Blog | YourDoc | by Aggelos Klitsas

Η υπέρταση ή αλλιώς υψηλή αρτηριακή πίεση είναι μία χρόνια πάθηση κατά την οποία η πίεση, που ασκεί το αίμα στο εσωτερικό τοίχωμα των μεγάλων αρτηριών του σώματος, είναι αυξημένη σε επίπεδα άνω των φυσιολογικών τιμών.

Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία δεν εμφανίζει πάντα συμπτώματα, περνώντας συχνά απαρατήρητη. Μακροχρόνια ωστόσο μπορεί να προκαλέσει σοβαρές επιπλοκές εάν παραμείνει αρρύθμιστη, συμπεριλαμβανομένων του εγκεφαλικού επεισοδίου και της καρδιακής και νεφρικής ανεπάρκειας.

Υπάρχουν διάφορα αίτια που συνδέονται με την υπέρταση, μεταξύ των οποίων είναι η γήρανση, η διατροφή με αυξημένη περιεκτικότητα σε αλάτι και λίπος, καθώς και παθολογικές καταστάσεις όπως η νεφρική νόσος.

Η διαχείρισή της σε γενικές γραμμές περιλαμβάνει αλλαγές στον τρόπο ζωής, όπως συγκεκριμένες διατροφικές συνήθειες, σωματική άσκηση και έλεγχο του βάρους, ενώ άλλες φορές μπορεί να χρειάζεται και φαρμακευτική αγωγή, ανάλογα με το αίτιο που την προκάλεσε.

Τον χειμώνα

Οι χαμηλές θερμοκρασίες είναι ένας παράγοντας για τον οποίο τα άτομα με υπέρταση θα πρέπει να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή. Εκτός από την έξαρση των ιώσεων, σε περιόδους με χαμηλές θερμοκρασίες προκαλείται και έξαρση της υπέρτασης.

Η πίεση είναι κατά κανόνα υψηλότερη τον χειμώνα και χαμηλότερη το καλοκαίρι και ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι οι χαμηλές θερμοκρασίες προκαλούν συστολή των αιμοφόρων αγγείων.

Εξαιτίας αυτού απαιτείται μεγαλύτερη πίεση για την κυκλοφορία του αίματος μέσα στα αγγεία και τις φλέβες, οπότε και προκύπτει η υπέρταση. Εκτός από το κρύο, αυτό που μπορεί επίσης να επηρεάσει την πίεση κατά τη διάρκεια του χειμώνα είναι η απότομη αλλαγή του καιρού, όπως για παράδειγμα το ξέσπασμα μιας καταιγίδας.

Το σώμα, οπότε και τα αιμοφόρα αγγεία, μπορεί να αντιδράσουν στις απότομες αλλαγές της υγρασίας και της ατμοσφαιρικής πίεσης με τον ίδιο τρόπο που αντιδρούν στο κρύο. Αυτές οι μεταβολές στην πίεση του αίματος που σχετίζονται με τις καιρικές συνθήκες είναι πιο συχνές σε άτομα ηλικίας 65 ετών και πάνω.

Άλλες αιτίες της εποχιακής υπέρτασης (υψηλή αρτηριακή πίεση) περιλαμβάνουν την αύξηση του σωματικού βάρους και τη μειωμένη σωματική δραστηριότητα, που παρατηρείται στους περισσότερους ανθρώπους το χειμώνα.

Πρόληψη

Το άτομο με υπέρταση σε περίοδο με χαμηλές θερμοκρασίες οφείλει να συνεχίσει να παρακολουθεί τις μετρήσεις της αρτηριακής πίεσης και να επικοινωνήσει με τον γιατρό του. Εκείνος μπορεί να συστήσει κάποια αλλαγή στη δοσολογία του φαρμάκου που ενδεχομένως λαμβάνει για την πίεση ή να τον καθοδηγήσει προς μία εναλλακτική φαρμακευτική αγωγή.

People photo created by jcomp – www.freepik.com

Screen-Shot-2019-10-30-at-19.04.40-1024x684.png

Η γρίπη είναι μια οξεία νόσος του αναπνευστικού συστήματος που προκαλείται από διάφορους ιούς, οι οποίοι εισβάλλουν στον οργανισμό μας με την εισπνοή σταγονιδίων που εκπέμπονται με την ομιλία, τον βήχα ή το φτέρνισμα των νοσούντων.

Μεταδίδεται πολύ εύκολα από άτομο σε άτομο και μπορεί να προκαλέσει από ήπια έως και πολύ σοβαρή νόσηση, προσβάλλοντας το ανώτερο ή και το κατώτερο τμήμα του αναπνευστικού συστήματος (μύτη, φάρυγγας, λάρυγγας, βρόγχοι). Παράγοντες όπως ο ψυχρός καιρός και η συγκέντρωση πολλών ατόμων σε κλειστούς χώρους αυξάνουν τη μετάδοση της.

Οι περισσότεροι υγιείς άνθρωποι την ξεπερνούν χωρίς να παρουσιάσουν επιπλοκές, ορισμένοι όμως, όπως άτομα που ανήκουν σε ομάδες υψηλού κινδύνου, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για σοβαρές επιπλοκές από τη γρίπη.

Σε αυτές τις ομάδες ανήκουν και οι άνθρωποι με σακχαρώδη διαβήτη. Η λοίμωξη από τους ιούς της, όπως και από πολλούς άλλους ιούς, δημιουργεί έντονο στρες στο σώμα, το οποίο με τη σειρά του μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένα επίπεδα σακχάρου στο αίμα.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα της γρίπης συνήθως ξεκινούν απότομα και περιλαμβάνουν υψηλό πυρετό, έντονη κόπωση, καταρροή, πονόλαιμο, βήχα (συνήθως ξηρό), πόνους των μυών και των αρθρώσεων και πονοκέφαλο. Τα παιδιά μπορεί να παρουσιάσουν συμπτώματα από το γαστρεντερικό, όπως ναυτία, εμέτους, διάρροια, τα οποία στους ενήλικες είναι πιο σπάνια.

Ξεκινούν από 1 έως 4 ημέρες μετά την προσβολή από τον ιό και διαρκούν από 2 έως 7 ημέρες. Ο βήχας όμως μπορεί να επιμένει για αρκετό χρονικό διάστημα.

Πώς μπορείτε να ξέρετε ότι έχετε γρίπη

Μπορεί να έχετε γρίπη εάν παρουσιάσετε ξαφνικά πυρετό, συμπτώματα από το αναπνευστικό (καταρροή, βήχα), έντονους μυϊκούς πόνους και αυτό συμβαίνει τους χειμερινούς μήνες, κυρίως από τον Δεκέμβριο έως το Μάρτιο. Βέβαια μπορεί να πάθετε γρίπη οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου, αυτό όμως είναι πιο σπάνιο.

Πότε να επικοινωνήσετε με γιατρό

Υπάρχουν κάποια συμπτώματα για τα οποία θα πρέπει άμεσα να επικοινωνήσετε με έναν γιατρό. Σε αυτά περιλαμβάνονται:

ο υψηλός και παρατεινόμενος πυρετός,
η δύσπνοια,
ο πόνος ή αίσθημα πίεσης στο στήθος,
τα λιποθυμικά επεισόδια,
η περίεργη υπνηλία και η σύγχυση,
οι πολλοί ή παρατεινόμενοι έμετοι,
και η ύπαρξη πύον στις αμυγδαλές με υψηλό πυρετό που δεν υποχωρεί εύκολα.

Σε ό,τι αφορά τον διαβήτη είναι σημαντικό να επικοινωνήσετε με τον ειδικό όταν οι τιμές του σακχάρου, παρά τις προσπάθειες, παραμένουν περισσότερο από 2-3 ημέρες μεγαλύτερες 200mg/dl. Τέλος, θα πρέπει να αναζητήσετε ιατρική συμβουλή όταν εκδηλώνονται συμπτώματα από τον διαβήτη όπως πολυουρία – πολυδιψία και έντονη κόπωση.

Τι πρέπει να κάνετε εάν αρρωστήσετε

Η τήρηση βασικών κανόνων υγιεινής είναι ένας αρκετά αποτελεσματικός τρόπος για να προστατευτούμε από την γρίπη. Για το λόγο αυτό:

αποφύγετε στενή επαφή με άλλα άτομα,
αποφύγετε να έρχεστε σε επαφή με άτομα που είναι άρρωστα,
κρατήστε απόσταση από τους άλλους όταν είστε εσείς άρρωστοι για να τους προφυλάξετε και να μην αρρωστήσουν,
μείνετε στο σπίτι σας όταν είστε άρρωστοι,
καλύψτε με χαρτομάντιλο το στόμα και τη μύτη σας όταν βήχετε ή φταρνίζεστε,
πλένετε συχνά τα χέρια σας για να μειωθεί η διασπορά των ιών
και αποφύγετε να πιάνετε τα μάτια σας, τη μύτη σας ή το στόμα σας.

Αντιμετώπιση

Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ιώσεις, έτσι και η γρίπη συνήθως «κάνει τον κύκλο της». Χρειάζεται ξεκούραση, πολλά υγρά και αποφυγή του καπνίσματος.

Σε ό,τι αφορά τη λήψη φαρμάκων είναι σημαντικό να συμβουλεύεστε έναν ειδικό πριν από τη λήψη. Τα αντιβιοτικά δεν έχουν καμία θέση στην θεραπεία της γρίπης διότι δεν καταπολεμούν τους ιούς.

Όσοι άνθρωποι θεραπεύονται με ινσουλίνη πρέπει να μετρούν το σάκχαρο τους κάθε 3-4 ώρες, ιδίως αν έχουν υψηλό πυρετό. Θα πρέπει να προσπαθούν να διατηρούν το σάκχαρο τους σε τιμές μικρότερες του 200 η καλύτερα του 180mg/dl, αλλά και να αποφεύγουν τις υπογλυκαιμίες.

Όσοι θεραπεύονται με δισκία είναι χρήσιμο να παρακολουθούν τα μεταγευματικά τους επίπεδα σακχάρου (2 ώρες μετά τα κύρια γεύματα), τα οποία θα πρέπει να είναι μικρότερα του 180mg/dl. Σημαντικό είναι επίσης, παρά την πιθανή ανορεξία, να μην παραλείπονται γεύματα και άφθονη λήψη πάσης φύσεως υγρών (με προσοχή για όσα ανεβάζουν το σάκχαρο).

People photo created by freepik – www.freepik.com

Screen-Shot-2019-07-15-at-20.51.18-1024x682.png

Η αρτηριακή υπέρταση ορίζεται ως η αύξηση της πίεσης του αίματος που κυκλοφορεί στις αρτηρίες σε επίπεδα που μακροχρόνια συνεπάγονται αύξηση του κινδύνου ασθένειας και θανάτου από καρδιαγγειακά νοσήματα.

Τα όρια της αρτηριακής πίεσης που διακρίνουν τα φυσιολογικά από τα υπερτασικά άτομα είναι εκείνα κάτω από τα οποία η ελάττωση της αρτηριακής πίεσης με θεραπευτική παρέμβαση εξουδετερώνει τον κίνδυνο.

Η μακροχρόνια αρτηριακή υπέρταση προκαλεί αρτηριοσκλήρυνση με αποτέλεσμα τη στένωση ή απόφραξη των αρτηριών και μειωμένη αιμάτωση σημαντικών οργάνων που μπορεί να οδηγήσει σε ισχαιμία της καρδιάς (στηθάγχη, έμφραγμα ή στεφανιαία νόσος), του εγκεφάλου (εγκεφαλικό επεισόδιο) ή σε νεφρική βλάβη.

Η αυξημένη πίεση αναγκάζει την καρδιά να δουλεύει πιο σκληρά για να προωθηθεί το αίμα σε όλα τα όργανα του σώματος. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πάχυνση των τοιχωμάτων της (υπερτροφία) και σταδιακά, όσο η αρτηριακή πίεση παραμένει υψηλή, μπορεί να προκαλέσει καρδιακή ανεπάρκεια – η κατάσταση όπου η καρδιά δυσκολεύεται να στείλει αρκετό αίμα στα όργανα του σώματος.

Αυξημένη πίεση δε σημαίνει ότι υπάρχει άμεσος κίνδυνος εγκεφαλικού επεισοδίου. Οι δυσμενείς επιδράσεις της πίεσης είναι μακροχρόνιες, όπως περίπου και εκείνες του καπνίσματος.

Είναι σημαντικό να μη δημιουργείται πανικός εάν βρεθεί αυξημένη πίεση. Συνήθως είναι παροδική και πολλές φορές μπορεί να οφείλεται σε κάποιο άλλο πρόβλημα. Η επανάληψη της μέτρησης λίγο αργότερα θα δείξει αν αυτή επιμένει, όπου στην περίπτωση αυτή είναι απαραίτητη η συμβουλή του γιατρού.

Διατροφή

Το κάλιο είναι μία από τις ουσίες που μπορούν να βοηθήσουν στην περίπτωση της αρτηριακής πίεσης. Επειδή όμως δεν αποθηκεύεται στον οργανισμό, είναι απαραίτητη η καθημερινή του πρόσληψη από φρούτα και λαχανικά, όπως καρπούζι, πεπόνι, πορτοκάλι, μπανάνα κλπ.

Το σκόρδο επίσης μπορεί να συμβάλει θετικά στην πίεση καθώς μπορεί να εξομαλύνει τη λειτουργία των αιμοφόρων αγγείων, ωστόσο για να είναι αποτελεσματικό θα πρέπει να καταναλώνεται σε πολλές σκελίδες (6-8) την ημέρα.

Αντίθετα, όσο μειωμένη είναι η πρόσληψη νατρίου (από αλάτι) τόσο καλύτερα μπορεί να είναι τα αποτελέσματα. Το νάτριο που προσλαμβάνει κανείς πρέπει να είναι λιγότερο από 3,8 γραμμάρια την ημέρα.

Επιπλέον παράγοντες, των οποίων η μείωση μπορεί να συμβάλλει θετικά στη μείωση της αρτηριακής πίεσης, είναι οι υδατάνθρακες (ζυμαρικά, όσπρια, ζάχαρη) καθώς και τα κορεσμένα λιπαρά.

Άσκηση

Τριάντα λεπτά αερόβιας άσκησης την ημέρα, 4-5 φορές την εβδομάδα προτείνονται για τη ρύθμιση της αρτηριακής υπέρτασης. Η άσκηση αυτή μπορεί να είναι περίπατος, γρήγορο βάδισμα ή ελαφρύ τρέξιμο σε άτομα που έχουν τη δυνατότητα.

Ο πυρετός αποτελεί ένα από τα πιο συνηθισμένα ιατρικά συμπτώματα. Χαρακτηρίζεται από αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος πάνω από το φυσιολογικό εύρος των 36,5-37,5 βαθμών Κελσίου, η οποία προκαλείται εξαιτίας διαφόρων παραγόντων. Ο πυρετός υποστηρίζεται ότι χρησιμεύει ως αμυντικός μηχανισμός καθώς η ανοσολογική απάντηση του οργανισμού μπορεί να γίνει πιο ισχυρή υπό υψηλές θερμοκρασίες.

Η θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος ελέγχεται από τον υποθάλαμο του εγκεφάλου στον οποίο βρίσκονται τα θερμορυθμιστικά κέντρα. Το θερμορυθμιστικό κέντρο στο φυσιολογικό άτομο διατηρεί τη θερμοκρασία του σώματος σταθερή παρά τις περιβαλλοντικές αλλαγές, διότι εξισορροπεί τις διαταραχές θερμοκρασίας που μπορεί να προκύψουν από την μεταβολική δραστηριότητα του σώματος και τη διακύμανση της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος.

Καθώς αυξάνεται η θερμοκρασία του σώματος, το άτομο σε γενικές γραμμές αισθάνεται πως κρυώνει, παρά την αύξησή της. Όταν η θερμοκρασία του σώματος ανέλθει στο νέο σημείο ρύθμισης της θερμοκρασίας, το άτομο ζεσταίνεται. Η ταχεία μείωση της θερμοκρασίας μπορεί να συνοδεύεται από εφίδρωση και αίσθημα ζέστης.

Η αύξησή της σε επίπεδα ανώτερα του φυσιολογικού είναι πάντα παθολογικό φαινόμενο και οφείλεται είτε σε αδυναμία του σώματος να αποβάλει την πλεονάζουσα θερμότητα λόγω ανεπάρκειας των ομοιοστατικών του μηχανισμών, είτε σε άνοδο του υποθαλαμικού σημείου ρύθμισης, βάσει του οποίου κινητοποιούνται οι ομοιοστατικοί μηχανισμοί λόγω ιατρικού νοσήματος.

Διαχείριση του πυρετού

Η αντιμετώπιση του πυρετού δεν είναι πάντα απαραίτητη. Οι περισσότεροι άνθρωποι αναρρώνουν χωρίς ειδική ιατρική φροντίδα. Παρόλο που είναι δυσάρεστος, ο πυρετός σπάνια αυξάνεται σε επικίνδυνο επίπεδο, ακόμα κι όταν δεν αντιμετωπίζεται. Γενικά δεν προκύπτει βλάβη στον εγκέφαλο μέχρι η θερμοκρασία να φτάσει τους 42 βαθμούς Κελσίου και είναι σπάνιο για έναν πυρετό που δεν αντιμετωπίζεται να υπερβεί τους 40.6 βαθμούς.

Σε γενικές γραμμές πάντως τα χλιαρά μπάνια, τα ψυχρά επιθέματα και τα αντιπυρετικά ελέγχουν τον πυρετό. Κατά την διάρκεια συνιστάται μάλιστα αποφυγή υπερκόπωσης, αποφυγή ενεργητικού και παθητικού καπνίσματος, ελαφρά διατροφή και άφθονη κατανάλωση υγρών, καθώς και αποφυγή φαρμάκων που καταστέλλουν τον βήχα.

Σημειώνεται ότι οι έγκυες, οι θηλάζουσες, τα παιδιά και οι έφηβοι δεν πρέπει να λαμβάνουν ως αντιπυρετικό την ασπιρίνη για τον έλεγχό του.

Πότε πρέπει να απευθυνθούμε στον γιατρό

Ένας ενήλικος πρέπει να ζητά συμβουλή από τον γιατρό όταν:

η θερμοκρασία του σώματος ξεπερνά τους 39 βαθμούς Κελσίου,
όταν η θερμοκρασία σώματος είναι 39 βαθμούς Κελσίου ή ψηλότερη για περισσότερο από 3 μέρες και
όταν συνυπάρχουν συμπτώματα όπως: δυνατός πονοκέφαλος, ασυνήθιστο δερματικό εξάνθημα, δυσκαμψία ή πόνος στον αυχένα, σύγχυση, επαναλαμβανόμενος εμετός, δυσκολίες αναπνοής ή πόνος στο στήθος, πόνος στην κοιλιά ή πόνος κατά τη διούρηση, παρουσία αίματος στα κόπρανα.

Hand photo created by freepik – www.freepik.com

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι ένα χρόνιο μεταβολικό νόσημα το οποίο χαρακτηρίζεται από υψηλές τιμές γλυκόζης στο αίμα (το απλό σάκχαρο που δίνει ενέργεια στα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού). Αναπτύσσεται όταν ο οργανισμός δεν παράγει ή δεν χρησιμοποιεί αποτελεσματικά μια ορμόνη που ονομάζεται ινσουλίνη, η οποία βοηθά στην απομάκρυνση του πλεονάσματος γλυκόζης από το αίμα.

Η διαχείριση της νόσου είναι πολύπλοκη και εξαρτάται από τη ρύθμιση των επιπέδων του σακχάρου στο αίμα, τα οποία μπορούν να επηρεαστούν από πολλούς παράγοντες. Οποιαδήποτε αρρώστια (πυρετός, διάρροιες, εμετοί) ακόμα και το απλό κρυολόγημα μπορεί να προκαλέσει αύξηση του σακχάρου στο αίμα. Αυτό συμβαίνει γιατί σε κάθε οξεία κατάσταση παράγονται στον οργανισμό ορμόνες, που εμποδίζουν τη δράση της ινσουλίνης.

Οι καταστάσεις αυτές μπορούν να οδηγήσουν σε κετοξέωση (απότομη απορρύθμιση του σακχάρου και συσσώρευση στον οργανισμό κετονικών) και υπερωσμωτική κατάσταση (αύξηση των επιπέδων σακχάρου, πολυουρία και αφυδάτωση).

Η λοίμωξη οποιασδήποτε αιτιολογίας απορρυθμίζει το σάκχαρο ακόμα και πριν την εμφάνισή της. Όταν υπάρχει πυρετός πάνω από 38 βαθμούς, οι ημερήσιες ανάγκες σε ινσουλίνη είναι δυνατόν να αυξηθούν μέχρι και 50%. Οι συνηθέστερες λοιμώξεις στα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη είναι:

– Αναπνευστικές λοιμώξεις
– Λοιμώξεις γεννητικών οργάνων
– Λοιμώξεις δέρματος και μαλακών μορίων
– Λοιμώξεις κάτω άκρων (διαβητικό πόδι)
– Μυκητιασικές λοιμώξεις
– Ουρολοιμώξεις

Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται η γαστρεντερίτιδα γιατί πιθανόν να υποκρύπτει διαβητική κετοξέωση. Αυτή εκδηλώνεται με εμετό, ανεβασμένο σάκχαρο και κετόνες στο αίμα ή στα ούρα.

Οδηγίες

Όταν το άτομο με διαβήτη αρρωσταίνει για οποιοδήποτε λόγο είναι σημαντικό να αντιμετωπίζεται άμεσα το υποκείμενο νόσημα, να κάνει τις μετρήσεις του σακχάρου σε συχνά χρονικά διαστήματα, να πίνει άφθονο νερό και να ξεκουράζεται.

Όσον αφορά τα ινσουλινοθεραπευόμενα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη θα πρέπει:

– Να γνωρίζουν ότι μπορεί να χρειαστεί να αυξήσουν τις δόσεις ινσουλίνης.
– Να κάνουν μετρήσεις σακχάρου τουλάχιστον 4 φορές την ημέρα.
– Να ελέγχουν τα ούρα για οξόνη ή το αίμα για κετόνες και σε περίπτωση υψηλών τιμών να επικοινωνούν αμέσως με τον γιατρό.
– Να κάνουν επιπλέον της συνηθισμένης δόσης, ταχείας δράσης ινσουλίνη (4-6 μονάδες κάθε 6 ώρες ή σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού) στην περίπτωση που το σάκχαρο είναι πάνω από 200 mg% και έχουν οξόνη στα ούρα.
– Να συνεχίζουν στη συνηθισμένη ποσότητα τροφής σε κανονικά χρονικά διαστήματα, ακόμα και σε υγρή μορφή (τσάι με ζάχαρη ή άλλα ροφήματα με ζάχαρη) σε περίπτωση που δεν μπορούνε να φάνε. Συνιστάται ιδιαίτερα η σούπα με αλάτι καθώς χρειάζεται για να αντικαταστήσει την απώλεια νερού από τους εμετούς και τη διάρροια ή τους ιδρώτες που δημιουργούνται όταν πέφτει ο υψηλός πυρετός.

Όσο για τα άτομα με διαβήτη που θεραπεύονται με δισκία ή μόνο δίαιτα χρειάζεται:

– Να πίνουν πολλά υγρά για να αποφύγουν την αφυδάτωση.
– Να ελέγχουν συχνά το σάκχαρο κατά τη διάρκεια του 24ώρου.
– Να συνεχίσουν την ίδια αγωγή αν το σάκχαρο είναι κάτω από 300 mg%.
– Αν το σάκχαρο είναι πάνω από 300 mg% και υπάρχουν συμπτώματα δίψας, πολυουρίας, αδυναμίας, πρέπει να επικοινωνήσουν με τον γιατρό τους διότι μπορεί να χρειαστούν χορήγηση υγρών και ινσουλίνης ενδοφλεβίως για λίγες μέρες.

Water photo created by freepik – www.freepik.com

Screen-Shot-2019-10-14-at-17.51.16-1024x683.png

Ο επιπολασμός της παχυσαρκίας στις μέρες μας έχει αυξηθεί σε σημαντικό βαθμό, τόσο στα παιδιά και στους έφηβους όσο και στους ενήλικες. Τα διατροφικά πρότυπα του γενικού πληθυσμού επιδεινώνονται με αποτέλεσμα να προκαλούνται βλαβερές συνέπειες στον οργανισμό.

Η πρόσληψη μεγαλύτερης ποσότητας ενέργειας μέσω των τροφίμων σε σχέση με αυτή που καταναλώνουμε, μπορεί μακροπρόθεσμα να οδηγήσει σε σοβαρά νοσήματα όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση, η οστεοπόρωση, η υπνική άπνοια κ.λπ.

Ως αποτέλεσμα πολλοί στρέφονται σε δίαιτες αμφιβόλου ποιότητας με την πεποίθηση ότι θα χάσουν γρήγορα το περιττό σωματικό βάρος και θα αποκαταστήσουν τα διατροφικά λάθη. Σπάνια όμως είναι αποτελεσματικές οι δίαιτες στη μακροχρόνια διατήρηση του χαμηλού σωματικού βάρους, ενώ επιπλέον εκείνες για την ταχεία απώλειά του μπορεί να προκαλέσουν και σημαντικές παθολογικές επιπλοκές.

Αν και υπάρχουν γενικές διατροφικές συνήθειες που θεωρούνται κατάλληλες, είναι σημαντικό αυτές που ακολουθεί ο καθένας να είναι εξατομικευμένες. Επιπλέον, η προσπάθεια αδυνατίσματος δεν πρέπει σταματά με την επίτευξη του επιθυμητού βάρους, διότι το στάδιο της συντήρησης αποτελεί βασικό κομμάτι μιας θεραπείας.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο έλεγχος της παχυσαρκίας δεν είναι ένα απλό μαθηματικό πρόβλημα, όπου ελέγχεται το ισοζύγιο μεταξύ προσλαμβανομένων και καταναλισκομένων θερμίδων, αλλά ένα σύνθετο ιατρικό πρόβλημα. Τα αίτια της είναι πολύπλοκα και όχι απλά θέμα αυτοελέγχου και προσωπικής θέλησης. Γι’ αυτό και θα πρέπει να ασχολείται με αυτό ομάδα ειδικών.

Όσον αφορά τους γενικούς υγιεινούς κανόνες για τη διατήρηση του φυσιολογικού σωματικού βάρους, ένα σχετικό πλάνο έχει ως εξής:

Τρία κύρια γεύματα σε καθημερινή βάση, καθώς και λαχανικά ή φρούτα στις περιπτώσεις που πεινάτε ενδιαμέσως.
Πρωινό γεύμα κάθε μέρα.
Περιορισμός στην κατανάλωση άλατος και κρέατος.
Προτιμείστε το κοτόπουλο από το κόκκινο κρέας ή το ψάρι γενικότερα από το κρέας.
Σημαντική η κατανάλωση τουλάχιστον 4 φρούτων φρέσκων φρούτων εποχής και πράσινων λαχανικών σε καθημερινή βάση.
Αποφύγετε την κατάχρηση αλκοόλ, τα ζαχαρούχα αναψυκτικά, το βούτυρο, τα τηγανητά και τις τροφές με υψηλή περιεκτικότητα σε θερμίδες.
Καταναλώνετε καθημερινώς δύο τρία ποτήρια άπαχο γάλα ή την ανάλογη ποσότητα σε άπαχο γιαούρτι χωρίς γλυκαντικά ή άλλα πρόσθετα.
Μικρότερη ποσότητα φαγητού εφόσον αντιλαμβάνεστε ότι γευματίσατε επαρκώς.
Αποφύγετε να τρώτε το φαγητό όρθιοι η παράλληλα με άλλες δραστηριότητες, όπως διάβασμα ή τηλεθέαση.
Το τελευταίο γεύμα της ημέρας να είναι μακράν του ύπνου και όχι μετά τις 20:00.
Περπατάτε καθημερινώς τουλάχιστον επί τριάντα λεπτά με μέτρια ένταση.

Σημειώνεται ότι το ιδανικό βάρος θα καθοριστεί από την ετήσια προληπτική ιατρική εξέταση, όπου δίνονται και συμπληρωματικές οδηγίες ή τροποποιήσεις στα προαναφερθέντα.

Background photo created by schantalao – www.freepik.com

Καθώς διανύουμε τη φθινοπωρινή περίοδο και εν συνεχεία οδεύουμε προς τη χειμερινή, τείνουν να κάνουν την εμφάνισή τους μια σειρά από «εποχιακές» ιώσεις, όπως είναι η γρίπη, το κρυολόγημα και το συνάχι.

Αυτό συμβαίνει διότι με την πτώση της θερμοκρασίας δημιουργούνται συνθήκες που είναι ιδανικές για την εξάπλωση των ιών, πολλοί από τους οποίους κάνουν την εμφάνισή τους πιο συχνά κατά τις περιόδους κρύου ή υγρασίας. Από την μία οι χώροι όπου πολλοί συνωστίζονται και έρχονται σε κοντινή επαφή μεταξύ τους (π.χ. σε σχολεία ή στα μέσα μεταφοράς), κλείνουν και δεν αερίζονται, γεγονός που ευνοεί τη μετάδοση, ενώ από την άλλη οι ίδιες οι άμυνες του οργανισμού με το ψύχος μεταβάλλονται. Ειδικά στο τελευταίο, η έλλειψη ύπνου και η κακή διατροφή λειτουργούν ως επιβαρυντικός παράγοντας, καθώς έχουν συσχετισθεί με υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης της λοίμωξης.

Η μετάδοση των ιώσεων γίνεται με την εισπνοή σταγονιδίων από το βήχα και το φτάρνισμα μολυσμένων ατόμων, καθώς και από την άμεση επαφή μέσω χεριών ή αντικειμένων που πρόσφατα έχουν μολυνθεί από εκκρίσεις της μύτης ή του φάρυγγα ασθενών.

Συμπτώματα

Τα περισσότερα συμπτώματα είναι άτυπα και γενικά αφορούν το αναπνευστικό σύστημα. Σε αυτά περιλαμβάνονται ο βήχας (ξηρός ή με εκκρίσεις), ο πονόλαιμος, η καταρροή, η αλλαγή φωνής, η κούραση, οι μυϊκοί πόνοι, ο πονοκέφαλος και ο πυρετός.

Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων τα συμπτώματα υποχωρούν σε λίγες ημέρες, ωστόσο η ανάρρωση δε σημαίνει ότι κάποιος δε θα αρρωστήσει ξανά μέσα στην ίδια περίοδο. Αυτό ισχύει κυρίως για το κοινό κρυολόγημα, το οποίο δεν είναι μια αρρώστια που οφείλεται σε μία και μοναδική αιτία, αλλά σε μια σειρά φλεγμονών που έχουν να κάνουν με εκατοντάδες διαφορετικούς ιούς.

Αντιμετώπιση

Η αντιμετώπιση των ιώσεων περιλαμβάνει μέτρα όπως:

– Επαρκής ξεκούραση
– Λήψη υγρών για τη διατήρηση της ενυδάτωσης
– Διατροφή με φρούτα, λαχανικά και χυμούς
– Διακοπή του καπνίσματος
– Παροχή ανακούφισης από τον πόνο, τον πυρετό, κ.λπ.

Τα μέτρα αυτά λειτουργούν υποβοηθητικά για τον οργανισμό προκειμένου το ανοσοποιητικό σύστημα να μπορέσει να δράσει και να απομονώσει το αίτιο.

Σε ό,τι αφορά τη φαρμακευτική αγωγή είναι σημαντικό πρώτα να γίνεται κλινική εξέταση του ατόμου, διότι η κατάστασή του μπορεί να επιβάλλει θεραπεία πέραν των φαρμάκων που περιορίζουν τα συμπτώματα (π.χ. αντιβηχικά ή αντιπυρετικά), όπως στην περίπτωση της ιγμορίτιδας, της πνευμονίας, κ.λπ.

Σημαντικό είναι επίσης να μην λαμβάνονται αντιβιοτικά χωρίς τη συμβουλή ειδικού, διότι τα φάρμακα αυτά είναι φτιαγμένα να σκοτώνουν μικρόβια και όχι ιούς. Η χορήγησή τους ούτε αλλάζει την πορεία της ίωσης ούτε προφυλάσσει. Αντιθέτως κάνει ζημιά σκοτώνοντας τα φιλικά μικρόβια που έχουμε στον οργανισμό μας, τα οποία ανταγωνίζονται τα μικρόβια «εισβολείς» και μας προστατεύουν.

Πρόληψη

Η πρόληψη των ιογενών λοιμώξεων επιτυγχάνεται μόνο με την εμπόδιση της εξάπλωσής τους. Στα απαραίτητα μέτρα περιλαμβάνονται:

– Το πλύσιμο των χεριών, χωρίς όμως την καθημερινή χρήση αντισηπτικών σαπουνιών.
– Η κάλυψη του στόματος όταν κάποιος βήχει με τον αγκώνα ή με χαρτομάντιλο.
– Ο τακτικός αερισμός κλειστών χώρων και η αποφυγή των κλειστών ή μη καλά αεριζόμενων κατά την περίοδο έξαρσης των λοιμώξεων, ειδικά από άτομα υψηλού κινδύνου.
– Η καλή φυσική κατάσταση που επιτυγχάνεται με τη σωστή και ισορροπημένη διατροφή, με την ξεκούραση, καθώς και με την αποφυγή στρες, καπνίσματος και κατάχρησης αλκοόλ.
– Ο έγκαιρος αντιγριπικός εμβολιασμός, ειδικά για τις ομάδες υψηλού κινδύνου.

Η σημαντικότητα των εμβολιασμών σήμερα γίνεται όλο και πιο εμφανής. Χαρακτηριστική είναι η περσινή επιδημία ιλαράς αλλά και η σταθερή αύξηση στα περιστατικά ηπατίτιδας Α, ενώ και η γρίπη με τη σειρά της οδηγεί σε ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες.

Έμφαση θα πρέπει να δώσουν τα άτομα στην τρίτη ηλικία, καθώς το αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα καθιστά αρκετούς ασθενείς πιο ευάλωτους στις λοιμώξεις. Για κάποια νοσήματα μπορεί να μην χρειάζεται εμβολιασμός, για άλλα όμως μπορεί να χρειάζονται ενισχυτικές δόσεις.

Εμβόλιο της γρίπης

Τα στελέχη του ιού της γρίπης μεταλλάσσονται κάθε χρόνο. Καθώς το εμβόλιο χορηγείται πριν από την έναρξη της εποχής της γρίπης, οι επιστήμονες προβλέπουν εκ των προτέρων μέσα από επιδημιολογικά στοιχεία ποια στελέχη θα κυκλοφορήσουν αρκετούς μήνες αργότερα.

Το τριδύναμο εμβόλιο της γρίπης μάς προστατεύει από δύο στελέχη Α και ένα στέλεχος Β. Το τετραδύναμο εμβόλιο, αντίστοιχα, προστατεύει από δύο στελέχη Α και δύο στελέχη Β. Το τετραδύναμο εμβόλιο είναι προτιμότερο για τους ηλικιωμένους, καθώς προσφέρει προστασία από περισσότερα στελέχη του ιού.

Οι επιπλοκές της γρίπης, μεταξύ των οποίων και η πνευμονία, μπορεί να είναι αρκετά σοβαρές, ενώ ευθύνεται ακόμη και για πολλούς θανάτους. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τους διαβητικούς, αυτούς που λαμβάνουν ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, καθώς και τους ασθενείς που πάσχουν από νεφρικές, καρδιακές και πνευμονικές νόσους.

Εμβόλιο MMR (ιλαρά, ερυθρά, παρωτίτιδα)

Η ιλαρά πριν από μερικά χρόνια είχε εξαλειφθεί εντελώς από τη χώρα μας, αλλά και αρκετές άλλες χώρες παγκοσμίως. Πέρσι, ωστόσο, ως αποτέλεσμα των χαμηλών ποσοστών εμβολιασμού παρουσιάστηκαν ξανά περιστατικά της νόσου.

Η ιλαρά μπορεί να προκαλέσει πυρετό, βήχα, καταρροή και ένα χαρακτηριστικό εξάνθημα με μικρά ερυθρά επάρματα. Ο ιός είναι ιδιαίτερα λοιμώδης, μπορεί όμως να προληφθεί αποτελεσματικά με τον εμβολιασμό.

Σύμφωνα με τις ισχύουσες οδηγίες, το εμβόλιο της ιλαράς πρέπει να χορηγείται σε όλους όσους έχουν γεννηθεί μετά το 1957, εκτός αν υπάρχουν ιατρικά αρχεία που δείχνουν ότι έχουν λάβει επαρκείς δόσεις του εμβολίου στο παρελθόν ή έχουν νοσήσει από ιλαρά.

Τα άτομα που έχουν γεννηθεί πριν το 1957, θεωρείται ότι έχουν νοσήσει από ιλαρά, καθώς η νόσος ήταν ιδιαίτερα κοινή εκείνη την περίοδο. Αν και υπάρχουν εξετάσεις αίματος για να διαπιστωθεί αν κάποιος έχει ανοσία, οι περισσότεροι γιατροί απλά χορηγούν το εμβόλιο αν υπάρχει αμφιβολία σχετικά με την κατάσταση της ανοσίας.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί στο ιστορικό του ασθενούς να υπάρχει εμβολιασμός για την ιλαρά, ωστόσο μπορεί να έχει χορηγηθεί μία αρχική ασθενής μορφή του εμβολίου ή μπορεί να χορηγήθηκε μία δόση ενώ ο ασθενής έπρεπε να κάνει δύο. Οι ασθενείς αυτοί δεν είναι προστατευμένοι από την ιλαρά και επομένως πρέπει να ρωτήσουν τον γιατρό τους αν πρέπει να κάνουν ενισχυτική δόση του εμβολίου, ιδιαίτερα αν ζουν σε περιοχές με επιδημία της νόσου.

Εμβόλιο Ηπατίτιδας Α

Η ηπατίτιδα Α είναι μία ιογενής λοίμωξη που προκαλεί φλεγμονή και βλάβες στο ήπαρ. Τα συμπτώματά της περιλαμβάνουν αίσθημα κόπωσης, πυρετό, ναυτία και ίκτερο.

Τα περιστατικά της ηπατίτιδας Α παρουσιάζουν αύξηση τα τελευταία χρόνια, ενώ εμφανίζονται και σποραδικές επιδημίες.

Το εμβόλιο για τη νόσο είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό, ωστόσο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1994, επομένως αρκετοί ηλικιωμένοι δεν το έχουν κάνει. Σύμφωνα με τις παρούσες οδηγίες, μόνο όσοι ανήκουν σε ομάδες υψηλού κινδύνου πρέπει να κάνουν το εμβόλιο αυτό. Σε αυτούς περιλαμβάνονται αυτοί που ταξιδεύουν σε χώρες με μολυσμένο νερό ή τρόφιμα, όσοι έρχονται σε επαφή με ασθενείς ή ζουν σε γηροκομεία και τα άτομα που μοιράζονται σύριγγες.

Εμβόλιο του Έρπητα Ζωστήρα

Ο έρπης ζωστήρ προκαλείται από τον ιό της ανεμευλογιάς-έρπητα ζωστήρα, δηλαδή τον ιό που ευθύνεται για την ανεμευλογιά. Αν και ο έρπης ζωστήρ έχει γενικά μικρή διάρκεια, ο νευρικός πόνος που προκαλεί μπορεί να παραμείνει για χρόνια ή να παρουσιάσει υποτροπές.

Σήμερα υπάρχουν δύο εμβόλια για τον έρπητα ζωστήρα, όπου ο επιβλέπον ιατρός θα συστήσει την καταλληλότερη επιλογή.

Εμβόλιο του Τετάνου

Ο τέτανος προκαλείται από βακτήριο, το οποίο βρίσκεται στο χώμα. Όταν το βακτήριο εισέλθει στον οργανισμό, παράγει μία τοξίνη που προκαλεί βλάβες στο νευρικό σύστημα και τάση των μυών.

Τυπικά πρέπει να χορηγείται μία ενισχυτική δόση για το εμβόλιο του τετάνου κάθε 5-10 χρόνια, αν ωστόσο προέκυψε στο άτομο κάποιο ατύχημα και υπάρχει κίνδυνος να μόλυνσης, τότε πρέπει το εμβόλιο να γίνει άμεσα.

Εμβόλιο του Πνευμονιοκόκκου

Η πνευμονία είναι ένα επικίνδυνο νόσημα στην τρίτη ηλικία. Αν και τυπικά προκαλεί πυρετό, δύσπνοια ή βήχα, σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να προκαλέσει σύγχυση ή πόνο κατά την αναπνοή.

Σύμφωνα με τις οδηγίες, στους ηλικιωμένους άνω των 65 πρέπει να χορηγείται αρχικά μία δόση του PCV13 και στη συνέχεια μία δόση του PPSV23 έξι έως 12 μήνες αργότερα. Σε όσους ηλικιωμένους έχουν κάνει ήδη το PPSV23, πρέπει να χορηγείται το PCV13 ένα χρόνο αργότερα. Αν το εμβόλιο PCV13 έγινε πριν την ηλικία των 65, τότε δεν χρειάζεται άλλη δόση.

Με πληροφορίες από: pathologia.eu
Kids photo created by freepik – www.freepik.com

Screen-Shot-2019-09-30-at-20.15.34-1024x684.png

Το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο είναι μια κατάσταση που συμβαίνει όταν η ροή του αίματος στον εγκέφαλο ελαττώνεται σημαντικά ή διακόπτεται απότομα. Τα εγκεφαλικά κύτταρα, που βρίσκονται στο σημείο όπου δεν κυκλοφορεί το αίμα, πεθαίνουν λόγω έλλειψης οξυγόνου.

Ένα αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο μπορεί να είναι ελαφρύ ή πολύ σοβαρό και συνεπώς τα αποτελέσματά του μπορεί να είναι προσωρινά ή μόνιμα.

Υπάρχουν επίσης δύο κύριοι τύποι: το ισχαιμικό και το αιμορραγικό. Αν συμβεί λόγω αιμορραγίας, τότε κάνουμε λόγο για αιμορραγικό εγκεφαλικό επεισόδιο. Αν οφείλεται σε απόφραξη ενός αγγείου, τότε ονομάζεται ισχαιμικό. Σε κάθε περίπτωση η αντιμετώπισή του γίνεται στο νοσοκομείο.

Πώς εκδηλώνεται

Το ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο εκδηλώνεται με απότομη έναρξη ενός ή περισσοτέρων συμπτωμάτων:

Αδυναμία στα χέρια ή τα πόδια
Μούδιασμα στα χέρια ή τα πόδια
Δυσκολία στην ομιλία
Δυσκολία στο περπάτημα (αστάθεια βάδισης)
Ίλιγγος και ζάλη
Ελάττωση της όρασης ή διπλωπία
Πονοκέφαλος και εμετός
Σε μεγάλα εγκεφαλικά επεισόδια, ο ασθενής χάνει τις αισθήσεις του και πέφτει σε κώμα.

Σημειωτέον ότι κάθε ένα από αυτά τα συμπτώματα μπορεί να οφείλεται και σε άλλες νευρολογικές καταστάσεις. Η απότομη έναρξη είναι εκείνη που «δείχνει» προς ένα αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.

Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο από εγκεφαλικό

Το εγκεφαλικό μπορεί να προκληθεί στον καθένα. Υπάρχουν παράγοντες κινδύνου που δεν μπορούν να τροποποιηθούν, πολλοί όμως μπορούν να βελτιωθούν με την σωστή διατροφή και φροντίδα. Μερικοί εξ αυτών είναι:

Ηλικία: Ο κίνδυνος αυξάνεται σε άτομα άνω των 55 ετών
Φύλο: Οι άντρες έχουν περισσότερες πιθανότητες για εγκεφαλικό επεισόδιο και ακόμη περισσότερο οι διαζευγμένοι
Οικογενειακό ιστορικό εγκεφαλικού
Παρελθόν με εγκεφαλικό ή παροδικό ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο
Αυξημένη αρτηριακή πίεση
Αυξημένη χοληστερόλη
Υπερβολικό βάρος και παχυσαρκία
Σακχαρώδης Διαβήτης
Κάπνισμα
Αυξημένα επίπεδα ομοσυστείνης (αμινοξύ στο αίμα)

Αντιμετώπιση

Η αντιμετώπιση του οξέως εγκεφαλικού περιλαμβάνει τη γρήγορη μεταφορά του ασθενούς σε εξειδικευμένο κέντρο, την έγκαιρη παρακολούθηση ζωτικών σημείων και την έγκαιρη θρομβόλυση, εφόσον είναι εκτικό, για τη διάλυση του θρόμβου που περιορίζει τη ροή του αίματος στο αγγείο.

Μετά τις πρώτες 48 ώρες, και αφού έχει σταθεροποιηθεί ο ασθενής, αρχίζει πρόγραμμα παθητικής κινητοποίησης από φυσιοθεραπευτές, εργοθεραπευτές και λογοθεραπευτές όπου υπάρχει ανάγκη. Οι συνοδοί εκπαιδεύονται για την αναγκαιότητα της συνέχισης του προγράμματος και μετά τις συνεδρίες των ειδικών.

Στη συνέχεια και με την πρόοδο της αποκατάστασης το πρόγραμμα περιλαμβάνει ενεργητικές υποβοηθούμενες ασκήσεις επί κλίνης, ισορροπία σε καθιστή θέση με και χωρίς υποστήριξη, κινητοποίηση στο κρεβάτι, εκτίμηση από εργοθεραπευτή των ικανοτήτων για προσωπική φροντίδα και λήψη τροφής και από τον λογοθεραπευτή για δυνατότητα επικοινωνίας.

Business photo created by katemangostar – www.freepik.com

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μία χρόνια νόσος που χαρακτηρίζεται από υψηλές τιμές γλυκόζης στο αίμα. Το απλό σάκχαρο δηλαδή που δίνει ενέργεια στα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού βρίσκεται σε επίπεδα άνω του φυσιολογικού με αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα να δημιουργεί βλάβες σε διάφορα μέρη του σώματος.

Τύποι διαβήτη

Υπάρχουν δύο κύριοι τύποι διαβήτη. Ο συνηθέστερος είναι ο διαβήτης τύπου 2, που προκαλείται από αδυναμία του οργανισμού να παράγει αρκετή ινσουλίνη ή να μπορεί να τη χρησιμοποιεί κατάλληλα. Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη που μεταξύ άλλων ελέγχει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Ο δεύτερος συνηθέστερος τύπος διαβήτη είναι ο διαβήτης τύπου 1, που παρουσιάζεται όταν ο οργανισμός δεν μπορεί πλέον να παράγει αυτή την ζωτικής σημασίας ορμόνη.

Πώς εκδηλώνεται

Ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και κυρίως από τον τύπο του διαβήτη. Γενικά ο τύπος 1 είναι αυτός που είναι πιθανότερο να εκδηλωθεί ξαφνικά (και σε μικρότερη ηλικία), με τα θορυβώδη συμπτώματα της οξείας επιπλοκής του (διαβητική κετοξέωση), ενώ ο τύπος 2 συνήθως ακολουθεί πιο ήπια-ύπουλη πορεία ή μπορεί να είναι ακόμα και τελείως ασυμπτωματικός.

Το σάκχαρο δεν πρέπει να αυξάνεται πάνω από ορισμένα όρια. Αν συμβεί αυτό τότε μπορεί να παρουσιαστούν διάφορα συμπτώματα όπως:

Κόπωση
Αυξημένη δίψα ή και πείνα
Πιθανή απώλεια βάρους
Θολωμένη όραση
Συχνοουρία
Κακή επούλωση τραυμάτων
Κολπίτιδες/Ουρηθρίτιδες
Μούδιασμα στα άκρα
Προβλήματα με τη στύση

Εάν το σάκχαρο είναι υψηλό για χρόνια, χωρίς κατάλληλη θεραπεία μπορεί να προκαλέσει σοβαρές επιπλοκές:

Στοματικές παθήσεις
Διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια η οποία αποτελεί την 1η αιτία τύφλωσης σε νέες ηλικίες
Διαβητική νεφροπάθεια η οποία αποτελεί την πιο συχνή αιτία νεφρικής ανεπάρκειας
Υπέρταση/Αθηροσκλήρυνση/Έμφραγμα
Διαβητική νευροπάθεια η οποία αποτελεί την 1η αιτία ακρωτηριασμού κάτω άκρου
Εγκεφαλικό/Άνοια

«Σιωπηλή» νόσος – Ποιοι πρέπει να κάνουν έλεγχο

Δεδομένου ότι ο σακχαρώδης διαβήτης συνήθως δεν εμφανίζει συμπτώματα, οδηγώντας μετά από χρόνια σε σοβαρές επιπλοκές, είναι σημαντικό να ανιχνεύεται νωρίς και να αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

Στους παράγοντες κινδύνου διαβήτη τύπου 2 περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων η παχυσαρκία, η καθιστική ζωή, η μεγάλη κατανάλωση υδατανθράκων, καθώς και η κληρονομικότητα. Εκτός αυτών όμως αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη έχουν και άτομα με υπέρταση ή υπερλιπιδαιμία, καρδιαγγειακή νόσο, όσοι λαμβάνουν αντιψυχωσικά φάρμακα, καθώς και οι γυναίκες με ιστορικό διαβήτη κύησης ή σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών.

Σε ό,τι αφορά τον διαβήτη τύπου 1, η αιτία που προκαλείται δεν είναι ακόμα πλήρως κατανοητή.

Αντιμετώπιση – αυτοέλεγχος

Ο σακχαρώδης διαβήτης χρειάζεται σε συχνή βάση αυτοέλεγχο. Η μέτρηση των επιπέδων καταδεικνύει το πόσο καλά το άτομο διαχειρίζεται τους παράγοντες που επηρεάζουν το σάκχαρό του και την ινσουλίνη και είναι σημαντικό να γίνεται συχνά στην πορεία της ημέρας. Η θεραπεία του καθενός προσαρμόζεται στα αποτελέσματα της καταμέτρηση, ενώ βοηθάει και στην πρόληψη των χρόνιων διαβητικών επιπλοκών.

Το πόσο συχνά και το πότε πρέπει να γίνεται η μέτρηση των επιπέδων του σακχάρου ποικίλλει μεταξύ ανθρώπων, καθώς εξαρτάται από τους λόγους για τους οποίους γίνεται η μέτρηση. Το πρόγραμμα ο ασθενής θα πρέπει να το καθορίζει σε συνεργασία με τον γιατρό του.

People photo created by jcomp – www.freepik.com

Newer Posts

Older Posts

Τον χειμώνα

Πρόληψη

Συμπτώματα

Πώς μπορείτε να ξέρετε ότι έχετε γρίπη

Πότε να επικοινωνήσετε με γιατρό

Τι πρέπει να κάνετε εάν αρρωστήσετε

Αντιμετώπιση

Διατροφή

Άσκηση

Διαχείριση του πυρετού

Πότε πρέπει να απευθυνθούμε στον γιατρό

Οδηγίες

Συμπτώματα

Αντιμετώπιση

Πρόληψη

Εμβόλιο της γρίπης

Εμβόλιο MMR (ιλαρά, ερυθρά, παρωτίτιδα)

Εμβόλιο Ηπατίτιδας Α

Εμβόλιο του Τετάνου

Εμβόλιο του Πνευμονιοκόκκου

Πώς εκδηλώνεται

Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο από εγκεφαλικό

Αντιμετώπιση

Τύποι διαβήτη

Πώς εκδηλώνεται

«Σιωπηλή» νόσος – Ποιοι πρέπει να κάνουν έλεγχο

Αντιμετώπιση – αυτοέλεγχος

ΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ