Blog

Η φυματίωση είναι μία λοίμωξη από τον οξεάντοχο βάκιλο του Koch (ή αλλιώς μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης – M. tuberculosis) που συνήθως αφορά τους πνεύμονες.

Το μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης βρίσκεται σε μικροσκοπικά σταγονίδια στον αέρα, γύρω από κάποιον ασθενή με φυματίωση ο οποίος βήχει, φταρνίζεται ή μιλά έντονα. Αν, λοιπόν κάποιος υγιής εισπνεύσει αυτά τα σταγονίδια στους πνεύμονές του, τότε μπορεί να μολυνθεί. Εάν κάποιος μολυνθεί από το μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης, μπορεί να μην αρρωστήσει αμέσως. Αντιθέτως, μπορεί να συμβεί κάτι από τα δύο παρακάτω ενδεχόμενα.

Πρώτο: Το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού του, το οποίο είναι υπεύθυνο ουσιαστικά για την άμυνα του οργανισμού, μπορεί να καταστρέψει τα μυκοβακτηρίδια. Εάν συμβεί αυτό, τότε το άτομο δεν θα αρρωστήσει με φυματίωση.

Δεύτερο: Το ανοσοποιητικό σύστημα να περιορίσει τα μυκοβακτηρίδια, αλλά να μην τα σκοτώσει όλα και πλήρως. Αυτό καλείται ως λανθάνουσα φυματίωση. Τα άτομα με λανθάνουσα φυματίωση δεν νοσούν αμέσως μετά τη μόλυνση, αλλά μπορεί να εκδηλώσουν τη φυματίωση αργότερα στη ζωή τους. Τα άτομα που τελικά εκδηλώνουν τη φυματίωση, καλούνται ως άτομα με ενεργό φυματίωση.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα της φυματίωσης μπορεί να ποικίλουν. Κάποια από τα συχνότερα είναι τα εξής:

1. Βήχας (παραγωγικός συνήθως)
2. Αιματηρά πτύελα
3. Κακουχία, εύκολη κόπωση, μικρή απώλεια βάρους
4. Νυχτερινή εφίδρωση
5. Χαμηλός απογευματινός πυρετός
6. Πλευριτικός πόνος

Πότε πρέπει να επισκεφθείτε τον γιατρό

Εάν έχετε έρθει σε στενή επαφή με κάποιο άτομο με γνωστή φυματίωση. Εάν έχετε βήχα για περισσότερο από ένα μήνα και δεν φαίνεται να βελτιώνεται και εάν έχετε άλλα συμπτώματα ύποπτα φυματίωσης, όπως πυρετό, νυχτερινούς ιδρώτες και απώλεια σωματικού βάρους.

Θεραπεία

Για την αντιμετώπιση της φυματίωσης χορηγούνται συνδυασμοί αντιφυματικών φαρμάκων 1ης (ισονιαζίδη, ριφαμπικινη, κλπ) και 2ης γραμμής (αμικασίνη, θειοναμίδη, κλπ) σε φαρμακευτικά σχήματα των 6 ή 9 μηνών. Άλλα φάρμακα και μέτρα αντιμετώπισης:

1. Κορτικοστεροειδή σε ειδικές περιπτώσεις και πάντα υπό αντιφυματική αγωγή
2. Χειρουργική θεραπεία (δεν χρησιμοποιείται πλέον)
3. Συμπτωματική ανακούφιση του βήχα (ενθαρρύνεται ο παραγωγικός βήχας, όμως σε έντονο εξαντλητικό βήχα ενδείκνυται η καταστολή του με κωδεΐνη)
4. Σε περίπτωση αιμορραγίας είναι απαραίτητα η κατάκλιση για αποφυγή εισρόφησης μολυσμένου αίματος.

Πρόληψη

Απλές κινήσεις όπως η κάλυψη του στόματος κατά τη διάρκεια του βήχα ή του πταρμού μπορούν να μειώσουν τη μετάδοση της νόσου, όπως και η χρήση μάσκας κύριώς από τον ασθενή ( τα σωματίδια που περιέχουν τα μυκοβακτηρίδια παγιδεύονται μέσα στη μάσκα) και λιγότερο από τα υπόλοιπα άτομα που εκτίθονται σε φυματικό περιβάλλον.

Αποφυγή του συνωστισμού στο σπίτι, στην εργασία και σε άλλους δημόσιους χώρους, ενώ συνιστάται ο καλός εξαερισμός τους.

Η Ηπατίτιδα Β είναι μία από τις πιο συχνές και σοβαρές ασθένειες στον κόσμο. Προκαλείται από έναν πολύ μολυσματικό ιό (HBV) που προσβάλλει το ήπαρ (συκώτι). Αν ένα άτομο πάσχει από αυτήν και δεν υποβληθεί σε θεραπεία, τότε η ασθένεια μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ζημιές στο ήπαρ, ακόμα και καρκίνο του ήπατος και ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις να οδηγήσει σε θάνατο.

Μπορεί κάποιος να μολυνθεί από τον ιό στις ακόλουθες περιπτώσεις:

1. Στη γέννηση: Ο ιός μεταδίδεται από μητέρα που είναι μολυσμένη στο βρέφος
2. Σεξ με άτομο μολυσμένο από τον ιό.
3. Κοινή χρήση βελόνων, συρίγγων ή άλλου εξοπλισμού που χρησιμοποιείται για ενέσεις ναρκωτικών.
4. Κοινή χρήση αντικειμένων όπως ξυραφάκια ή οδοντόβουρτσες με ένα μολυσμένο άτομο.
5. Άμεση επαφή με το αίμα ή ανοικτές πληγές μολυσμένου ατόμου.
6. Έκθεση σε αίμα από βελόνες ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα.

Συμπτώματα

Η ηπατίτιδα Β χαρακτηρίζεται ως σιωπηλή απειλή γιατί συχνά δεν παρουσιάζει συμπτώματα. Οι άνθρωποι με χρόνια ηπατίτιδα Β μπορεί να αισθάνονται καλά για πολύ καιρό, ακόμα και όταν ο ιός HBV έχει αρχίσει να προκαλεί βλάβες στο συκώτι τους. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι μέχρι να αναπτύξει συμπτώματα ένας φορέας, το συκώτι του μπορεί να έχει υποστεί σοβαρές βλάβες. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να υποβληθεί κάποιος αμέσως σε εξετάσεις, εάν νομίζει ότι έχει εκτεθεί στον ιό. Το 70% των ενηλίκων, που προσβάλλονται παρουσιάζουν συμπτώματα αλλά πολλά μικρά παιδιά όχι. Η ηπατίτιδα Β αφορά κυρίως τους ενήλικες.

Στα συμπτώματα περιλαμβάνονται:

1. Πυρετός
2. Κούραση
3. Ανορεξία
4. Ναυτία
5. Εμετοί
6. Πόνος στην κοιλιά
7. Τα ούρα έχουν πολύ σκούρο χρώμα
8. Τα κόπρανα αποχρωματίζονται, δηλαδή παίρνουν ένα χρώμα πολύ ανοικτό, όπως τη λάσπη
9. Πόνος στις αρθρώσεις
10. Ίκτερος, δηλαδή ο ασθενής παίρνει ένα κίτρινο χρώμα, στο δέρμα και το άσπρο των ματιών του, κιτρινίζει

Τα συμπτώματα εκδηλώνονται κατά μέσο όρο 3 μήνες, μετά από την έκθεση και μόλυνση του ασθενούς από τον ιό της ηπατίτιδας Β. Όμως, είναι δυνατόν να εκδηλωθούν, σε οποιαδήποτε στιγμή από 6 εβδομάδες έως 6 μήνες, μετά τη μόλυνση.

Στη χρόνια ηπατίτιδα Β, ο ασθενής μπορεί να έχει συνεχόμενα συμπτώματα, ανάλογα με αυτά που προκαλεί η οξεία μορφή. Αλλά ακόμη και όταν το συκώτι των ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα Β υποφέρει και επιδεινώνεται, οι περισσότεροι ασθενείς παραμένουν χωρίς συμπτώματα για 20 έως 30 χρόνια. Ενώ όμως οι ίδιοι δεν είναι άρρωστοι, μπορούν να μολύνουν τους άλλους. Τελικά, το 15-25% των ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα Β, θα παρουσιάσουν σοβαρά προβλήματα στο συκώτι τους θα οδηγηθούν στο θάνατο από ηπατοπάθεια (κίρρωση του ήπατος, καρκίνος του ήπατος, ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα).

Διατροφή

Παρ’ όλο που δεν υπάρχει συγκεκριμένη διατροφή για τη χρόνια Ηπατίτιδα Β, δίαιτες που περιλαμβάνουν τροφές χαμηλές σε λιπαρά και χοληστερίνη και πλούσιες σε φυτικές ίνες μπορεί να είναι οι πιο ευεργετικές4 για το ήπαρ, ένα σημαντικό όργανο του πεπτικού συστήματος. Τα ωμά όστρακα μπορεί να περιέχουν βλαβερά βακτήρια και πρέπει να αποφεύγονται.

Θεραπεία

Η οξεία ηπατίτιδα Β κατά κανόνα δεν χρειάζεται θεραπεία παρά μόνο σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις. Σπάνια, η οξεία ηπατίτιδα έχει πολύ βαριά πορεία, οπότε χαρακτηρίζεται ως κεραυνοβόλος οξεία ηπατίτιδα, με θνητότητα που φτάνει το 70-90% (η κεραυνοβόλος ηπατίτιδα συμβαίνει περίπου 1 φορά στα 1.000 περιστατικά της ηπατίτιδας Α και λιγότερο από 1 φορά στα 100 περιστατικά της ηπατίτιδας Β και της ηπατίτιδας C). Μπορεί να αποβεί μοιραία, αν δεν μεσολαβήσει επείγουσα μεταμόσχευση ήπατος.

Η χρόνια ηπατίτιδα Β αντιμετωπίζεται με ειδική φαρμακευτική αγωγή. Επί του παρόντος υπάρχουν τρία φάρμακα για την θεραπευτική αντιμετώπιση της χρόνιας ηπατίτιδας Β, η ιντερφερόνη-α η οποία χορηγείται με την μορφή υποδορίων ενέσεων και η λαμιβουδίνη και αδεφοβίρη τα οποία χορηγούνται με την μορφή δισκίων (χάπια) και τα οποία φαίνεται να επιτυγχάνουν ύφεση της νόσου σε σημαντικό ποσοστό ασθενών.

Τα παραπάνω φάρμακα καθυστερούν την εξέλιξη της νόσου σε κίρρωση και καρκίνο του ήπατος (σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορούν ακόμα και να εκριζώσουν τον ιό της ηπατίτιδας Β). Ήδη βρίσκονται σε πειραματικό στάδιο διάφορα άλλα σκευάσματα τα οποία είτε μόνα τους ή σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα θα βελτιώσουν ακόμα περισσότερο την προοπτική θεραπείας για τους ασθενείς με ηπατίτιδα Β.

Είτε αρχίσετε θεραπεία άμεσα είτε όχι, είναι σημαντικό να προγραμματίσετε συναντήσεις με το γιατρό σας τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο. Αυτό επιτρέπει στο γιατρό σας να καθορίζει εάν η ασθένεια έχει εξελιχθεί, καθώς και να ελέγχει την υγεία του ήπατος σας.

Για τα περισσότερα άτομα η ιογενής γαστρεντερίτιδα δεν αποτελεί σοβαρό νόσημα. Οι ασθενείς σχεδόν πάντοτε αναρρώνουν πλήρως χωρίς περαιτέρω προβλήματα υγείας.

Η ιογενής γαστρεντερίτιδα είναι συνήθως μία λοίμωξη του εντέρου. Η πιο κοινή αιτία της είναι οι ιοί και καθώς υπάρχουν πολλά είδη ιών, μπορεί να συμβεί πάνω από μία φορά. Μπορεί ακόμη να συμβεί όταν καταναλώσουμε ή πιούμε μολυσμένο νερό ή τροφή, ή αν χρησιμοποιήσουμε σκεύη ή πετσέτες που έχουν μολυνθεί.

Αποτελεί πάντως σοβαρό νόσημα για τα άτομα που δεν μπορούν να πιουν αρκετά υγρά για να αναπληρώσουν αυτά που χάνουν με τους εμετούς ή τις διάρροιες, όπως είναι τα βρέφη, τα μικρά παιδιά, τα άτομα με αναπηρία, τα άτομα που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν και οι ηλικιωμένοι. Τα ανοσοκατεσταλμένα άτομα μπορεί να εμφανίσουν πιο σοβαρά συμπτώματα της νόσου ενώ οι παραπάνω κατηγορίες μπορεί να χρειαστούν νοσηλεία για την αντιμετώπιση της αφυδάτωσης.

Σε περίπτωση αφυδάτωσης ένα άτομο μπορεί να έχει μειωμένη ούρηση, ξηροστομία  και ζαλάδα. Ένα αφυδατωμένο παιδί μπορεί να κλαίει με λίγα ή καθόλου δάκρυα και να παρουσιάζει ασυνήθιστη υπνηλία. Ο θάνατος είναι σπάνιος στην περίπτωση της ιογενούς γαστρεντερίτιδας, ωστόσο μπορεί να επιδεινώσει τυχόν προϋπάρχοντα προβλήματα υγείας.

Πώς εκδηλώνεται

Τα συμπτώματα της ιογενούς γαστρεντερίτιδας  είναι:

1. Υδαρής διάρροια ( αν παρουσιαστεί αιματηρή διάρροια συνήθως υπάρχει πιο σοβαρή λοίμωξη)
2. Κοιλιακός πόνος και κράμπες
3. Ναυτία, εμετός ή και τα δύο
4. Πόνοι στους μύες ή πονοκέφαλος
5. Πυρετός

Όσον αφορά την αντιμετώπισή της, δεν υπάρχει κάποια ειδική ιατρική θεραπεία. Η θεραπεία είναι υποστηρικτική:

1. Αντικατάσταση υγρών και ηλεκτρολυτών που χάνονται από τον εμετό και τη διάρροια
2. Χορήγηση αντιπυρετικών και παυσίπονων

Τα αντιβιοτικά δεν είναι αποτελεσματικά έναντι των ιών.

Πρόγνωση

Για να προλάβετε την εμφάνισή της γαστρεντερίτιδας πρέπει να:

1. Πλύνετε καλά τα χέρια σας και βεβαιωθείτε ότι και τα παιδιά σας κάνουν το ίδιο
2. Χρησιμοποιήστε τα δικά σας προσωπικά αντικείμενα όταν βρίσκεστε εκτός σπιτιού.
3. Αποφύγετε την κοινή χρήση σκευών φαγητού, ποτηριών και πιάτων.
4. Χρησιμοποιήστε ξεχωριστές πετσέτες στο μπάνιο.
5. Αποφύγετε στενή επαφή με πρόσωπο που έχει τον ιό, αν είναι δυνατόν.
6. Πάρτε προφυλάξεις όταν ταξιδεύετε.

Όταν ταξιδεύετε σε άλλες χώρες μπορεί να νοσήσετε από μολυσμένα τρόφιμα ή νερό. Για να ελαχιστοποιήσετε τον κίνδυνο:

1. Πίνετε μόνο εμφιαλωμένο νερό.
2. Αποφύγετε τα παγάκια διότι τα παγάκια μπορεί να γίνουν από μολυσμένο νερό.
3. Χρησιμοποιήστε εμφιαλωμένο νερό για το βούρτσισμα των δοντιών σας.
4. Αποφύγετε την ακατέργαστη (άψητη) τροφή – συμπεριλαμβανομένων φρούτων, ωμών λαχανικών και ότι έχει ετοιμαστεί από ανθρώπινα χέρια.
5. Αποφύγετε ωμό κρέας και ψάρια.
6. Εμβολιαστείτε.