Η θρομβοκυττάρωση περιγράφεται ως η κατάσταση στην οποία υπάρχει αύξηση του αριθμού των αιμοπεταλίων πέρα από τα φυσιολογικά όρια.
Τα αιμοπετάλια είναι πολύ μικρά κύτταρα τα οποία συντελούν στην πήξη του αίματος. Όταν κάποιο αγγείο σπάσει, κινητοποιείται ο μηχανισμός της αιμόστασης που περιλαμβάνει αγγειόσπασμο, σχηματισμό αιμοπεταλιακού θρόμβου, ενεργοποίηση πολλαπλών ενζύμων και παραγόντων πήξεων του αίματος. Ο σχηματισμός αυτός αποτελεί σημαντικό στάδιο για την ομαλή επίσχεση της αιμορραγίας.
Στην περίπτωση όμως που τα αιμοπετάλια παρουσιάζονται σε επίπεδα μεγαλύτερα των φυσιολογικών, συνωστίζονται και συγκολλούνται με πιθανό αποτέλεσμα μια θρόμβωση στις αρτηρίες. Σε φυσιολογικά επίπεδα η καταμέτρηση των αιμοπεταλίων κυμαίνεται από 150,000 ως 450,000 αιμοπετάλια ανά μικρολίτρο (μ/L) αίματος.
Όσον αφορά την παθογένειά της η θρομβοκυττάρωση διακρίνεται σε πρωτοπαθή και δευτεροπαθή. Η πρωτοπαθής θρομβοκυττάρωση αποτελεί μια διαταραχή του μυελού των οστών, η οποία οδηγεί σε αύξηση του αριθμού των αιμοπεταλίων. Η συχνότητα της είναι σπάνια παρουσιάζοντας υπεροχή στις γυναίκες. Μπορεί να προσβάλει ενηλίκους οποιασδήποτε ηλικίας, ενώ συχνά εκδηλώνεται χωρίς συμπτώματα.
Η αντιμετώπισή της εξαρτάται από το αίτιο που την προκαλεί και τα προβλήματα υγείας που τη συνοδεύουν. Στην περίπτωση της ιδιοπαθούς θρομβοκυττάρωσης μπορεί να χορηγηθούν φάρμακα για την πρόληψη των θρομβωτικών επεισοδίων, αλλά και για την θεραπεία της με παράλληλη μείωση του αριθμού των αιμοπεταλίων.
Η δευτεροπαθής θρομβοκυττάρωση, από την άλλη, είναι αποτέλεσμα ποικίλλων αιματολογικών και μη διαταραχών. Χαρακτηρίζεται συνήθως από ήπια έως μέτρια αύξηση των αιμοπεταλίων και παρατηρείται με μεγαλύτερη συχνότητα στη βρεφική και πρώτη παιδική ηλικία.
Στα αίτιά της περιλαμβάνονται λοιμώξεις, ανοσολογικές διαταραχές, λήψη φαρμάκων (κορτικοστεροειδή), καταστροφή ιστών (χειρουργικές επεμβάσεις, τραύματα), αναιμία, ρευματικά νοσήματα (νεανική ιδιοπαθής αρθρίτιδα) ή και κακοήθειες (λέμφωμα).
Στα παιδιά ως επί το πλείστον είναι καλοήθης κατάσταση και δεν απαιτεί τη χορήγηση αντιθρομβωτικής θεραπείας ακόμη και σε παρουσία υψηλού αριθμού αιμοπεταλίων, εκτός εάν συνυπάρχουν επιπρόσθετοι προθρομβωτικοί παράγοντες. Η θεραπεία στρέφεται προς την κατεύθυνση της πρωτοπαθούς νόσου.
