Blog

Η επιληψία είναι μία χρόνια κατάσταση όπου εμφανίζονται επαναλαμβανόμενα επεισόδια επιληπτικής κρίσης, λόγω μιας υπάρχουσας εγκεφαλικής βλάβης. Η επιληπτική κρίση είναι ένα επεισόδιο ανώμαλης ηλεκτρικής δραστηριότητας σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου, το οποίο μπορεί να προκαλέσει απώλεια των αισθήσεων ή σπασμούς, αλλά και μια σειρά από άλλα νευρολογικά συμπτώματα.

Σε γενικές γραμμές τα νευρικά κύτταρα (ή νευρώνες), υπό φυσιολογικές συνθήκες, παράγουν ηλεκτροχημικές ώσεις οι οποίες μεταφέρονται και επιδρούν σε άλλα νεύρα, μύες και αδένες, παράγοντας έτσι σκέψεις, αισθήσεις και διάφορες δράσεις.

Κατά την επιληπτική κρίση διαταράσσεται η φυσιολογική λειτουργία των νευρώνων, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μη φυσιολογικών αισθήσεων, συναισθημάτων, συμπεριφοράς, ή καμιά φορά, εμφάνιση σπασμών και απώλεια της συνείδησης. Κατά τη διάρκεια μιας επιληπτικής κρίσεως οι νευρώνες μπορεί να λειτουργούν με συχνότητες μέχρι 500 παλμούς το δευτερόλεπτο, πολύ ταχύτερα από το φυσιολογικό. Σε μερικούς ανθρώπους αυτό συμβαίνει μόνο περιστασιακά, ενώ σε άλλους μπορεί να εμφανίζεται μέχρι και εκατοντάδες φορές την ημέρα.

Ποιες μορφές μπορεί να έχει μια επιληπτική κρίση;

Η επιληπτική κρίση μπορεί να έχει πάρα πολλές μορφές, ανάλογα με το σημείο του εγκεφάλου που σχετίζεται. Μια βλάβη στο κέντρο που ελέγχει την κίνηση στο χέρι θα προκαλέσει σπασμούς στο χέρι και ούτω καθεξής. Όταν η ανώμαλη ηλεκτρική δραστηριότητα επεκταθεί και στα 2 ημισφαίρια του εγκεφάλου, η επιληπτική κρίση γενικεύεται και τότε έχουμε απώλεια των αισθήσεων.

Μπορεί επίσης να εκδηλωθεί με τα εξής:

1. Σπασμούς, όπως προαναφέρθηκε, είτε κλονικούς (όταν δηλαδή τρέμουν τα χέρια ή και τα πόδια), είτε τονικούς (όταν τα χέρια ή τα πόδια μένουν καθηλωμένα σε σύσπαση), είτε μυοκλονικούς (σαν τινάγματα).
2. Αισθητικές διαταραχές, όπως μουδιάσματα ή αίσθηση ηλεκτρικού ρεύματος.
3. Οπτικές διαταραχές, όπως λάμψεις ή ζιγκ-ζαγκ.
4. Ακουστικές διαταραχές, όπως απλοί ήχοι ή ακόμα και μουσικά κομμάτια.
5. Γρήγορο ανοιγοκλείσιμο των ματιών (σπασμοί στους βλεφαρικούς μυες) ή βολβοστροφή (όταν «γυρίζουν τα μάτια»).
6. Περίεργη αιφνίδια συμπεριφορά, δηλαδή ο ασθενής καθηλώνει το βλέμμα του «σαν χαμένος», κάνει αυτόματες στερεοτυπικές κινήσεις όπως τρίβει τα χέρια του, κάνει σαν να μασάει, περπατάει γύρω γύρω σαν σε κύκλο, κλπ.
7. Απώλεια ούρων ή και κοπράνων, δάγκωμα της γλώσσας.
8. Οσφρητικές διαταραχές, όπως αίσθηση άσχημης μυρωδιάς.
9. Εμφάνιση σπάνιων μορφών, όπως το deja vu, κλπ.
10. Η ατονική κρίση όπου χάνεται αιφνίδια ο μυϊκός τόνος σε όλο το σώμα και ο ασθενής πέφτει στο έδαφος.
11. Δυσκολία στην ομιλία, μπέρδεμα, σταμάτημα της ομιλίας, σιελόρροια, μασητικοί ήχοι και κινήσεις, τρίξιμο των δοντιών.

Τι προηγείται της επιληπτικής κρίσης και τι ακολουθεί

Υπάρχουν κάποια προειδοποιητικά συμπτώματα που εκδηλώνονται σε ορισμένους ασθενείς, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι θα ακολουθήσει η “κυρίως” κρίση. Τέτοια συμπτώματα είναι οι στομαχικές ενοχλήσεις, οι περίεργες μυρωδιές, οι οπτικές διαταραχές, η ευχάριστη ή δυσάρεστη αίσθηση, ο φόβος ή πανικός, η ζάλη, ο πονοκέφαλος ή και η ναυτία.

Μπορεί πάντως να σταματήσει απότομα και ο ασθενής να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση, χωρίς μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις να έχει συνείδηση του τι συνέβη. Σε άλλες περιπτώσεις ο ασθενής «βγαίνει» σταδιακά από την κρίση με συμπτώματα όπως ζάλη, πονοκέφαλο, υπνηλία, φόβο, σύγχυση, δίψα, αίσθημα ντροπής, μυϊκή αδυναμία, δυσκολία στην ομιλία κλπ.

Από τι προκαλείται

Η διαταραχή του ρυθμού λειτουργίας των νευρώνων στις μισές από τις περιπτώσεις είναι αγνώστου αιτιολογίας. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις μπορεί να οφείλεται σε λοίμωξη, σε τραυματισμό ή σε άλλα γνωστά προβλήματα.

Όσον αφορά την κληρονομικότητα, φαίνεται ότι αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους για την εκδήλωση της. Μερικοί τύποι επιληψίας έχει βρεθεί ότι οφείλονται σε συγκεκριμένο γονίδιο. Πολλοί άλλοι τύποι έχουν την τάση να διατρέχουν κατά οικογένειες, γεγονός που υποδηλώνει ότι τα γονίδια επηρεάζουν την εκδήλωση της επιληψίας.

Άλλες εμφανείς αιτίες που προκαλούν επιληψία είναι διάφοροι όγκοι του εγκεφάλου, ο αλκοολισμός, καθώς και η νόσος Αλτσχάιμερ. Επίσης, διάφορα εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια που προκαλούν στέρηση οξυγόνου στον εγκέφαλο, μπορούν να προκαλέσουν σε μερικές περιπτώσεις κρίσεις επιληψίας. Επίσης, η μηνιγγίτιδα, το AIDS, η ιογενής εγκεφαλίτιδα και άλλες λοιμώδεις ασθένειες μπορούν να οδηγήσουν σε επιληψία, όπως και ο υδροκέφαλος, ο αυτισμός, η σκλήρυνση κατά πλάκας, η εγκεφαλική παράλυση, το σύνδρομο Landau-Kleffner, η νευροϊνωμάτωση, η νευρο-κυστικέρκωση (παρασίτωση), η δυσανεξία στην γλουτένη, οι δηλητηριάσεις (μόλυβδος, μονοξείδιο, κλπ), τα φάρμακα (υπερδοσολογία αντικαταθλιπτικών, ναρκωτικά, υπερβολικό κάπνισμα), η έλλειψη ύπνου, οι ορμονικές διαταραχές, το στρες και η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.

Αντιμετώπιση

Προς το παρόν η επιληψία δεν μπορεί να ιαθεί πλήρως, ωστόσο για μερικά επιληπτικά άτομα ουσιαστικά εξαφανίζεται. Είναι πάντως πιθανό οι σπασμοί τους να μειωθούν ή και να διακοπούν τελείως με την πάροδο του χρόνου. Αυτό είναι πιθανότερο να συμβεί εάν η επιληψία ελέγχεται καλώς με τη βοήθεια φαρμάκων ή εάν ο ασθενής έχει υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση για την επιληψία. Οι λύσεις αυτές εξαρτώνται από το είδος και τη συχνότητα των κρίσεων.

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι μία αυτοάνοση ασθένεια, η οποία προκαλεί χρόνια φλεγμονή των αρθρώσεων ή και άλλων οργάνων του σώματος. Με τον όρο αυτοάνοση προσδιορίζεται η νόσος που εμφανίζεται όταν οι ιστοί του σώματος λανθασμένα γίνονται αντικείμενο επίθεσης από το ανοσοποιητικό σύστημα του ιδίου του οργανισμού.

Η συγκεκριμένη ασθένεια μπορεί να εμφανιστεί και στα παιδία και στους ενήλικες. Συχνότερα όμως αρχίζει μετά την ηλικία των 40 ετών και πριν τα 60. Η κατανομή της στα φύλα παρουσιάζει μεγαλύτερη συχνότητα στις γυναίκες από ότι στους άνδρες ενώ στη λευκή φυλή είναι συχνότερη.

Επειδή αυτή η φλεγμονή μπορεί να αφορά πολλά όργανα του σώματος, η ρευματοειδής αρθρίτιδα χαρακτηρίζεται σαν συστηματική νόσος και γι’ αυτό μερικές φορές ονομάζεται ρευματοειδής ασθένεια. Παρόλο που είναι χρόνια, οι ασθενείς μπορεί να παραμένουν χωρίς συμπτώματα επί μεγάλα χρονικά διαστήματα. Σε γενικές γραμμές πάντως, αρχικά παρουσιάζεται δυσκινησία στις μικρές αρθρώσεις (τα δάκτυλα) και ακολούθως στις μεγάλες (ισχία). Οι πόνοι και η δυσκινησία στις αρθρώσεις έχουν κυρίως πρωινό χαρακτήρα, ενώ πρήξιμο, αύξηση θερμοκρασίας και παραμόρφωση των αρθρώσεων αποτελούν επίσης χαρακτηριστικά συμπτώματα της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Σημειώνεται πως όλα τα παραπάνω έχουν σαν αποτέλεσμα την οστεοαρθρίτιδα (καταστροφή αρθρώσεως).

Στα συμπτώματα επίσης, όταν η νόσος είναι ενεργός, περιλαμβάνονται και η γενικευμένη κόπωση και η έλλειψη όρεξης. Στα παιδιά περιλαμβάνουν ευερεθιστότητα, απώλεια της όρεξης, χωλότητα (κουτσαίνουν) και συχνό κλάμα.

Αιτία και παράγοντες κινδύνου

Η αιτία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας παραμένει άγνωστη. Πολλοί παράγοντες έχουν ενοχοποιηθεί κατά καιρούς όμως τίποτε δεν έχει αποδειχθεί. Έχει διαπιστωθεί μόνον ότι μερικά γονίδια αυξάνουν τον κίνδυνο για την ρευματοειδής αρθρίτιδα, ενώ επίσης διάφοροι παράγοντες του περιβάλλοντος φαίνεται ότι διαδραματίζουν κάποιο ρόλο για την πρόκληση της. Για παράδειγμα, έχει αναφερθεί ότι το κάπνισμα, η έκθεση σε πυριτικά άλατα καθώς και η χρόνια περιοδοντική νόσος αυξάνουν τον κίνδυνο για την ρευματοειδής αρθρίτιδα.

Θεραπεία

Η συντηρητική αγωγή αποτελεί κατά βάση το στάδιο της θεραπείας πριν την ολική καταστροφή της άρθρωσης. Αυτή γίνεται με τη χρήση αντιφλεγμονωδών μη στεροειδών, αναλγητικών, ειδικών αντιρρευματικών φαρμάκων και σκευασμάτων κορτιζόνης, καθώς και φυσικοθεραπείας και κινησιοθεραπείας. Σε προχωρημένες καταστάσεις η χειρουργική αντικατάσταση των αρθρώσεων (ολική αρθροπλαστική) είναι η τελική λύση για την αντιμετώπιση των κινητικών δυσχερειών.

Πρόγνωση

Υπάρχουν πολλά ειδικά τεστ που σε συνδυασμό πάντα με το ιστορικό και την κλινική εικόνα, μπορούν να οδηγήσουν στην ορθή διάγνωση. Με την εμφάνιση πάντως των πρώτων συμπτωμάτων της ρευματοειδούς αρθρίτιδας είναι σημαντική αξία η διατήρηση της κίνησης των αρθρώσεων με φυσιοθεραπευτική προσέγγιση. Τέλος, τονίζεται ότι οι καπνιστές επηρεάζονται περισσότερο όσον αφορά την εμφάνιση των επιπλοκών.

Το άσθμα είναι μια χρόνια φλεγμονή των βρόγχων (αγωγοί αέρος προς τους πνεύμονες), η οποία προκαλεί οίδημα και στένωση (σύσπαση) του αυλού τους.

Σήμερα αποτελεί σήμερα τη συχνότερη χρόνια νόσο σε παιδιά, προσβάλλοντας ένα στα 15. Η προσβολή του άσθματος αφορά μόνο τον αυλό του βρόγχου και όχι τις κυψελίδες ή τον πνευμονικό ιστό. Η στένωση αυτή προκαλείται μέσω τριών παραγόντων: Φλεγμονή, βρογχόσπασμο και υπεραντιδραστικότητα, ενώ συνήθως είναι είτε πλήρως, είτε μερικώς αναστρέψιμη με τη βοήθεια των διαφόρων φαρμάκων.

Στα συμπτώματα περιλαμβάνονται η δύσπνοια, ο συριγμός, ο βήχας και το σφίξιμο στο στήθος.

Που οφείλεται

Σε πολλές περιπτώσεις το άσθμα είναι κληρονομική νόσος. Άλλοι παράγοντες που μπορούν να το πυροδοτήσουν είναι:

1. Αλλεργία: Η αλλεργία είναι ιδιαίτερη συχνή στα νεαρά άτομα. Στις πιο γνωστές ουσίες που προκαλούν αλλεργία, ανήκουν γύρεις διαφόρων δένδρων ή φυτών, μύκητες, οικιακή σκόνη (ή καλύτερα παράσιτα που ζουν στη σκόνη), τρίχες ή λέπια ζώων, πούπουλα, φάρμακα και τροφές όπως π.χ. τα γαλακτοκομικά προϊόντα, αυγά, σιτάρι, καρύδια, σοκολάτα, ψάρι, οστρακοειδή κ.ά.

2. Λοιμώξεις κυρίως του αναπνευστικού συστήματος όπως π.χ. κρυολογήματα, γρίπη, ιγμορίτιδα κ.ά.

3. Ψυχολογικοί παράγοντες όπως έντονη χαρά ή λύπη.

4. Περιβαλλοντολογικοί παράγοντες όπως η αναπνοή καπνών και μολυσμένου ατμοσφαιρικού αέρα.

5. Επαγγελματικοί παράγοντες όπως η εισπνοή σκόνης  ή αερίων μπορούν να προκαλέσουν την εμφάνιση της ειδικής μορφής άσθματος που λέγεται επαγγελματικό. Το αλεύρι, τα ρινίσματα ξύλου, οι αναθυμιάσεις χρωμάτων ή λιωμένων μετάλλων, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα ουσιών που συναντώνται στον εργασιακό χώρο και που πολλές φορές ευθύνονται για την πρόκληση επαγγελματικού άσθματος.

Σε πολλές περιπτώσεις πολλοί ασθενείς δεν γνωρίζουν ότι έχουν άσθμα, υποεκτιμούν τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων τους και δεν επισκέπτονται τον γιατρό τους. Γενικά έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής των ασθενών και περιορίζει την συμμετοχή τους στις καθημερινές δραστηριότητες.

Μύθοι και αλήθειες

Το άσθμα δεν είναι μια ψυχολογική νόσος. Όμως διάφορες συναισθηματικές καταστάσεις μπορεί να προκαλέσουν την εμφάνιση συμπτωμάτων. Στα παιδιά σε ποσοστό 30% έως 70%, αυτή η κατάσταση μπορεί να αδρανοποιηθεί κατά την εφηβική ηλικία. Όμως τα συμπτώματα μπορεί να επανέλθουν σε οποιαδήποτε στιγμή κατά την ενήλικο ζωή. Ως προς τη θεραπεία δεν υπάρχει απόλυτη ίαση για το άσθμα. Ωστόσο η νόσος μπορεί να ελεγχθεί στους περισσότερους ασθενείς με καλή ιατρική φροντίδα.

Το άσθμα θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη επειδή το μη ελεγχόμενο άσθμα μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα την ανάγκη για επείγουσα εισαγωγή σε νοσοκομείο και ακόμη και το θάνατο. Ως προς την κληρονομικότητα, οι πιθανότητες για να εμφανίσει κάποιος άσθμα αυξάνονται εάν ένας ή αμφότεροι οι γονείς πάσχουν από αυτό. Η αλλαγή περιβάλλοντος μπορεί προσωρινά να βελτιώσει τα συμπτώματα του άσθματος, αλλά δεν πρόκειται να το θεραπεύσει. Λίγα χρόνια μετά την εγκατάσταση σε μια νέα τοποθεσία, πολλά άτομα ευαισθητοποιούνται στο νέο περιβάλλον και τα συμπτώματα του άσθματος επιστρέφουν με την ίδια η ακόμη μεγαλύτερη ένταση από προηγουμένως.

Η κολύμβηση αποτελεί μια άριστη άσκηση για τα άτομα που πάσχουν από άσθμα. Από την άλλη πλευρά, η άσκηση σε περιβάλλον ξηρού, παγωμένου αέρα μπορεί να προκαλέσει την εμφάνιση κρίσης άσθματος σε μερικούς. Το άσθμα ελέγχεται καλύτερα εάν έχει σχεδιαστεί ένα προσεκτικό σχέδιο αντιμετώπισης του από τον γιατρό, στο οποίο περιλαμβάνονται τα φάρμακα που προορίζονται για ταχεία ανακούφιση καθώς και εκείνα που προορίζονται για τον μακροχρόνιο έλεγχο του. Σημειώνεται ότι τα φάρμακα κατά του άσθματος δεν προκαλούν εξάρτηση.

Όπως προαναφέρθηκε, αποτελεί τη συχνότερη χρόνια ασθένεια για τα παιδιά, προσβάλλοντας 1 στα 15 περίπου. Υπολογίζεται ότι ποσοστό περίπου 8% των ενηλίκων υποφέρει από άσθμα. Ενώ ο αριθμός των ατόμων που πάσχουν από άσθμα συνεχίζει να αυξάνεται, ο ρυθμός των εισαγωγών στα νοσοκομεία λόγω άσθματος καθώς και ο αριθμός των θανάτων λόγω άσθματος έχει μειωθεί από τα μέσα της δεκαετίας του 80.

Ένα ποσοστό 70% έως 80% των παιδιών και 50% των ενηλίκων που πάσχουν από άσθμα, έχουν επίσης προβλήματα με τις αλλεργίες. Όπως τονίστηκε προηγουμένως, ο παράγων φλεγμονή, είναι ο πρώτος και ο πιο σημαντικός παράγοντας που ευθύνεται για την στένωση των βρόγχων. Το εσωτερικό των βρόγχων εμφανίζεται έντονα ερυθρό, ερεθισμένο και διογκωμένο.

Η φλεγμονή αυξάνει το πάχος του τοιχώματος και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ελάττωση της διόδου για τη ροή του αέρα προς τους πνεύμονες. Η φλεγμονή προκαλείται σαν απάντηση σε κάποιο αλλεργιογόνο ή σε κάποια ερεθιστική ουσία και είναι το αποτέλεσμα της δράσης ορισμένων χημικών ουσιών (ισταμίνη, λευκοτριένια και άλλες).

Οι ιστοί που φλεγμαίνουν, παράγουν περίσσεια  κολλώδους βλέννης εντός των βρόγχων. Η βλέννη αυτή σχηματίζει βύσματα τα οποία αποφράσσουν τους μικρότερους αεραγωγούς. Στην περιοχή συναθροίζονται ειδικά κύτταρα αλλεργίας και φλεγμονής (ηωσινόφιλα και λευκά αιμοσφαίρια), τα οποία προκαλούν καταστροφή ιστών. Τα κατεστραμμένα αυτά κύτταρα, παραμένουν εντός των αεραγωγών, συμβάλλοντας έτσι σε περαιτέρω στένωση.

Ο βρογχόσπασμος είναι η σύσπαση των μυών που περιβάλλουν τους βρόγχους. Προκαλείται κατά τη διάρκεια μιας κρίσης άσθματος. Ο βρογχόσπασμος επιδεινώνει περαιτέρω την στένωση. Μπορεί να εμφανιστεί σε όλους ανθρώπους και μπορεί να προκληθεί από την εισπνοή παγωμένου η ξηρού αέρα.

Η χρόνια φλεγμονή και ο βρογχόσπασμος καθιστούν εξαιρετικά ευαίσθητους τους βρόγχους στα άλλεργιογόνα, τις ερεθιστικές ουσίες και τις λοιμώξεις. Η έκθεση σε αυτούς τους παράγοντες μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα προοδευτικά μεγαλύτερη φλεγμονή και στένωση. Ο συνδυασμός των τριών αυτών παραγόντων έχει σαν αποτέλεσμα δυσκολία στην εκπνοή. Λόγω του γεγονότος αυτού ο ασθενής πρέπει να καταβάλει προσπάθεια για να εκπνεύσει τον αέρα ώστε να ξεπεράσει την στένωση. Έτσι προκαλείται από τυπικός, χαρακτηριστικός συριγμός. Η μείωση της ροής του αέρα μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα λιγότερο οξυγόνο στο αίμα. Αν αυτό γίνει πολύ σοβαρό μπορεί να συσσωρευτεί διοξείδιο του άνθρακα σε επικίνδυνο βαθμό στο αίμα.

Photo credit: meg’s my name / Foter.com / CC BY-NC-ND

Ο θυρεοειδής αδένας είναι ένας από τους πιο σημαντικούς του ενδοκρινικού μας συστήματος, καθώς παράγει βασικές για τον οργανισμό ορμόνες. Βρίσκεται στο λαιμό ακριβώς μπροστά από τους χόνδρους του λάρυγγα και αποτελείται από δύο λoβούς, ήτοι τον αριστερό και το δεξιό που ενώνονται μεταξύ τους με τον ισθμό.

Ο καρκίνος του θυρεοειδούς συνήθως εμφανίζεται στην περιοχή του τραχήλου (ή λαιμού) σαν ένα οζίδιο ή μια μάζα που δεν προκαλεί πόνο. Η αναλογία εμφάνισης σε γυναίκες και άνδρες είναι 2,5 προς 1 αντίστοιχα.

Ο διαχωρισμός των κακοηθών από τους καλοήθεις όγκους του θυρεοειδούς είναι ένα πρόβλημα της καθημερινής ιατρικής πράξης διότι ενώ οι καλοήθεις όζοι είναι συχνοί (60% σε γυναίκες άνω των 60 ετών), το ποσοστό της κακοήθειας είναι περίπου 5%.

Από τα κακοήθη νεοπλάσματα του θυρεοειδούς το 60-80% θα είναι θηλώδη, 10-30% θυλακιώδη, μυελοειδή 5-10%, αναπλαστικοί 5%.

Η διάγνωση του καρκίνου πραγματοποιείται αρχικά με την ψηλάφηση (σκληροί όζοι ψηλαφητά) και το υπερηχογράφημα, αλλά και σε ένα μετέπειτα στάδιο με την βιοψία του όζου.

Οι αιτίες του καρκίνου του θυρεοειδούς

Οι αιτίες του καρκίνου του θυρεοειδούς δεν είναι απολύτως διευκρινισμένες, φαίνεται όμως ότι οπωσδήποτε ενέχεται γονιδιακός παράγοντας, καθώς άτομα με οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του θυρεοειδούς παρουσιάζουν μεγαλύτερες πιθανότητες να το αναπτύξουν μελλοντικά. Επίσης, ενοχοποιείται η ακτινοβολία σε νεαρή ηλικία (<15-20 ετών), όπως συμβαίνει για παράδειγμα σε ακτινοβολία της κεφαλής και του λαιμού για άλλους όγκους της περιοχής.

Συμπτώματα

Πολλοί ασθενείς με καρκίνο του θυρεοειδούς δεν παρουσιάζουν συμπτώματα. Οι ασθενείς αυτοί συνήθως ανακαλύπτουν τυχαία ένα οζίδιο στο θυρεοειδή αδένα μετά από μία φυσική εξέταση ρουτίνας ή κάποια απεικονιστική εξέταση του λαιμού που έγινε για διαφορετικό λόγο.

1. Κάποιοι ασθενείς αντιλαμβάνονται μία μάζα που μεγαλώνει σταδιακά στο μπροστινό μέρος του λαιμού τους, η οποία συνήθως μετακινείται όταν καταπίνουν.
2. Κάποιες φορές η μάζα αυτή μπορεί να προκαλέσει πόνο.

Σε κάθε περίπτωση η ανεύρεση ενός οζιδίου στο λαιμό πρέπει να αναφερθεί στο γιατρό, ακόμη και αν δεν υπάρχουν συμπτώματα.

Θεραπεία

Η θεραπεία διαφέρει ανάλογα με τον τύπο του καρκίνου και το αν έχει επεκταθεί εκτός του θυρεοειδούς.

1. Χειρουργική αντιμετώπιση: Αν η διαγνωστική παρακέντηση είναι ύποπτη για καρκίνο θυρεοειδούς, τότε θα πρέπει να αφαιρεθεί όλος ο θυρεοειδής αδένας. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης μπορεί να αφαιρεθούν και οι γειτονικοί στον θυρεοειδή λεμφαδένες.
2. Θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο: Μετά την αφαίρεση του θυρεοειδούς χρειάζεται να παίρνει κανείς υποκατάστατα των ορμονών του θυρεοειδούς δια βίου. Ο θυρεοειδής χρησιμοποιεί ιώδιο για την λειτουργία του. Η θεραπεία αυτή βασίζεται στην λήψη μιας ποσότητας ραδιενεργού ιωδίου, έτσι ώστε να καταστραφεί οποιοδήποτε υπόλειμμα του θυρεοειδούς που έχει παραμείνει από το χειρουργείο. Το ραδιενεργό ιώδιο μπορεί ακόμα να «σκοτώσει» κύτταρα καρκινικά που έχουν ξεφύγει σε άλλα σημεία του σώματος. Η θεραπεία αυτή μπορεί κάποιες φορές να χρειαστεί επανάληψη αν υπάρχουν σημάδια υποτροπής του καρκίνου.
3. Εξωτερική ακτινοβολία: Σπάνια μπορεί να χρειαστεί αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν πολύ μεγάλο καρκίνο που δεν μπορεί να αφαιρεθεί χειρουργικά.
4. Χημειοθεραπεία: Δεν χρειάζεται συνήθως στον καρκίνο του θυρεοειδούς εκτός από τις περιπτώσεις αναπλαστικού καρκίνου ή σε περιπτώσεις με μεγάλη επέκταση.