Ένας φίλος, ο Γιάννης Οφάκογλου, γράφει σχετικά με την ενσυναίσθηση: http://www.pmjournal.gr/ensynaisthisi-allazei-sxesi-etairia-agora/.
Βρήκα απίθανες ομοιότητες στα γραφόμενα ενός τεχνοκράτη-πρωτοπόρου σε σχέση με τη δική μου δουλειά, τον τρόπο που εγώ ασκώ την επιστήμη μου, την ιατρική, και πολύ περισσότερο την ειδικότητά μου, την παθολογία.
Τι πιο σημαντικό, συναρπαστικό αλλά και ιδιαίτερο συνάμα για το γιατρό τον ίδιο αλλά και για τη σχέση του με τον ασθενή του, από το να δείξει ο ίδιος ο γιατρός το ανθρώπινο πρόσωπό του κατά τη διάρκεια αυτής της επαφής;
Πόσο πιο ικανοποιημένα μένουν και τα δύο μέρη-γιατρός και ασθενής-όταν η σχέση τους παίρνει μια ιδιαίτερα ανθρώπινη διάσταση;
Άποψή μου ήταν ανέκαθεν πως χωρίς αυτή την ανθρώπινη προσέγγιση, με επίκεντρο πάντα τον ασθενή που έχω απέναντί μου, δε μπορώ εγώ προσωπικά να λειτουργήσω.
Συμφωνείτε;