Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι για πολλούς από εμάς συνώνυμες με ξεγνοιασιά, ήλιο και φυσικά… πιο ελεύθερες διατροφικές επιλογές. Όμως για όσους έχουν αυξημένη χοληστερόλη ή δυσλιπιδαιμία, οι διακοπές συχνά συνοδεύονται από το ερώτημα: «Μπορώ να απολαύσω το φαγητό χωρίς να βλάψω την υγεία μου;» Η απάντηση είναι θετική, αρκεί να υπάρχει μέτρο, ενημέρωση και σωστή επιλογή.
Oι υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού αποτελούν δοκιμασία για τον οργανισμό μας και ιδιαίτερα για όσους ζουν με κάποιο καρδιαγγειακό νόσημα. Το σώμα μας εργάζεται πιο σκληρά για να διατηρήσει σταθερή θερμοκρασία, με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι ανάγκες σε υγρά και να επιβαρύνεται το καρδιαγγειακό σύστημα.
Το καλοκαίρι δεν αλλάζει μόνο τη διάθεσή μας – αλλάζει και τις ανάγκες του σώματός μας, ειδικά όταν ζούμε με σακχαρώδη διαβήτη. Η άνοδος της θερμοκρασίας, η αυξημένη φυσική δραστηριότητα, η εφίδρωση και οι αλλαγές στη διατροφή και τη ρουτίνα μας επηρεάζουν σημαντικά τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα.
Το καλοκαίρι φέρνει μαζί του ήλιο, θάλασσα, ξεκούραση — αλλά και ορισμένες προκλήσεις για όσους έχουν αυξημένη αρτηριακή πίεση. Πολλοί από εμάς ακούμε συχνά αντικρουόμενες συμβουλές: «Τώρα με τη ζέστη δεν χρειάζεται το χάπι σου», ή «ιδρώνεις, οπότε έχεις χαμηλή πίεση». Πόσα από αυτά είναι αλήθεια;
Ας ξεκαθαρίσουμε τι ισχύει πραγματικά και τι όχι.
Στη συζήτηση γύρω από την υγεία της καρδιάς, η λέξη χοληστερόλη εμφανίζεται πολύ συχνά. Και όχι άδικα. Οι τιμές της χοληστερόλης αποτελούν σημαντικό δείκτη για τον καρδιαγγειακό μας κίνδυνο. Όμως, τι σημαίνουν στην πραγματικότητα οι όροι «καλή» και «κακή» χοληστερόλη και γιατί έχει σημασία να γνωρίζουμε τη διαφορά;
Η νοσογόνος παχυσαρκία δεν είναι απλώς θέμα εμφάνισης ή θέλησης. Είναι μία κατάσταση με σοβαρές επιπτώσεις για την υγεία μας που απαιτεί ολοκληρωμένη προσέγγιση για την αντιμετώπισή της.
Σήμερα ακούμε συχνά για θεραπευτικές επιλογές που μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση. Μία από τις πιο σύγχρονες είναι η Τιρζεπατίδη.
Η παχυσαρκία και ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 συνδέονται στενά και σήμερα αποτελούν δύο από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τη δημόσια υγεία παγκοσμίως.
Η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων είναι σημαντική διότι η παχυσαρκία δεν αποτελεί μόνο παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση του διαβήτη, αλλά μπορεί επίσης να επιδεινώσει τη διαχείριση της νόσου και να επιταχύνει την εξέλιξή της.
Η απώλεια βάρους δεν είναι απλή υπόθεση. Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν ξανά και ξανά, ακολουθώντας διαφορετικές δίαιτες και τρόπους ζωής, χωρίς να επιτύχουν μόνιμα αποτελέσματα.
Αυτό συμβαίνει γιατί η παχυσαρκία δεν είναι απλώς ένα ζήτημα θέλησης ή πειθαρχίας – είναι μια πολύπλοκη, χρόνια κατάσταση που επηρεάζεται από γενετικούς, μεταβολικούς, ορμονικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες.
Ο οργανισμός μας διαθέτει μηχανισμούς που τείνουν να διατηρούν το βάρος σταθερό, γεγονός που κάνει τη μακροχρόνια απώλεια βάρους ακόμα πιο δύσκολη.
Η παχυσαρκία είναι μια πολύπλοκη κατάσταση που επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες, όπως η διατροφή, η φυσική δραστηριότητα, τα γονίδια και το περιβάλλον. Ωστόσο, ένας από τους πιο σημαντικούς αλλά συχνά παραμελημένους παράγοντες είναι η επίδραση των ορμονών στο βάρος. Οι ορμόνες ρυθμίζουν την όρεξη, τον μεταβολισμό, την αποθήκευση λίπους και την κατανομή του στο σώμα. Όταν υπάρχει διαταραχή στην ορμονική ισορροπία, μπορεί να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον που ευνοεί την αύξηση του σωματικού βάρους.
Η νοσογόνος παχυσαρκία αποτελεί τη σοβαρότερη μορφή παχυσαρκίας και συνδέεται με σημαντικούς κινδύνους για την υγεία. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO), ένας ενήλικας χαρακτηρίζεται ως νοσογόνα παχύσαρκος όταν ο Δείκτης Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) είναι 40 kg/m² ή υψηλότερος, ή όταν είναι τουλάχιστον 35 kg/m² και συνοδεύεται από σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως ο διαβήτης τύπου 2 ή η υπέρταση.
