Η παχυσαρκία και ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 συνδέονται στενά και σήμερα αποτελούν δύο από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τη δημόσια υγεία παγκοσμίως.
Η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων είναι σημαντική διότι η παχυσαρκία δεν αποτελεί μόνο παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση του διαβήτη, αλλά μπορεί επίσης να επιδεινώσει τη διαχείριση της νόσου και να επιταχύνει την εξέλιξή της.
Τo διαβητικό πόδι είναι μια κλινική οντότητα που μας απασχολεί όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Διότι τα περιστατικά του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 έχουν υψηλή αυξητική τάση, τόσο σε ανεπτυγμένες χώρες όσο και σε αναπτυσσόμενες, ενώ η διαχείρισή του απαιτεί πολύπλευρη ιατρική προσέγγιση.
Όταν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα παραμένουν υψηλά για εκτενές χρονικό διάστημα, μπορεί να προκληθούν βλάβες στα μικρά αγγεία, οδηγώντας σε διαβητική νευροπάθεια, η οποία μπορεί να κάνει τα ποδιά λιγότερο ευαίσθητα στους ερεθισμούς και στον πόνο.
Έτσι, μπορεί να δημιουργηθεί οποιαδήποτε πληγή χωρίς ο ασθενής να την αντιληφθεί. Η πληγή όμως αυτή ταυτόχρονα συνεπάγεται και είσοδο μικροβίων στον οργανισμό. Με τον τρόπο αυτόν δημιουργείται φλεγμονή στο πόδι, η οποία εάν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα και ορθολογικά, αφενός επεκτείνεται πολύ γρήγορα και αφετέρου καταλήγει σε ακρωτηριασμό.
Όταν το πόδι πονά, άλλαξε χρώμα (κόκκινο ή μελανό), είναι θερμό (όλο ή ένα μέρος του), έχει άσχημη οσμή ή εμφάνισε φουσκάλες ή μικρές πληγές, θα πρέπει να συμβουλευτούμε τον διαβητολόγο μας.
Κάθε περίπτωση μπορεί να είναι μοναδική. Ο γιατρός θα μπορέσει να παράσχει ατομικές συμβουλές για τη φροντίδα του διαβητικού ποδιού.
Άγγελος Κλείτσας, Ειδικός Παθολόγος – Διαβητολόγος
Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι ένα χρόνιο μεταβολικό νόσημα το οποίο χαρακτηρίζεται από υψηλές τιμές γλυκόζης στο αίμα (το απλό σάκχαρο που δίνει ενέργεια στα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού). Αναπτύσσεται όταν ο οργανισμός δεν παράγει ή δεν χρησιμοποιεί αποτελεσματικά μια ορμόνη που ονομάζεται ινσουλίνη, η οποία βοηθά στην απομάκρυνση του πλεονάσματος γλυκόζης από το αίμα.
Η γυμναστική αποτελεί ένα από τα βασικότερα σημεία της διαχείρισης του διαβήτη, καθώς συμβάλλει καθοριστικά στην αντιμετώπιση καταστάσεων που επιβαρύνουν την υγεία του διαβητικού. Σε γενικές γραμμές η σωματική άσκηση:
– Βελτιώνει τη δράση της ινσουλίνης
– Μειώνει το πλεονάζον λίπος και βοηθάει στον έλεγχο του σωματικού βάρους
– Προστατεύει την καρδιά και τα αγγεία αυξάνοντας την «καλή» και μειώνοντας την «κακή» χοληστερίνη
– Μειώνει την αρτηριακή πίεση
– Βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος και μειώνει τον κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου
– Βοηθάει στη χαλάρωση και στη μείωση του άγχους
– Βελτιώνει τη μυϊκή αντοχή
– Βελτιώνει την οστική πυκνότητα και αντοχή
– Αυξάνει το επίπεδο ενέργειας
– Βοηθάει στον έλεγχο των επιπέδων σακχάρου στο αίμα
Η έναρξη ωστόσο ενός προγράμματος άσκησης χρειάζεται προσοχή στην περίπτωση του διαβήτη, καθώς το άτομο θα πρέπει να μετρά και να καταγράφει τα επίπεδα σακχάρου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την γυμναστική. Αυτή η καταγραφή είναι αναγκαία καθώς θα αποκαλύψει το πως ανταποκρίνεται το σώμα στην άσκηση προς αποφυγή επικίνδυνων διακυμάνσεων του σακχάρου.
Η άσκηση επιδρά με τον ίδιο τρόπο σε άτομα με ή χωρίς σακχαρώδη διαβήτη. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες η ινσουλίνη εκκρίνεται από το πάγκρεας όταν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα αυξάνονται, όπως για παράδειγμα μετά το φαγητό. Η ινσουλίνη είναι απαραίτητη για τη χρησιμοποίηση του σακχάρου από το ήπαρ και τους μυς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ελαττώνονται τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα.
Κατά τη διάρκεια της άσκησης το σώμα χρειάζεται πρόσθετη ενέργεια με τη μορφή σακχάρου για τους ασκούμενους μυς. Κατά την άσκηση σύντομης διάρκειας, όπως ένα γρήγορο τρέξιμο για να προλάβεις το λεωφορείο, οι μυς και το ήπαρ απελευθερώνουν σάκχαρο από τις αποθήκες τους για να χρησιμοποιηθεί ως καύσιμο. Αν η άσκηση συνεχιστεί σε μέτρια ένταση ωστόσο, οι μυς προσλαμβάνουν σάκχαρο με έναν ρυθμό 20 φορές μεγαλύτερο από αυτόν που προσλαμβάνουν σε ηρεμία. Άρα τα επίπεδα σακχάρου ελαττώνονται. Στα άτομα που δεν χρησιμοποιούν ινσουλίνη ή αντιδιαβητικά δισκία, τα επίπεδα ινσουλίνης ελαττώνονται και έτσι μειώνεται ο κίνδυνος υπογλυκαιμίας. Στα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη η έντονη άσκηση μπορεί παροδικά να αυξήσει τα επίπεδα σακχάρου, γι’ αυτό και πρέπει οπωσδήποτε το άτομο να κάνει έλεγχο μετά την άσκηση.
Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό πριν την έναρξη ένος προγράμματος άσκησης το άτομο να έχει την έγκριση του γιατρού του, ειδικά αν η φυσική του δραστηριότητα προηγουμένως ήταν περιορισμένη. Θα πρέπει επίσης να συζητήσει ποιες δραστηριότητες είναι οι καταλληλότερες, καθώς και τις ώρες που θα γίνουν διότι μπορεί να χρειαστεί τροποποίηση της φαρμακευτικής αγωγής.
Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μία χρόνια μεταβολική νόσος η οποία στις μέρες μας, κυρίως λόγω του δυτικού τρόπου ζωής, επηρεάζει μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού.
Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η αδυναμία του οργανισμού να παράγει μια ορμόνη που ονομάζεται ινσουλίνη, η οποία μεταξύ άλλων ρυθμίζει την ποσότητα σακχάρου που λαμβάνεται από τα τρόφιμα και κυκλοφορεί στο αίμα. Χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, είτε ως αποτέλεσμα ελαττωμένης έκκρισης ινσουλίνης είτε λόγω ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη.
Ο διαβήτης ποικίλει σε μορφή και σοβαρότητα, αλλά ανεξάρτητα από αυτό όλοι οι τύποι που υπάρχουν μπορούν να θέσουν την υγεία μας σε κίνδυνο. Μπορεί να προκαλέσει μια σειρά σοβαρών επιπλοκών, όπως καρδιαγγειακή νόσο, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, βλάβες του αμφιβληστροειδούς, βλάβες των νεύρων, κ.ά.
Ένα από τα συστήματα που μπορούν να επηρεαστούν είναι το πεπτικό. Πρόκειται για ένα δίκτυο οργάνων στο οποίο συμπεριλαμβάνονται το στόμα, ο φάρυγγας και το στομάχι, τα οποία συνεργάζονται για την απορρόφηση της τροφής από το σώμα, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργήσει.
Ο οργανισμός μας λαμβάνει όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά μέσα από τον πεπτικό κύκλο, ο οποίος αποτελείται από την μεταφορά, την έκκριση, την απορρόφηση και την απέκκριση. Ο πεπτικός κύκλος βοηθά επίσης να καθαρίσουμε ή να αποβάλουμε εκείνα τα στοιχεία που το σώμα μας δεν χρειάζεται πλέον.
Ο διαβήτης μπορεί να επηρεάσει πολλά μέρη και συστήματα του σώματος, μεταξύ των οποίων και το νευρικό. Η πέψη είναι μια διαδικασία η οποία λειτουργεί αυτόματα χάρη στο νευρικό σύστημα. Συνεπώς, όταν ο διαβήτης δημιουργήσει πρόβλημα σε αυτό το σύστημα, εμποδίζει την σωστή λειτουργία του πεπτικού.
Δεν είναι όμως μόνο η διαδικασία της πέψης που επηρεάζεται. Όταν το αίμα περιέχει μια αυξημένη ποσότητα γλυκόζης, το πεπτικό σύστημα μπορεί να προσβληθεί από διάφορα προβλήματα όπως διάρροια, δυσκοιλιότητα και στομαχικές διαταραχές. Επίσης, η ανεπάρκεια του πεπτικού συστήματος που προκαλείται, μπορεί να οδηγήσει στο σημείο όπου το σώμα να μην μπορεί να απορροφήσει τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά.
Τα άτομα με διαβήτη πρέπει να ακολουθούν μια αυστηρή θεραπευτική αγωγή και σε ορισμένες περιπτώσεις να λαμβάνουν συγκεκριμένα φάρμακα που ενισχύουν το πεπτικό σύστημα. Σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύουν να υποστούν ζημιά, καθώς δεν θα μπορούν να λάβουν όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά από την τροφή που καταναλώνουν. Τέλος, είναι πολύ σημαντικό να βεβαιώνονται διαρκώς ότι έχουν τα επιθυμητά επίπεδα σακχάρου.
Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια πάθηση που χαρακτηρίζεται από υψηλές τιμές γλυκόζης στο αίμα (το απλό σάκχαρο που δίνει ενέργεια στα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού). Αναπτύσσεται όταν ο οργανισμός δεν παράγει ή δεν χρησιμοποιεί αποτελεσματικά μια ορμόνη που ονομάζεται ινσουλίνη, η οποία βοηθά στην απομάκρυνση του πλεονάσματος γλυκόζης από το αίμα.
Ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και κυρίως από τον τύπο του διαβήτη. Γενικά ο τύπος 1 είναι αυτός που είναι πιθανότερο να εκδηλωθεί ξαφνικά και σε μικρότερη ηλικία με τα θορυβώδη συμπτώματα της οξείας επιπλοκής του, την διαβητική κετοξέωση. Ο τύπος 2 συνήθως ακολουθεί πιο «ύπουλη» πορεία ή μπορεί να είναι ακόμα και τελείως ασυμπτωματικός, ενώ όταν τελικά διαγιγνώσκεται έχουν ήδη εμφανιστεί επιπλοκές στην υγεία.
Το σάκχαρο δεν πρέπει να αυξάνεται πάνω από ορισμένα όρια. Αν συμβεί αυτό τότε μπορεί να παρουσιαστούν διάφορα συμπτώματα:
Τα χαμηλά επίπεδα γλυκόζης στα κύτταρα του οργανισμού τον κουράζουν, καθώς προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να λειτουργήσει, παρά τη σημαντική έλλειψη ενέργειας. Επιπλέον, όταν κάποιος καλείται να διακόπτει συχνά τον ύπνο του κατά τη διάρκεια της νύχτας για να αποβάλει την περίσσεια γλυκόζης που έχει στο αίμα, έχει ακόμα ένα λόγο να νιώθει κουρασμένος.
Η κούραση συνδέεται άμεσα με τον συνεχή εκνευρισμό, κάτι που γίνεται περισσότερο αντιληπτό όταν αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά η νόσος με σχετική αγωγή, ο οργανισμός επανακτά τη χαμένη του ενέργεια και ο διαβητικός τη χαμένη του διάθεση.
Απότομες αλλαγές στην όρεξη είναι ακόμα ένα πιθανό σημάδι του διαβήτη, όταν ανεβαίνουν ή πέφτουν απότομα τα επίπεδα ζαχάρου στο αίμα. Στην απότομη πτώση γλυκόζης, ο οργανισμός νομίζει ότι δεν έχει τραφεί και ζητάει ακόμα περισσότερη ενέργεια για να τραφούν τα κύτταρα, γι’ αυτό και πεινάει.
Τα νεφρά στην προσπάθεια τους να ξεφορτωθούν την περισσευούμενη γλυκόζη του αίματος, σας στέλνουν στο μπάνιο αρκετές φορές, ενώ αυξάνεται και η ανάγκη σας για νερό, για την αναπλήρωση των χαμένων υγρών. Επιπλέον, αυτά τα συμπτώματα δείχνουν τους τρόπους που χρησιμοποιεί ο οργανισμός σας για να αντιμετωπίσει το υψηλό ζάχαρο στο αίμα.
Η φαγούρα που είναι αποτέλεσμα ξηροδερμίας ή κακής κυκλοφορίας, είναι συχνά ένδειξη διαβήτη, όπως είναι και η σκούρα απόχρωση σε σημεία που διπλώνει το δέρμα, όπως είναι η βάση του λαιμού και οι μασχάλες. Όσοι έχουν αυτά τα συμπτώματα του πιο σκούρου δέρματος, μπορεί να μην έχουν εκδηλωμένο διαβήτη, αλλά ήδη ο οργανισμός τους εμφανίζει αντιστάσεις απέναντι στην παραγωγή της ινσουλίνης.
Τα υψηλά επίπεδα ζαχάρου στο αίμα είναι επίσης ικανά να προκαλέσουν ξαφνική απώλεια βάρους. Τα κύτταρα δεν λαμβάνουν τη γλυκόζη που χρειάζονται για να λειτουργήσουν, δεδομένης της απουσίας ή σημαντικής έλλειψης της ινσουλίνης και ο οργανισμός αναγκάζεται να πάρει την ενέργεια που θέλει από τις πρωτεΐνες της μυϊκής μάζας, καταλήγοντας έτσι σε απώλεια βάρους.
Επιπλέον, τα νεφρά δουλεύουν υπερωρίες για να διατηρήσουν όσο το δυνατό περισσότερο το ζάχαρο στο αίμα σε φυσιολογικά επίπεδα, κάτι που απαιτεί περισσότερη ενέργεια και συνεπαγόμενη απώλεια θερμίδων.
Ο διαβήτης ρίχνει τις άμυνες του οργανισμού, κάτι που καταλήγει σε πλήθος μολύνσεων και λοιμώξεων, με συνηθέστερες τις μυκητιάσεις, δεδομένου ότι οι μύκητες και τα βακτήρια επιβιώνουν ευκολότερα σε ένα περιβάλλον πλούσιο σε ζάχαρο.
Το μυρμήγκιασμα και το μούδιασμα σε χέρια και πόδια, μαζί με πρήξιμο και πόνο είναι σημάδι πως τα νεύρα έχουν μάλλον τραυματιστεί από τις επιπτώσεις του διαβήτη. Και σε αυτή την περίπτωση, όσο πιο σύντομα αντιμετωπιστούν τα συμπτώματα τόσο το καλύτερο. Συμπτώματα που αν και επιμένουν, αγνοούνται, είναι πιθανότερο να προκαλέσουν μόνιμη ζημιά, από τις περιπτώσεις που λαμβάνεται άμεσα η αρμόζουσα αγωγή.
Η διαστρεβλωμένη όραση και οι απότομες λάμψεις είναι ένα από τα πιο ξεκάθαρα συμπτώματα της νόσου του διαβήτη και πρόκειται ουσιαστικά για πρόβλημα διάθλασης. Τα υψηλά επίπεδα ζαχάρου αλλοιώνουν το σχήμα του ματιού οδηγώντας έτσι στην αλλοιωμένη όραση.
Το καλό είναι ότι αν αντιμετωπιστεί εγκαίρως ο διαβήτης και τα επίπεδα ζαχάρου στο αίμα επανέλθουν στα φυσιολογικά τους όρια, αποκαθίσταται και η όραση. Αν όμως, παραμείνουν τα επίπεδα υψηλά για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς θεραπευτική αγωγή, είναι πολύ πιθανό να προκληθεί μόνιμη ζημιά, μέχρι και τύφλωση, η οποία δεν είναι αναστρέψιμη.
Μολύνσεις, εκδορές και μελανιές που αργούν να επουλωθούν είναι ακόμα ένα σύνηθες σύμπτωμα του διαβήτη. Τα αιμοφόρα αγγεία, τραυματίζονται από τις υπερβολικές ποσότητες γλυκόζης, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται το αίμα να φτάσει σε όλα τα σημεία του σώματος, ώστε να επουλώσει τυχόν πληγές.
Ο καλύτερος τρόπος να διαπιστώσετε αν είστε διαβητικός είναι να κάνετε εξέταση αίματος, ενώ αν εμφανίζετε τα παραπάνω συμπτώματα επικοινωνήστε με το γιατρό σας.
Όπως έδειξε, πέντε χρόνια μετά τη βαριατρική επέμβαση, όσοι χειρουργήθηκαν είχαν μεγαλύτερες βελτιώσεις στην ποιότητα ζωής και τη συνολική υγεία, και πολύ περισσότεροι δεν χρειάζονταν πια ινσουλίνη, συγκριτικά με όσους έπαιρναν μόνο τα αντιδιαβητικά φάρμακά τους.
«Το σχεδόν ένα τρίτο των ασθενών που χειρουργήθηκαν πέτυχαν πλήρη ύφεση του σακχαρώδους διαβήτη», δήλωσε ο κύριος ερευνητής Dr. Philip Schauer, διευθυντής στο Cleveland Clinic Bariatric and Metabolic Institute στο Ohio. «Η βαριατρική χειρουργική οδηγεί σε μακροπρόθεσμη ύφεση του τύπου 2 διαβήτη, που είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε σε ίαση για τη νόσο».
Σύμφωνα με το International Diabetes Foundation, παγκοσμίως 415 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σακχαρώδη διαβήτη και 5 εκατομμύρια πεθαίνουν ετησίως εξαιτίας του.
Στη νέα έρευνα συμμετείχαν 150 παχύσαρκοι ασθενείς με τύπου 2 διαβήτη οι οποίοι τυχαιοποιήθηκαν σε ομάδες για να λάβουν μόνο φάρμακα ή φάρμακα συν βαριατρική επέμβαση η οποία για άλλους ήταν μείωση του μεγέθους του στομάχου με τη δημιουργία γαστρικού θυλάκου (γαστρική παράκαμψη κατά Roux-en-Y) και για άλλους μείωση του μεγέθους του στομάχου με αφαίρεση του μεγαλύτερου μέρους του (λαπαροσκοπική γαστρεκτομή sleeve).
Πέντε χρόνια αργότερα, οι ερευνητές εξέτασαν τη γλυκόζη αίματος των ασθενών και αν είχαν σταματήσει την αντιδιαβητική αγωγή.
Όπως διαπίστωσαν, την αγωγή είχε σταματήσει το 5% όσων έπαιρναν μόνο φάρμακα, το 29% όσων είχαν κάνει γαστρική παράκαμψη και το 23% όσων είχαν κάνει γαστρεκτομή.
Επιπρόσθετα, οι χειρουργημένοι ασθενείς είχαν κατά μέσο όρο χαμηλότερη γλυκόζη αίματος απ’ ό,τι όσοι δεν είχαν χειρουργηθεί, ενώ είχαν χάσει και περισσότερο βάρος. Είχαν επίσης σημαντική μείωση στα επίπεδα χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων.
Τα νέα ευρήματα δημοσιεύονται στο περιοδικό New England Journal of Medicine.
Πηγή: iatronet.gr
Ο διαβήτης τύπου 2 (ΣΔ-2) ή διαβήτης των ενηλίκων είναι η συχνότερη μορφή σακχαρώδους διαβήτη (90%) και συνήθως εμφανίζεται μετά την ηλικία των 55 ετών. Σε αυτόν τον τύπο διαβήτη δεν παρατηρείται έλλειψη ινσουλίνης αλλά μια κατάσταση δυσλειτουργίας της ινσουλίνης (ινσουλινική αντίσταση) που σχετίζεται με κληρονομικότητα αλλά και με την υπερβολική συσσώρευση λίπους στον οργανισμό (παχυσαρκία).
Ο διαβήτης αποτελεί την κατά σειρά τέταρτη αιτία θανάτου καθώς και τον σπουδαιότερο προδιαθεσικό παράγοντα καρδιαγγειακών και εγκεφαλικών επεισοδίων, τύφλωσης και χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας. Από τους ενήλικους διαβητικούς, 75-80% πεθαίνουν τελικά από έμφραγμα ή εγκεφαλικό.
Η συχνότητα του σακχαρώδη διαβήτη στη χώρα μας τριπλασιάστηκε τα τελευταία 30 χρόνια. Μάλιστα η σύγχρονη επιδημιολογική έξαρση της παχυσαρκίας έχει ευνοήσει την εμφάνιση ενός μεγάλου πληθυσμού νεαρών ατόμων με προδιαβήτη ή ΣΔ-2, μιας ασθένειας που παραδοσιακά αφορούσε μεσήλικες και άτομα της τρίτης ηλικίας. Υπολογίζεται λοιπόν ότι σήμερα πάσχουν από διαβήτη σχεδόν 1.000.000 Έλληνες, από τους οποίους οι περισσότεροι δυστυχώς δεν γνωρίζουν καν ότι αντιμετωπίζουν αυτό το μεγάλο πρόβλημα.
Από θεραπευτική άποψη, η παχυσαρκία αποτελεί τον κυριότερο τροποποιήσιμο παράγοντα κινδύνου για ΣΔ-2 μια και στην ουσία λειτουργεί σαν «προθάλαμος» για διαβήτη. Τελευταία, το ιατρικό ενδιαφέρον έχει κινήσει η διαπίστωση ότι μετά από χειρουργική απώλεια βάρους παρατηρείται σημαντική ύφεση ή και ίαση του ΣΔ-2. Μια σειρά από πρόσφατες μελέτες δημοσιευμένες σε έγκυρα ιατρικά περιοδικά, δίνουν έμφαση στη δυνατότητα θεραπείας των δυσλιπιδαιμιών και του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2, μέσω της βαριατρικής χειρουργικής.
Σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να ακούγεται περίεργο. Τόσο οι ασθενείς, όσο και οι γιατροί έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε το σακχαρώδη διαβήτη μια πάθηση που αντιμετωπίζεται στα αρχικά στάδια με τη λήψη αντιδιαβητικών χαπιών, ενώ σε προχωρημένες καταστάσεις με τη λήψη ινσουλίνης. Η πλήρης ίαση της νόσου ή η βελτίωση της αποτέλεσε ένα παράπλευρο εύρημα της χειρουργικής αντιμετώπισης της παχυσαρκίας.
Αρχικά, πριν περίπου 40 χρόνια είχε διαπιστωθεί ότι διαβητικοί ασθενείς που υποβάλλονταν σε επέμβαση γαστρεκτομής για την αντιμετώπιση γαστρικού έλκους, μετεγχειρητικά παρουσίαζαν βελτίωση του διαβήτη. Εκείνη την εποχή δεν δόθηκε η δέουσα σημασία σε αυτό το εύρημα. Στις αρχές της δεκαετίας του 80 το εύρημα αυτό ξαναήρθε στην επιφάνεια, αυτή τη φορά μέσω της επέμβασης της γαστρικής παράκαμψης για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας.
Tο 1997, τεκμηριωμένα πλέον, ανακοινώθηκε ότι η χειρουργική προκαλεί ίαση του διαβήτη στο 83% των περιπτώσεων και μειώνει το ποσοστό θανάτων από το 4.5% στο 1% σε σχέση με παχύσαρκους διαβητικούς ασθενείς που επέλεξαν να μη χειρουργηθούν.
Με βάση τα ευρήματα αυτά και άλλοι ερευνητές, κάνοντας ανασκόπηση της εμπειρίας τους, παρουσίασαν παρόμοια αποτελέσματα. Έτσι το Μάρτιο 2007 συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη ειδικοί από όλο τον κόσμο και καθόρισαν τις κατευθυντήριες οδηγίες σε ό,τι αφορά τη χειρουργική αντιμετώπιση του σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ.
Η ένδειξη της χειρουργικής επέμβασης γίνεται περισσότερο επιτακτική αν διαβητικοί που είναι υπέρβαροι (με Δείκτη Μάζας Σώματος 30-35), παρουσιάζουν συνεχή αύξηση του βάρους και ιδιαίτερα αν αυτό συνοδεύεται από υψηλά επίπεδα χοληστερίνης, τριγλυκεριδίων, υπέρταση και άπνοια αποφρακτικού τύπου.
Όσο αφορά την επιτυχή εξέλιξη της χειρουργικής αντιμετώπισης του διαβήτη, δυο πράγματα είναι σημαντικά. Το πρώτο είναι πότε πρέπει να χειρουργηθεί ένας διαβητικός και το δεύτερο ποια επέμβαση μας εγγυάται καλύτερα αποτελέσματα και περισσότερη ασφάλεια.
Σημειωτέον ότι μετά την επέμβαση βελτιώνονται τα συμπτώματα της διαβητικής νευροπάθειας, ενώ σταματά η περαιτέρω εξέλιξη άλλων επιπλοκών του διαβήτη όπως νεφροπάθεια, αμφιβληστροειδοπάθεια, περιφερική αγγειοπάθεια.
Τον Μάιο του 2016 στο Κουβέιτ έγινε μια συνάντηση ειδικών απ’ όλο τον κόσμο στην οποία έλαβα μέρος. Εκεί ο καθηγητής χειρουργικής στο πανεπιστήμιο του Cleveland και διευθυντής της βαριατρικής κλινικής και κλινικής χειρουργικής θεραπείας του διαβήτη ανακοίνωσε αποτελέσματα, στα οποία η χειρουργική θεραπεία για το διαβήτη είναι η πρώτη επιλογή ακόμη και σε άτομα με δείκτη μάζας σώματος 27 (ΒΜΙ 27). Και απ’ ότι φαίνεται το ΒΜΙ 27 σύντομα θα κατέβει κι άλλο.
Ίδια ήταν και τα συμπεράσματα στο παγκόσμιο συνέδριο χειρουργικής της παχυσαρκίας και μεταβολικών νόσων που έγινε το Σεπτέμβριο του 2016 στο Rio της Βραζιλίας και στο οποίο έλαβα ενεργά μέρος. Η παχυσαρκία ονομάστηκε και χαρακτηρίστηκε πλέον χρόνια νόσος. Στο ίδιο συνέδριο ξεχώρισε πλέον η χειρουργική της παχυσαρκίας (βαριατρική) απο την μεταβολική χειρουργική (ΣΔ, υπερλιπιδαιμίες, DIABESITY).
Επίσης πολλές διαβητολογικές εταιρείες παγκοσμίως περιλαμβάνουν στα θεραπευτικά guidelines τους τη χειρουργική θεραπεία. H American Diabites Assosiation (ADA), American Assotiation of Clinical Endocrinology (AACE), Diabetes UK, International Diabetes Federation (IDF) και πολλές άλλες προτείνουν τη χειρουργική σαν μια απο τις λύσεις για τη θεραπεία του διαβήτη.
Παγκοσμίως πλέον είναι αποδεκτό οτι η μεταβολική χειρουργική είναι πιο αποτελεσματική από την φαρμακευτική και την life-style παρέμβαση για την απώλεια βάρους, τον έλεγχο του διαβήτη και την βελτίωση των καρδιομεταβολικών κινδύνων για τουλάχιστον πέντε χρόνια.
Αφού λοιπόν η χειρουργική μπορεί να δώσει μια μόνιμη λύση στο θέμα του σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ, καθώς και στο καρδιομεταβολικό σύνδρομο οφείλουμε τουλάχιστον να ενημερωθούμε.
* Ιωάννης Σ. Τερζής, General-Bariatric and Metabolic Surgeon, Αναπληρωτής Διευθυντής Α΄ Χειρουργικής Κλινικής Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών, Διευθυντής Κλινικής Χειρουργικής Θεραπείας του Διαβήτη και Μεταβολικών Νόσων Βιοκλινικής Αθηνών.
Photo credit: PracticalCures via Foter.com / CC BY
Οι προοπτικές για ανθρώπους με διαβήτη τύπου 2 και καρδιοπάθεια μπορεί ενδεχομένως να είναι πιο ζοφερές σε σχέση με ότι πιστεύαμε μέχρι τώρα, αναφέρει νέα έρευνα.
Ο ερευνητής Dr. William White, Καθηγητής στο University of Connecticut, δήλωσε ότι ο διαβήτης τύπου 2 που συνοδεύεται από οξύ στεφανιαίο σύνδρομο χρειάζεται πολύ περισσότερη προσοχή, ιδιαίτερα για να αποφευχθεί ακόμα ένα σημαντικό καρδιακό συμβάν.
Η έρευνα, περιέλαβε περισσότερους από 5.300 ανθρώπους με διαβήτη τύπου 2, από διάφορες χώρες. Όσοι εισήχθησαν στο νοσοκομείο για συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια είχαν 24% έως 28% πιθανότητες να πεθάνουν εντός 18 μηνών-πέντε φορές υψηλότερο ποσοστό να εμφανίσουν σημαντικό καρδιακό πρόβλημα όσοι δε νοσηλεύτηκαν.
Ο κίνδυνος καρδιοπάθειας είναι 2 έως 3 φορές υψηλότερος σε ανθρώπους με διαβήτη τύπου 2, σε σχέση με το γενικό πληθυσμό, σημείωσαν οι ερευνητές.
Ο White δήλωσε ότι σε όλες τις μελλοντικές έρευνες για τον διαβήτη τύπου 2 και την καρδιοπάθεια, το αποτέλεσμα της καρδιακής ανεπάρκειας θα πρέπει να λάβει την ίδια έκταση λεπτομερούς ελέγχου με το εγκεφαλικό επεισόδιο, την καρδιακή προσβολή και την ασταθή στηθάγχη.
Η αιτία που η καρδιοπάθεια και ο διαβήτης τύπου 2 συνδέονται οφείλεται μερικώς στο ότι η παχυσαρκία και προβλήματα όπως η υπέρταση και η υψηλή χοληστερόλη συμβάλλουν στις 2 νόσους. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης ανησυχίες ότι ορισμένα φάρμακα για τον έλεγχο του σακχάρου σε ανθρώπους με διαβήτη μπορεί επίσης ενδεχομένως να βλάψουν την καρδιά, σύμφωνα με τους ερευνητές.
Η έρευνα παρουσιάστηκε στο συνέδριο American Diabetes Association στη Νέα Ορλεάνη και δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή έκδοση του περιοδικού Diabetes Care.
Πηγή: iatronet.gr
Οι ασθενείς με διαβήτη τύπου ΙΙ θα πρέπει να λαμβάνουν σαφείς οδηγίες σωματικής άσκησης, ώστε να καθορίζεται ξεκάθαρα η διάρκεια, το είδος, η ένταση και η συχνότητα των προπονήσεων για κάθε άτομο ξεχωριστά, σύμφωνα με ανασκόπηση που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο British Journal of Sports Medicine.
Ως γνωστόν η γυμναστική βελτιώνει τον έλεγχο του σακχάρου του αίματος, την ευαισθησία στην ινσουλίνη, την αρτηριακή πίεση και τα επίπεδα της χοληστερόλης στο αίμα. Όμως οι περισσότεροι ασθενείς με διαβήτη δεν γυμνάζονται τακτικά.
Επιστημονική ομάδα με επικεφαλής τον δρ. Ρομέου Μεντες από τη Μονάδα Δημόσιας Υγείας των Κέντρων Υγείας της Βίλα Ρεαλ στην Πορτογαλία επανεξέτασε όλες τις δημοσιευμένες συστάσεις ή κατευθυντήριες οδηγίες για την άθληση σε άτομα με διαβήτη τύπου ΙΙ, που είχαν εκδοθεί από διεθνείς επιστημονικούς φορείς της διαβητολογίας, ενδοκρινολογίας, καρδιολογίας, δημόσιας υγείας και αθλητικής ιατρικής.
Τελικά εντόπισαν 11 δημοσιεύσεις από φορείς, όπως η Ευρωπαϊκή Εταιρεία για τη Μελέτη του Διαβήτη, η Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία και το Σουηδικό Εθνικού Ινστιτούτο Υγείας.
Όλοι οι φορείς συμφωνούσαν ότι τα άτομα με διαβήτη τύπου ΙΙ θα πρέπει να γυμνάζονται αθροιστικά τουλάχιστον 150 λεπτά την εβδομάδα, σε τρεις διαφορετικές ημέρες με αερόβια έντονη ή μέτρια άσκηση και επίσης δύο φορές την εβδομάδα ασκήσεις αντίστασης.
Η αερόβια γυμναστική περιλάμβανε ζωηρό περπάτημα, τρέξιμο, ποδήλατο, κολύμπι ή άλλες δραστηριότητες και οι ασκήσεις αντίστασης έπρεπε να επικεντρώνονται σε μεγάλες μυϊκές ομάδες με ελεύθερα βάρη ή χρήση μηχανημάτων.
«Ωστόσο, η επιστήμη διαρκώς τάσσεται υπέρ των φαρμακευτικών παρεμβάσεων στην διαχείριση του διαβήτη, αντί να προτείνει στρατηγικές βελτίωσης του τρόπου ζωής. Έτσι, η πλειοψηφία των ασθενών με διαβήτη τύπου ΙΙ δεν ενθαρρύνεται να γυμνάζεται τακτικά. Αυτό εν μέρει εξηγεί γιατί δεν υπάρχει ευαισθητοποίηση και ενημέρωση για τα οφέλη της άθλησης, καθώς και για τις ισχύουσες κατευθυντήριες οδηγίες» εξηγεί ο δρ. Μεντες.
Ο ερευνητής μάλιστα προτείνει να δίνονται στους ασθενείς συγκεκριμένες πληροφορίες για το είδος, τη διάρκεια, την ένταση και τη συχνότητα της άθλησης, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός καθώς και συναρτήσει των υπολοίπων παραμέτρων υγείας.
Πηγή: health.in.gr
Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια χρόνια νόσος όπου το σώμα δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά τη γλυκόζη που λαμβάνουμε από τα τρόφιμα για τη μετατροπή της σε ενέργεια.
Χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, είτε ως αποτέλεσμα ελαττωμένης έκκρισης της ινσουλίνης (ορμόνη η οποία βοηθά τη γλυκόζη να εισέλθει από το αίμα στα κύτταρα) από το πάγκρεας, οπότε κάνουμε λόγο για διαβήτη τύπου 1, είτε λόγω ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη – που συμβαίνει στην περίπτωση του διαβήτη τύπου 2.
Πριν κάποια χρόνια ήταν πολύ σπάνιο να διαγνωσθεί σε παιδί ο διαβήτης τύπου 2, παρά μόνο ο διαβήτης τύπου 1. Ο «κανόνας» αυτός όμως πλέον έχει καταρριφθεί. Έχει παρατηρηθεί πως τα παιδιά που είναι περισσότερο ευάλωτα στον διαβήτη τύπου 2 είναι όσα αντιμετωπίζουν προβλήματα παχυσαρκίας κι όσα έχουν οικογενειακό ιστορικό διαβήτη.
Οι έρευνες έχουν δείξει ότι υπάρχει επίσης μία αυξημένη τάση των Αμερικανών, Ισπανών, Λατινόφωνων, Ασιατών, Ινδών καθώς και των Αφρο-Αμερικανών να εμφανίζουν τη νόσο. Αυτό όμως φυσικά δεν σημαίνει ότι τα παιδιά με την παραπάνω καταγωγή θα πάθουν σίγουρα διαβήτη τύπου 2 ή ότι τα υπόλοιπα, που δεν ακολουθούν έναν υγιεινό τρόπο ζωής, βρίσκονται εκτός κινδύνου.
Τα κορίτσια, σύμφωνα με τις μελέτες, έχουν περισσότερες πιθανότητες ν’ αντιμετωπίσουν θέματα με το σάκχαρό τους συγκριτικά με τα αγόρια.
Στα συμπτώματα που μπορεί να αντιμετωπίσουν περιλαμβάνονται:
– Η ανεξήγητη απώλεια βάρους
– Η συχνοουρία, πολυδιψία και πολυφαγία
– Η συχνά θολή όραση
– Η ξηροστομία
– Η δυσκολία στην αναπνοή
– Η φαγούρα στο δέρμα
– Τα μουδιάσματα και μυρμηγκιάσματα
– Η αργή επούλωση πληγών
Οι καθημερινές συνήθειες αποτελούν τον πιο σημαντικό παράγοντα σε ό,τι αφορά την εκδήλωση ή την πρόληψη και αντιμετώπιση του διαβήτη τύπου 2. Αυτές έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή καταγωγής. Η κακή διατροφή, η έλλειψη φυσικής δραστηριότητας κι άσκησης, η παχυσαρκία και η χρόνια χρήση φαρμάκων εντάσσονται σε αυτές τις παραμέτρους.
