Διαβήτης | YourDoc | by Aggelos Klitsas

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι ένα χρόνια νόσημα, το οποίο χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, είτε ως αποτέλεσμα ελαττωμένης έκκρισης ινσουλίνης (ορμόνη) είτε λόγω ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη.

Πρόκειται για μια ασθένεια, που μπορεί να γίνει επικίνδυνη όταν δεν ρυθμίζεται σωστά ή και καθόλου για μεγάλο χρονικό διάστημα, η οποία προς αποφυγή σοβαρών επιπλοκών επιβάλλει έναν υγιεινό τρόπο ζωής (σωστή διατροφή, σωματική άσκηση κ.ά.).

Η διαβητική νευροπάθεια είναι μια από τις επιπλοκές του διαβήτη, η οποία επηρεάζει τη λειτουργία των νεύρων με αποτέλεσμα να μη μεταδίδουν σωστά τους ερεθισμούς από το σώμα προς τον εγκέφαλο. Προκαλείται έτσι μείωση της δύναμης και της αίσθησης σε διάφορα μέρη του σώματος.

Αρθροπάθεια

H αρθροπάθεια Charcot είναι μια απώτερη σοβαρή συνέπεια της διαβητικής νευροπάθειας και χαρακτηρίζεται από ανώδυνη, αλλά ενίοτε και επώδυνη, καταστροφή οστών και αρθρώσεων σε περιοχές που παρουσιάζουν απώλεια της αισθητικότητας.

Εμφανίζεται συνήθως στα κάτω άκρα μονόπλευρα, αλλά όχι σπάνια και αμφίπλευρα, και μπορεί να προσβάλλει όλα τα οστά και τις αρθρώσεις του άκρου ποδός.

Για την εμφάνισή της θεωρούνται υπεύθυνοι -όχι απαραίτητα όμως- τραυματισμοί του άκρου με ή χωρίς μικροκατάγματα, που πολλές φορές δεν γίνονται αντιληπτοί λόγω της μειωμένης αισθητικότητας της περιοχής, οι οποίοι πυροδοτούν μια φλεγμονώδη αντίδραση.

Η συχνότητά της επί του σακχαρώδη διαβήτη είναι χαμηλή, ωστόσο προσβάλλει εξίσου και τα δύο φύλα και συχνότερα τους διαβητικούς με διαβήτη τύπου 1.

Πώς εξελίσσεται

Διακρίνονται δύο φάσεις στην εξέλιξη της βλάβης: η οξεία και η χρόνια.

– Στην οξεία το άκρο εμφανίζεται ερυθρό, θερμό, οιδηματώδες και ελαφρώς επώδυνο.
– Στη χρόνια φάση οι οστεοπορωτικές βλάβες που προκαλούνται από τους τραυματισμούς και τη φλεγμονή, οδηγούν στη φθορά των οστών και την αποδιοργάνωση των αρθρώσεων, με αποτέλεσμα την καταστροφή της αρχιτεκτονικής του ποδιού και την παραμόρφωσή του.

Θεραπεία

Για την αντιμετώπιση της αρθροπάθειας Charcot εξαιρετική σημασία έχει:

– Η πρώιμη διάγνωση, η οποία οδηγεί έγκαιρα σε αυξημένη εγρήγορση για την αποφυγή των τραυματισμών και άμεση ακινητοποίηση του φλεγμαίνοντος άκρου, συμβάλλοντας έτσι στην ανακοπή της εξέλιξης των βλαβών.
– Η αποφόρτιση και η υποβοήθηση των πασχουσών περιοχών με τη χρήση ειδικών υποστηρικτικών μέσων όπως υποδήματα και νάρθηκες.
– Η αποκατάσταση των παραμορφώσεων με τις κατάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις.

Featured image designed by Freepik

Ελβετοί ερευνητές δημιούργησαν τεχνητά β-κύτταρα παγκρέατος, τα οποία μπορούν όπως τα φυσικά να μετράνε τη συγκέντρωση της γλυκόζης στο αίμα και να παράγουν αρκετή ινσουλίνη, ώστε να μην αυξάνεται το επίπεδο του σακχάρου στους πάσχοντες από διαβήτη.

Η νέα θεραπεία, αν τελικά ευδοκιμήσει, θα αφορά ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 και από όσους πάσχουν από διαβήτη τύπου 2, εκείνους που λαμβάνουν ινσουλίνη.

Σύμφωνα με άρθρο στο Science, επιστημονική ομάδα της Ελβετικής Ομοσπονδιακής Πολυτεχνικής Σχολής της Ζυρίχης (ΕΤΗ), με επικεφαλής τον καθηγητή Μάρτιν Φουσενέγκερ, δοκίμασαν επιτυχώς τα τεχνητά β-κύτταρα παγκρέατος σε πειραματόζωα, αλλά μόνο αν αποδειχθούν εξίσου αποτελεσματικά σε ανθρώπους, θα μπορούμε να μιλάμε για μια νέα θεραπεία για τους πάσχοντες από διαβήτη. Στην περίπτωση αυτή, οι ασθενείς δεν θα χρειάζεται να κάνουν αυτο-χορηγούν ινσουλίνη, αλλά δια της εμφύτευσης κάτω από το δέρμα τους μιας κάψουλας με τεχνητά β-κύτταρα παγκρέατος τρεις φορές το χρόνο θα καλύπτεται η ρύθμιση της γλυκόζης στο αίμα.

Προηγούμενες προσπάθειες για τη δημιουργία τεχνητών β-κυττάρων είχαν βασιστεί σε βλαστοκύτταρα του ίδιου του ασθενούς, που ωριμάζουν σε εξειδικευμένα κύτταρα του παγκρέατος. Αυτή τη φορά, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν εμβρυικά βλαστικά κύτταρα ανθρώπινου νεφρού, που τροποποιήθηκαν γενετικά ώστε να επιτελούν τις λειτουργίες του παγκρέατος.

Οι αρχικές δοκιμές σε ποντίκια που έπασχαν από διαβήτη έδειξαν ότι τα τεχνητά β-κύτταρα είναι πολύ αποτελεσματικά στη λειτουργία τους. «Δούλεψαν καλύτερα και για περισσότερο χρόνο από οποιαδήποτε άλλη λύση είχε επιτευχθεί οπουδήποτε στον κόσμο μέχρι σήμερα», εξγεί ο Δρ Φουσενέγκερ. Συγκεκριμένα, λειτούργησαν αξιόπιστα επί τρεις εβδομάδες, ρυθμίζοντας σωστά το επίπεδο του σακχάρου στο αίμα, το ίδιο καλά με τα φυσικά κύτταρα, αν όχι καλύτερα.

Προ μηνών η ίδια ερευνητική ομάδα είχε παράγει β-κύτταρα παγκρέατος από βλαστοκύτταρα που πήρε από τον λιπώδη ιστό ασθενούς με διαβήτη. Όμως αυτή η τεχνική είναι ακριβή, καθώς τα β-κύτταρα πρέπει να παράγονται μεμονωμένα για κάθε ασθενή, ενώ με τη νέα μέθοδο τα τεχνητά β-κύτταρα παράγονται με μικρότερο κόστος και για όλους τους ασθενείς.

Οι επιστήμονες ελπίζουν σε περίπου δύο χρόνια να μπορέσουν να ξεκινήσουν κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους, οι οποίες όμως θα διαρκέσουν αρκετά χρόνια και αν όλα εξελιχθούν ομαλά τότε ίσως σε περίπου μια δεκαετία να είναι διαθέσιμα τα τεχνητά β-κύτταρα παγκρέατος για ευρεία χρήση.

Πηγή: Health.in.gr

Photo credit: Hagerstown Community College via Foter.com / CC BY-NC-ND

Το κάπνισμα είναι γνωστό πως βλάπτει την υγεία αλλά σε συνδυασμό με τον διαβήτη ενισχύει ακόμα περισσότερο τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου, σύμφωνα με νέα έρευνα.

Άνθρωποι που κάπνιζαν πολύ και που επίσης έπασχαν από διαβήτη είχαν διπλάσιο κίνδυνο πρόωρου θανάτου σε σύγκριση με καπνιστές χωρίς τη νόσο, έδειξε η έρευνα.

Ο Dr. Joel Zonszein, διευθυντής του Clinical Diabetes Center στο Montefiore Medical Center της Νέας Υόρκης, που επισκόπησε τα νέα ευρήματα, δήλωσε ότι το κάπνισμα είναι βλαβερό για όλους αλλά ακόμα περισσότερο για όσους πάσχουν από διαβήτη.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του University of Colorado, στο Ντένβερ, και περιέλαβε στοιχεία περισσότερων των 53.000 Αμερικανών που ήταν ή είχαν υπάρξει μεγάλοι καπνιστές.

Ο γενικός κίνδυνος πρόωρου θανάτου ήταν περίπου διπλάσιος αν ο καπνιστής είχε διαβήτη. Γενικά, σχεδόν 13% των καπνιστών με διαβήτη πέθαναν κατά τη διάρκεια 7 ετών σε σύγκριση με ποσοστό σχεδόν 7% όσων δεν είχαν διαβήτη.

Γυναίκες με διαβήτη φάνηκαν ακόμα πιο ευάλωτες σε σχέση με τους άντρες όσον αφορά τον καρκίνο στον πνεύμονα συγκεκριμένα.

Η έρευνα έδειξε ότι γυναίκες καπνίστριες με διαβήτη είχαν 80% υψηλότερο κίνδυνο να πεθάνουν από καρκίνο στον πνεύμονα σε σύγκριση με γυναίκες καπνίστριες που δεν είχαν τη νόσο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη τάση δεν παρατηρήθηκε στους άντρες. Σε αυτούς, η ύπαρξη διαβήτη συνδέθηκε με υψηλότερες πιθανότητες πρόωρου θανάτου γενικά, αλλά δεν φάνηκε να συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο θανάτου από καρκίνο στον πνεύμονα συγκεκριμένα.

Σύμφωνα με την ερευνήτρια Dr. Kavita Garg, τα ευρήματα δείχνουν ότι ο έλεγχος του διαβήτη είναι σημαντικός στους καπνιστές, είτε εξετάζονται για καρκίνο στον πνεύμονα είτε όχι, επειδή ο διαβήτης είναι ανεξάρτητος παράγοντας κινδύνου για θνησιμότητα.

Οι ερευνητές εξέτασαν στοιχεία ανθρώπων που έλαβαν μέρος στην National Lung Screening Trial. Η συγκεκριμένη αμερικανική δοκιμή συνέκρινε αξονική τομογραφία έναντι ακτινογραφίας θώρακα, για να διαπιστωθεί πόσο καλή ήταν καθεμία στην έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου στον πνεύμονα σε ανθρώπους που κάπνιζαν πολύ στο παρόν ή στο παρελθόν. Περισσότεροι από 5.000 από τους καπνιστές στη δοκιμή, σχεδόν 10%, είχαν επίσης διαβήτη. Συμμετέχοντες με διαβήτη έτειναν να είναι μεγαλύτερης ηλικίας, καπνιστές και να ζυγίζουν περισσότερο από όσους δεν είχαν διαβήτη, σημείωσαν οι ερευνητές.

Η ερευνητική ομάδα ανέλυσε τον κίνδυνο θνησιμότητας από καρκίνο στον πνεύμονα, από άλλους καρκίνους και από οποιοδήποτε αίτιο. Κατά τη διάρκεια 7 ετών, σχεδόν 4.000 συμμετέχοντες πέθαναν, περιλαμβανομένων περισσότερων των 1.000 από καρκίνο στον πνεύμονα και περισσότερων των 800 από άλλα είδη καρκίνου.

Ο Zonszein δήλωσε ότι τα νέα ευρήματα δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν. Γνωρίζουμε, είπε, ότι το κάπνισμα δεν είναι καλό για ασθενείς με διαβήτη και καρδιοπάθεια και προσδιαθέτει ανθρώπους σε πρόωρο θάνατο από καρκίνο στον πνεύμονα ή σε αναπηρία από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια.

Τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν στο συνέδριο Radiological Society of North America, στο Σικάγο.

Πηγή: iatronet.gr

Γράφει ο Ιωάννης Σ. Τερζής*

Ο διαβήτης τύπου 2 (ΣΔ-2) ή διαβήτης των ενηλίκων είναι η συχνότερη μορφή σακχαρώδους διαβήτη (90%) και συνήθως εμφανίζεται μετά την ηλικία των 55 ετών. Σε αυτόν τον τύπο διαβήτη δεν παρατηρείται έλλειψη ινσουλίνης αλλά μια κατάσταση δυσλειτουργίας της ινσουλίνης (ινσουλινική αντίσταση) που σχετίζεται με κληρονομικότητα αλλά και με την υπερβολική συσσώρευση λίπους στον οργανισμό (παχυσαρκία).

Ο διαβήτης αποτελεί την κατά σειρά τέταρτη αιτία θανάτου καθώς και τον σπουδαιότερο προδιαθεσικό παράγοντα καρδιαγγειακών και εγκεφαλικών επεισοδίων, τύφλωσης και χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας. Από τους ενήλικους διαβητικούς, 75-80% πεθαίνουν τελικά από έμφραγμα ή εγκεφαλικό.

Συχνότητα

Η συχνότητα του σακχαρώδη διαβήτη στη χώρα μας τριπλασιάστηκε τα τελευταία 30 χρόνια. Μάλιστα η σύγχρονη επιδημιολογική έξαρση της παχυσαρκίας έχει ευνοήσει την εμφάνιση ενός μεγάλου πληθυσμού νεαρών ατόμων με προδιαβήτη ή ΣΔ-2, μιας ασθένειας που παραδοσιακά αφορούσε μεσήλικες και άτομα της τρίτης ηλικίας. Υπολογίζεται λοιπόν ότι σήμερα πάσχουν από διαβήτη σχεδόν 1.000.000 Έλληνες, από τους οποίους οι περισσότεροι δυστυχώς δεν γνωρίζουν καν ότι αντιμετωπίζουν αυτό το μεγάλο πρόβλημα.

Παχυσαρκία

Από θεραπευτική άποψη, η παχυσαρκία αποτελεί τον κυριότερο τροποποιήσιμο παράγοντα κινδύνου για ΣΔ-2 μια και στην ουσία λειτουργεί σαν «προθάλαμος» για διαβήτη. Τελευταία, το ιατρικό ενδιαφέρον έχει κινήσει η διαπίστωση ότι μετά από χειρουργική απώλεια βάρους παρατηρείται σημαντική ύφεση ή και ίαση του ΣΔ-2. Μια σειρά από πρόσφατες μελέτες δημοσιευμένες σε έγκυρα ιατρικά περιοδικά, δίνουν έμφαση στη δυνατότητα θεραπείας των δυσλιπιδαιμιών και του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2, μέσω της βαριατρικής χειρουργικής.

Σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να ακούγεται περίεργο. Τόσο οι ασθενείς, όσο και οι γιατροί έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε το σακχαρώδη διαβήτη μια πάθηση που αντιμετωπίζεται στα αρχικά στάδια με τη λήψη αντιδιαβητικών χαπιών, ενώ σε προχωρημένες καταστάσεις με τη λήψη ινσουλίνης. Η πλήρης ίαση της νόσου ή η βελτίωση της αποτέλεσε ένα παράπλευρο εύρημα της χειρουργικής αντιμετώπισης της παχυσαρκίας.

Χειρουργική

Αρχικά, πριν περίπου 40 χρόνια είχε διαπιστωθεί ότι διαβητικοί ασθενείς που υποβάλλονταν σε επέμβαση γαστρεκτομής για την αντιμετώπιση γαστρικού έλκους, μετεγχειρητικά παρουσίαζαν βελτίωση του διαβήτη. Εκείνη την εποχή δεν δόθηκε η δέουσα σημασία σε αυτό το εύρημα. Στις αρχές της δεκαετίας του 80 το εύρημα αυτό ξαναήρθε στην επιφάνεια, αυτή τη φορά μέσω της επέμβασης της γαστρικής παράκαμψης για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας.

Tο 1997, τεκμηριωμένα πλέον, ανακοινώθηκε ότι η χειρουργική προκαλεί ίαση του διαβήτη στο 83% των περιπτώσεων και μειώνει το ποσοστό θανάτων από το 4.5% στο 1% σε σχέση με παχύσαρκους διαβητικούς ασθενείς που επέλεξαν να μη χειρουργηθούν.

Με βάση τα ευρήματα αυτά και άλλοι ερευνητές, κάνοντας ανασκόπηση της εμπειρίας τους, παρουσίασαν παρόμοια αποτελέσματα. Έτσι το Μάρτιο 2007 συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη ειδικοί από όλο τον κόσμο και καθόρισαν τις κατευθυντήριες οδηγίες σε ό,τι αφορά τη χειρουργική αντιμετώπιση του σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ.

Προϋποθέσεις

Η ένδειξη της χειρουργικής επέμβασης γίνεται περισσότερο επιτακτική αν διαβητικοί που είναι υπέρβαροι (με Δείκτη Μάζας Σώματος 30-35), παρουσιάζουν συνεχή αύξηση του βάρους και ιδιαίτερα αν αυτό συνοδεύεται από υψηλά επίπεδα χοληστερίνης, τριγλυκεριδίων, υπέρταση και άπνοια αποφρακτικού τύπου.

Όσο αφορά την επιτυχή εξέλιξη της χειρουργικής αντιμετώπισης του διαβήτη, δυο πράγματα είναι σημαντικά. Το πρώτο είναι πότε πρέπει να χειρουργηθεί ένας διαβητικός και το δεύτερο ποια επέμβαση μας εγγυάται καλύτερα αποτελέσματα και περισσότερη ασφάλεια.

Αποτελέσματα

Σημειωτέον ότι μετά την επέμβαση βελτιώνονται τα συμπτώματα της διαβητικής νευροπάθειας, ενώ σταματά η περαιτέρω εξέλιξη άλλων επιπλοκών του διαβήτη όπως νεφροπάθεια, αμφιβληστροειδοπάθεια, περιφερική αγγειοπάθεια.

Διεθνείς οδηγίες

Τον Μάιο του 2016 στο Κουβέιτ έγινε μια συνάντηση ειδικών απ’ όλο τον κόσμο στην οποία έλαβα μέρος. Εκεί ο καθηγητής χειρουργικής στο πανεπιστήμιο του Cleveland και διευθυντής της βαριατρικής κλινικής και κλινικής χειρουργικής θεραπείας του διαβήτη ανακοίνωσε αποτελέσματα, στα οποία η χειρουργική θεραπεία για το διαβήτη είναι η πρώτη επιλογή ακόμη και σε άτομα με δείκτη μάζας σώματος 27 (ΒΜΙ 27). Και απ’ ότι φαίνεται το ΒΜΙ 27 σύντομα θα κατέβει κι άλλο.

Ίδια ήταν και τα συμπεράσματα στο παγκόσμιο συνέδριο χειρουργικής της παχυσαρκίας και μεταβολικών νόσων που έγινε το Σεπτέμβριο του 2016 στο Rio της Βραζιλίας και στο οποίο έλαβα ενεργά μέρος. Η παχυσαρκία ονομάστηκε και χαρακτηρίστηκε πλέον χρόνια νόσος. Στο ίδιο συνέδριο ξεχώρισε πλέον η χειρουργική της παχυσαρκίας (βαριατρική) απο την μεταβολική χειρουργική (ΣΔ, υπερλιπιδαιμίες, DIABESITY).

Επίσης πολλές διαβητολογικές εταιρείες παγκοσμίως περιλαμβάνουν στα θεραπευτικά guidelines τους τη χειρουργική θεραπεία. H American Diabites Assosiation (ADA), American Assotiation of Clinical Endocrinology (AACE), Diabetes UK, International Diabetes Federation (IDF) και πολλές άλλες προτείνουν τη χειρουργική σαν μια απο τις λύσεις για τη θεραπεία του διαβήτη.

Πιο αποτελεσματική

Παγκοσμίως πλέον είναι αποδεκτό οτι η μεταβολική χειρουργική είναι πιο αποτελεσματική από την φαρμακευτική και την life-style παρέμβαση για την απώλεια βάρους, τον έλεγχο του διαβήτη και την βελτίωση των καρδιομεταβολικών κινδύνων για τουλάχιστον πέντε χρόνια.

Αφού λοιπόν η χειρουργική μπορεί να δώσει μια μόνιμη λύση στο θέμα του σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ, καθώς και στο καρδιομεταβολικό σύνδρομο οφείλουμε τουλάχιστον να ενημερωθούμε.

* Ιωάννης Σ. Τερζής, General-Bariatric and Metabolic Surgeon, Αναπληρωτής Διευθυντής Α΄ Χειρουργικής Κλινικής Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών, Διευθυντής Κλινικής Χειρουργικής Θεραπείας του Διαβήτη και Μεταβολικών Νόσων Βιοκλινικής Αθηνών.

Photo credit: PracticalCures via Foter.com / CC BY

Το διαβητικό πόδι είναι μία από τις σοβαρότερες επιπλοκές που μπορεί να αντιμετωπίσουν τα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη.

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια μεταβολική ασθένεια η οποία χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, είτε ως αποτέλεσμα ελαττωμένης έκκρισης της ινσουλίνης από το πάγκρεας, είτε λόγω ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη.

Μέσω της περιφερικής νευροπάθειας και της αγγειοπάθειας που προκαλεί η νόσος, μπορούν να επηρεαστούν τα κάτω άκρα και ιδιαίτερα αν η ρύθμισή της δεν είναι ιδανική ή η διάρκειά της είναι μεγάλη.

Οι ασθενείς αυτοί σε καθημερινή βάση θα πρέπει να φροντίζουν τα πόδια τους. Ανεξάρτητα από την παρουσία ή μη συμπτωμάτων θα πρέπει να κάνουν καθημερινό έλεγχο. Την ένταση του ελέγχου θα πρέπει να αυξήσει η παρουσία ελαττωμένης αισθητικότητας (υπαισθησία), διαταραγμένης αισθητικότητας (παραισθησία), πληγών στα άκρα ή διαταραγμένης αρχιτεκτονικής των αρθρώσεων.

Ο ασθενής κατά τον έλεγχο θα πρέπει να προσέξει για παρουσία σημείων ερυθρότητας, για ρωγμές-κοψίματα, για οίδημα ή για κάποια λοίμωξη. Σημαντικό είναι να συμπεριλαμβάνονται στον έλεγχο και η περιοχή ανάμεσα στα δάκτυλα, καθώς και οι πατούσες και οι παρονύχιες περιοχές. Ένας καθρέπτης ή και τα μέλη της οικογένειας μπορούν να βοηθούν για τα δύσκολα σημεία.

Στην περιποίηση των κάτω άκρων περιλαμβάνεται και το καθημερινό πλύσιμο με χλιαρό νερό και μαλακό σαπούνι. Η θερμοκρασία του νερού δεν πρέπει να ξεπερνά τους 32-34 βαθμούς Κελσίου. Αυτό διότι, λόγω της διαβητικής νευροπάθειας, μερικές φορές η αίσθηση του θερμού επηρεάζεται, οπότε θα πρέπει να χρησιμοποιείται θερμόμετρο ή ο αγκώνας για την αντίληψη της θερμοκρασίας του νερού. Στη συνέχεια θα πρέπει να ακολουθεί καλό στέγνωμα και ιδιαίτερα των μεσοδακτύλιων περιοχών.

Για την αποφυγή ξηρότητας του δέρματος μπορούν να χρησιμοποιηθούν ενυδατικές κρέμες που μπορούν να επαλειφθούν στη ράχη του ποδιού και την πατούσα. Να αποφεύγεται όμως η επάλειψη ανάμεσα στα δάκτυλα για την πρόληψη εμφάνισης λοιμώξεων. Το talc μπορεί να τοποθετηθεί στη μεσοδακτύλια περιοχή για να αποφευχθεί η ύγρανσή της.

Όσον αφορά το κόψιμο των νυχιών, θα πρέπει να γίνεται προσεκτικά με τη βοήθεια νυχοκόπτη και να ακολουθεί ελαφρό λιμάρισμα. Συνίσταται επίσης να μην κόβονται πολύ κοντά ή με γωνίες διότι υπάρχει κίνδυνος να μεγαλώσουν μέσα στο δέρμα τραυματίζοντας το και δημιουργώντας πύλη εισόδου μικροβίων.

Οι ενδεχόμενοι τραυματισμοί των ποδιών μπορεί να είναι επικίνδυνοι. Γι’ αυτό οι ασθενείς πρέπει να μην κυκλοφορούν ποτέ ξυπόλυτοι ακόμα και μέσα στο σπίτι. Πριν φορέσουν τα παπούτσια να ελέγχουν για παρουσία μικρών αντικειμένων (πετραδάκια-καρφιά). Το μέγεθος των παπουτσιών θα πρέπει να είναι το ιδανικό για το πόδι, ενώ οι κάλτσες θα πρέπει καθημερινά να είναι καθαρές και ελαφρά πουδραρισμένες ώστε να μην ιδρώνει. Συμβουλεύεται ακόμη να αποφεύγονται οι κάλτσες με σφικτές ραφές ή εκείνες που δεν αφήνουν το πόδι να αναπνέει.

Στην περίπτωση που εμφανιστούν κάλοι, σημαίνει ότι υφίσταται σημείο αυξημένης πίεσης και ελαττωμένης αντίστασης του δέρματος. Η συμβολή του γιατρού είναι απαραίτητη για την αντιμετώπισή τους.

Σε γενικές γραμμές η προσπάθεια αποφυγής βλαβών στα κάτω άκρα θα πρέπει να ξεκινά με τη σωστή ρύθμιση τόσο του σακχάρου αίματος, όσο και της αρτηριακής πίεσης και της δυσλιπιδαιμίας. Κομβικός είναι και ο ρόλος της διακοπής του καπνίσματος για τη διατήρηση των αγγείων σε καλή κατάσταση.

Σημειωτέον ότι το πόδι που πονά, άλλαξε χρώμα (κόκκινο ή μελανό), είναι θερμό (όλο ή ένα μέρος του), έχει άσχημη οσμή ή εμφάνισε φουσκάλες ή μικρές πληγές, αποτελούν σημάδια για τα οποία θα πρέπει να ζητήσετε ιατρική βοήθεια.

photo credit: gm.esthermax The Best Insoles for Work Boots via photopin (license)

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια πάθηση όπου το σώμα δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά τη γλυκόζη που λαμβάνουμε από τα τρόφιμα για τη μετατροπή της σε ενέργεια. Χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, είτε ως αποτέλεσμα ελαττωμένης έκκρισης της ινσουλίνης (ορμόνη η οποία βοηθά τη γλυκόζη να εισέλθει από το αίμα στα κύτταρα), είτε λόγω ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη.

Ο διαβήτης είναι μια πολυσυστηματική νόσος, η οποία βλάπτει όλα τα όργανα του οργανισμού: Καταστρέφει τα μάτια, την καρδιά, τον νεφρό, τον εγκέφαλο, τα αγγεία και τα νεύρα όταν παραμένει αρρύθμιστος για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Σε ορισμένους ασθενείς με διαβήτη το επίπεδο της βασικής έκκρισης ινσουλίνης είναι φυσιολογικό, με αποτέλεσμα το άτομο να έχει φυσιολογικά σάκχαρα νηστείας (πριν το γεύμα). Όταν όμως απαιτείται αυξημένη ορμονική έκκριση και βιοχημική επεξεργασία του σακχάρου λόγω αυξημένης εισόδου σακχάρων στον οργανισμό, εκείνος δεν δύναται να ανταποκριθεί. Στην περίπτωση αυτή κάνουμε λόγο για μεταγευματικό διαβήτη, ο οποίος χαρακτηρίζεται κυρίως από αύξηση των μεταγευματικών σακχάρων και είναι εξίσου επικίνδυνος με τον «κανονικό» διαβήτη.

Η είσοδος εξωγενών σακχάρων στον οργανισμό γίνεται κατά τη διάρκεια του γεύματος. Υπό φυσιολογικές συνθήκες το επίπεδο του σακχάρου του αίματος μετά το γεύμα τείνει να αυξηθεί λόγω των σακχάρων των τροφών που εισέρχονται στον οργανισμό. Στο σημείο αυτό η γλυκόζη που απορροφάται στο αίμα, προκαλεί την γρήγορη χρησιμοποίησή της από τα κύτταρα του σώματος με αποτέλεσμα να μην ανέρχεται σε παθολογικά επίπεδα στο φυσιολογικό άτομο.

Η διάγνωση του μεταγευματικού διαβήτη γίνεται κατά βάση με τη δοκιμασία ανοχής της γλυκόζης, η οποία περιλαμβάνει τη χορήγηση διαλύματος γλυκόζης και τη διαδοχική μέτρηση των επιπέδων σακχάρου του εξεταζόμενου.

Ύπουλη νόσος

Ο μεταγευματικός διαβήτης είναι μια ύπουλη νόσος διότι στα αρχικά στάδια δεν εμφανίζει συμπτώματα, ενώ οι ασθενείς εύκολα επαναπαύονται από τις φυσιολογικές τιμές των πρωινών σακχάρων, υποεκτιμώντας τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Τα πρωινά επίπεδα σακχάρου σε αντίθεση με τις μετρήσεις της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης δεν χρησιμοποιούνται ως δείκτης καλής μεταβολικής ρύθμισης στο μεταγευματικό διαβήτη, διότι η ικανότητα του οργανισμού να επεξεργάζεται το σάκχαρο σε συνθήκες χαμηλής προσφοράς δεν διαταράσσεται ιδιαίτερα.

Η αντιμετώπιση του μεταγευματικού διαβήτη περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, κατάλληλη διατροφή, άσκηση, απώλεια του υπερβολικού βάρους, καθώς και διατήρηση χαμηλών επιπέδων LDL («κακής») χοληστερόλης και αρτηριακής πίεσης.

Η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη είναι μια μορφή της αιμοσφαιρίνης που χρησιμοποιείται για να καθορίσει πως ήταν η μέση τιμή γλυκόζης στο αίμα μας περίπου τους τελευταίους 3 μήνες. Ιατρικά συμβολίζεται HbA1C ή απλά A1C, ενώ ορισμένοι την αναφέρουν απλώς ως γλυκοζυλιωμένη.

Η αιμοσφαιρίνη είναι ουσία που βρίσκεται στα ερυθρά αιμοσφαίρια του αίματος. Κύριο έργο της είναι να μεταφέρει μέσω της κυκλοφορίας του αίματος οξυγόνο στους ιστούς.

Η γλυκόζη (ή αλλιώς σάκχαρο) συνδέεται με την αιμοσφαιρίνη (μια πρωτεΐνη του αίματος) και σχηματίζει τη γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη, η οποία και παραμένει αδιάσπαστη σε όλη τη διάρκεια της ζωής του αιμοσφαιρίου, δηλαδή περίπου 120 ημέρες και στη συνέχεια καταστρέφεται στο σπλήνα.

Που χρησιμεύει

Η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη επηρεάζεται από τις τιμές σακχάρου όλου του 24ώρου των τελευταίων 120 ημερών. Έτσι σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη μετράται για να ελεγχθεί το πόσο καλά είναι ρυθμισμένο το σάκχαρο. Όσο πιο κοντά στο φυσιολογικό ποσοστό είναι η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη, τόσο πιο καλή είναι η ρύθμιση του διαβήτη. Όταν το ποσοστό είναι μεγαλύτερο, ο γιατρός και ο ασθενής πρέπει να αυξήσουν τις προσπάθειές τους ώστε η ρύθμιση του σακχάρου να είναι καλύτερη. Για τις εγκύους με διαβήτη η εξέταση πρέπει να γίνεται συχνότερα για πιο στενή παρακολούθηση.

Επίσης, η διατήρηση των επιπέδων γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης κοντά στο φυσιολογικό προφυλάσσει τα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη από την ανάπτυξη επιπλοκών σχετιζόμενων με τη νόσο τους όπως νεφρική νόσο, διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια και νευροπάθεια. Ακόμη έχει αποδειχθεί πως για τους νεοδιαγνωσθέντες ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη η ικανοποιητική ρύθμιση των επιπέδων σακχάρου προφυλάσσει από την ανάπτυξη καρδιαγγειακών συμβάντων όπως εμφράγματα ή εγκεφαλικά επεισόδια.

Τα επιθυμητά επίπεδα

Τα επιθυμητά επίπεδα εξαρτώνται από το λόγο για τον οποίο γίνεται η εξέταση:

Αν η τιμή της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης είναι ίση ή μεγαλύτερη από 6.5 σημαίνει πως ο ασθενής πιθανότατα έχει σακχαρώδη διαβήτη, αλλά θα πρέπει να επαναλάβει την εξέταση άλλη μία φορά για επιβεβαίωση.
Αν γίνεται για τη διάγνωση σχετικά με το αν ένας ασθενής έχει σακχαρώδη διαβήτη, η τιμή της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης θα πρέπει να είναι κάτω από 6.
Αν η εξέταση γίνεται για τον έλεγχο της επιτυχίας της χορηγούμενης αγωγής σε ασθενή με γνωστό σακχαρώδη διαβήτη η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη θα πρέπει να είναι κατά κανόνα κάτω από 7. Είναι όμως σημαντική η εξατομίκευση του στόχου για την τιμή της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης για κάθε ασθενή, καθώς είναι αναγκαίο σε πολλές περιπτώσεις να επιζητούνται χαμηλότερα ή σπανίως υψηλότερα επίπεδα γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης.
Αν η τιμή της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης είναι μεταξύ 5.7 και 6.4 ο ασθενής διατρέχει μεγάλο κίνδυνο ανάπτυξης σακχαρώδη διαβήτη και θα πρέπει να ενθαρρυνθεί στην υιοθέτηση συνηθειών που θα τον βοηθήσουν να προλάβει την εμφάνιση του (για παράδειγμα έναρξη άσκησης και προσπάθεια απώλειας βάρους αν είναι υπέρβαρος).

Σημειώνεται ότι η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη αυξάνεται ψευδώς σε συγκεκριμένες παθολογικές καταστάσεις όπως η νεφρική ανεπάρκεια, ο χρόνιος αλκοολισμός και η υπερτριγλυκεριδαιμία, ενώ ψευδώς ελαττωμένα επίπεδα γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης παρατηρούμε σε περιπτώσεις οξείας ή χρόνιας απώλειας αίματος, σε δραπανοκυτταρική αναιμία και σε ασθενείς με μεσογειακή αναιμία.

Πόσο συχνά θα πρέπει να γίνεται η μέτρηση της

Η συχνότητα μέτρησης της γλυκοζυλιωμένης εξαρτάται από το αν ο ασθενής πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη και από την τιμή της τελευταίας μέτρησής του.

Αν η εξέταση έγινε για να ελεγχθεί η ύπαρξη σακχαρώδη διαβήτη και η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη ήταν μικρότερη από 5.7 (που σημαίνει πως ο ασθενής δεν έχει σακχαρώδη διαβήτη) η μέτρηση θα πρέπει να επαναληφθεί μετά από 3 έτη, εκτός αν ο θεράπων ιατρός κρίνει διαφορετικά ή προκύψουν νέα δεδομένα (π.χ σημαντική πρόσληψη βάρους, ακινητοποίηση, λήψη γλυκοκορτικοειδών).
Αν πρόκειται για ασθενή με γνωστό σακχαρώδη διαβήτη χωρίς ικανοποιητική ρύθμιση ή με πρόσφατη αλλαγή της χορηγούμενης αγωγής η μέτρηση θα πρέπει να επαναλαμβάνεται ανά τρίμηνο.
Αν πρόκειται για ασθενή με γνωστό σακχαρώδη διαβήτη με ικανοποιητική ρύθμιση η μέτρηση θα πρέπει να επαναλαμβάνεται ανά εξάμηνο.
Αν η εξέταση έγινε για να ελέγξουμε την ύπαρξη σακχαρώδη διαβήτη και η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη ήταν μεταξύ 5.7 και 6.4 (που σημαίνει πως ο ασθενής δεν τώρα έχει σακχαρώδη διαβήτη αλλά βρίσκεται σε σημαντικό κίνδυνο εμφάνισης στο μέλλον) η μέτρηση θα πρέπει να επαναλαμβάνεται ετησίως.

Συμπεραίνεται ότι για τους ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη με την προσπάθεια τους, την επίβλεψη και συνεργασία του διαβητολόγου τους μπορούν να διατηρήσουν επίπεδα γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης που θα τους χαρίσουν χρόνια ζωής.

H διαβητική νεφροπάθεια είναι μία από τις επιπλοκές του σακχαρώδη διαβήτη, η οποία έχει εξελικτική πτωτική πορεία και τελική κατάληξη τη νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου.

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μία πάθηση όπου το σώμα δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά τη γλυκόζη για τη μετατροπή της σε ενέργεια. Χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, είτε ως αποτέλεσμα ελαττωμένης έκκρισης της ινσουλίνης από το πάγκρεας, είτε λόγω ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη.

Όταν οι νεφροί λειτουργούν καλά, τα μικροσκοπικά σε αυτούς φίλτρα – τα σπειράματα – κρατούν τις πρωτεΐνες εντός του σώματος. Οι πρωτεΐνες αυτές είναι απαραίτητες για τη διατήρηση της υγείας μας.

Ο ανεπαρκής όμως έλεγχος του σακχαρώδη διαβήτη μπορεί να επιταχύνει την εκδήλωση της νεφρικής ανεπάρκειας. Παράγοντες με τους οποίους σχετίζεται είναι η γενετική βάση, το φύλο, η ηλικία, η διάρκεια του σακχαρώδη διαβήτη, η αρτηριακή υπέρταση και το κάπνισμα.

Η νεφροπάθεια προσβάλλει ταυτόχρονα και τους δύο νεφρούς με τη βλάβη να ξεκινά αρκετά πριν παρατηρηθούν οποιαδήποτε συμπτώματα. Η πρόωρη ένδειξή της συνδέεται με τη διαρροή μικρών ποσοτήτων πρωτεΐνης (λευκωματίνη) στα ούρα. Η εξέταση ούρων είναι ο μόνος τρόπος αναγνώρισης αυτής της διαρροής, ενώ γενικότερα η ετήσια ειδική εξέταση ούρων μπορεί να αναδείξει μια επερχόμενη βλάβη στους νεφρούς.

Σε περίπτωση μεγαλύτερης βλάβης οι νεφροί χάνουν ολοένα και περισσότερη πρωτεΐνη, συντελώντας στο πρόβλημα της πρωτεϊνουρίας, ενώ όσο περισσότερα άχρηστα κατάλοιπα συσσωρεύονται στο αίμα, η βλάβη επιδεινώνεται μέχρι που τα νεφρά καταστρέφονται.

Συμπτώματα

Στα αρχικά στάδια, όπως προαναφέρθηκε, η νόσος μπορεί να μην εμφανίσει συμπτώματα. Σε προχωρημένο στάδιο όμως παρουσιάζονται σημεία όπως τα εξής:

1. Οίδημα: πρήξιμο συνήθως γύρω από τα μάτια, ενώ αργότερα γενικευμένο οίδημα όπως πρήξιμο των ποδιών.
2. Αφρώδη ούρα (που προκαλούνται από την απέκκριση της πρωτεΐνης)
3. Ακούσια αύξηση του σωματικού βάρους (από συσσώρευση υγρού)
4. Ανορεξία
5. Ναυτία και εμετός
6. Κακουχία (γενικό αίσθημα αδιαθεσίας)
7. Γενικευμένος κνησμός (φαγούρα)
8. Κούραση – αδυναμία
9. Πονοκέφαλος
10. Συχνός λόξυγκας

Αντιμετώπιση

Η αντιμετώπιση της διαβητικής νεφροπάθειας έχει σκοπό να επιβραδύνει την εξέλιξη της νεφρικής βλάβης, περιλαμβάνοντας τη ρύθμιση του σακχάρου και της αρτηριακής πίεσης, τη μείωση της προσλαμβανόμενης ποσότητας λευκώματος και τη φαρμακευτική αγωγή. Στο τελικό στάδιο της νεφρικής ανεπάρκειας μπορεί να απαιτείται αιμοκάθαρση/περιτοναϊκή κάθαρση είτε μεταμόσχευση νεφρού.

Τα άτομα που πάσχουν από διαβήτη τύπου 2 και κάνουν μεσογειακή διατροφή, καταναλώνοντας τουλάχιστον δύο μερίδες λιπαρών ψαριών την εβδομάδα, μειώνουν τον κίνδυνο εκδήλωσης διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας, σύμφωνα με ισπανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο JAMA Ophthalmology.

Ειδικοί από το Ισπανικό Ερευνητικό Κέντρο Βιοχημείας (CIBERObn) στην Μαδρίτη και το Κέντρο Έρευνας Βιοϊατρικής (IDIBAPS) στο Νοσοκομείο της Βαρκελώνης ανέλυσαν στοιχεία για άτομα που είχαν λάβει μέρος στη μεγάλη τυχαιοποιημένη μελέτη PREDIMED, οποία έγινε το διάστημα 2003-2009 στην Ισπανία. Στόχος ήταν η σύγκριση της μεσογειακής διατροφής με επιπλέον έξτρα παρθένο ελαιόλαδο ή ξηρούς καρπούς με μια συνήθη διατροφή για την πρόληψη των καρδιακών προβλημάτων σε βάθος χρόνου.

Περίπου 3.600 άτομα, 55-80 ετών που είχαν λάβει μέρος στην PREDIMED είχαν διαβήτη τύπου 2 και αποτέλεσμα το δείγμα της παρούσας μελέτης.

Βάσει των διατροφικών ερωτηματολογίων, οι ερευνητές καθόρισαν ότι τα τρία τέταρτα των ατόμων αυτων πετύχαιναν τον στόχο της πρόσληψης 500 mg την ημέρα ω-3 λιπαρών οξέων. Η ποσότητα αυτή μπορεί να προσληφθεί με την κατανάλωση δύο μερίδων ψαριών την εβδομάδα, κυρίως λιπαρών ψαριών, όπως ο σολωμός.

Κατά τη διάρκεια των έξι ετών της μελέτης καταγράφηκαν 69 νέες περιπτώσεις της απειλητικής για την όραση διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας. Τα άτομα που έπαιρναν επαρκή ποσότητα ω-3 λιπαρών οξέων στην αρχή της μελέτης, είχαν 48% μικρότερες πιθανότητες να έχουν διάγνωση της οφθαλμολογικής πάθησης κατά τη διάρκεια της μελέτης.

«Είναι δύσκολο να πούμε με βεβαιότητα ότι τα αποτελέσματα θα ήταν ίδια στην περίπτωση της χρήσης συμπληρωμάτων ω-3 λιπαρών. Όμως, τα ευρήματα και άλλων μελετών δείχνουν ότι η διατροφική πρόσληψη ω-3 είναι επωφελής για την όραση όλων των ανθρώπων και όχι μόνο όσο πάσχουν από διαβήτη» σχολιάζει ο επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας Δρ Αλέιχ Σαλα-Βιλα.

Και συμπληρώνει ότι ακόμα και μικρές αλλαγές στην διατροφή μπορούν να έχουν ουσιαστικά οφέλη υγείας. «Η κατανάλωση ψαριών μπορεί να είναι ένας τρόπος να ζήσουμε περισσότερο και καλύτερα, καθώς κάνει καλό στην καρδιά και τον εγκέφαλο» καταλήγει.

Πηγή: health.in.gr

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι ένα χρόνιο μεταβολικό νόσημα, στην αντιμετώπιση του οποίου παίζει καθοριστικό ρόλο η γυμναστική.

Σύμφωνα με τις νεότερες μετρήσεις, υπολογίζεται ότι τα άτομα με διαβήτη παγκοσμίως ξεπερνούν τα 420 εκατομμύρια, ενώ οι εκτιμήσεις για τα επόμενα χρόνια είναι δυσοίωνες, αποδίδοντας την αλματώδη αυτή αύξηση στην παχυσαρκία και την καθιστική ζωή (για την περίπτωση του διαβήτη τύπου 2).

Κάθε είδους άσκηση είναι ωφέλιμη για τα άτομα με διαβήτη, ωστόσο οι διάφοροι τύποι έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά οφέλη.

Οι μελέτες έχουν δείξει ότι οι ασκήσεις αντίστασης όπως οι ασκήσεις με βάρη βοηθούν σημαντικά στη ρύθμιση του σακχάρου. Έχουν ως αποτέλεσμα παρόμοιες μειώσεις στα επίπεδά του με αυτές που προκαλούν τα αντιδιαβητικά δισκία. Επιπρόσθετα, βελτιώνουν τη μυϊκή δύναμη και μάζα, μειώνουν το λίπος, ενώ βελτιώνουν τη διάθεση και την αυτοπεποίθηση.

Ένα άλλο είδος γυμναστικής με σημαντικά οφέλη για τον διαβήτη είναι οι αεροβικές ασκήσεις. Κάθε δραστηριότητα που αυξάνει τον καρδιακό ρυθμό και τον διατηρεί σε υψηλά επίπεδα για ένα χρονικό διάστημα βελτιώνει την αεροβική ικανότητα του ατόμου. Εκτός από αυτά όμως βελτιώνει τη διάθεση και καταπολεμά το άγχος – ένα ιδιαίτερα συχνό πρόβλημα σε άτομα με διαβήτη.

Διαβήτης τύπου 2 και άσκηση

Ο ασθενής με διαβήτη τύπου 2 που θα ξεκινήσει τη γυμναστική, θα πρέπει να λάβει υπόψη τα εξής:

– Για να μειωθεί ο κίνδυνος υπογλυκαιμίας θα πρέπει να ακολουθήσει ένα σταθερό πρόγραμμα άσκησης και να προγραμματίσει τα γεύματα και τη λήψη των φαρμάκων την ίδια ώρα κάθε μέρα.
– Η παρατεταμένη ή πολύ έντονη άσκηση μπορεί να προκαλέσει την παραγωγή αδρεναλίνης και άλλων ορμονών που ανταγωνίζονται τη δράση της ινσουλίνης και μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα σακχάρου. Η συμμετοχή σε τέτοιου είδους άσκηση μπορεί να οδηγήσει στην ανάγκη τροποποίησης του σχήματος ινσουλίνης/αντιδιαβητικών δισκίων, κάτι το οποίο θα πρέπει να γίνεται σε συνεννόηση με τον γιατρό.
– Θα πρέπει ακόμη να δίνεται προσοχή όταν η άσκηση γίνεται σε ώρες που τα φάρμακα έχουν τη μεγαλύτερη δράση, καθώς μπορεί να χρειαστεί μείωση της δόσης της βασικής ή γευματικής ινσουλίνης, την οποία επίσης θα προσαρμόσει ο γιατρός.
– Τέλος, βασικό είναι το άτομο να μετρά το σάκχαρο πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την άσκηση και να έχει πάντα μαζί του ένα σνακ με υδατάνθρακες (φρούτο, χυμός) για την περίπτωση υπογλυκαιμίας.

Γενικές οδηγίες

– Ξεκινήστε αργά και σταδιακά και αυξήστε την ένταση και τη διάρκεια.
– Να ασκείστε τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα για περίπου 30 λεπτά κάθε φορά. Ένα καλό πρόγραμμα άσκησης περιλαμβάνει 5 με 10 λεπτά προθέρμανση, τουλάχιστον 15 με 30 λεπτά συνεχή αερόβια άσκηση (γρήγορο περπάτημα ή ποδηλασία) και 5 λεπτά χαλάρωση στο τέλος.
– Προσθέστε σε αυτό το πρόγραμμα ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης ή αντίστασης 2 με 3 φορές την εβδομάδα.
– Αν έχετε παραπανίσια κιλά μια καλή ιδέα είναι η γυμναστική στο νερό. Άλλες επιλογές είναι η ποδηλασία ή το κολύμπι.
– Να πίνετε νερό κατά τη διάρκεια και μετά την άσκηση για την αποφυγή της αφυδάτωσης.
– Σταματήστε την άσκηση αν νιώσετε αδικαιολόγητο πόνο στους μυς και στις αρθρώσεις.
– Τα άνετα παπούτσια και η φροντίδα των ποδιών είναι σημαντικά.

Διαβήτης τύπου 1

Να σημειωθεί ότι τα άτομα με διαβήτη τύπου 1, των οποίων τα σάκχαρο είναι πάνω από 250 mg/dL αλλά έχουν και θετικές κετόνες στα ούρα ή στο αίμα, δεν θα πρέπει να ξεκινήσουν την άσκηση διότι θα αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα επίπεδα σακχάρου.

Newer Posts

Older Posts

Blog

Μπορεί ο διαβήτης να προκαλέσει πρόβλημα στις αρθρώσεις;

Αρθροπάθεια

Πώς εξελίσσεται

Θεραπεία

Τεχνητά β-κύτταρα παγκρέατος βάζουν τέλος στην ανάγκη για λήψη ινσουλίνης

Κάπνισμα και διαβήτης: Ένας θανατηφόρος συνδυασμός

Η χειρουργική θεραπεία του διαβήτη τύπου 2

Γράφει ο Ιωάννης Σ. Τερζής*

Συχνότητα

Παχυσαρκία

Χειρουργική

Προϋποθέσεις

Αποτελέσματα

Διεθνείς οδηγίες

Πιο αποτελεσματική

Διαβητικό πόδι: Πώς πρέπει να γίνεται η περιποίηση

Διαβήτης: Όταν το σάκχαρο είναι αυξημένο μόνο μετά το γεύμα

Ύπουλη νόσος

Διαβήτης: Κάθε πότε πρέπει να γίνεται η μέτρηση της γλυκοζυλιωμένης

Που χρησιμεύει

Τα επιθυμητά επίπεδα

Πόσο συχνά θα πρέπει να γίνεται η μέτρηση της

Διαβητική νεφροπάθεια: Τι είναι και πώς εκδηλώνεται

Συμπτώματα

Αντιμετώπιση

Τα ω-3 λιπαρά προλαμβάνουν τη διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια

Τα καλύτερη είδη άσκησης για άτομα με διαβήτη

Διαβήτης τύπου 2 και άσκηση

Γενικές οδηγίες

Διαβήτης τύπου 1

ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ

ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ, ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ

ΝΟΜΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ