αντιμετώπιση

Η κίρρωση του ήπατος και οι επιπλοκές

Τι διατροφή θα πρέπει να ακολουθήσει ένας διαβητικός

Υδατάνθρακες

Παιδί και διαβήτης

Γενικές οδηγίες

Τι είναι ο ίλιγγος και πότε χρειάζεται ιατρική βοήθεια

Οδηγίες για το πως μπορείτε να τρώτε από έξω υγιεινά

Επιληψία: Πώς εκδηλώνεται και από τι προκαλείται

Ρευματοειδής αρθρίτιδα: Οι παράγοντες κινδύνου και η πρόληψη

Διαβητικό πόδι: Τα αίτια εμφάνισης και η πρόληψη

Βασικές αιτίες

Αντιμετώπιση

Συμβουλές για την πρόληψη

Η γαστρίτιδα και οι πιο κοινές μορφές της

Οι πιο κοινές μορφές

Συμπτώματα

Eπιπλοκές

Θεραπεία

Πρόγνωση

Υπνική άπνοια: Οι επιπτώσεις και η θεραπεία

Τύποι υπνικής άπνοιας

Παράγοντες που μπορούν να ελεγχθούν

Επιπτώσεις

Συμπτώματα

Συμπτώματα στα παιδιά

Θεραπεία

Χειρουργική επέμβαση

ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ

ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ, ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ

ΝΟΜΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ