Blog

Της Μαρίας Β. Μπαλογιάννη, ειδικού παθολόγου 

Η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη είναι μία εξέταση αίματος που δείχνει το μέσο όρο του ζαχάρου τους τελευταίους τρεις μήνες. Έτσι, ο μέσος όρος του ζαχάρου στο αίμα τους τελευταίους 3 μήνες αντιστοιχεί σε μία τιμή γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης.

Γλυκοζυλ. Αιμοσφαιρίνη     Μέσος όρος του ζαχάρου 2 – 3μηνών

5                                                             97
6                                                            126
7                                                            154
8                                                            183
9                                                            212
10                                                          240
11                                                           269
12                                                          298
13                                                          326
14                                                          355

Ποιοι πρέπει να κάνουν αυτή την εξέταση;

Αυτοί που έχουν αυξημένη πιθανότητα να εμφανίσουν σακχαρώδη διαβήτη, σαν τσεκ απ, δηλαδή όλοι άνω των 45, οι υπέρβαροι, αυτοί που έχουν αυξημένη πίεση, χοληστερίνη, πολυκυστικές ωοθήκες, αυτοί που έπαθαν έμφραγμα ή εγκεφαλικό και όσοι έχουν γονείς ή αδέλφια με σακχαρώδη διαβήτη.

Αυτοί που έχουν σακχαρώδη διαβήτη, για να δουν αν η θεραπεία που παίρνουν ρυθμίζει το ζάχαρο

Τι γλυκοζυλιωμένη πρέπει να έχουν;

Αυτοί που δεν έχουν γνωστό σακχαρώδη διαβήτη πρέπει να έχουν γλυκοζυλιωμένη κάτω από 5,7. Αν η γλυκοζυλιωμένη τους είναι 5,7 – 6,4, έχουν μεγάλη πιθανότητα να αποκτήσουν διαβήτη, ενώ αν έχουν από 6,5 και πάνω θα πρέπει να επαναλάβουν και αν και τη δεύτερη φορά βρεθεί το ίδιο τότε είναι διαβητικοί.

Αυτοί που έχουν διαβήτη πρέπει να έχουν γλυκοζυκιωμένη από 6,5 έως 7. Ο γιατρός που παρακολουθεί τον ασθενή θα καθορίσει το όριο, καθώς κάποιοι ασθενείς  χρειάζονται πιο χαμηλή και άλλοι πιο υψηλή γλυκοζυλιωμένη.

Κάθε πότε πρέπει να τη μετρούν;

Οι διαβητικοί πρέπει να τη μετρούν κάθε 3 μήνες ή κάθε φορά που ο γιατρός τους θα τους αλλάξει τα φάρμακα.

Όσοι την κάνουν σαν τσεκ απ, θα την επαναλάβουν στα 3 χρόνια αν η προηγούμενη τιμή είναι κάτω από 5,7, και σε ένα χρόνο αν είναι από 5,7 έως 6,4.

Δεν χρειάζεται πλέον να μετρούν ζάχαρο στο αίμα, στο εργαστήριο ή με τους μετρητές;

Το ζάχαρο στο αίμα δείχνει την τιμή τη συγκεκριμένη στιγμή και είναι σημαντικό για το γιατρό για να βάλει τη σωστή θεραπεία στον ασθενή. Έτσι, αν η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη είναι υψηλή ο γιατρός θα χρειαστεί να δει μετρήσεις από το σπίτι προκειμένου να δει ποια ζάχαρα έχουν ανέβει, τα πρωινά, τα μεσημεριανά ή τα βραδινά, τα προ ή μετά το φαγητό.

Μπορεί οι μετρήσεις του ζαχάρου στο σπίτι να μη συμβαδίζουν με την γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη;

Αυτό μπορεί να συμβεί αν ο μετρητής έχει χαλάσει ή αν ο ασθενής έχει αναιμία, αυξημένα τριγλυκερίδια, αυξημένη χολερυθρίνη ή αυξημένη ουρία οπότε βγαίνει λάθος η τιμή της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης

Γιατί μας ενδιαφέρει η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη;

Από μελέτες έχει βρεθεί ότι όσοι διαβητικοί έχουν γλυκοζυλιωμένη 6,5-7 δεν θα εμφανίσουν στο μέλλον προβλήματα από τα μάτια, τα νεύρα και τους νεφρούς. Ακόμη, όσοι εμφάνισαν διαβήτη πρόσφατα και έχουν καλή γλυκοζυλιωμένη από την έναρξη του διαβήτη προφυλάσσονται από το έμφραγμα και το εγκεφαλικό.

Σε κάθε περίπτωση ο εξειδικευμένος ιατρός θα πάρει το ιστορικό του ασθενή, θα τον εξετάσει και βλέποντας τον συνολικά θα αποφασίσει για την κατάλληλη θεραπεία και παρακολούθηση του.

Πηγή: pathologos-neasmyrni.gr

photo credit: Diabetes via photopin (license)

Η ομαριγλιπτίνη, ένας υπό δοκιμή αναστολέας της διπεπτιδυλικής πεπτιδάσης – 4 (DPP-4) που χορηγείται μία φορά την εβδομάδα σε ενήλικες με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, παρουσίασε παρόμοια μείωση των αρχικών τιμών της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c) με τη σιταγλιπτίνη, η οποία χορηγείται άπαξ ημερησίως, επιτυγχάνοντας έτσι το πρωτεύον τελικό σημείο αποτελεσματικότητας σε κλινική μελέτη τελικού σταδίου.

Σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε η φαρμακευτική MSD, η συγκριτική μελέτη σχεδιάστηκε για να αξιολογήσει την εβδομαδιαία θεραπεία με ομαριγλιπτίνη 25 mg σε σύγκριση με την ημερησία χορήγηση 100 mg σιταγλιπτίνης, ενός άλλου αναστολέα DPP-4 της ίδιας εταιρείας, που χορηγείται ευρέως σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα αποτελέσματα της μελέτης παρουσιάσθηκαν σε προφορική ανακοίνωση που έγινε στο πλαίσιο της 51ης Ετήσιας Συνάντησης της Ευρωπαϊκής Εταιρείας για την Μελέτη του Διαβήτη (EASD).

«Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 αποτελεί μία χρόνια και εξελισσόμενη νόσο, η οποία αφορά περίπου 387 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο κι ο αριθμός αυτός συνεχίζει να αυξάνεται ταχύτατα. Πολλοί άνθρωποι δεν βρίσκονται ακόμα στα συνιστώμενα επίπεδα γλυκόζης αίματος, γεγονός το οποίο τονίζει τη σημασία των εξατομικευμένων στόχων επιπέδων γλυκόζης αίματος και των πολλαπλών θεραπευτικών επιλογών», δήλωσε ο Sam Engel, αντιπρόεδρος του τμήματος της MSD για τις Κλινικές Έρευνες στο Διαβήτη και την Ενδοκρινολογία. «Η ομαριγλιπτίνη έχει τη δυναμική να αποτελέσει μία σημαντική θεραπευτική επιλογή, ιδιαίτερα για εκείνους που προτιμούν να λαμβάνουν τη θεραπεία τους μόνο μία φορά την εβδομάδα».

Η ομαριγλιπτίνη έλαβε προ ημερών έγκριση κυκλοφορίας στην Ιαπωνία μετά την εξέταση της σχετικής αίτησης που είχε υποβάλλει η MSD στον Ιαπωνικό Οργανισμό Φαρμάκων και Ιατρικών Συσκευών το Νοέμβριο του 2014. Όσον αφορά την αγορά των ΗΠΑ, η εταιρεία σχεδιάζει να υποβάλει αίτηση έγκρισης στις ρυθμιστικές αρχές στα τέλη του 2015.

Το πρόγραμμα κλινικής ανάπτυξης για την ομαριγλιπτίνη «O-QWEST» (Omarigliptin Q Weekly Efficacy and Safety in Type 2 Diabetes) περιλαμβάνει 10 κλινικές δοκιμές φάσης 3, στις οποίες συμμετείχαν περίπου 8.000 ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.

Η μελέτη

Πρόκειται για μια τυχαιοποιημένη διπλά τυφλή μελέτη μη κατωτερότητας φάσης 3, στο πλαίσιο της οποίας αξιολογήθηκε η αποτελεσματικότητα, η ασφάλεια και η ανεκτικότητα στην χορήγηση 25 mg ομαριγλιπτίνης μία φορά την εβδομάδα, σε σύγκριση με την ημερήσια χορήγηση 100 mg σιταγλιπτίνης σε ενήλικες με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 (n=642), οι οποίοι είχαν ανεπαρκή γλυκαιμικό έλεγχο κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους με μετφορμίνη.

Το πρωτεύον καταληκτικό σημείο ήταν η μη-κατωτερότητα της ομαριγλιπτίνης έναντι της σιταγλιπτίνης στην ελάττωση των τιμών της HbA1c, από την έναρξη της μελέτης μέχρι την 24η εβδομάδα. Στην αρχή της μελέτης η τιμή της HbA1c ήταν περίπου 7,5% και στις δύο ομάδες. Ο μέσος όρος των επιπέδων γλυκόζης πλάσματος νηστείας κατά την έναρξη της μελέτης ήταν επίσης παρόμοιος και στις δύο ομάδες θεραπείας.

Η μελέτη πέτυχε το πρωτεύον καταληκτικό σημείο της μη-κατωτερότητας σε ό,τι αφορά τη μείωση των τιμών της HbA1c με ομαριγλιπτίνη σε σύγκριση με τη σιταγλιπτίνη στις 24 εβδομάδες. Την 24η εβδομάδα οι ασθενείς οι οποίοι ελάμβαναν ομαριγλιπτίνη, εμφάνισαν μείωση της HbA1c κατά μέσο όρο 0,47% σε σχέση με τις αρχικές τιμές, έναντι της μέσης μείωσης της τάξεως του 0,43% στους ασθενείς οι οποίοι λάμβαναν σιταγλιπτίνη, με τη διαφορά μεταξύ αυτών των ομάδων να είναι 0,03 (95% CI [-0.15, 0.08]). Στους ασθενείς της προκαθορισμένης υποομάδας με υψηλή αρχική HbA1c της τάξεως του 8% ή και περισσότερο, η θεραπεία με ομαριγλιπτίνη κατέληξε σε μειώσεις της τάξεως του 0,79% σε σύγκριση με το 0,71% για τη σιταγλιπτίνη (διαφορά = 0,08%, 95% CI [-0.37, 0.21]).

Το ποσοστό των ασθενών οι οποίοι πέτυχαν τους στόχους τιμών της HbA1c ήταν παρόμοιο και για την ομαριγλιπτίνη και για τη σιταγλιπτίνη. Στις 24 εβδομάδες το 51% των ασθενών οι οποίοι λάμβαναν ομαριγλιπτίνη πέτυχαν τιμή HbA1c μικρότερη του 7%, σε σύγκριση με το 49% των ασθενών οι οποίοι λάμβαναν σιταγλιπτίνη (p=0,334). Το ποσοστό των ασθενών οι οποίοι πέτυχαν τιμές HbA1c μικρότερες του 6,5% ήταν επίσης παρόμοιο και στις δύο ομάδες: 27% για την ομαριγλιπτίνη σε σύγκριση με το 23% για τη σιταγλιπτίνη (p=0.219). Η γλυκόζη πλάσματος νηστείας ελαττώθηκε κατά 0.8 mmol/L σε σχέση με τα αρχικά επίπεδα στην ομάδα της ομαριγλιπτίνης και 0.5 mmol/L στην ομάδα τη σιταγλιπτίνης, με τη διαφορά μεταξύ των ομάδων να ανέρχεται στα 0.2 mmol/L (p= 0.089).

Ανεπιθύμητες ενέργειες

Τα ποσοστά εμφάνισης σοβαρών ανεπιθύμητων αντιδράσεων και ανεπιθύμητων ενεργειών σχετιζόμενων με τα φάρμακα, καθώς και τα ποσοστά διακοπής της θεραπείας ήταν παρόμοια και στις δύο ομάδες.

Οι συχνότερες ανεπιθύμητες ενέργειες περιελάμβαναν διάρροια (0,9% για την ομαριγλιπτίνη έναντι 2,8% για τη σιταγλιπτίνη), γριπώδη συνδρομή (0,3% για την ομαριγλιπτίνη έναντι 2,2% % για τη σιταγλιπτίνη), λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού (4% για την ομαριγλιπτίνη έναντι 3,8% για τη σιταγλιπτίνη), ουρολοιμώξεις (1,2% για την ομαριγλιπτίνη έναντι 2,8% για τη σιταγλιπτίνη), αύξηση της λιπάσης (2,5% για την ομαριγλιπτίνη έναντι 4,1% για τη σιταγλιπτίνη) και οσφυαλγία (2,5% για την ομαριγλιπτίνη έναντι 0,6% για τη σιταγλιπτίνη).

Τα ανεπιθύμητα επεισόδια υπογλυκαιμίας (συμπτωματικής και ασυμπτωματικής) αναφέρθηκαν σε ποσοστό 3,7% για την ομάδα της ομαριγλιπτίνης (με αναφορά ενός σοβαρού επεισοδίου υπογλυκαιμίας) και 4,7% για την ομάδα της σιταγλιπτίνης.

Πηγή: pmjournal.gr