Blog

Ένας από τους κυριότερους λόγους επίσκεψης στον γιατρό αποτελεί ο πόνος στο λαιμό, ο οποίος παρουσιάζεται ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες. Η νόσος που συχνότερα συνδέεται με αυτό είναι η φαρυγγίτιδα η οποία διακρίνεται σε οξεία και χρόνια ανάλογα με τη διάρκεια των συμπτωμάτων.

Όσον αφορά την οξεία φαρυγγίτιδα, πρόκειται για μια φλεγμονή που παρουσιάζεται υπό μορφή έντονου πόνου στη φαρυγγική κοιλότητα.

Τα αίτιά της είναι όμοια με αυτά του κοινού κρυολογήματος. Μπορεί να οφείλεται σε λοίμωξη από αδενοϊούς, από τον ιό Epstein- Barr ή ακόμη και στον ιό του έρπητα. Ιδιαίτερη σημασία έχει η φαρυγγίτιδα που οφείλεται στον στρεπτόκοκκο της ομάδας Α. Όταν προέρχεται από βακτήρια υπάρχει κίνδυνος πρόκλησης περιαμυγδαλικού αποστήματος, ρευματικού πυρετού ή μεταστρεπτοκοκκικής σπειραματονεφρίτιδας.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα είναι επίσης όμοια με αυτά του κοινού κρυολογήματος. Περιλαμβάνουν δηλαδή πυρετό, αίσθημα κόπωσης, δυσφαγία, έντονο πόνο στο φάρυγγα, δυσκολία στην κατάποση και κάποιες φορές αυχενική λεμφαδενοπάθεια.

Μπορεί όμως να ακολουθήσει μικροβιακή λοίμωξη, την οποία προκαλούν μικρόβια (όπως ο Στρεπτόκοκκος) που βρίσκονται φυσιολογικά στη στοματική κοιλότητα, λόγω πτώσης της άμυνας του οργανισμού. Σε τέτοια περίπτωση είναι απαραίτητη η αντιβιοτική αγωγή.

Σε περίπτωση έντονου πόνου κατά την κατάποση θα πρέπει ο ασθενής να λάβει αρχικά παυσίπονα και να πίνει άφθονα υγρά σε θερμοκρασία δωματίου, αποφεύγοντας παράλληλα τους ερεθιστικούς παράγοντες (κάπνισμα, ξηρή ατμόσφαιρα). Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η φαρυγγίτιδα υποχωρεί σε λίγες ημέρες.

Αυτό που κυρίως θα πρέπει να ανησυχήσει τον ασθενή και να τον οδηγήσει στο γιατρό είναι η μεγάλη δυσκολία στη λήψη τροφής και υγρών καθώς και ο υψηλός πυρετός που επιμένει παρά τα αντιπυρετικά φάρμακα. Σε τέτοια περίπτωση η κλινική εξέταση θα καθορίσει την κατάλληλη αντιβιοτική αγωγή.

Σε περίπτωση πολλαπλών επεισοδίων οξείας φαρυγγοαμυγδαλίτιδας, θα πρέπει να ληφθούν εξετάσεις αίματος προς αποκλεισμό υποκείμενης νόσου, ενώ είναι πιθανό να χρειαστεί αμυγδαλεκτομή.

Θεραπεία

Η θεραπεία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων χορήγηση φαρμάκων στο στοματοφάρυγγα, γαργάρες και παστίλιες για το λαιμό, ενώ συνιστάται ξεκούραση του ασθενούς, λήψη άφθονων υγρών και αν χρειαστεί αναλγητικά. Όταν υπάρχει ένδειξη βακτηριακής λοίμωξης ο πάσχων πρέπει να λάβει αντιβιοτική αγωγή.

Η λοίμωξη του ουροποιητικού είναι μια αρκετά συχνή και σοβαρή νόσος που προκαλείται από τη διείσδυση μικροοργανισμών στο στείρο ουροποιητικό σύστημα. Το ουροποιητικό σύστημα αποτελείται από κάτω προς τα πάνω, από την ουρήθρα, την ουροδόχο κύστη, τους ουρητήρες και τους νεφρούς. Χρησιμεύει στην επεξεργασία και την απέκκριση των ούρων και την ισορροπία των υγρών και των ηλεκτρολυτών του σώματος.

Κάθε άνθρωπος μπορεί να πάθει ουρολοίμωξη, αλλά υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες που ευνοούν την εμφάνισή της. Τέτοιοι είναι η πλημμελής υγιεινή, ορισμένες κακές συνήθειες (π.χ. αναστολή ούρησης, ελλιπής ενυδάτωση, νάιλον εσώρουχα) και ορισμένες σεξουαλικές συνήθειες (π.χ. μη χρήση προφυλακτικού, μη ούρηση μετά τη σεξουαλική επαφή).

Προδιαθεσικοί παράγοντες είναι επίσης η χρόνια παραμονή ούρων στην ουροδόχο κύστη ή παρουσία λίθων στο ανώτερο ή κατώτερο ουροποιητικό, παθολογικές καταστάσεις (π.χ. διαβήτης), η εγκυμοσύνη, η εμμηνόπαυση, οι συγγενείς (εκ γενετής) ανατομικές ανωμαλίες στο ουροποιητικό (π.χ. στενώματα ουρητήρα) και οι μικροπαρεμβάσεις στην ουρήθρα (π.χ. τοποθέτηση καθετήρα, κυστεοσκόπηση).

Συμπτώματα

Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα συμπτώματα που θα πρέπει να δημιουργήσουν υποψίες για το ενδεχόμενο ουρολοίμωξης:

1. Τσούξιμο κατά τη διάρκεια της ούρησης
2. Συχνοουρία
3. Πυρετός με πιο σύνηθες την εμφάνιση δέκατων
4. Ναυτία, κοιλιακό πόνο ή ακόμη και εμετό

Είναι όμως πολύ πιθανό να μην εμφανίζεται κανένα από τα παραπάνω συμπτώματα. Σε αυτήν την περίπτωση, η λοίμωξη αποκαλύπτεται μετά από εξέταση ούρων (ασυμπτωματικές ουρολοιμώξεις).

Γενικότερα η μόλυνση και στα δύο φύλα γίνεται από μικρόβια που εισέρχονται από την ουρήθρα και μολύνουν την κύστη. Οι γυναίκες, επειδή έχουν μικρό μήκος ουρήθρας, μολύνονται πολύ πιο συχνά. Στους άντρες εμφανίζονται κυρίως λόγω της ύπαρξης απόφραξης από υπερτροφία του προστάτη ή στενώματα ουρήθρας.

Πρόληψη

Το Ινστιτούτο Μελέτης Ουρολογικών Παθήσεων (ΙΜΟΠ) προτείνει τα εξής:

1. Πίνετε άφθονα υγρά και ιδιαίτερα νερό. Οκτώ με δέκα ποτήρια κάθε μέρα με μεσοδιαστήματα 2 ωρών βοηθούν στην παραγωγή ούρων που παρασύρουν τα μικρόβια και τα κάνουν να αποβληθούν από τον οργανισμό.
2. Ουρείτε όταν έχετε επιθυμία για ούρηση. Μην περιμένετε να γυρίσετε στο σπίτι και, κυρίως, μην αναστέλλετε την έντονη επιθυμία. Μια τέτοια πρακτική σε χρόνια βάση θα απορυθμίσει τη λειτουργία της ούρησης και μπορεί να καταστρέψει την κύστη. Επίσης, τα ούρα που παραμένουν στην κύστη δίνουν την ευκαιρία στα μικρόβια να αναπτυχθούν.
3. Ουρείτε πάντα πριν και μετά τη σεξουαλική επαφή και πλυθείτε με άφθονο νερό, κατά το δυνατόν κρύο (τα μικρόβια και οι μύκητες αγαπούν τη ζέστη), ιδιαίτερα ύστερα από μεγάλης διάρκειας και έντασης επαφή που αυξάνει τη θερμοκρασία και προκαλεί ερεθισμό ή μικροτραυματισμούς. Επίσης, η καλή ενυδάτωση (1-2 ποτήρια νερό) πριν από την επαφή κάνει πιο εύκολη την ούρηση μετά.
4. Ουρείτε αμέσως μετά το πρωκτικό σεξ και χρησιμοποιήστε σαπούνι ή ένα μη ιωδιούχο αντισηπτικό. Το πρωκτικό σεξ σχετίζεται με αυξημένη πιθανότητα ουρολοίμωξης, αφού στον πρωκτό «φιλοξενούνται» φυσιολογικά τα τυπικά μικρόβια των ουρολοιμώξεων (κολοβακτηρίδιο, το γνωστό E.Coli).

 Έντονη, συχνή και παρατεταμένη επαφή, επίσης, συνεπάγεται αυξημένη πιθανότητα λοιμώξεων του ουροποιητικού. Αύξηση της θερμοκρασίας και υγρασία είναι ιδανικές συνθήκες πολλαπλασιασμού των μικροβίων.
5. Σκουπίζεστε ύστερα από ούρηση ή αφόδευση από τα εμπρός προς τα πίσω πάντα. Έτσι προφυλάγεστε από τη μεταφορά μικροβίων από τον πρωκτό στην ουρήθρα και τον κόλπο.
6. Αποφύγετε τη χρήση αντισηπτικών μέσα στον κόλπο, καθώς και ειδών υγιεινής με αποσμητικό (αρωματικά), που μεταβάλλουν την οξύτητα του κόλπου και την ισορροπία της φυσιολογικής μικροβιακής χλωρίδας.
7. Αποφύγετε τη χρήση πολύ στενών ρούχων και συνθετικών εσωρούχων.
8. Πίνετε χυμό cranberry (βακκινίων) ή σκευάσματα, τα οποία περιέχουν συμπυκνωμένη μορφή cranberry και πωλούνται στα φαρμακεία, που αποδεδειγμένα προφυλάσσουν από τις ουρολοιμώξεις.
9. Πίνετε ξινόγαλα ή τρώτε γιαούρτι πρόβειο (με πέτσα) που περιέχει γαλακτοβάκιλλο και προφυλάσσει από τις ουρολοιμώξεις και τις κολπίτιδες (μυκητιάσεις).
10. Συμβουλευτείτε τον Ουρολόγο σας, εάν έχετε επεισόδιο ουρολοίμωξης, και μη χρησιμοποιείτε εμπειρικά αντιβιοτικά σκευάσματα. Εάν εμφανίζετε ουρολοιμώξεις συχνά, τότε θα πρέπει να πάρετε ειδικές οδηγίες, όπως λήψη μιας δόσης χημειοπροφυλακτικού φαρμάκου πριν από κάθε επαφή.

Αντιμετώπιση

Η θεραπεία των ουρολοιμώξεων εξαρτάται από την ηλικία, τη συχνότητα των επεισοδίων, τη νεφρική λειτουργία, την ύπαρξη λίθων και την ύπαρξη ανωμαλιών του ουροποιητικού συστήματος. Τα αντιβιοτικά είναι ο κύριος τρόπος αντιμετώπισης των ουρολοιμώξεων και ταξινομούνται σε δύο κατηγορίες: αντιβιοτικά και χημειοθεραπευτικά.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις ασθενών που επιλέγουν αυθαίρετα την αντιβίωση που θα πάρουν και κάνουν κατάχρηση του φαρμάκου, με αποτέλεσμα και να μην υποχωρεί η ουρολοίμωξη, αλλά και το μικρόβιο να αποκτήσει ανθεκτικότητα στην συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή.

Η επιλογή του αντιβιοτικού και το χρονικό διάστημα στο οποίο θα πρέπει να υποβληθεί ο ασθενής στην θεραπεία θα πρέπει να επιλεγεί από τον γιατρό, λαμβάνοντας υπόψη και το ιστορικό του ασθενή, έτσι ώστε να έχει αποτέλεσμα η θεραπευτική αγωγή, να μην υπάρξει υποτροπή της ουρολοίμωξης και να αποφύγουμε την ανάπτυξη αντιμικροβιακής ανθεκτικότητας, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημα και ανησυχία στην θεραπεία των ουρολοιμώξεων. Σε ορισμένες περιπτώσεις ενδέχεται να χρειαστεί η εισαγωγή του ασθενή στο νοσοκομείο για την αντιμετώπιση της λοίμωξης.

Τέλος, όσον αφορά το αν υπάρχει περίπτωση να χρειασθεί εγχείρηση, ισχύει στην περίπτωση του αν υφίστανται ορισμένοι προδιαθεσικοί παράγοντες (π.χ. στενώματα), αποφρακτική πυελονεφρίτιδα ή επιπλοκή της ουρολοίμωξης (π.χ. απόστημα νεφρού ή προστάτη). Υπάρχουν επίσης κάποιες σπάνιες λοιμώξεις του ουροποιητικού οι οποίες χρήζουν άμεσης χειρουργικής αντιμετώπισης.

Γαστρίτιδα είναι η φλεγμονή του βλεννογόνου του στομάχου, η οποία μπορεί να εμφανισθεί είτε ξαφνικά (οξεία γαστρίτιδα) είτε σιγά – σιγά με την πάροδο του χρόνου (χρόνια γαστρίτιδα).

Μεταξύ των παραγόντων που μπορούν να την πυροδοτήσουν είναι:

1. Η βακτηριακή λοίμωξη
2. Το αλκοόλ
3. Το άγχος
4. Άλλες ασθένειες (HIV/AIDS, νόσος του Crohn, παρασιτικές λοιμώξεις, νεφρική ανεπάρκεια, ηπατική ανεπάρκεια)
5. Η συχνή χρήση αντιφλεγμονωδών και αναλγητικών φαρμάκων
6. Η παλινδρόμηση της χολής

Οι πιο κοινές μορφές

Οξεία γαστρίτιδα: Οξεία ή διαβρωτική γαστρίτιδα είναι η περίπτωση της διάβρωσης του γαστρικού βλεννογόνου, που προκαλείται από βλάβη στον αμυντικό μηχανισμό του βλεννογόνου, λόγω δυσλειτουργίας του ενζύμου, το οποίο ευθύνεται για τη βιοσύνθεση των εικοσανοειδών στο στομάχι, αυξάνοντας την πιθανότητα των πεπτικών ελκών. Επίσης τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, όπως η ασπιρίνη, ενδεχομένως μπορούν να μειώσουν μια ουσία που προστατεύει το στομάχι, την προσταγλανδίνη, προκαλώντας γαστρίτιδα.

Χρόνια γαστρίτιδα: Στην περίπτωση που ο οισοφαγικός σφιγκτήρας δε λειτουργεί σωστά, κάποια οξέα του στομάχου μπορεί να ξεφύγουν μέχρι τον οισοφάγο. Αυτό προκαλεί πολύ οδυνηρή καούρα, καθώς στην ουσία τα τοιχώματα του οισοφάγου έχουν διαβρωθεί από το οξύ. Πρόκειται για την χρόνια γαστρίτιδα η οποία αναφέρεται σε ένα ευρύ φάσμα προβλημάτων των γαστρικών ιστών και συνήθως αφορά στο αποτέλεσμα της λοίμωξης από το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού (Η. pylori).

Συμπτώματα

Στα συμπτώματα της γαστρίτιδας περιλαμβάνονται τα εξής:

1. Πολύ δυνατό πόνο ή κάψιμο (δυσπεψία) στην άνω κοιλιακή χώρα που μπορεί να χειροτερεύει ή να καλυτερεύει με την τροφή
2. Ναυτία
3. Εμετός
4. Απώλεια της όρεξης
5. Φούσκωμα και ρεψίματα
6. Ένα αίσθημα πληρότητας στο επάνω στην κοιλιά σας μετά το φαγητό
7. Η απώλεια βάρους

Eπιπλοκές

Αν η γαστρίτιδα παραμείνει για αρκετό διάστημα χωρίς θεραπεία μπορεί να οδηγήσει σε έλκος του στομάχου και αιμορραγία από το στομάχι. Ορισμένες μορφές χρόνιας γαστρίτιδας μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο καρκίνου του στομάχου, ειδικά αν υπάρχει εκτεταμένη διάβρωση του βλεννογόνου του στομάχου. Είναι απαραίτητη η ενημέρωση του γιατρού στην περίπτωση που τα συμπτώματα δεν υποχωρούν παρά την θεραπεία για τη γαστρίτιδα.

Θεραπεία

Η θεραπεία της γαστρίτιδας εξαρτάται από την αιτία που την προκάλεσε. Συνήθως χορηγούνται φάρμακα που χορηγούνται για την εξουδετέρωση του γαστρικού οξέως (αντιόξινα, ανταγωνιστές των Η2 υποδοχέων και αναστολείς της αντλίας πρωτονίων), καθώς και φάρμακα για την θεραπεία του ελικοβακτηριδίου του πυλωρού (συνδυασμός δύο αντιβιοτικών και ενός αναστολέα της αντλίας πρωτονίων με ή χωρίς προσθήκη βισμούθιου).

Πρόγνωση

Για να προληφθεί η εμφάνισή της είναι απαραίτητα τα εξής:

1. Σωστές διατροφικές συνήθειες:

• συχνά γεύματα
• αποφυγή ερεθιστικών τροφών
• αποφυγή αλκοόλ
• αποφυγή καπνίσματος
• αποφυγή αντιφλεγμονωδών φαρμάκων

2. Διατήρηση του σωστού σωματικού βάρους

3. Συστηματική άσκηση

4. Διαχείριση του στρες

Ο ιός του απλού έρπη, που εμφανίζεται ως αντιαισθητικά και επώδυνα σπυράκια στα χείλη, εάν προσβάλει το άτομο, παραμένει σε λανθάνουσα κατάσταση στον οργανισμό έως ότου πυροδοτηθεί από ορισμένους παράγοντες. Μερικοί από αυτούς είναι το στρες, η κόπωση, το κρυολόγημα, η γρίπη, η παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο, η εμμηνορρυσία, η εγκυμοσύνη, οι ακραίες καιρικές συνθήκες που αποδυναμώνουν το ανοσοποιητικό και η κακή διατροφή.

Υπάρχουν δύο τύποι ιού του έρπητα: Ο HSV-1, ο οποίος όπως προαναφέρθηκε προκαλεί τον κοινό έρπητα που προσβάλλει συνήθως τον βλεννογόνο του στόματος και ο HSV-2, ο οποίος προσβάλλει τα γεννητικά όργανα. Όμως και οι δύο αυτοί τύποι των ιών του έρπητα, μπορούν να προσβάλουν και οποιαδήποτε άλλη περιοχή.

Πώς μεταδίδεται

Ο ιός μεταδίδεται εύκολα μέσω του φιλιού και μέσω της χρήσης αντικειμένων που έρχονται σε επαφή με τα χείλη. Την πρώτη φορά που κάποιος θα έρθει σε επαφή με τον ιό δεν θα νοσήσει, ίσως όμως να έχει λίγο πυρετό. Το σώμα δημιουργεί αντισώματα και αντιμετωπίζει τον ιό ικανοποιητικά. Δεδομένου όμως ότι ο ιός έχει την τάση να αποθηκεύεται στα νευρικά κύτταρα και να παραμένει εκεί για αρκετό καιρό, τα αντισώματα δεν μπορούν να το εντοπίσουν με αποτέλεσμα να υπάρχει σε καταστολή στο σώμα για πάντα. Με τις προαναφερθείσες συνθήκες ο ιός προκαλεί τον επιχείλιο έρπητα.

Ο έρπητας των γεννητικών οργάνων από την άλλη μεταδίδεται με σεξουαλική επαφή.

Πως εκδηλώνεται ο έρπητας των γεννητικών οργάνων

Πριν από μία υποτροπή, εμφανίζεται ένα τοπικό αίσθημα καψίματος και φαγούρας στην περιοχή που έχει προσβληθεί. Επιπλέον, όπως και με την πρώτη περίπτωση, και αυτή η μορφή εμφανίζει επώδυνο εξάνθημα με φλύκταινες στην περιοχή των γεννητικών οργάνων ή του πρωκτού. Οι φλύκταινες ανοίγουν, δημιουργούνται ανοικτές επώδυνες πληγές που μπορεί να διαρκέσουν δύο έως τέσσερις εβδομάδες μέχρι να επουλωθούν πλήρως. Τα συμπτώματα αυτά επανεμφανίζονται κατά τυπικό τρόπο και ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ αυτών των υποτροπών, ποικίλλει μεταξύ των διαφόρων ατόμων, αλλά ακόμα και στο ίδιο το άτομο.

Μπορεί επίσης, με κάθε υποτροπή της νόσου, το άτομο να παρουσιάζει γενικά συμπτώματα γρίπης, όπως πυρετό, διογκωμένους λεμφαδένες, πόνους στους μύες κ.λπ.. Επίσης είναι δυνατόν, η λοίμωξη από έρπητα να μη συνοδεύεται από κανένα σύμπτωμα ή τα συμπτώματα να είναι τόσο ήπια ώστε η λοίμωξη να θεωρηθεί ότι οφείλεται σε άλλη αιτία. Σημειώνεται ότι τα άτομα που έχουν σε καταστολή το ανοσοποιητικό τους σύστημα λόγω διαφορών λοιμώξεων, φαρμάκων, αλλά και έντονου στρες, εμφανίζουν συχνότερες και πιο μακροχρόνιες υποτροπές.

Θεραπεία

Θεραπευτικά σχήματα για την αντιμετώπιση δεν υπάρχουν, αλλά τα φάρμακα που διατίθενται, εμποδίζουν τον ιό να πολλαπλασιασθεί και μειώνουν κατά πολύ την ένταση και τη διάρκεια των συμπτωμάτων. Μολονότι υπάρχουν σκευάσματα για τοπική εφαρμογή επάνω στις πληγές, είναι γενικά πολύ λιγότερο αποτελεσματικά από τα φάρμακα που χορηγούνται από το στόμα ή, σε σοβαρές περιπτώσεις, ενδοφλέβια.

Πότε χρειάζεται η βοήθεια του γιατρού

Στις περισσότερες περιπτώσεις ο επιχείλιος έρπης δεν χρήζει ιατρικής φροντίδας, υπάρχουν όμως ορισμένες που η σοβαρότητά τους επιβάλλει την παρακολούθηση. Αυτό ισχύει όταν ο έρπης δεν περιοριστεί στα χείλη αλλά προσβάλλει και άλλες περιοχές όπως τη μύτη και τα μάτια. Επίσης τα άτομα με πολύ αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα όπως εκείνα που ακολουθούν κάποια θεραπεία ανοσοκαταστολής, εκείνα που κάνουν χημειοθεραπεία καθώς και όσοι πάσχουν από AIDS, χρειάζεται να συμβουλευθούν το γιατρό τους και για αυτό το πρόβλημα.

Featured photo credit: Sim Dawdler / Foter.com / CC BY-NC-SA 

Photo credit: Kimli / Foter.com / CC BY-NC

H ιογενής γαστρεντερίτιδα είναι μια εντερική λοίμωξη που χαρακτηρίζεται από υδαρή διάρροια, κράμπες στην κοιλιακή χώρα, ναυτία ή και εμετό και μερικές φορές πυρετό.

Η πιο κοινή αιτία της γαστρεντερίτιδας είναι οι ιοί και καθώς υπάρχουν πολλά είδη ιών, μπορεί να συμβεί πάνω από μία φορά. Μπορεί ακόμη να συμβεί όταν καταναλώσουμε ή πιούμε μολυσμένο νερό ή τροφή, ή αν χρησιμοποιήσουμε σκεύη ή πετσέτες που έχουν μολυνθεί.

Συμπτώματα

Η γαστρεντερίτιδα προκαλεί σημεία και συμπτώματα όπως:

1. Κοιλιακός πόνος και κράμπες
2. Ναυτία, εμετός ή και τα δύο
3. Υδαρής διάρροια (αν παρουσιαστεί αιματηρή διάρροια συνήθως υπάρχει πιο σοβαρή λοίμωξη)
4. Πόνοι στους μύες ή πονοκέφαλος
5. Πυρετός

Ανάλογα με την αιτία, τα συμπτώματα της ιογενούς γαστρεντερίτιδας μπορεί να εμφανιστούν μέσα σε μία έως τρεις ημέρες μετά από τη μόλυνση και συνήθως διαρκούν μόνο μια ημέρα ή δύο, αλλά μερικές φορές μπορεί να διατηρούνται για διάστημα 10 ημερών.

Επειδή τα συμπτώματα είναι παρόμοια, είναι εύκολο να συγχέουμε την ιογενή διάρροια με διάρροια που προκαλείται από βακτήρια όπως η σαλμονέλα και η Escherichia coli (Ε. coli) ή παράσιτα.

Όσον αφορά τις επιπλοκές η σοβαρότερη είναι η αφυδάτωση, κυρίως σε βρέφη, ηλικιωμένους και άτομα με διαταραχή στο ανοσοποιητικό τους σύστημα. Μια ιογενής γαστρεντερίτιδα στα παραπάνω άτομα μπορεί να προκαλέσει σοβαρή αφυδάτωση γιατί χάνουν περισσότερα υγρά από ότι μπορούν να αντικαταστήσουν.

Μέθοδοι αντιμετώπισης

Δεν υπάρχει ειδική ιατρική θεραπεία, ενώ και τα αντιβιοτικά αναποτελεσματικά έναντι των ιών. Η θεραπεία είναι υποστηρικτική:

1. Αντικατάσταση υγρών και ηλεκτρολυτών που χάνονται από τον εμετό και τη διάρροια
2. Χορήγηση αντιπυρετικών και παυσίπονων

Πώς να προφυλαχτείτε από τη νόσο

Για να προλάβετε την εμφάνισή της πρέπει να:

1. πλύνετε καλά τα χέρια σας και βεβαιωθείτε ότι και τα παιδιά σας κάνουν το ίδιο
2. χρησιμοποιήστε τα δικά σας προσωπικά αντικείμενα όταν βρίσκεστε εκτός σπιτιού
3. αποφύγετε την κοινή χρήση σκευών φαγητού, ποτηριών και πιάτων
4. χρησιμοποιήστε ξεχωριστές πετσέτες στο μπάνιο
5. αποφύγετε στενή επαφή με πρόσωπο που έχει τον ιό, αν είναι δυνατόν
6. πάρτε προφυλάξεις όταν ταξιδεύετε.

Όταν ταξιδεύετε σε άλλες χώρες μπορεί να νοσήσετε από μολυσμένα τρόφιμα ή νερό. Για να σας ελαχιστοποιήσετε τον κίνδυνο:

1. Πίνετε μόνο εμφιαλωμένο νερό
2. αποφύγετε τα παγάκια, διότι τα παγάκια μπορεί να γίνουν από μολυσμένο νερό
3. χρησιμοποιήστε εμφιαλωμένο νερό για το βούρτσισμα των δοντιών σας
4. αποφύγετε την ακατέργαστη (άψητη) τροφή – συμπεριλαμβανομένων φρούτων, ωμών λαχανικών και ότι έχει ετοιμαστεί από ανθρώπινα χέρια
5. αποφύγετε ωμό κρέας και ψάρια
6. εμβολιαστείτε.

Η φυματίωση είναι μία λοίμωξη από τον οξεάντοχο βάκιλο του Koch (ή αλλιώς μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης – M. tuberculosis) που συνήθως αφορά τους πνεύμονες.

Το μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης βρίσκεται σε μικροσκοπικά σταγονίδια στον αέρα, γύρω από κάποιον ασθενή με φυματίωση ο οποίος βήχει, φταρνίζεται ή μιλά έντονα. Αν, λοιπόν κάποιος υγιής εισπνεύσει αυτά τα σταγονίδια στους πνεύμονές του, τότε μπορεί να μολυνθεί. Εάν κάποιος μολυνθεί από το μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης, μπορεί να μην αρρωστήσει αμέσως. Αντιθέτως, μπορεί να συμβεί κάτι από τα δύο παρακάτω ενδεχόμενα.

Πρώτο: Το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού του, το οποίο είναι υπεύθυνο ουσιαστικά για την άμυνα του οργανισμού, μπορεί να καταστρέψει τα μυκοβακτηρίδια. Εάν συμβεί αυτό, τότε το άτομο δεν θα αρρωστήσει με φυματίωση.

Δεύτερο: Το ανοσοποιητικό σύστημα να περιορίσει τα μυκοβακτηρίδια, αλλά να μην τα σκοτώσει όλα και πλήρως. Αυτό καλείται ως λανθάνουσα φυματίωση. Τα άτομα με λανθάνουσα φυματίωση δεν νοσούν αμέσως μετά τη μόλυνση, αλλά μπορεί να εκδηλώσουν τη φυματίωση αργότερα στη ζωή τους. Τα άτομα που τελικά εκδηλώνουν τη φυματίωση, καλούνται ως άτομα με ενεργό φυματίωση.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα της φυματίωσης μπορεί να ποικίλουν. Κάποια από τα συχνότερα είναι τα εξής:

1. Βήχας (παραγωγικός συνήθως)
2. Αιματηρά πτύελα
3. Κακουχία, εύκολη κόπωση, μικρή απώλεια βάρους
4. Νυχτερινή εφίδρωση
5. Χαμηλός απογευματινός πυρετός
6. Πλευριτικός πόνος

Πότε πρέπει να επισκεφθείτε τον γιατρό

Εάν έχετε έρθει σε στενή επαφή με κάποιο άτομο με γνωστή φυματίωση. Εάν έχετε βήχα για περισσότερο από ένα μήνα και δεν φαίνεται να βελτιώνεται και εάν έχετε άλλα συμπτώματα ύποπτα φυματίωσης, όπως πυρετό, νυχτερινούς ιδρώτες και απώλεια σωματικού βάρους.

Θεραπεία

Για την αντιμετώπιση της φυματίωσης χορηγούνται συνδυασμοί αντιφυματικών φαρμάκων 1ης (ισονιαζίδη, ριφαμπικινη, κλπ) και 2ης γραμμής (αμικασίνη, θειοναμίδη, κλπ) σε φαρμακευτικά σχήματα των 6 ή 9 μηνών. Άλλα φάρμακα και μέτρα αντιμετώπισης:

1. Κορτικοστεροειδή σε ειδικές περιπτώσεις και πάντα υπό αντιφυματική αγωγή
2. Χειρουργική θεραπεία (δεν χρησιμοποιείται πλέον)
3. Συμπτωματική ανακούφιση του βήχα (ενθαρρύνεται ο παραγωγικός βήχας, όμως σε έντονο εξαντλητικό βήχα ενδείκνυται η καταστολή του με κωδεΐνη)
4. Σε περίπτωση αιμορραγίας είναι απαραίτητα η κατάκλιση για αποφυγή εισρόφησης μολυσμένου αίματος.

Πρόληψη

Απλές κινήσεις όπως η κάλυψη του στόματος κατά τη διάρκεια του βήχα ή του πταρμού μπορούν να μειώσουν τη μετάδοση της νόσου, όπως και η χρήση μάσκας κύριώς από τον ασθενή ( τα σωματίδια που περιέχουν τα μυκοβακτηρίδια παγιδεύονται μέσα στη μάσκα) και λιγότερο από τα υπόλοιπα άτομα που εκτίθονται σε φυματικό περιβάλλον.

Αποφυγή του συνωστισμού στο σπίτι, στην εργασία και σε άλλους δημόσιους χώρους, ενώ συνιστάται ο καλός εξαερισμός τους.

Η Ηπατίτιδα Β είναι μία από τις πιο συχνές και σοβαρές ασθένειες στον κόσμο. Προκαλείται από έναν πολύ μολυσματικό ιό (HBV) που προσβάλλει το ήπαρ (συκώτι). Αν ένα άτομο πάσχει από αυτήν και δεν υποβληθεί σε θεραπεία, τότε η ασθένεια μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ζημιές στο ήπαρ, ακόμα και καρκίνο του ήπατος και ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις να οδηγήσει σε θάνατο.

Μπορεί κάποιος να μολυνθεί από τον ιό στις ακόλουθες περιπτώσεις:

1. Στη γέννηση: Ο ιός μεταδίδεται από μητέρα που είναι μολυσμένη στο βρέφος
2. Σεξ με άτομο μολυσμένο από τον ιό.
3. Κοινή χρήση βελόνων, συρίγγων ή άλλου εξοπλισμού που χρησιμοποιείται για ενέσεις ναρκωτικών.
4. Κοινή χρήση αντικειμένων όπως ξυραφάκια ή οδοντόβουρτσες με ένα μολυσμένο άτομο.
5. Άμεση επαφή με το αίμα ή ανοικτές πληγές μολυσμένου ατόμου.
6. Έκθεση σε αίμα από βελόνες ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα.

Συμπτώματα

Η ηπατίτιδα Β χαρακτηρίζεται ως σιωπηλή απειλή γιατί συχνά δεν παρουσιάζει συμπτώματα. Οι άνθρωποι με χρόνια ηπατίτιδα Β μπορεί να αισθάνονται καλά για πολύ καιρό, ακόμα και όταν ο ιός HBV έχει αρχίσει να προκαλεί βλάβες στο συκώτι τους. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι μέχρι να αναπτύξει συμπτώματα ένας φορέας, το συκώτι του μπορεί να έχει υποστεί σοβαρές βλάβες. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να υποβληθεί κάποιος αμέσως σε εξετάσεις, εάν νομίζει ότι έχει εκτεθεί στον ιό. Το 70% των ενηλίκων, που προσβάλλονται παρουσιάζουν συμπτώματα αλλά πολλά μικρά παιδιά όχι. Η ηπατίτιδα Β αφορά κυρίως τους ενήλικες.

Στα συμπτώματα περιλαμβάνονται:

1. Πυρετός
2. Κούραση
3. Ανορεξία
4. Ναυτία
5. Εμετοί
6. Πόνος στην κοιλιά
7. Τα ούρα έχουν πολύ σκούρο χρώμα
8. Τα κόπρανα αποχρωματίζονται, δηλαδή παίρνουν ένα χρώμα πολύ ανοικτό, όπως τη λάσπη
9. Πόνος στις αρθρώσεις
10. Ίκτερος, δηλαδή ο ασθενής παίρνει ένα κίτρινο χρώμα, στο δέρμα και το άσπρο των ματιών του, κιτρινίζει

Τα συμπτώματα εκδηλώνονται κατά μέσο όρο 3 μήνες, μετά από την έκθεση και μόλυνση του ασθενούς από τον ιό της ηπατίτιδας Β. Όμως, είναι δυνατόν να εκδηλωθούν, σε οποιαδήποτε στιγμή από 6 εβδομάδες έως 6 μήνες, μετά τη μόλυνση.

Στη χρόνια ηπατίτιδα Β, ο ασθενής μπορεί να έχει συνεχόμενα συμπτώματα, ανάλογα με αυτά που προκαλεί η οξεία μορφή. Αλλά ακόμη και όταν το συκώτι των ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα Β υποφέρει και επιδεινώνεται, οι περισσότεροι ασθενείς παραμένουν χωρίς συμπτώματα για 20 έως 30 χρόνια. Ενώ όμως οι ίδιοι δεν είναι άρρωστοι, μπορούν να μολύνουν τους άλλους. Τελικά, το 15-25% των ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα Β, θα παρουσιάσουν σοβαρά προβλήματα στο συκώτι τους θα οδηγηθούν στο θάνατο από ηπατοπάθεια (κίρρωση του ήπατος, καρκίνος του ήπατος, ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα).

Διατροφή

Παρ’ όλο που δεν υπάρχει συγκεκριμένη διατροφή για τη χρόνια Ηπατίτιδα Β, δίαιτες που περιλαμβάνουν τροφές χαμηλές σε λιπαρά και χοληστερίνη και πλούσιες σε φυτικές ίνες μπορεί να είναι οι πιο ευεργετικές4 για το ήπαρ, ένα σημαντικό όργανο του πεπτικού συστήματος. Τα ωμά όστρακα μπορεί να περιέχουν βλαβερά βακτήρια και πρέπει να αποφεύγονται.

Θεραπεία

Η οξεία ηπατίτιδα Β κατά κανόνα δεν χρειάζεται θεραπεία παρά μόνο σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις. Σπάνια, η οξεία ηπατίτιδα έχει πολύ βαριά πορεία, οπότε χαρακτηρίζεται ως κεραυνοβόλος οξεία ηπατίτιδα, με θνητότητα που φτάνει το 70-90% (η κεραυνοβόλος ηπατίτιδα συμβαίνει περίπου 1 φορά στα 1.000 περιστατικά της ηπατίτιδας Α και λιγότερο από 1 φορά στα 100 περιστατικά της ηπατίτιδας Β και της ηπατίτιδας C). Μπορεί να αποβεί μοιραία, αν δεν μεσολαβήσει επείγουσα μεταμόσχευση ήπατος.

Η χρόνια ηπατίτιδα Β αντιμετωπίζεται με ειδική φαρμακευτική αγωγή. Επί του παρόντος υπάρχουν τρία φάρμακα για την θεραπευτική αντιμετώπιση της χρόνιας ηπατίτιδας Β, η ιντερφερόνη-α η οποία χορηγείται με την μορφή υποδορίων ενέσεων και η λαμιβουδίνη και αδεφοβίρη τα οποία χορηγούνται με την μορφή δισκίων (χάπια) και τα οποία φαίνεται να επιτυγχάνουν ύφεση της νόσου σε σημαντικό ποσοστό ασθενών.

Τα παραπάνω φάρμακα καθυστερούν την εξέλιξη της νόσου σε κίρρωση και καρκίνο του ήπατος (σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορούν ακόμα και να εκριζώσουν τον ιό της ηπατίτιδας Β). Ήδη βρίσκονται σε πειραματικό στάδιο διάφορα άλλα σκευάσματα τα οποία είτε μόνα τους ή σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα θα βελτιώσουν ακόμα περισσότερο την προοπτική θεραπείας για τους ασθενείς με ηπατίτιδα Β.

Είτε αρχίσετε θεραπεία άμεσα είτε όχι, είναι σημαντικό να προγραμματίσετε συναντήσεις με το γιατρό σας τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο. Αυτό επιτρέπει στο γιατρό σας να καθορίζει εάν η ασθένεια έχει εξελιχθεί, καθώς και να ελέγχει την υγεία του ήπατος σας.

Για τα περισσότερα άτομα η ιογενής γαστρεντερίτιδα δεν αποτελεί σοβαρό νόσημα. Οι ασθενείς σχεδόν πάντοτε αναρρώνουν πλήρως χωρίς περαιτέρω προβλήματα υγείας.

Η ιογενής γαστρεντερίτιδα είναι συνήθως μία λοίμωξη του εντέρου. Η πιο κοινή αιτία της είναι οι ιοί και καθώς υπάρχουν πολλά είδη ιών, μπορεί να συμβεί πάνω από μία φορά. Μπορεί ακόμη να συμβεί όταν καταναλώσουμε ή πιούμε μολυσμένο νερό ή τροφή, ή αν χρησιμοποιήσουμε σκεύη ή πετσέτες που έχουν μολυνθεί.

Αποτελεί πάντως σοβαρό νόσημα για τα άτομα που δεν μπορούν να πιουν αρκετά υγρά για να αναπληρώσουν αυτά που χάνουν με τους εμετούς ή τις διάρροιες, όπως είναι τα βρέφη, τα μικρά παιδιά, τα άτομα με αναπηρία, τα άτομα που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν και οι ηλικιωμένοι. Τα ανοσοκατεσταλμένα άτομα μπορεί να εμφανίσουν πιο σοβαρά συμπτώματα της νόσου ενώ οι παραπάνω κατηγορίες μπορεί να χρειαστούν νοσηλεία για την αντιμετώπιση της αφυδάτωσης.

Σε περίπτωση αφυδάτωσης ένα άτομο μπορεί να έχει μειωμένη ούρηση, ξηροστομία  και ζαλάδα. Ένα αφυδατωμένο παιδί μπορεί να κλαίει με λίγα ή καθόλου δάκρυα και να παρουσιάζει ασυνήθιστη υπνηλία. Ο θάνατος είναι σπάνιος στην περίπτωση της ιογενούς γαστρεντερίτιδας, ωστόσο μπορεί να επιδεινώσει τυχόν προϋπάρχοντα προβλήματα υγείας.

Πώς εκδηλώνεται

Τα συμπτώματα της ιογενούς γαστρεντερίτιδας  είναι:

1. Υδαρής διάρροια ( αν παρουσιαστεί αιματηρή διάρροια συνήθως υπάρχει πιο σοβαρή λοίμωξη)
2. Κοιλιακός πόνος και κράμπες
3. Ναυτία, εμετός ή και τα δύο
4. Πόνοι στους μύες ή πονοκέφαλος
5. Πυρετός

Όσον αφορά την αντιμετώπισή της, δεν υπάρχει κάποια ειδική ιατρική θεραπεία. Η θεραπεία είναι υποστηρικτική:

1. Αντικατάσταση υγρών και ηλεκτρολυτών που χάνονται από τον εμετό και τη διάρροια
2. Χορήγηση αντιπυρετικών και παυσίπονων

Τα αντιβιοτικά δεν είναι αποτελεσματικά έναντι των ιών.

Πρόγνωση

Για να προλάβετε την εμφάνισή της γαστρεντερίτιδας πρέπει να:

1. Πλύνετε καλά τα χέρια σας και βεβαιωθείτε ότι και τα παιδιά σας κάνουν το ίδιο
2. Χρησιμοποιήστε τα δικά σας προσωπικά αντικείμενα όταν βρίσκεστε εκτός σπιτιού.
3. Αποφύγετε την κοινή χρήση σκευών φαγητού, ποτηριών και πιάτων.
4. Χρησιμοποιήστε ξεχωριστές πετσέτες στο μπάνιο.
5. Αποφύγετε στενή επαφή με πρόσωπο που έχει τον ιό, αν είναι δυνατόν.
6. Πάρτε προφυλάξεις όταν ταξιδεύετε.

Όταν ταξιδεύετε σε άλλες χώρες μπορεί να νοσήσετε από μολυσμένα τρόφιμα ή νερό. Για να ελαχιστοποιήσετε τον κίνδυνο:

1. Πίνετε μόνο εμφιαλωμένο νερό.
2. Αποφύγετε τα παγάκια διότι τα παγάκια μπορεί να γίνουν από μολυσμένο νερό.
3. Χρησιμοποιήστε εμφιαλωμένο νερό για το βούρτσισμα των δοντιών σας.
4. Αποφύγετε την ακατέργαστη (άψητη) τροφή – συμπεριλαμβανομένων φρούτων, ωμών λαχανικών και ότι έχει ετοιμαστεί από ανθρώπινα χέρια.
5. Αποφύγετε ωμό κρέας και ψάρια.
6. Εμβολιαστείτε.

Το πρόσφατο πρόβλημα που προέκυψε παγκοσμίως με την άτυπη πνευμονία που προκαλείται από τον κορονοϊό και που δημιουργεί το Σοβαρό Οξύ Αναπνευστικό Σύνδρομο (ΣΟΑΣ), το οποίο απειλεί άμεσα τον ασθενή, έφερε στο προσκήνιο το γενικότερο πρόβλημα των πνευμονιών.

Η πνευμονία αποτελεί οξεία φλεγμονή του πνευμονικού ιστού (του πνεύμονα). Ταξινομείται ανάλογα με τον αιτιολογικό παράγοντα που την προκάλεσε (π.χ. πνευμονιοκοκκική, άτυπη κλπ), καθώς και ανάλογα με την προέλευση του παθογόνου παράγοντα (ενδονοσοκομειακή και εξωνοσοκομειακή ή της κοινότητας).

Το αίτιο της πνευμονίας είναι κάποιο μικρόβιο, δεν αποκλείονται όμως και οι ιοί ή κάποιοι μύκητες, οι τελευταίοι σε ανοσοκατεσταλμένα άτομα. Συνηθέστερα, μπορεί να είναι κάποιο βακτήριο όπως ο πνευμονιόκοκκος, ο αιμόφιλος κλπ.

Μεταξύ των κυριότερων συμπτωμάτων της πνευμονίας περιλαμβάνονται τα εξής:

• – Δύσπνοια
• – Πυρετός με ή χωρίς ρίγος
• – Βήχας με φλέγματα
• – Ταχύπνοια
• – Πλευριτικός πόνος (πόνος στο θώρακα)
• – Σύγχυση
• – Κυάνωση
• – Υπόταση

Η διάρκεια της πνευμονίας εξαρτάται από το μικρόβιο που την έχει προκαλέσει. Μπορεί να διαρκέσει από μερικές μέρες μέχρι και μια εβδομάδα ή περισσότερο. Η ανταπόκριση στην αντιβίωση και ο χρόνος έναρξης της αντιβίωσης παίζουν ρόλο στο πόσο θα διαρκέσει η ασθένεια.

Η θεραπεία

Η θεραπευτική αντιμετώπιση περιλαμβάνει τα εξής:

• – Αντιμετώπιση συμπτωμάτων (πυρετού με αντιπυρετικά κλπ)
• – Χορήγηση οξυγόνου
• – Κατάλληλο αντιβιοτικό ή συνδυασμό αυτών
• – Νοσηλεία περίπου 4 μέρες με ενδοφλέβια αγωγή και αν μπορεί να σιτιστεί από το στόμα συνεχίζει με από του στόματος αγωγή. Συνήθως ο ασθενής παραμένει 7-8 μέρες στο νοσοκομείο και εξέρχεται με οδηγίες (φαρμακευτική αγωγή κλπ).

Η υποχώρηση των συμπτωμάτων γίνεται σταδιακά από την 3η ημέρα όσον αφορά τον πυρετό έως, συνήθως τη 15η ημέρα σε σχέση με το βήχα και την καταβολή δυνάμεων.

Όσον αφορά την πρόληψη, για ορισμένες μορφές της πνευμονίας μπορεί να γίνει με εμβόλιο εναντίον γνωστών μικροβίων που τις προκαλούν. Το εμβόλιο εναντίον της γρίπης, μειώνοντας τη συχνότητα της, μειώνει και τις βακτηριδιακές πνευμονίες που προκύπτουν λόγω επιπλοκών της γρίπης.

Να σημειωθεί ότι τα εμβόλια κατά του πνευμονιοκόκκου και εναντίον της γρίπης χορηγούνται σε ευπαθείς ομάδες με μειωμένη άμυνα του οργανισμού, καθώς και σε ασθενείς με χρόνιες παθήσεις.

Το πλύσιμο των χεριών, ο καλός αερισμός εσωτερικών χώρων, η τήρηση μιας κατάλληλης ατομικής υγιεινής και η καλή διατροφή είναι επιπρόσθετα προληπτικά μέτρα που προστατεύουν από την πνευμονία.