Τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλη συζήτηση -ιδίως στο εξωτερικό- από ιατρούς χρήστες του διαδικτύου για το ποια πρέπει να είναι η σχέση μας με τους ασθενείς μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media). Ο τρόπος αυτός επικοινωνίας -είτε λέγεται facebook είτε twitter ή τέλος πάντων ό,τι επιλέγει ο καθένας- έχει δυσκολίες και κινδύνους. Ιδίως όταν οι δύο απέναντι χρήστες είναι ο ασθενής και ο γιατρός του (προσωπικός ή άλλος).
Ποιοι είναι λοιπόν οι κίνδυνοι και γιατί το πρόβλημα είναι τόσο σύνθετο? Οι ασθενείς λοιπόν επιλέγουν τον τρόπο αυτό επικοινωνίας με το γιατρό για τους δικούς τους λόγους. Ο προφανής είναι να πάρουν απαντήσεις σε ζητήματα υγείας που απασχολούν τους ίδιους ή κάποιο δικό τους πρόσωπο. Γρήγορος τρόπος, εύκολος για το χρήστη, χωρίς την ανάγκη πρόσβασης σε ένα ιατρείο.
Ποια θα πρέπει να είναι όμως η θέση του γιατρού? Σαφώς και χρειάζεται υπευθυνότητα. Ο ρόλος του γιατρού δεν είναι να θεραπεύει εξ´αποστάσεως. Οφείλει λοιπόν να δώσει τις ανάλογες κατευθύνσεις -προσεκτικά και υπεύθυνα. Τηρώντας το απόρρητο της συζήτησης και δικαιολογώντας τη θέση του μέσω του ίντερνετ.Όταν και όπου χρειαστεί θα ζητήσει την παρουσία του ασθενή στο ιατρείο του.
χουμε λοιπόν δικαίωμα σαν γιατροί να πούμε όχι σε τέτοιες ερωτήσεις? Είναι σωστό να αρνηθούμε τη διαδικτυακή σχέση (φιλία) σε κάποιον που μας εμπιστεύεται τη δική του? Η γνώμη μου είναι πως όχι. Αρκεί πάντα να τηρούνται οι διαχωριστικές γραμμές που επιβάλλει η θέση μας και η επιστημονική μας υπόσταση.
