Blog

Ο πόνος στην πλάτη (ραχιαλγία) αποτελεί έναν από τους συχνότερους που μπορεί να εμφανιστεί σε δραστήριους αλλά και σε αγχώδεις ενηλίκους.

Μπορεί να προέρχεται από τα οστά και τους τένοντες που απαρτίζουν την σπονδυλική στήλη, τους μύες και τους τένοντες που στηρίζουν την πλάτη, τις νευρικές απολήξεις της σπονδυλικής στήλης ή τα εσωτερικά όργανα. Συνήθως εμφανίζεται με την φυσιολογική γήρανση ή την κακή στάση του σώματος, μπορεί να είναι αποτέλεσμα διαφόρων τραυματισμών ή ατυχημάτων, αλλά μπορεί επίσης να προκληθεί και από διάφορες παθήσεις.

Ως προς την έντασή του μπορεί να κυμαίνεται από ήπιος έως και ανυπόφορος, ενώ ανάλογα με την χρονική διάρκεια του μπορεί να χαρακτηριστεί ως οξύς ή χρόνιος.

Ένας οξύς πόνος στην πλάτη εμφανίζεται απότομα και είναι δυνατός σε ένταση, αλλά παράλληλα και μικρής χρονικής διάρκειας. Αντιθέτως, ένας χρόνιος πόνος στην πλάτη είναι ηπιότερος σε ένταση αλλά παραμένει αισθητός για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Γενικά, ο οξύς πόνος στην πλάτη διαρκεί από λίγες ώρες έως και εβδομάδες, με εμφανή βελτίωση όσο περνάει ο χρόνος, ενώ ένας χρόνιος πόνος στην πλάτη διαρκεί για περισσότερο από τρείς μήνες και συχνά χειροτερεύει με την πάροδο του χρόνου.

Που μπορεί να οφείλεται

Αιτίες πόνου της πλάτης είναι συνήθως οι εξής:

– Θλάση των μυών: η πιο κοινή αιτία για τον πόνο της μέσης.
– Αρθρίτιδα: που συχνότερα ωστόσο επηρεάζει αρθρώσεις, όπως τα γόνατα και τα δάχτυλα.
– Οστεοπόρωση: μπορεί να προκαλέσει μια σειρά από ορθοπεδικά προβλήματα και γενικευμένη δυσφορία. Ο πόνος στην πλάτη από οστεοπόρωση σχετίζεται συνήθως με συμπίεση των καταγμάτων του σπονδύλου. Η οστεοπόρωση προκαλεί αδυναμία στα οστά και μπορεί να οδηγήσει σε κάταγμα.
– Ρήξη μεσοσπονδύλιου δίσκου: μια άλλη κοινή αιτία του πόνου στην μέση.
– Στένωση της σπονδυλικής στήλης: καθώς μεγαλώνουμε, ο σπονδυλικός σωλήνας μπορεί να γίνει στενόχωρος, γεγονός το οποίο οφείλεται εν μέρει στην αρθρίτιδα.
– Σπονδυλολίσθηση: οφείλεται πιο συχνά σε εκφυλιστικές αλλαγές που προκαλούν απώλεια της κανονικής σταθεροποίηση των δομών της σπονδυλικής στήλης, προκαλώντας πόνο στην πλάτη.

Πώς αντιμετωπίζεται

Οι περισσότεροι οξείς πόνοι της πλάτης μπορεί να υποχωρήσουν αν δοθεί χρόνος στο τμήμα της σπονδυλικής στήλης που έχει υποστεί βλάβη να επουλωθεί. Συνήθως η επούλωση υποβοηθιέται με ανάπαυση διάρκειας άνω των 24 ωρών σε σκληρό στρώμα ή σανίδα ή με ξάπλωμα σε σκληρή επιφάνεια, όπως το πάτωμα. Συνίσταται μάλιστα να αποφεύγονται κινήσεις που επιδεινώνουν τον πόνο, ενώ στην καρέκλα το άτομο θα πρέπει να κάθεται αρκετά πίσω και στητό.

Η θεραπεία εξαρτάται από την αιτία των πόνων. Αν υπάρχει μηχανικό πρόβλημα που δε βελτιώνεται με την ανάπαυση, μπορούν να βοηθήσουν η λήψη και οι ενέσεις αντιφλεγμονωδών φαρμάκων. Βοηθάει επίσης η χρήση ενός ζεστού επιθέματος, μια θερμαινόμενη κομπρέσα ή θερμοφόρα.

Πότε είναι απαραίτητη η βοήθεια ειδικού

Ο ασθενής θα πρέπει να καλέσει τον γιατρό στις περιπτώσεις όπου ο πόνος στην πλάτη επιμένει για αρκετές μέρες, όταν υπάρχει ο πόνος κατά την διάρκεια της νύχτας, όταν έχει δυσκολία ελέγχου του εντέρου ή της κύστης, όταν συνοδεύεται από πυρετό, ρίγη, εφίδρωση ή άλλα σημεία λοίμωξης, καθώς και από οποιαδήποτε άλλα ασυνήθιστα συμπτώματα.

Γράφει ο Αλέξανδρος Ζησόπουλος, χειρούργος ουρολόγος

Ο προστάτης είναι ένας αδένας που έχει μέγεθος όσο ένα κάστανο. Βρίσκεται κάτω από την ανδρική ουροδόχο κύστη και περιβάλλει την ουρήθρα, δια μέσου της οποίας αποβάλλονται τα ούρα. Η κύρια λειτουργία του προστάτη είναι να εκκρίνει το προστατικό υγρό που μαζί με τα σπερματοζωάρια και το υγρό των σπερματοδόχων κύστεων αποτελούν το σπέρμα.

Τι είναι η Καλοήθης Υπερτροφία του Προστάτη (ΚΥΠ);

Χαρακτηριστικό γνώρισμά του προστάτη είναι ότι μετά την ηλικία των 40 ετών αρχίζει να μεγαλώνει σε μέγεθος. Καθώς ο αδένας υπερτρέφεται, σταδιακά συμπιέζει την ουρήθρα, δυσκολεύει τη ροή των ούρων και δεν επιτρέπει την κύστη να αδειάσει. Αυτή η κατάσταση που ονομάζεται καλοήθης υπερπλασία προστάτη (ΚΥΠ) δεν είναι καρκίνος, ούτε οδηγεί σε καρκίνο, παρόλο που κάποιος μπορεί να έχει ταυτόχρονα και τα δυο.

Η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη προκαλεί ουρολογικά προβλήματα σχεδόν στους μισούς άνδρες άνω των 50 ετών και αυτό το ποσοστό αυξάνει με την ηλικία. Εννέα στους δέκα άνδρες άνω των 70 ετών υποφέρουν από ΚΥΠ, που αποτελεί μεν καλοήθη νοσολογική οντότητα, δεν παύει όμως να δημιουργεί δυσκολίες στην καθημερινότητα τόσο του άνδρα που υποφέρει όσο και της συντρόφου που βιώνει το πρόβλημα μαζί του.

Ποια είναι τα συμπτώματα της ΚΥΠ; 

Τα συμπτώματα της ΚΥΠ διαφέρουν από άνδρα σε άνδρα, ανάλογα με τον βαθμό απόφραξης της ουρήθρας. Τα συμπτώματα διακρίνονται σε αποφρακτικά (συμπτώματα κατά την ούρηση) και ερεθιστικά (συμπτώματα από μεταβολές της ουροδόχου κύστεως).

Τα αποφρακτικά συμπτώματα είναι:

• Καθυστέρηση στην έναρξη της ούρησης
• Ελάττωση της ακτίνας των ούρων
• Στάγδην αποβολή των ούρων
• Παρατεταμένος χρόνος ούρησης
• Αίσθημα υπολοίπου ούρων
• Επίσχεση ούρων (ολική αδυναμία ούρησης)
• Ακράτεια από υπερπλήρωση

Στα ερεθιστικά συμπτώματα ανήκουν:

• Συχνουρία (συχνή ούρηση με μικρή ποσότητα ούρων)
• Επιτακτική ούρηση (ξαφνική και έντονη τάση για ούρηση)
• Επιτακτική ακράτεια
• Αίσθημα πόνου ή καύσου κατά την ούρηση
• Νυχτουρία (ούρηση κατά την διάρκεια της νύχτας)
• Υπερηβικός πόνος

Ποια μπορεί να είναι τα αποτελέσματα της ΚΥΠ αν δεν θεραπευτεί έγκαιρα;

Οι συνηθέστερες επιπτώσεις είναι η οξεία επίσχεση των ούρων, οι υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις, η βλάβη της ουροδόχου κύστης (πάχυνση του τοιχώματος της κύστης, μυϊκή ατονία κτλ), η δημιουργία ψευδοεκκολπωμάτων, ο σχηματισμός λίθων στην κύστη και σε ακραίες περιπτώσεις η κατάληξη μπορεί να είναι μέχρι και νεφρική ανεπάρκεια.

Πώς γίνεται η διάγνωση της ΚΥΠ; 

Η διάγνωση της ΚΥΠ βασίζεται στη λήψη ενός καλού ιστορικού από τον ασθενή, στη δακτυλική εξέταση και τον έλεγχο του PSA αίματος (για τον αποκλεισμό καρκίνου του προστάτη), την ουροροομετρία (μέτρηση της δύναμης της ακτίνας των ούρων), το υπερηχογράφημα άνω και κάτω κοιλίας (αξιολόγηση της πιθανής κατακράτησης των ούρων, έλεγχο των νεφρών κτλ.). Ακτινολογικές εξετάσεις, όπως ενδοφλέβια πυελογραφία και διορθικό υπερηχογράφημα καθώς και επεμβατικές εξετάσεις όπως κυστεοσκόπηση είναι προαιρετικές και εφαρμόζονται σε ειδικές μόνο περιπτώσεις.

Πώς θεραπεύεται;

Σκοπός της θεραπείας είναι η ανακούφιση του ασθενούς από την ταλαιπωρία που του δημιουργούν τα συμπτώματα που προαναφέρθηκαν. Ανάλογα με τη βαρύτητα των συμπτωμάτων και τον κλινικοεργαστηριακό έλεγχο ο γιατρός θα επιλέξει την καταλληλότερη από τις παρακάτω θεραπευτικές λύσεις:

• Αναμονή και παρακολούθηση
• Φαρμακευτική θεραπεία
• Μη επεμβατικές μεθόδους
• Χειρουργική αντιμετώπιση

Συμπέρασμα

Η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη είναι μια συνήθης νόσος για τους άνδρες ηλικίας άνω των 50 ετών. Δεν είναι απειλητική για τη ζωή, αλλά επηρεάζει σημαντικά την ποιότητα ζωής των ίδιων και του περιβάλλοντός τους. Σήμερα αντιμετωπίζεται εύκολα και αποτελεσματικά με πολλούς τρόπους.

Μπορείτε και εσείς αν θέλετε να ελέγξετε με απλό τρόπο τα ουρολογικά σας συμπτώματα συμπληρώνοντας το διεθνές ερωτηματολόγιο αξιολόγησης των συμπτωμάτων ούρησης (IPSS) που θα βρείτε εδώ. Είναι ένα εργαλείο ελέγχου κατά πόσο χειροτερεύουν ή βελτιώνονται τα συμπτώματα με την πάροδο του χρόνου.

Γράφει ο Γιώργος Γκουδέλης, ορθοπαιδικός χειρουργός – διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών

Το σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής ή σύνδρομο πρόσκρουσης αποτελεί τη συχνότερη αιτία του πόνου στον ώμο στους ενήλικες. Δημιουργείται από τη προστριβή του τενοντίου πετάλου των στροφέων μυών του ώμου με το ακρώμιο, το οποίο αποτελεί μια οστική προεξοχή (επωμίδα) του οστού της ωμοπλάτης καλύπτοντας προς τα πάνω το βραχιόνιο οστούν. Η συμπτωματολογία είναι πιο έντονη όταν το άτομο σηκώνει το άνω άκρο του πέρα των 90°.

Οι ασθενείς με σύνδρομο πρόσκρουσης παραπονούνται για πόνο, δυσκολία επιτέλεσης κινήσεων πάνω από το κεφάλι και πίσω από τη πλάτη, δυσκαμψία και αδυναμία. Χαρακτηριστικά οι γυναίκες ασθενείς αναφέρουν δυσκολία στο να κουμπώσουν το στηθόδεσμο. Νυχτερινός πόνος ειδικά όταν το βάρος του σώματος πέφτει στον πάσχων ώμο υποδηλώνει συνήθως και βλάβη στο τενόντιο πέταλο των στροφέων μυών του ώμου.

Ο πόνος μπορεί να αφορά στον ώμο ή να αντανακλά στο βραχίονα και ο ασθενής να παραπονείται για άλγος στο άνω άκρο.

Διάγνωση και απεικονιστικός έλεγχος

Η διάγνωση του συνδρόμου πρόσκρουσης βασίζεται στο ιστορικό του ασθενούς και στη λεπτομερή κλινική εξέταση.

Ο απλός ακτινολογικός έλεγχος μπορεί να αναδείξει επασβεστώσεις στους τένοντες του ώμου ειδικά αν το πρόβλημα είναι χρόνιο. Επίσης ανατομικές οστικές ανωμαλίες, οστεοφυτικές εξεργασίες (οστεόφυτα του ακρωμίου ή της ακρωμιοκλειδικής άρθρωσης), φαίνονται στην εξέταση αυτή.

Το υπερηχογράφημα, διερευνά αλλαγές στη μορφολογία των τενόντων του πετάλου των στροφέων μυών όπως ρήξης, φλεγμονές. Επίσης διευκρινίζει την ανατομική της περιοχής όπως η μορφολογία της κεφαλής του βραχιονίου και του δελτοειδή μυ.

Η Μαγνητική τομογραφία αποτελεί τη μέθοδο εκλογής για την απεικόνιση των λεπτομερειών των μυϊκών ομάδων καθώς και τη μορφολογία των οστών αναδεικνύοντας τις ανατομικές λεπτομέρειες δίνοντας επίσης τη δυνατότητα στο γιατρό για ακριβής μετρήσεις των ανατομικών διαστημάτων.

Συντηρητική αγωγή

Οι περισσότεροι ασθενείς στα αρχικά στάδια του συνδρόμου υπακρωμιακής προστριβής θεραπεύονται με επιτυχία δίχως χειρουργική επέμβαση. Η συντηρητική αγωγή αποτελεί τη πρώτη θεραπευτική επιλογή αφού αποκλειστούν αιτίες όπως μεγάλα οστεόφυτα στην κάτω επιφάνεια του ακρωμίου και της ακρωμιοκλειδικής άρθρωσης.

Η ανάπαυση, η αποφυγή των δραστηριοτήτων που προκαλούν τα συμπτώματα, αντιφλεγμονώδη παυσίπονα φάρμακα, φυσικοθεραπεία καθώς και τοπικές ενέσεις κορτιζόνης με ιδιαίτερη φειδώ συμπληρώνουν τον κύκλο της συντηρητικής αγωγής.

Σήμερα υπάρχει η θεραπευτική αγωγή της έγχυσης PRP (Platelet Rich Plasma), αυτόλογα αιμοπετάλια από τον ίδιο τον ασθενή τα οποία περιέχουν αυξητικούς παράγοντες που προάγουν την άρση της τοπικής φλεγμονής και την επούλωση των ιστών.  Βέβαια η αγωγή αυτή δεν αφαιρεί το αίτιο που προκαλεί το σύνδρομο της υπακρωμιακής προστριβής όπως μια οστεοφυτική εξεργασία στην κάτω επιφάνεια του ακρωμίου, αλλά μπορεί να ανακουφίσει τον ασθενή από τα έντονα συμπτώματα.

Χειρουργική θεραπεία

Όταν η συντηρητική αγωγή δεν μπορεί να ανακουφίσει τον ασθενή από τον πόνο και εφαρμοστεί για τουλάχιστον 6 μήνες τότε ο ορθοπαιδικός πρέπει να συστήσει τη χειρουργική αντιμετώπιση. Ο στόχος της επέμβασης είναι να αφαιρεθούν τα αίτια που προκαλούν το σύνδρομο της υπακρωμιακής προστριβής και να δημιουργηθεί με τον τρόπο αυτό αρκετός χώρος για το τενόντιο πέταλο των στροφέων μυών του ώμου. Έτσι με τον τρόπο αυτό ο ασθενής θα μπορεί να λειτουργήσει δίχως συμπτώματα τον ώμο του σε όλες τις ανατομικές κινήσεις.

Η συνηθέστερη επέμβαση ονομάζεται ακρωμιοπλαστική και σήμερα γίνεται με τη σύγχρονη αρθροσκοπική μέθοδο.

Αρθροσκόπηση

Η Αρθροσκόπηση αποτελεί την πιο σύγχρονη ορθοπαιδική χειρουργική μέθοδο στον κόσμο, που επιτρέπει στον εξειδικευμένο ορθοπαιδικό χειρουργό να διαγνώσει και να παρέμβει θεραπευτικά χρησιμοποιώντας χειρουργικά εργαλεία σε μέγεθος ενός στυλό τα οποία εισάγονται μέσα στην άρθρωση από τρεις κυρίως οπές στη πρόσθια, πλάγια και οπίσθια επιφάνεια του ώμου.

Το αρθροσκόπιο περιέχει οπτικές ίνες που μεταδίδουν την εικόνα που λαμβάνουν από το εσωτερικό του ώμου και με εξωτερικό επεξεργαστή την προβάλουν σε μόνιτορ (τηλεόραση). Από την εικόνα που προβάλλεται στο μόνιτορ ο ορθοπαιδικός χειρουργός εξετάζει προσεκτικά και με μεγάλη λεπτομέρεια το εσωτερικό της άρθρωσης και αποφασίζει για τη φύση του προβλήματος καθώς και τη θεραπεία αυτού.
Κατά τη διάρκεια της αρθροσκόπησης ο γιατρός μπορεί να εισάγει ειδικά χειρουργικά εργαλεία από τη δεύτερη οπή ή την τρίτη οπή δρώντας με τον τρόπο αυτό διαγνωστικά και θεραπευτικά.

Διαβάστε περισσότερα στην ιστοσελίδα www.goudelis.gr.

Γράφει η Δ. Καραγιάννη, παθολόγος-διαβητολόγος και διδάκτωρ Ιατρικής του Δ.Π.Θ.

Το αλκοόλ ή η αιθανόλη (αιθυλική αλκοόλη) αποτελεί ένα θερμιδογόνο συστατικό της διατροφής μας, που αποδίδει όμως «κενές» θερμίδες. Αν και έχει αρκετά υψηλή ενεργειακή πυκνότητα (αποδίδει 7 Kcal/γρ), δεν είναι απαραίτητο για την ομαλή ανάπτυξη του οργανισμού μας. Από την άλλη βέβαια γνωρίζουμε από πολλές έρευνες ότι η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ, από οποιοδήποτε ποτό, μπορεί να έχει ευεργετική επίδραση για την υγεία μας.

Η κατανάλωση αλκοόλ θα πρέπει να γίνεται με προσοχή από τα άτομα με διαβήτη, είτε τύπου 1 είτε τύπου 2, καθώς και οι προσλαμβανόμενες θερμίδες αλλά και ο τρόπος με τον οποίο μεταβολίζεται η αλκοόλη, έχει επιδράσεις στη γενικότερη κατάσταση υγείας τους.

Τα άτομα με Σακχαρώδη Διαβήτη πρέπει να καταναλώνουν, όταν το επιθυμούν, αλκοόλ με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς η κατανάλωση αυτή μπορεί να οδηγήσει σε συγκεκριμένα προβλήματα. Η αύξηση των επιπέδων της γλυκόζης, η εμφάνιση υπογλυκαιμίας, η αύξηση του σωματικού βάρους, καθώς και η υπερτριγλυκεριδαιμία είναι κάποια από τα προβλήματα που σχετίζονται με την κατανάλωση αλκοόλ, όταν υπάρχει διαβήτης.

Σύμφωνα με τις ισχύουσες κατευθυντήριες οδηγίες της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας, αν ένα ενήλικο άτομο με σακχαρώδη διαβήτη επιλέξει να καταναλώσει αλκοόλ, η κατανάλωση της αλκοόλης θα πρέπει να γίνεται με μέτρο. Συγκεκριμένα, επιτρέπεται μέχρι 1 μονάδα αλκοόλης για τις γυναίκες και μέχρι 2 για τους άντρες ημερησίως (μια μονάδα αλκοόλης -unit- αντιστοιχεί σε 350 ml μπύρας 150 ml κρασιού ή 45 ml ηδύποτου και περιέχει 15 γραμμάρια αλκοόλης).

Ταυτόχρονα, η κατανάλωση της όποιας μορφής αλκοόλης πρέπει πάντα να γίνεται μαζί με το φαγητό, ειδικότερα στα άτομα με διαβήτη που ακολουθούν αγωγή με ινσουλίνη ή υπογλυκαιμικά φάρμακα, για να αποφεύγονται τα υπογλυκαιμικά επεισόδια.

Έχει φανεί πως, όταν η κατανάλωση γίνεται με άδειο στομάχι, η απορρόφησή της αλκοόλης γίνεται πιο γρήγορα και ακολουθείται από χαμηλά σάκχαρα. Ακόμη όμως και στις περιπτώσεις όπου η λήψη της γίνεται με μέτρο, απαιτείται επιπρόσθετα προσοχή από την ταυτόχρονη λήψη άλλων υδατανθράκων μαζί με το αλκοόλ (π.χ. σε ανάμικτα ποτά), η οποία μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα του σακχάρου. Προσοχή επίσης χρειάζεται στην κατανάλωση λιπαρών σνακ, που επιβαρύνουν με τη σειρά τους το συνολικό θερμιδικό φορτίο της δίαιτας τους.

Ειδικότερα, όταν μαζί με το διαβήτη συνυπάρχει και διαταραχή βάρους, η κατανάλωση του οινοπνεύματος θα πρέπει να είναι περιορισμένη ή ακόμα και να αποφεύγεται. Επίσης, τα υπερτασικά άτομα ή τα άτομα που παρουσιάζουν υπερτριγλυκεριδαιμια πρέπει να αποφεύγουν τη λήψη αλκοόλης.

Τα άτομα με διαβήτη είναι τέλος καλό να επιλέγουν ποτά που προκαλούν τη μικρότερη δυνατή επιβάρυνση στον διαβήτη. Το λευκό ξηρό κρασί, το τσίπουρο και τα ποτά τύπου ουΐσκι ή βότκα με νερό ή χυμό λεμόνι είναι σίγουρα οι πιο ασφαλείς λύσεις. Αντίθετα, η μπύρα και τα γλυκά κρασιά περιέχουν υδατάνθρακες που μπορούν να αυξήσουν τα επίπεδα του σακχάρου του αίματος.

Πηγή: Διαβητολογικό-Παθολογικό Ιατρείο

Η φυσιολογική παραγωγή ιδρώτα είναι ο μηχανισμός που διαθέτει ο οργανισμός για να διατηρεί τη θερμοκρασία και την ενυδάτωση του σώματος σε φυσιολογικά επίπεδα. Όταν το σώμα εκτεθεί σε υψηλές θερμοκρασίες η σε έντονη άσκηση, ανεβαίνει η ροή του αίματος με αποτέλεσμα να απελευθερώνεται ιδρώτας από τους πόρους του δέρματος. Ο ιδρώτας αφού αρχίσει να εξατμίζεται, δημιουργείται ένα αίσθημα δροσιάς στο σώμα.

Όταν όμως ο οργανισμός ιδρώνει περισσότερο από τις φυσιολογικές ανάγκες του οργανισμού για θερμορρύθμιση, τότε κάνουμε λόγο για υπεριδρωσία.

Υπό κανονικές συνθήκες χάνουμε περίπου μισό λίτρο ιδρώτα την ημέρα, ωστόσο αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η κληρονομικότητα και η υφή του δέρματος.

Το φαινόμενο πάντως του παραπανίσιου ιδρώτα κατά κανόνα δεν είναι κάτι ανησυχητικό για την υγεία, ενώ δεν είναι και απαραίτητο να οφείλεται σε κάποιο άλλο παθολογικό αίτιο. Συμβαίνει απλώς κάποιοι άνθρωποι να παρουσιάζουν το συγκεκριμένο ιδιοπαθές (που δεν οφείλεται σε κάποιο υποκείμενο νόσημα) σύμπτωμα στα χέρια, στα πόδια και στις μασχάλες.

Πώς προκαλείται η υπεριδρωσία

Η υπεριδρωσία διακρίνεται σε πρωτοπαθή και δευτεροπαθή. Στην πρώτη περίπτωση η υπερβολική εφίδρωση οφείλεται σε υπερδραστηριότητα του συμπαθητικού νευρικού συστήματος με τους ιδρωτοποιούς αδένες και επιδεινώνεται με το στρες και τους συναισθηματικούς παράγοντες. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων πρωτογενούς υπεριδρωσίας δεν βρίσκεται κάποια αιτία.

Αν όμως η εφίδρωση εμφανίζεται ως αποτέλεσμα μιας άλλης ιατρικής κατάστασης, ονομάζεται δευτεροπαθής υπεριδρωσία. Τα νοσήματα που προκαλούν υπεριδρωσία, κυρίως γενικευμένη, είναι : νευρολογικές νόσοι, ενδοκρινοπάθειες, τραυματισμός νωτιαίου μυελού ή γαγγλίων, νόσος Hodgkin, καθώς και άλλες αιτίες όπως πυρετός, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, παχυσαρκία, καρκινοειδές σύνδρομο, διακοπή λήψης αλκοόλ ή ναρκωτικών, χολινεργικά φάρμακα και εμμηνόπαυση.

Πότε να απευθυνθείτε σε γιατρό

Η υπεριδρωσία προκαλεί ένα σημαντικό εύρος προβλημάτων στην κοινωνική ζωή του ατόμου, ενώ υπάρχει και αυξημένος κίνδυνος μολύνσεων του δέρματος. Οι ασθενείς που ιδρώνουν υπερβολικά τη νύχτα είναι αυτοί που πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα και να ζητήσουν τη βοήθεια ειδικού.

Αν οι λόγοι του ιδρώτα δεν έχουν να κάνουν με φυσικά αίτια όπως η υψηλή θερμοκρασία ή εξάσκηση, τότε συνήθως χρειάζεται να γίνουν ορισμένες εξετάσεις. Λόγος ανησυχίας προκύπτει στη δευτεροπαθή υπεριδρωσία και χρήζει διερεύνησης.

Μάλιστα, σημαντικό είναι το άτομο να ζητήσει ιατρική συμβουλή όταν υπάρχουν συμπτώματα που μπορεί να υποδεικνύουν κάποια λοίμωξη ή υπερθυρεοειδισμό. Σε αυτά περιλαμβάνονται ο πόνος στο στήθος, η δυσκολία στην αναπνοή, η ταχυπαλμία, το αδικαιολόγητο χάσιμο βάρους και ο πυρετός.

Photo credit: Kullez / Foter / CC BY

Γράφει η Ντόρα Σιμοπούλου – Ντόβα, ρευματολόγος και διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Η κορτιζόνη (ή για την ακρίβεια η υδροκορτιζόνη ή κορτιζόλη) είναι μια ορμόνη, ανήκει στα στεροειδή, και παράγεται φυσιολογικά στο φλοιό των επινεφριδίων. Είναι απαραίτητη για τη ζωή. Ο ρόλος της είναι εξαιρετικά σημαντικός στη ρύθμιση του μεταβολισμού και στην αντιμετώπιση φλεγμονών και στρεσογόνων ερεθισμάτων – αντιφλεγμονώδης, ανοσοκατασταλτικός και αναλγητικός. Οι εντυπωσιακές της ιδιότητες οδήγησαν στη σύνθεσή της στο εργαστήριο, στην κυκλοφορία της σε πολλές μορφές (ενέσιμη – ενδοφλέβια, ενδαρθρική, ενδομυϊκή κ.α. – δισκία, κολλύρια, αλοιφές, εισπνεόμενα κ.α.) και στη χρήση της στην ιατρική. Είναι ισχυρό φάρμακο που χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση πολλών ασθενειών. Ωστόσο έχει κατηγορηθεί για πολλές παρενέργειες. Ας δούμε όμως τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος…

Η κορτιζόνη καταπολεμά τη φλεγμονή και καταστέλλει αντιδράσεις του ανοσοποιητικού συστήματος. Η χρήση της σε αλλεργικό σοκ έχει σώσει τη ζωή πολλών ασθενών. Η δράση της σε δυνητικά απειλητικές εκδηλώσεις ανοσολογικών νοσημάτων όπως οι αγγειίτιδες ή η νεφρίτιδα του λύκου, σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα, έχει αλλάξει σημαντικά την πρόγνωση αυτών των ασθενειών. Η αντιφλεγμονώδης δράση της κορτιζόνης χρησιμοποιείται και για τον αρχικό έλεγχο της αρθρίτιδας με εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Επίσης, η καταστολή του ανοσοποιητικού χρησιμοποιείται ευρέως στις μεταμοσχεύσεις οργάνων. Καθώς φλεγμονή μπορεί να εκδηλωθεί σε κάθε σύστημα του οργανισμού αντιλαμβάνεται κανείς το εύρος του πεδίου χρήσης της: δέρμα (δερματίτιδες – έκζεμα), οφθαλμοί (αλλεργία, ραγοειδίτιδα, σκληρίτιδα), αναπνευστικό (άσθμα), γαστρεντερικό (νόσος Crohn, ελκώδης κολίτιδα), αγγεία – αγγειίτιδες, μυοσκελετικό (ρευματοειδής αρθρίτιδα, ουρική αρθρίτιδα), αυτοάνοσα συστηματικά νοσήματα (ΣΕΛ, μυοσίτιδες), αλλεργίες, κ.α. Ωστόσο πρέπει να γίνει σαφές ότι η κορτιζόνη μπορεί να μην αντιμετωπίζει την αιτία της φλεγμονής και θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν και άλλα φάρμακα.

Η χρήση της κορτιζόνης για μικρό χρονικό διάστημα και σε χαμηλή δόση είναι γενικώς ασφαλής. Η χορήγηση μεγάλων δόσεων ή για παρατεταμένο χρονικό διάστημα συνοδεύεται από παρενέργειες. Ο ιατρός είναι σε θέση να προβλέψει ορισμένες από αυτές και να τις αντιμετωπίσει. Δυνητικές παρενέργειες είναι: οστεοπόρωση, λέπτυνση και αύξηση της ευθραυστότητας του δέρματος, επιβράδυνση επούλωσης τραυμάτων, κλινική εκδήλωση λανθάνοντος σακχαρώδους διαβήτη, κατακράτηση νατρίου και υγρών, αύξηση βάρους, διαταραχές της περιόδου, καταρράκτης, οστεονέκρωση, μυοπάθεια από στεροειδή, ψυχωσικές εκδηλώσεις, ανάπτυξη συνδρόμου του Cushing ή δευτεροπαθής φλοιοεπινεφριδική ανταπόκριση κυρίως σε περίοδο stress, ευπάθεια σε λοιμώξεις, γαστρικό έλκος.

Ορισμένες από τις παρενέργειες αυτές είναι παροδικές και εξαφανίζονται μετά τη διακοπή της κορτιζόνης, άλλες όμως είναι μόνιμες. Ο ιατρός είναι υπεύθυνος να σταθμίσει το κόστος–όφελος και να χορηγήσει την κορτιζόνη όταν χρειάζεται και για όσο διάστημα είναι αναγκαίο. Επίσης είναι υπεύθυνος να καθορίσει τον τρόπο διακοπής της κορτιζόνης, καθώς όταν αυτή λαμβάνεται για ορισμένο χρονικό διάστημα, σταματά η παραγωγή της κορτιζόνης από τον ίδιο τον οργανισμό, και συνεπώς αν γίνει απότομη διακοπή της εξωγενούς χορήγησης χωρίς κατάλληλη προετοιμασία του οργανισμού, υπάρχει ο κίνδυνος οξεία επινεφριδικής ανεπάρκειας. Ο ίδιος ο ασθενής που λαμβάνει κορτιζόνη θα πρέπει να περιορίσει τη λήψη αλατιού και ζάχαρης και να ακολουθεί υγιεινό πρόγραμμα διατροφής και άσκηση.

Πηγή: simopoulou.wordpress.com

Photo credit: Joaquin Villaverde Photography / Foter / CC BY-NC-SA

Γράφει ο Γιώργος Γκουδέλης, ορθοπαιδικός χειρουργός – διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών

Η κήλη του μεσοσπονδυλίου δίσκου αποτελεί τη συχνότερη αιτία εμφάνισης οσφυοϊσχιαλγίας στον άνθρωπο. Τα ποσοστά των ανθρώπων που πάσχουν από δισκοκήλη τα τελευταία χρόνια έχουν λάβει επιδημικές αναλογίες.

Η έλλειψη της σωματικής άσκησης, το αυξημένο σωματικό βάρος καθώς επίσης και η κληρονομικότητα αποτελούν αιτίες πρόκλησης του προβλήματος.

Ανατομία του μεσοσπονδυλίου δίσκου

Οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι βρίσκονται ανάμεσα στους σπονδύλους και αποτελούν ουσιαστικά το σύστημα απορρόφησης των κραδασμών της σπονδυλικής στήλης.

Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος αποτελείται από δύο στοιχεία:

1) Τον πηκτοειδή πυρήνα ο οποίος έχει ζελατινώδη υφή λόγω της μεγάλης περιεκτικότητάς του σε νερό και βρίσκεται στο κέντρο του δίσκου. Προσφέρει τρείς κύριες λειτουργίες:

• Μεταφέρει τα φορτία που ασκούνται στο ανθρώπινο σώμα
• λειτουργεί ως άξονας πάνω στον οποίο επιτελούνται οι κινήσεις του κορμού
• λειτουργεί ως σύνδεσμος που ενώνει τους σπονδύλους μεταξύ τους.

2) Τον ινώδη δακτύλιο ο οποίος αποτελεί μια ισχυρή κατασκευή από πέταλα κολλαγόνου και είναι πολύ περισσότερο σκληρός και σταθερός σε σύγκριση με τον πηκτοειδή πυρήνα.

Η κύρια λειτουργία του είναι να συγκρατεί τον πηκτοειδή πυρήνα στη θέση του. Ο τελευταίος δέχεται εξαιρετικά μεγάλες πιέσεις από τη κίνηση της σπονδυλικής στήλης και το βάρος του σώματος και έχει την τάση να θέλει να ‘αποδράσει’ από τον σταθερό και προστατευτικό περιορισμό που του προσφέρει ο σκληρός ινώδης δακτύλιος.

Τι είναι η κήλη του μεσοσπονδυλίου δίσκου;

Κήλη του μεσοσπονδυλίου δίσκου (δισκοκήλη ή δισκοπάθεια) συμβαίνει όταν ο ινώδης δακτύλιος ραγίζει και ανοίγει, επιτρέποντας με τον τρόπο αυτό τον πηκτοειδή πυρήνα να εξέρθει προς τις ρίζα του νεύρου.

Η επαφή αυτή δημιουργεί συνθήκες φλεγμονής του νεύρου προκαλώντας οσφυαλγία (τοπικό άλγος στην οσφυϊκή χώρα ή και άλγος που αντανακλά στο κάτω άκρο του ασθενή ή αλλιώς ισχιαλγία.

Η επαφή της κήλης με το νεύρο δημιουργεί τοπική φλεγμονή με αποτέλεσμα την εμφάνιση πόνου στη περιοχή της οσφύος (οσφυαλγία), ή και αντανάκλαση του πόνου προς το σύστοιχο κάτω άκρο (ισχιαλγία).

Το ιστορικό του ασθενούς με κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου

Οι περισσότεροι ασθενείς συνδέουν τον πόνο της μέσης τους ή του κάτω άκρου τους με ένα τραυματικό γεγονός. Η λήψη ενός λεπτομερούς ιστορικού θα αναδείξει ότι οι ασθενείς αυτοί είχαν προβλήματα με τη μέση τους μήνες ή και χρόνια πριν.

Πολλοί άνθρωποι δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις καθημερινές βαριές ίσως δραστηριότητες όπως π.χ. οι νοικοκυρές σηκώνουν γλάστρες, λεκάνες γεμάτες με βρεγμένα ρούχα, το τίναγμα των χαλιών και των κουβερτών, γεγονότα το οποία ασκούν μέγιστες πιέσεις στη σπονδυλική στήλη και ειδικά στον μεσοσπονδύλιο δίσκο.

Αν ρωτηθούν οι ασθενείς αυτοί για το αν έκαναν κάποια βαριά δραστηριότητα ή αν σήκωσαν ένα βάρος θα απαντήσουν αρνητικά μη λαμβάνοντας υπόψη τους τη καθημερινή δραστηριότητα ρουτίνας εκεί δηλαδή που βρίσκεται συνήθως η αιτία του προβλήματος.

Η κήλη του μεσοσπονδυλίου δίσκου δημιουργείται κυρίως είτε από απότομη άρση βάρους, ή από λανθασμένη άρση βάρους ή τέλος από μια συνηθισμένη λάθος στάση κατά τη διάρκεια της εργασίας ή ακόμα και της ανάπαυσης του ατόμου.

Ο πόνος συνήθως εντοπίζεται στην οσφυϊκή χώρα και μπορεί να επεκταθεί στους γλουτούς, και στο κάτω άκρο ως τα δάκτυλα του ποδιού του ασθενούς ανάλογα με τη ρίζα την οποία έχει υποστεί βλάβη.

Παράγοντες κινδύνου

Καθώς το άτομο μεγαλώνει σε ηλικία το ίδιο παθαίνουν και οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι . Η αφυδάτωση που επέρχεται στον πυρήνα με το πέρας του χρόνου έχει ως συνέπεια την εκφύλιση του δίσκου ό οποίος είναι πιο επιρρεπής στο να υποστεί ρήξη και να προκληθεί έτσι κήλη.

Η λανθασμένη άρση βάρους αποτελεί μια από τις συχνότερες αιτίες πρόκλησης κήλης του μεσοσπονδύλιου δίσκου. Η χρήση της μέσης για να επιτευχθεί το σήκωμα των βαρών και όχι των κάτω άκρων δημιουργεί συνθήκες ανάπτυξης εξαιρετικά μεγάλων πιέσεων στον δίσκο τέτοιες που εν τέλει προκαλούν κήλη.

Επίσης το σήκωμα των βαρών, ακόμα και ελαφρών, τα οποία βρίσκονται σε αρκετή απόσταση από το σώμα δημιουργεί προϋποθέσεις κήλης.

Το αυξημένο σωματικό βάρος (παχυσαρκία), αποτελεί έναν σημαντικό παράγοντα διότι η σπονδυλική στήλη εξαναγκάζεται να σηκώνει βάρος πολλές φορές που ξεπερνά τις μηχανικές αντοχές του μεσοσπονδύλιου δίσκου.

Η μειωμένη σωματική δραστηριότητα και η έλλειψη σωματικής άσκησης δημιουργούν ένα μυϊκό σύστημα αδύναμο πέριξ την σπονδυλικής στήλης (κοιλιακοί και ραχιαίοι μύες). Το ζεύγος των μυϊκών ομάδων αυτών αποτελεί ουσιαστικά την φυσική ζώνη προστασίας της σπονδυλικής στήλης.

Η καθιστική θέση επιβαρύνει τη οσφυική μοίρα περισσότερο από κάθε άλλη στάση του σώματος. Πολλά επαγγέλματα ή συνήθειες επιβάλλουν πολλές ώρες καθιστικής θέσης με αποτέλεσμα τη σημαντική επιβάρυνση της μέσης.

Διαβάστε περισσότερα στη διεύθυνση goudelis.gr.

Η αναπνευστική ανεπάρκεια μια κατάσταση κατά την οποία, λόγω κάποιας διαταραχής στη λειτουργία των πνευμόνων, αυτοί δεν καταφέρνουν να προσλάβουν το απαιτούμενο οξυγόνο (υποξαιμία) ή να αποβάλλουν το απαιτούμενο διοξείδιο του άνθρακα (υπερκαπνία), με αποτέλεσμα να μην ικανοποιούνται οι ανάγκες των κυττάρων του σώματος.

Πρόκειται για μία διαταραχή η οποία μπορεί να επισυμβεί είτε οξέως, είτε χρονίως, ενώ τα αίτια της είναι ποικίλα και πολυσυστηματικά. Από τη μία μπορεί να οφείλεται σε μείωση της ολικής ποσότητας του αέρα που εισέρχεται στον οργανισμό, λόγω κάποιων παθήσεων που προσβάλλουν την κινητικότητα των πλευρών και των πνευμόνων, το νευρικό και το μυϊκό σύστημα. Από την άλλη όμως, μια διαταραχή που μπορεί να οδηγήσει σε αναπνευστική ανεπάρκεια είναι όταν εισέρχεται αρκετή ποσότητα αέρα, αλλά έχει μειωθεί η ικανότητα του πνεύμονα να ανταλλάσει επαρκώς το διοξείδιο του άνθρακα με το οξυγόνο, όπως παρατηρείται στις περιπτώσεις της χρόνιας βρογχίτιδας και του άσθματος.

Στα συμπτώματα της αναπνευστικής ανεπάρκειας περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων η δύσπνοια που μερικές φορές μπορεί να συνοδεύεται και από ταχύπνοια (γρήγορη αναπνοή), η σύγχυση, η ταχυκαρδία ή και άλλες αρρυθμίες, καθώς και η κυάνωση (μελάνιασμα) του δέρματος και των βλεννογόνων.

Οι επιπτώσεις της αναπνευστικής ανεπάρκειας είναι αρκετά σοβαρές για τον οργανισμό, γι’ αυτό και είναι απαραίτητη η πρόληψη της εμφάνισής της. Αυτή επιτυγχάνεται με τον έλεγχο των υποκείμενων νοσημάτων, περιορίζοντας τη βαρύτητά τους και την εμφάνιση επιπλοκών. Η διακοπή του καπνίσματος θεωρείται ο βασικότερος παράγοντας πρόληψης από πλευράς του ασθενή.

Η θεραπεία της αναπνευστικής ανεπάρκειας μπορεί να συνίσταται είτε στη λήψη συντηρητικών μέτρων για τη διόρθωση της υποξαιμίας και την αντιμετώπιση της υποκείμενης νόσου, είτε στη χρήση μηχανικού επεμβατικού αερισμού, όταν τα πρώτα μέτρα δεν αποδώσουν. Τα βρογχοδιασταλτικά, η παροχέτευση των εκκρίσεων και η φυσιοθεραπεία εφαρμόζονται σε όλους τους ασθενείς.

photo credit: Anatomy of the lungs and heart via photopin (license)