Ο μεταβολισμός σαν όρος αποτελεί το αθροιστικό σύνολο των βιοχημικών διεργασιών που γίνονται στα κύτταρα, κατά τις οποίες είτε αποθηκεύεται ενέργεια είτε αυτή απελευθερώνεται από τα βιομόρια.
Το μεταβολικό σύνδρομο είναι μια σύνθετη οντότητα για την οποία συνήθως κάνουμε λόγο όταν συνυπάρχουν πολλοί παράγοντες κινδύνου, δηλαδή πολλές πιθανότητες να υποστεί ο ασθενής σοβαρό καρδιαγγειακό ή αγγειακό νόσημα που να συνδέεται με κάποια διαταραχή του μεταβολισμού.
Η κοιλιακή παχυσαρκία διαδραματίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο μεταξύ όλων των μεταβολικών χαρακτηριστικών του μεταβολικού συνδρόμου. Κατά συνέπεια, η επικράτηση του μεταβολικού συνδρόμου έχει αυξηθεί σταθερά παράλληλα με την αυξανόμενη επιδημία της παχυσαρκίας, που παρατηρείται κυρίως στον δυτικό κόσμο.
Η θεραπεία του μεταβολικού συνδρόμου σήμερα περιλαμβάνει την αντιμετώπιση των παραγόντων κινδύνου, όπως η αθηρογενετική δυσλιπιδαιμία και η υψηλή αρτηριακή υπέρταση, καθώς και ειδική φαρμακευτική αγωγή.
Φαρμακοθεραπεία είναι διαθέσιμη για την παχυσαρκία για περισσότερο από μία δεκαετία, αλλά με μικρή επιτυχία στην βελτίωση του μεταβολικού προφίλ. Οι αναστολείς της παγκρεατικής λιπάσης και τα σεροτονινεργικά δρώντα ήταν από τα λίγα φάρμακα που είχαν αρχικά εγκριθεί για τη θεραπεία της παχυσαρκίας. Προς το παρόν όμως, μόνο η ορλιστάτη είναι εγκεκριμένη για μακροχρόνια θεραπεία της παχυσαρκίας.
Σύμφωνα πάντως με την Ελληνική Ιατρική Εταιρεία Παχυσαρκίας (ΕΙΕΠ), νέες κατηγορίες αντιδιαβητικών φαρμάκων σήμερα αξιολογούνται για τις επιδράσεις τους στην παχυσαρκία και τις μεταβολικές επιπλοκές.
Οι γενετικές μελέτες έχουν εντοπίσει νέα μόρια που δρουν στο νευροφυσιολογικό μηχανισμό της πείνας και του κορεσμού και υπόσχονται στόχους για την μελλοντική ανάπτυξη φαρμάκων. Ο στόχος είναι να αναπτυχθούν φάρμακα που αντιμετωπίζουν όχι μόνο την παχυσαρκία, αλλά να έχουν και ευνοϊκές επιπτώσεις στις σύνοδες μεταβολικές διαταραχές.
