Κάθομαι και αναρωτιέμαι ποια είναι η θέση μου στο σημερινό σύστημα υγείας της χώρας που ζούμε. Σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου, να δικαιώσω τους γονείς μου, που πίστεψαν σε μένα και να είμαι ψυχικά ισορροπημένος. Το τελευταίο φαντάζει πολύ δύσκολο στην Ελλάδα του σήμερα. Όχι πως τα δυο πρώτα δεν είναι.
Η αλήθεια είναι πως δύσκολα παλεύει κανείς με αυτό το τέρας, που λέγεται σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Όμως δε γίνεται να καταθέτεις τα όπλα. Δεν έχεις το δικαίωμα. Όχι μόνο για τον εαυτό σου αλλά και για όσους ελπίζουν σε σένα. Κι αυτό στην περίπτωση ενός γιατρού δεν είναι καθόλου μα καθόλου απλό. Γιατί πέρα από την οικογένεια και τους δικούς μας ανθρώπους, έχουμε να νοιαστούμε για τους ασθενείς μας, που μας εμπιστεύονται. Μας εμπιστεύονται την υγεία τους ασφαλώς, αλλά το τελευταίο διάστημα όχι μόνον αυτήν.
Τον τελευταίο καιρό λοιπόν νιώθω όλο και πιο συχνά, πως οι ασθενείς μου δεν έχουν ανάγκη μόνο την ιατρική μου εμπειρία. Έχουν ανάγκη μια ανθρώπινη προσέγγιση, που δεν αφορά μόνον το ιατρικό κομμάτι. Αφορά και τη δυσκολία που ο καθένας αντιμετωπίζει με τα του οίκου του λόγω της κατάστασης της χώρας. Αφορά την κατανόηση και την ανάγκη να αφουγκραστώ τις δυσκολίες της καθημερινότητάς τους και την ομολογουμένως δυσάρεστη ψυχολογική τους κατάσταση.
Μέσα όμως από αυτή τη σύνθετη διαδικασία η σχέση μου με τους ασθενείς μου αποκτά μια ισορροπία, που πολλές φορές μοιάζει μαγική. Μαγική γιατί έτσι νιώθω περισσότερο χρήσιμος από ποτέ. Σε ένα σύστημα υγείας, που απαξιώνει το γιατρό με ποικίλους τρόπους καθημερινά, εγώ αισθάνομαι ότι πραγματικά οφείλω να είμαι παρών. Ακόμη κι αν βιώνω κι εγώ- όπως και οι συνάδελφοί μου- τα εμπόδια στον τρόπο άσκησης της ιατρικής, ακόμη κι αν είμαι παραγκωνισμένος από ένα κράτος, που αποφάσισε για τους δικούς του λόγους ότι δεν χρειάζεται τις υπηρεσίες μου, έχω υποχρέωση να στηρίζω τους ασθενείς μου. Αυτοί είναι το δικό μου φάρμακο, αυτοί αποτελούν τη δική μου όαση και γι’ αυτούς θα παλεύω καθημερινά. Οφείλουμε λοιπόν όλοι οι λειτουργοί της υγείας να δείξουμε το ανθρώπινο πρόσωπό μας τώρα περισσότερο από ποτέ! Και ειναι αυτός ο μοναδικός τρόπος να αποδείξουμε ότι αυτό που υπηρετούμε είναι πέρα και πάνω από συμφέροντα, πέρα και πάνω από κρατικούς παρεμβατισμούς για όφελος τριτων, πέρα και πάνω από κάθε υπουργό-υπάλληλο.
