Το σύνδρομο Sjogren είναι μια συστηματική αυτοάνοση πάθηση που προσβάλλει τους εξωκρινείς αδένες, ιδιαίτερα τους δακρυϊκούς και σιελογόνους. Εμφανίζεται κατά κύριο λόγο σε γυναίκες μέσης ηλικίας και διακρίνεται σε πρωτοπαθές, όταν δεν υπάρχει υποκείμενη πάθηση, και δευτεροπαθές σε έδαφος άλλης αυτοάνοσης πάθησης, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα.
Τα κύρια συμπτώματα της νόσου είναι:
Ξηροφθαλμία – η παραγωγή δακρύων είναι μειωμένη, οι ασθενείς έχουν την αίσθηση άμμου ή σκόνης στα μάτια και τα μάτια «κοκκινίζουν». Αντικειμενική μέτρηση της παραγωγής δακρύων γίνεται με τη δοκιμασία Schirmer κατά την οποία μια μικρή ταινία απορροφητικού χαρτιού ακουμπά/τοποθετείται στο μάτι και μετράται η διαβροχή της.
Ξηροστομία – το στόμα είναι στεγνό, η παραγωγή σάλιο είναι μειωμένη και συχνά οι ασθενείς χρησιμοποιούν υγρά για να διευκολύνουν την κατάποση ξηράς τροφής. Επίσης υπάρχει αυξημένος κίνδυνος για τερηδονισμό των δοντιών. Η βιοψία μικρού σιελογόνου αδένα από το κάτω χείλος δείχνει τη διήθηση του αδένα από λεμφοκύτταρα.
Διόγκωση παρωτίδων, συνήθως ανώδυνη
Εξωαδενικές εκδηλώσεις: αίσθημα κόπωσης, αρθραλγίες ή και αρθρίτιδα, φαινόμενο Raynaud (δηλαδή χέρια που αλλάζουν χρώμα στο κρύο, π.χ. χαμηλές θερμοκρασίες, επαφή με κρύο νερό).
Σπανιότερα οι ασθενείς μπορεί να εμφανίζουν αγγειίτιδα, δηλαδή φλεγμονή στο τοίχωμα μικρών αγγείων που εκδηλώνεται με δερματικές βλάβες (συνηθέστερα πορφυρικό εξάνθημα στις κνήμες), ή και προσβολή νεφρών.
Εργαστηριακά οι ασθενείς εμφανίζουν αναιμία χρονίας νόσου, αυξημένους δείκτες φλεγμονής, υπερσφαιριναιμία, και θετικά αυτοαντισώματα.