Το τελευταίο διάστημα αυξάνονται στο ιατρείο μου οι ασθενείς, που με επισκέπτονται για αυξημένη αρτηριακή πίεση (υπέρταση).
Πολλοί από αυτούς έχουν γνωστό ιστορικό υπέρτασης και προσέρχονται απορρυθμισμένοι, παρά τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής.
Άλλοι πάλι αναφέρουν πως τελευταία εμφάνισαν πονοκέφαλο, ζάλη και αδιαθεσία. Μετρώντας λοιπόν την πίεσή τους, ανακάλυψαν ανεβασμένες τιμές.
Συζητώντας με σχεδόν όλους τους ασθενείς την ώρα της λήψης του ιστορικού, ανακαλύπτει κανείς χρήσιμες πληροφορίες, που ενδεχόμενα θα οδηγήσουν στη διάγνωση. Αυτό αποτελεί πάγια πρακτική στη δουλειά μας.
Δεδομένης της τεράστιας αλλαγής που ξεκίνησε και εξακολουθεί να εκτυλίσσεται τρία χρόνια τώρα στη χώρα μας οι ασθενείς μας εμφανίζονται πια ιδιαίτερα προβληματισμένοι. Τα οικονομικά τους δεδομένα άλλαξαν οι ίδιοι ή μέλη της οικογενείας τους αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας και γενικά η καθημερινότητά τους έγινε δυσκολότερη.
Τι πιο λογικό λοιπόν να μετατραπεί όλο αυτό σε άγχος, στρες και γενικά δυσάρεστη διάθεση? Πόσο μπορεί κανείς να μείνει ανεπηρέαστος? Για πόσο θα αντέχει να παρακολουθεί τα γεγονότα με απάθεια?
Αυτό το σκηνικό επομένως μεταβάλλει και την υγεία των ασθενών μας ποικιλοτρόπως. Και επειδή ως γνωστό η αρτηριακή πίεση είναι άμεσα συνυφασμένη και με την εσωτερική μας ηρεμία, παρουσιάζονται σχεδόν καθημερινά στο ιατρείο παρόμοια περιστατικά.
Ο γιατρός στην περίπτωση αυτή οφείλει να εκλογικεύσει να καθησυχάσει τον ασθενή του και να επιλέξει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, που θα του εξασφαλίσει ασφαλές αποτέλεσμα.