Δυστυχώς η αναστάτωση που επικρατεί το τελευταίο διάστημα στον τομέα της υγείας έχει άμεσο αντίκτυπο στη σχέση μας με τους ασθενείς μας.
Δυσκολίες στη συνταγογράφηση της φαρμακευτικής τους αγωγής, αδυναμία αναγραφής παρακλινικών εξετάσεων λόγω των συνεχών περιορισμών, προβληματισμός σε ό,τι αφορά την επιλογή φαρμάκου με σκοπό να μην επιβαρυνθούν περαιτέρω οικονομικά, καθιστούν την άσκηση της ιατρικής εξαιρετικά σύνθετη. Όχι βέβαια πως ήταν ποτέ εύκολο να προσεγγίσεις έναν ασθενή χωρίς να στίψεις το μυαλό και την ψυχή σου… αυτή είναι όμως και η ομορφιά της επιστήμης που υπηρετούμε.
Θα τολμήσω εδώ να πω πως κάθε πρόβλημα έχει και τη λύση του. Και πιστεύω ακράδαντα, πως και οι δυσκολίες που ανέφερα πιο πάνω αντιμετωπίζονται. Πώς?
Μα με τα αυτονόητα. Η επαφή μας με τον ασθενή χρειάζεται ίσως περισσότερο χρόνο. Τα προβλήματα όλων έχουν γίνει πιο σύνθετα, έχουν πιθανό και τις κοινωνικές τους παραμέτρους, αν σκεφτεί κανείς, πόσο άλλαξε η ζωή όλων μας.
Οφείλει λοιπόν ο γιατρός-για πρώτη φορά ίσως τόσο έντονα-να σηκωθεί από την καρέκλα του και να σταθεί στο πλάι, δίπλα στον ασθενή του. Να του αφιερώσει περισσότερο και πιο ουσιαστικό χρόνο, να μοιραστεί μαζί του ενδεχόμενες δυσκολίες και να τον κάνει να νιώσει πως είναι μαζί του σε ό,τι τον απασχολεί. Δεν είναι καθόλου απλό ασφαλώς. Δίνει όμως άλλη διάσταση στην έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερη αυτή σχέση και βοηθά και τους δύο να ξεπεράσουν οποιοδήποτε σκόπελο.
Αυτή λοιπόν είναι η θέση μου. Ας πλησιάσουμε περισσότερο τους ασθενείς μας, ας τους κάνουμε να νιώσουν πως είμαστε εδώ για κάθε βοήθεια… και τα πράγματα γίνονται απλούστερα… και για εκείνους αλλά και για εμάς… γιατί έχουμε κι εμείς ανάλογες ανάγκες… και γιατί κάποια στιγμή ίσως βρεθούμε στη θέση τους…